Op naar Vancouver Island.

Hoezo op naar Vancouver Island? Het vorige blog eindigde toch heel duidelijk met Glacier, Jasper en Banff?!

Tja - plannen kúnnen veranderen, bijvoorbeeld door ...

De Weersverwachting…

voor Jasper en Banff. We spreken over begin juni (oplettende lezertjes hebben nu in de gaten dat we achter lopen met het blog), is ronduit bedroevend. We hebben écht tot het laatste moment gewacht, op verschillende websites gekeken, maar allemaal waren ze het over één ding eens: de komende veertien dagen is het in het noorden pruttepoep. Regen en lage temperaturen. Willen we niet. 

Dus: stuur omgooien, naar het westen: Vancouver Island. Het is even rijden…

Interstate 90 en Tacoma

Knallen naar het westen over de I90, het is een afwisselend landschap, dwars door Montana en Washington. Een tijd langs de Yellowstone rivier, altijd leuk, opnieuw door de Rocky's en dan een overnachting op een bosrijke camping direct aan de snelweg.

De volgende dag komen we tegen de middag in het waanzinnig drukke verkeer van Seattle terecht. Vijf banen links en vijf banen rechts, overal auto's, wat een toestand. Zijn we niet meer gewend! We moeten naar Tacoma, aan de zuidkant van Puget Sound.

Intermezzo: Tacoma is met name bekend door het instorten van de Tacoma Bridge. De wind veroorzaakte toentertijd, dat de op twee na langste hangbrug ter wereld, ging golven, wat tot een spectaculaire crash leidde. Fantastisch filmpje: klik!

Tacoma dus, met een overnachting in een motel in een buurt die achteraf niet de beste bleek te zijn. Bij het supermarktje tegenover het motel werden we lastig gevallen door een opdringerige bedelaar. Het gebouw waar onze kamer in zat, bleek ook door wat bijzondere mensen semi-permanent bewoond te worden en bovendien hadden we de stellige  indruk dat je ook kamers per uur of minder kon huren, begrijpt u wel? Blijkbaar is een psychiater voor die kerels nog altijd niet de eerste optie om hun driften te kanaliseren maar worden vrouwen en meisjes ook hier geslachtofferd.

De volgende dag reden we na een, het moet gezegd, redelijk ontbijt door naar het noordwesten, steeds dichter naar Vancouver Island toe!

Olympic National Park

Het schiereiland dat, in de VS, tegenover Vancouver Island ligt, bestaat voor het overgrote deel uit een enorm nationaal park: Olympic. Mooie plek om te overnachten, één van de ingangen is vlak bij Port Angeles, de havenplaats waarvandaan we de veerboot zullen nemen.

Gele avens

Roze winterpostelein

Een dalkruid

In de brochure zien we een mooie loop beschreven, Heart of the Forest trail, een rondje dwars door old growth pristine forest. Een bos zoals een bos bedoeld is, dus.

Westelijke witte trillium

Canadeese taigagaai, zomaar op de kampeertafel!

Echte bleke zwaluwstaart

Happie eten en wij op weg. In onze kaart-app (Locus maps) staat de trail ook, maar dan niet als rondje…hoe dan?

Het is een prachtige wandeling. De bomen zijn spectaculair, óók de omgevallen knapen die bezig zijn nieuw leven aan andere organismen te schenken. 

En het rondje blijkt geen rondje. We lopen het pad tot het einde en moeten dan onverrichter zake en met gezwinde spoed weer terug, om voor het donker binnen te zijn!

Ook na volbracht een leven als boom, levert de boom nog
decennia voedsel en huisvesting aan plant en dier.

Paar honderd jaar oud!

Three-leaf Solomon's seal

Westelijke witte trillium, nu in het wit.

Devil's club (Oplopanax horridus)

Devil's club

Valse salolomzegel

Zevenster

Ondertussen: de weersverwachting…

voor Jasper en Banff, we spreken begin juni, is fantastisch. Afgelopen dagen was het er allemachtig prachtig en dat blijft voorlopig ook zo. 😖Sterker nog: het is de allerheetste juni ooit gemeten. Daar zijn we dus behoorlijk bij de neus genomen. Niet getreurd: we gaan verder waar we gebleven waren en nemen de eerstvolgende veerboot!

Vancouver Island

's Ochtends vroeg naar de haven, mooi op tijd inschepen, dat gaat super ordentelijk en absoluut op tijd. Zijn we hier en daar op een andere manier gewend (ff teruglezen? Italië klik!, Tierra del Fuego: klik!)

Aan boord gelijk aan de koffie met een cookie en dan aan dek om te kijken of er walvissen te zien zijn. Helaas, we doen echt ons best maar zien niks. Dikke jammer.

Op de veerboot naar Vancouver Island

Dan maar naar de auto toe, ontscheping gaat, zo lijkt het, soepel, tot blijkt dat we in de werkelijk aller, aller traagste rij zijn gedirigeerd zodat we tenslotte als één na laatste de douane kunnen passeren.

