Nieuw Zeeland: Nelson Lakes en Abel Tasman

Aftellen ?

Soms schiet het schrijven van een blog lekker op. Soms, zoals nu, lopen we wat weken achter en zijn we in real time al heel wat verder met de avonturen van Hans en Marleen! Waar waren we gebleven? Afscheid van Karamea! In het vorige blog was te lezen over de grote kalksteenformaties. We zijn toen over een natuurlijke boog gelopen en helemaal vergeten te vermelden dat we er ook onder zijn geweest! Dom dom dom, vooral ook omdat het qua beleving van natuurschoon nogal top was! We doen twee foto's en een filmpje: klik!

Honeycomb Hill cave, Oparara Basin

Ook hier vind je vliegenzwammen, soms tientallen bij elkaar en enorm groot!

Ook moeten we nog een vlekje wegwerken op het vlak van de spelling der Nederlandse taal. Het is tannine en geen tanine. Eén van onze trouwe lezers attendeerde ons hier op!

Ondertussen vliegt de tijd en zijn we op het moment dat we naar de volgende plek rijden, een beetje aan het aftellen. Nog 4,5 week in Nieuw Zeeland!

Travers Sabine Circuit

We gaan onze langste multi-day hike ever doen. Zeven dagen, zes overnachtingen in evenzoveel hutten: de Travers Sabine Circuit in het gebied van de Nelson Lakes.

Het is zoals altijd even pielen met de vertrekdag, omdat we het liefst met lekker weer lopen. In dit geval is het vooral belangrijk om op het hoogste punt, de Travers Saddle, redelijk tot goede omstandigheden te hebben. Niet alleen zie je geen moer als het er bewolkt is, bij harde wind kan de forse afdaling in het open alpine gebied gevaarlijk zijn. Enkele jaren geleden is daar een jongen verdwenen en ze hebben hem nooit meer teruggevonden.

Om jullie gerust te stellen: we hebben het overleefd. Sterker nog: het was zeven dagen fantastisch weer! Maar we lopen op de feiten vooruit.

Door een rivier en onder een tafel.

Boodschapjes halen! Zes keer ontbijt en avondeten en zeven keer lunch. Volle bak dus, maar na alle maanden reizen hebben we wel geleerd om de rugzakken efficiënt en effectief in te pakken. De kunst van het weglaten als het ware. Dat, plus het feit dat we flink sterker geworden zijn, maakt dat de boel vanaf de eerste dag goed te dragen is. Valse bescheidenheid is ons vreemd, dat mag duidelijk zijn….

De eerste hut op de route is ‘m niet: geen water en daar hebben we geen zin in. Het is 50 minuten lopen naar het eerste alternatief op de route en dat lijkt maar een klein stukkie. Redelijk onverwacht is dat we een rivier moeten oversteken, forden heet dat hier. Volgens de regelen der kunst moet je je schoenen aanhouden, maar ook daar hebben we weinig zin in - dan hebben we morgen nóg natte schoenen…

Wanneer we de beste plek om over te steken hebben uitgezocht, besluiten we dus om onze schoenen uit te doen en de sokken aan te houden - dat geeft meer grip op de kiezelige en pijnlijke rivierbodem. Het oversteken gaat soepel - het water stroomt niet té snel en komt net tot onze knieën.

De nieuwe hut is gauw gevonden en na een prima nachtrust gaat het de volgende dagen verder omhoog door een afwisselend landschap met mooie uitzichten op de omringende bergen. In de derde hut van deze trekking leren we van een leuke groep kiwi’s hoe we onder een grote tafel door moeten klimmen zonder de vloer te raken! Je start liggend op de tafel en moet daarna rond zien te komen. Lijkt een beetje op wat Epke Zonderland doet, maar dan anders. Tip: korte armpjes zijn nadelig ….

Onderweg naar Travers Saddle

Alpine vegetatie ...

Travers Saddle

Swingbridge. Altijd leuk.

De klim naar de top van de Saddle gaat eigenlijk heel soepel en we worden beloond met wonderbaarlijke vergezichten. Video van onderweg? Klik! Elke honderd meter die we bovenaan verder lopen, levert een nieuwe vallei of bergrug in de verte op.

