Begin november 2017: Nepal zit er bijna op. Klein klusje nog: het land verlaten. Volgens sommige webloggers valt dat niet altijd mee. De bureaucratie op de luchthaven schijnt berucht, het aantal rijen waar je in moet staan ongekend. Vliegtuigen zouden half leeg vertrekken, zo gaan de geruchten….
Maar zoals vaker het geval, is niet alles wat op Internet staat volledig conform de waarheid (dit blog daargelaten, uiteraard). Op de luchthaven moesten we de afgedrukte boarding-kaarten laten zien, anders kwamen we niet binnen. Daarna verplicht een exit formuliertje ingevuld (waarbij de vertrekdatum binnen de geldigheidsduur van je visum moet liggen, anders ben je zwaar de pineut). Door verschillende veilgheidscontroles - lange rij voor de mannen, korte rij voor de vrouwen. Wachten op de juiste gate en dan het prachtige toestel van Air Asia in: Airbus A300 - wat een heerlijke kist. Veel beenruimte, vliegt als een zonnetje.
Met de besneeuwde bergtoppen van de hoge Himalaya links van ons verlaten we Nepal. Namasté.
Kuala Lumpur
De luchthaven van KL ligt op een uur rijden van de stad en ons hotel. Gelukkig hadden we airport transfer geregeld! Aangekomen bij ons hotel bleek er een misverstand over de betaling te zijn. Na verschillende pogingen tot opheldering zat er niets anders op dat Hans om de hoek de nodige roepia’s ging pinnen om iedereen tevreden te stellen.
Wil je lekker douchen? Vlieg dan nu naar hotel Signature International @Pudu in Kuala Lumpur. Je komt gegarandeerd bezweet aan, maar er staat je echt een lekkere straal te wachten! Ongekend.
Na dit spetterende avontuur en een tegenvaller bij het ontbijt gingen uw wereldreizigers naar Chinatown.
 |
| Blik op Chinatown |
De arendsogen van Marleen stonden op steeltjes toen ze RAMBUTAN zag liggen. De ongelovelijk nurkse verkoper wilde nauwelijks meer van zijn koopwaar af nadat we de lekkernijen eerst op versheid wilden testen. Enige verbale schermutselingen over klantvriendelijkheid en gewoon aardig zijn later, haddehn we bijna kwijlend een pond genotsvruchten in handen!
Via een enorme omweg langs de botanische tuinen, waarbij we na een onnavolgbare sluiproute ook nog eens voorbij de security in een gebouw van Petronas terecht waren gekomen, zochten we het icoon van de stad op: de tweelingtorens van (opnieuw) Petronas. Mooi hoor, knappe architectuur. In dit deel van de stad wordt elke lege plek in rap tempo volgebouwd. De torens staan dan ook niet meer zo vrij in de ruimte als bijvoorbeeld de Burj Kalifa.
En nu snel een beetje! Op naar Nieuw Zeeland! Dat was uiteindelijk de as waar deze hele wereldreis om draaide.
 |
| De iconische Petronas Towers |
Met de metro van KL naar halverwege de luchthaven? Eerst een token uit een tovermachine prutsen. Een zeer aardige Maleisiër hielp ons hierbij - het was pas de derde machine die zich de tokens liet ontfutselen.
De overstap op de snelbus werd makkelijk gemaakt door een tweede zeer aardige kerel: deze bleek steward te zijn bij Malaysian Airlines en ging ons in rap tempo voor door een wirwar aan gangen en schoof ons aan bij de lege ticketbalie voor personeel, waardoor we ruim op tijd bij de bus waren. Met Malaysian Airlines gaat het volgens zijn zeggen nog steeds slecht, na de ramp boven de Oekraïne en later het verdwenen toestel.
 |
| Skyline van het centrum van KL |
Biosecurity
Opnieuw met Air Asia verder, via Gold Coast (luchthaven van Brisbane), naar Auckland.
Douane en visumcontrole waren een eitje, op naar de biosecurity.
De wat? Een korte uitleg.
Omdat de voorvaders van de huidige bewoners van Nieuw Zeeland er met de import van een hele dierentuin aan exoten een ecologisch zooitje van hebben gemaakt, bestaat een belangrijk deel van de grenscontrole tegenwoordig uit een check op import van zo'n beetje alles wat eetbaar is of dat kan worden. Noten en zaden, plantaardige en dierlijke producten, verpakt, of onverpakt, bijvoorbeeld aan je schoenen of in je rugzak.
 |
| Dat mag dus niet! En daarom hadden we onze schoenen goed schoongemaakt! |
Wij hadden kampeerspullen bij ons én waren in Nepal geweest, dus mochten we aanschuiven in rij 2. Rij 1 was voor verse, onverdachte backpackers. Rij 2 was voor potentiële probleemgevallen. Wij dus, en een onafzienbare rij Chinezen met dozen en tassen vol rommel. Eén mannetje had een kartonnen doos op zijn kar waar een smerig goedje uit lekte. We hebben hem een tijdje kunnen volgen, maar opeens was hij weg, mét z’n lekkende viezigheid. Nooit meer gezien. Enfin, twee uur later waren onze spullen goedgekeurd en konden we eindelijk de laatste deur door, waar Pieter Riegman zijn enkele maanden geleden nog totaal onvermoede nicht Marleen opwachtte.