Victoria, het plaatsje waar we aankomen, ziet er gezellig uit - we ontwaren zelfs heel veel mensen die gewoon aan het lopen zijn. Dat hebben we lange tijd niet gezien! SIM-kaart kopen en dan op naar de camping!

Maar hoho! dat gaat zo maar niet! Komen we in de parkeergarage aan bij de auto, ligt er een bekeuring onder de ruitenwisser.

Bijna opgelicht...

Hè?! We hebben keurig betaald en er staat nog zo'n 7 minuten op de teller. We are not tapped from Lotje, Nondeju.
Hans in gestrekte draf op klopjacht naar de security-guy, die hij even later staande houdt, want het sujet zit niet in zijn wachthokje, maar loopt met een lunchzakje het pand uit.

Hans confronteert de snoodaard met de onterechte bekeuring, waarop er een onsamenhangend antwoord komt over dat hij (de boef) niet precies kan zien hoeveel minuten er nog op de teller staat, of zoiets. Hot air, ofwel gebakken lucht.

Kort verhaal lang: de flapdrol heeft zijn lunch zelf moeten betalen, want onze "boete" kreeg hij niet uitgekeerd!

Over zeezoogdieren en Nachtelijke Onrust

Onze belangrijkste missie op Vancouver Island was: zeezoogdieren kijken. Bruinvissen, orka's, walvissen en zeehonden. Na wat rondneuzen in bossen en bij watervallen (o.a. Elk falls. Mooie waterval: klik!), trokken we naar onze tweede camping die, theoretisch, uitermate geschik lag: aan de oostkust, iets ten noorden van Courtenay.

Het weer was prettig helder, alleen hadden we een plekje in het bos áchter de strandreep, waardoor de zee door bomen aan het zicht onttrokken werd.

Rustig plekje ...

Die nacht bleek dat ook onze buurvrouw minder helder zicht had. In het pikkedonker was ze op zoek naar de geest van mevrouw Coleman, die jaren geleden het landgoed waar de camping nu onderdeel van uitmaakte, in eigendom had. Mevrouw Coleman dus, niet haar geest.

Gelukkig had onze buuv hulp: ze gebruikte een echte app, die aangaf dat er heus wel een geest in de buurt was. Haar man hielp ook, in ieder geval stond hij stokstijf stil op het pad, knal vóór onze plek, waarbij het ons verder niet duidelijk geworden is waar zijn hulp uit bestond. 

Misschien dat er naast de app en de echtgenoot ook geestverruimend vocht ter ondersteuning ingeschakeld was, we weten het niet en hebben de volgende ochtend ook geen inlichtingen verzameld.

Tot onze niet geringe opluchting kwam er een prima plekje vlak voor het strand vrij, dat we terstond in beslag namen. Het plekje was voorzien van een voortdurend pratende en drinkende buurman, we gingen er dus behoorlijk op vooruit!

Kildeerplevier

Witkruingors

Bananenslak

We zagen nog wel even deze bijzondere slak. Waarom bijzonder? Wat feitjes: hij/zij eet poep. Hij/zij heeft 27000 tandjes. Twee opmerkingen over grootte: het is de op één na grootste slak ter wereld (27 cm!) en nog even over size does matter: de slak heeft een zeer groot geslacht, en het vrouwtje slaagt er soms niet in om uit elkaar te gaan na het paren. De onfortuinlijke man moet dan zijn penis opeten om zichzelf te bevrijden (aldus wikipedia). Au!

Anyway, we zijn een eind naar het noorden gelopen en hebben uren aan het strand gezeten. Drie orka's, weliswaar ver weg, bruinvissen (ook in zee buiten de camping) en zeehonden (dito). Helaas geen walvissen, maar dat gemis werd een goedgemaakt door de regelmatig vlak boven ons hoofd scherende Amerikaanse zee-arend, de Bald Eagle.

Stellerzeeleeuw

Walvissen zien? Naar de westkust!

De volgende dag hadden we het plan opgevat om verder naar het noorden op een andere toplocatie naar walvissen en orka's te gaan speuren en daar ook te gaan kamperen. We hebben gekeken en gekeken, maar niets gezien, waardoor we besloten het volgende deel van onze planning: speuren vanaf de westkust, naar voren te trekken. Anders gezegd: inpakken en wegwezen, over de grote weg terug naar het zuiden en dan de enige weg inslaan die westwaarts gaat.

File. 

Echt waar. Een paar km pas op de weg naar de westkust was een politie-blokkade en vanaf de andere kant kwamen voortdurend auto's aangereden. Even later werd duidelijk dat al het verkeer naar de westkust werd tegengehouden: er woedde een out-of-control wildfire, ofwel: een onbeheersbare bosbrand.

Geen enkele duidelijkheid over hoeveel dagen de afsluiting zou duren. 

What to do?

Naar een camping aan de oostkust en de volgende ochtend de eerste boot nemen, terug naar het vaste land en dan in één keer doorkarren naar Jasper en Banff. Het is maar 800 km rijden en het is er immers goed weer?! 😄😄😄

Jasper & Banff: we komen eraan!

Terug naar naar het vaste land van Canada