De afdaling is echt bijzonder steil (rete steil, heette dat vroeger), gaat na het eerste kale stuk lange tijd door lage bossen om tenslotte bijna uit te vlakken in een lang rivierdal. Soms duikt de rivier een diepte in - één keer zijn we 'm een soort van kwijt, wanneer we over een bruggetje lopen en uit de diepte beneden alleen een donderend geraas horen maar helemaal niets zien ...
In de nieuwe hut merken we dat we geluk hebben met een drukte die wij helemaal gemist hebben: de hut biedt plaats aan 28 personen, maar de afgelopen nacht moesten er 40 gehuisvest worden. Wat een smakelijke bende moet dat geweest zijn! Die avond zijn we slechts met z'n zevenen.
We ontmoeten ook een leuke Nederlandse knul die aan het Wwoofen is geweest: World Wide Opportunities On Organic Farms. Website: klik! Kost en inwoning in ruil voor werk. Geweldige organisatie, Marleen heeft in 2009 in Costa Rica gewwoofed en Jop afgelopen jaar in Canada.

Terug bij onze jonge vriend die hier gewwoofed heeft. Hij werkte op een boerderij écht in de middle of nowhere.  De oude baas zorgde goed voor z’n spulletjes: de hakselaar werd aangedreven door een nog steeds werkende automotor uit de jaren ‘20! Inmiddels was de wwoofende jongen klaar en helemaal verslingerd geraakt aan multi day hikes - we hebben hem Frenzy North en South gegeven, heeft-ie wat te doen!
Een filmpje van de bossen op de voorlaatste dag: klik! Hier zag het er nog redelijk uit. Een stuk verderop had de laatste storm enorm huisgehouden. Twee filmpjes: klik! en klik!

Advertentie

 

Loch Ness at Sabine Hut

Sabine Hut, onze laatste hut in Nieuw Zeeland en prachtig aan Lake Rotoroa gelegen, bracht op de valreep iets nieuws! ‘s Avonds in het donker moesten we met de hutwacht mee naar het einde van de steiger. Hij gooide wat brood o.i.d. in het water, alsof hij de eendjes wilde gaan voeren of het monster van Loch Ness te voorschijn ging toveren. Even later scheen hij met een lamp in het water, waarop duidelijk werd dat deze avond geen arme zieltjes werden geofferd. Toch was het niet mis: monsterachtige alen, zeker een meter lang en zo dik als de pols van een bootwerker.

Nieuw Zeelandse paling, Lake Rotoroa, Sabine Hut

Wat een apart spul! Uniek en endemisch voor Nieuw Zeeland! En ze heten, je raadt het nooit: de Nieuw Zeelandse paling. Beetje jammer wel, beetje gewoontjes, zo’n naam. Of misschien juist wel stoer, zo’n no-nonsense naam?! Een bootwerker heet ook geen Siegfried of Hendrik-Simon, maar gewoon Jan. Of zo.

De laatste loodjes van deze multi multi day hike bleven prachtig. De tocht was echt een topper en voor iedereen die van een beetje wandelen houdt, een aanrader. Lekker je telefoon thuis laten, je hebt toch een week geen bereik. Gewoon boekje mee of je oude communicatie-skills. Een gesprek voeren, weet je wel, over de zin van het leven en de dagelijkse beslommeringen die je bezighouden, zo midden in de natuur.

Er is er een jarig!

De verjaardag van Marleen naderde met Rasse Schreden. Eerst nog een paar dagen uitrusten op een kleine camping en dan naar Golden Bay, waar we een paar nachten in een leuke cabin bij een hostel gaan zitten. Beetje privé feestvieren, zeg maar.

De weg naar het noorden bleek ernstig beschadigd Door de orkaan! Alleen tussen 8 en 9 ‘s ochtends en 5 en 6 ‘s avonds kon er in konvooi overheen gereden worden. No worries, heet dat hier, gewoon zorgen dat je wat te doen hebt en eind van de dag in de rij aansluiten.

Gevolgen van de orkaan.

We komen toch nog mooi op tijd bij The Innlet (klik!), hebben een voor ons doen mooi klein paleisje als cabin, slapen in een heerlijk bed en de volgende ochtend krijgt Marleen haar verjaardagsontbijt: glutenvrije bananenpannenkoekjes, gekookt eitje, kiwi, mandarijn, kopje thee, ach, ach, ach, wat een verwennerij. Uiteraard bestaan van deze happening bewegende beelden! Klik!

Vanzelfsprekend kunnen we niet elke dag op deze extravagante wijze met geld smijten. Daar kom je de wereld niet mee rond. Aan het eind van de volgende dag stonden we gewoon weer ouderwets in een openbare plee te koken. Gelukkig hadden we wel aardig uitzicht: klik!

Wharariki Beach

Zo druk!

Verder naar het noorden ligt Farewell Spit, een
enorme zandhaak van wel 35 km lang die Golden Bay afschermt van de woeste wateren van de Cook Strait. In het verleden leden hier heel wat schepen schipbreuk, omdat vanaf de zee de zandhaak moeilijk te zien is. Als oplossing hiervoor, hebben ze aan het eind van de haak bomen gepland die vanaf grote afstanden te zien zijn. We lopen er een mooi en winderig rondje voordat we de volgende dag doorsteken naar de uiterste noordwestkust van het zuidereiland: Wharariki Beach. Hier liggen aan het strand prachtige kalksteenformaties, het is waarlijk een kust voor het oog! We doen een paar foto's:

Loony Limestone @Wharariki Beach.

Een strand om uren over te lopen, oefeningetjes te doen om het lijf strak en soepel te houden en/of soms gewoon met de mond open te staan en geen woorden te hebben voor hoe de natuur dit nu weer voor elkaar gekregen heeft.

Op een gedeelte van het strand is het trouwens enorm oppassen omdat het vol ligt met vers aangespoelde Portugese oorlogsschepen - Blue Bottle wordt deze soort hier genoemd. We weten niet of ze in deze aangespoelde toestand dood of levend zijn en nog vervelend kunnen netelen - we hebben het voor de zekerheid maar niet geprobeerd.

Blue Bottle

Uit de Wikipedia:
De natuurlijke vijanden van het Portugees oorlogsschip zijn de lederschildpad en de verschillende soorten zeeslakken, die immuun zijn voor het gif en de dieren op hun menu hebben staan.Het Portugees oorlogsschip (wetenschappelijke naam: Physalia physalis) is een staatkwal die voorkomt in de warmere zeeën. Het is geen echte kwal, maar een complexe kolonie van honderden poliepen van vier typen. De naam is afkomstig van ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw. Portugal was toen de grootste zeemacht en de Portugese zeemacht boezemden iedereen angst in, net als dit "dier".

Het getij is laag genoeg om op een menselijk tijdstip langs het strand te kunnen wandelen. Bij hoog water is al het moois verborgen en loop je hier weliswaar drijfnat maar evengoed voor niks te dwalen. Toch? Soms moeten we een beetje rapido om een 'de-golf-komt-eraan-maar-waarschijnlijk-redden-we-het-wel' stukje zonder natte voeten door te kunnen steken. Alles doen we voor onze bloglezers!

Je staat er toch van te kijken ...

Zoek op Internet naar Wharariki Beach en je vindt altijd deze rotspartij!

Abel Tasman Great Walk

Zoals alle Great Walks moesten we ook deze roemruchte vierdaagse kustwandeling ruim van te voren reserveren. We hadden gegokt op eind maart, de 22e, als startdatum. Een week daarvóór stonden we, net terug uit het prachtige noorden, in het redelijk hopeloze Motueka op een camping en hadden in de plaatselijke bibliotheek aan het blog geknutseld en de weersverwachting bekeken.
Uit dat laatste werd duidelijk dat die 22e een wel heel beroerde keuze was: minimaal drie dagen regen! En dat terwijl we in ons tentje zouden slapen! Gelukkig bleek vervolgens (1) de weersverwachting voor de eerstkomende dagen perfect, (2) DOC de beroerdste niet om onze reservering naar voren te halen en (3) de watertaxi helemaal tof door eveneens onze vaartocht naar het einde van de route best te willen vervroegen, waardoor we vijf dagen eerder dan gepland aan onze laatste meerdaagse trekking konden beginnen! Hartstikke fijn! En die verandering van twee reserveringen was nog gratis ook. Niks gezeur over administratiekosten of ander geleuter! Hulde!

De 1,5 uur durende vaartocht naar ons startpunt was voor Marleen niet de leukste,
ondanks de aardige start langs de Split Apple.

Hobbelige wateren

Bij de aanpassing van de reservering hoorden we dat door de recente stormen de Abel Tasman route moest worden aangepast. Het noordelijke gedeelte was via de gewone route onbereikbaar en één camping was zelfs volledig weggespoeld! Onvoorstelbaar eigenlijk.
Je zou denken dat dit het enige hobbeltje was - fout! We moesten nog wel naar ons startpunt gevaren worden en dat viel nog niet mee.

Want hoewel de truc met de oordop de scherpste kantjes er vanaf haalde, was het voor Marleen toch vechten om het ontbijt binnen te houden … een filmpje, starring het slachtoffer zelve: klik!

Abel Tasman Great Walk

En de tocht zelf? Opnieuw schieten woorden te kort en laten we de foto's en video's voor zichzelf spreken! Bij laag water een baai oversteken (klik!), 's ochtends met een vreemd dansje de stijfheid eruit bewegen: klik! Campings aan het strand, een camping die voor tweederde vol was wat we niet heel erg vonden omdat er toch maar drie plekken waren. Klik! Een camping die aan een baai lag, zó vlak dat we het opkomende water prachtig konden volgen, terwijl het zacht borrelende en gorgelende geluidjes maakte bij het vullen van de ademgaatjes van ontelbare schelpdiertjes, wormen en ander spul. Magische momenten zijn dat, gewoon een voorrecht om mee te kunnen maken. Video: Klik!

Uitzicht vanaf de tent!

Akersten Bay: Drukste en grootste camping ooit!
Drie plekken, waarvan uiteindelijk twee bezet.
Nu nog even alleen met z'n tweeën.

Dichter bij het eindpunt wordt het steeds drukker op het pad. Dagjesmensen die zich met een bootje hebben laten afzetten, naar het volgende afhaalpunt lopen en zo heerlijk van de omgeving kunnen genieten. Wij lopen er als een van de weinige door-lopers een beetje apart tussen, zo met onze reuze rugzakken. Geweldig: het pad is er voor iedereen!

Afscheid van het Zuider Eiland

Het is bijna tijd om het prachtige Zuider Eiland te verlaten. In Motueka gaan we nog even langs de wasserette, want na zo'n lange wandeltocht stinken we als een bunzing. Nee hoor, gewoon goed voor jezelf zorgen en met enige regelmaat de boel schoonmaken!

In de wasserette hebben we nog een close encounter met een exoot, een giftige spin!

Een van de twee giftige spinnensoorten van NZ,de white-backed spider, afkomstig uit Australië.

Rabbit Island

Onderweg naar Nelson rijden we langs Rabbit Island, een grote zandplaat die al weer een eeuw wordt gebruikt voor de houtteelt, vooral snelgroeiende exoten. Rabbit Island heeft een prachtig strand en een langgerekt recreatieterrein langs de kust. Ook hier heeft Gita huisgehouden: over honderden meters is de kustweg weggeslagen.

Het weer is als vanouds en we nemen het er van. Heerlijk lanterfanten! Met video! Klik!

Mmmm, natte picknick.

Aotearoa, New Zealand. The land of the long clouds.

Gezandstraalde zeester.

'Rabbit' Island, zie achter Hans de weggeslagen weg, door de orkaan in februari.

Nelson

We zijn terug in Nelson. Twee nachten op een camping, zó groot dat we 10 minuten moesten lopen om van de tent naar de receptie te komen, maar wel lekker aan het strand met prachtige luchten. Wat een afscheidscadeau!