We komen eraan!
Dat was de titel van de mail die Marleen ergens in augustus naar haar verre neef stuurde! Ze hadden elkaar nog nooit gezien …
Pieter antwoordde razendsnel: hartstikke leuk om van je te horen, jullie zijn meer dan welkom, en ik wist niet dat ik een nicht had die Marleen heette!Via Facebook werden we snel op de hoogte gebracht van een voorheen onbekend deel van de familie. Pieter wierp ook nog een kritische blik op onze gear list, waarvoor dank!
 |
| Pieter (links) en Marleen |
 |
| Marleen en Maureen |
 |
| Pokeko |
 |
| Gezellig aan de lunch bij dochter en schoonzoon van Pieter en Maureen: Rebekkah en Leon en hun kinderen |
 |
| Marleen op de trampo met haar achternichtjes! |
We hebben ook veel gelachen en gegeten en uiteindelijk onze rugzakken weer ingepakt. Maandagochtend 13 november ‘s ochtends vroeg zijn we door Maureen uitgezwaaid en door Pieter naar het veerbootje van Buckland’s Beach gebracht. Op naar Auckland, waar de bus naar Hamilton klaar stond. We trekken Nieuw Zeeland in!
 |
| Het haventje van Buckland's Beach, vlakbij Pieter en Maureen. Hiervandaan vertrekt de veerboot naar het centrum van Auckland |
Een stukje Te Araroa
Ruim 3000 km lang, volledig beschreven en gekarteerd. Over stranden, bospaden en bergweggetjes, overheids- en privéterrein, over modderwegen en langs de autoweg. Voor de liefhebber een doel om naar te streven, voor ons een rode draad om af en toe eens een stukje van te proeven.
Ons eerste stukje ‘TA’ liep van Hamilton via Whatawhata naar Mount Pirongia Forest Park. Maar wacht es even, daar zitten een paar stukken asfalt bij waar we geen zin in hebben. Dus: liften!
En met succes, al duurde dat wel een half uurtje tijds en een honderdtal auto's die ons niet zagen zitten. Een keurige oudere heer nam ons mee in zijn kamerbrede bolide en zette ons netjes af bij onze overnachtingsadres.
En met succes, al duurde dat wel een half uurtje tijds en een honderdtal auto's die ons niet zagen zitten. Een keurige oudere heer nam ons mee in zijn kamerbrede bolide en zette ons netjes af bij onze overnachtingsadres.
 |
Eerste "camping": op het gras van The Backjard Cafe & Eatery (klik!) Zodra de tent stond, we ons biertje op hadden en hadden gegeten, begon het enorm te regenen en onweren. |
--------------------------------------------------------------------------------
Intermezzo: liften in Nieuw Zeeland
Lopen op een verharde weg terwijl het verkeer naast je voorbijsnelt? Onaanvaardbaar, toch?! Dachten wij ook. Vandaar dan ook dat we rap nadat we in Hamilton boodschappen hadden gedaan, de duimen omhoog staken. Inmiddels spreken we begin december en hebben we een negentiental liften binnen, waarvan de meeste binnen enkele minuten en/of de eerste de beste auto. De ervaringen samengevat:
- Hoe minder verkeer, hoe eerder de automobilisten geneigd zijn te stoppen;
- Niemand heeft haast, iedereen is in voor een praatje;
- Een stukje omrijden om je naar je bestemming te brengen is normaal;
- Kiwi, import of toerist: ze geven je een lift;
- We zijn er nog niet klaar mee!
De grootste mazzel hadden we na de afdaling uit Pirongia Forest (zie verderop). We zaten tot de knieën onder de modder en besloten onze kleren en schoenen bij het stroompje naast de weg even wat schoon te maken. Je wilt niet zo bij iemand in de auto stappen of iemand wil je zo niet meenemen, begrijpelijk! Een half uurtje later waren we klaar en liepen naar de grindweg terug. Nog geen 5 seconden later kwam Jim in zijn pick-up langs. We konden mee in de laadbak, werden ruim 30 km verder afgezet en hoorden toen wat voor geluk we hadden: Jim zei dat er twee of drie auto's per dag over de grindweg reden ….
De meest ontroerende lift hadden we van een vrouw uit Stratford. Ze stopte eigenlijk alleen om te vragen of we precies wisten waar we naar toe gingen. Ze had haar zoon net op Mount Taranaki afgezet en was bijna thuis. Na even aarzelen zei ze ‘ach, wat maakt het uit, stap maar in’. Vervolgens reed ze ons 22 km naar de bestemming en voor haar daarna weer 22 km terug! Onderweg ontwikkelde zich een boeiend gesprek over elkaars werk, kinderen en levenshouding. Ze had moeten stoppen met werken vanwege een terugkerende aandoening, was de afgelopen 17 jaar elk jaar geopereerd geweest, maar was de trotse moeder van drie kinderen en stond zo vol mogelijk in het leven. Ze had nog nooit lifters meegenomen, maar was voor ons gestopt omdat we er lief uitzagen: “a cute couple”
---------------------------------------------------------------------------
Pirongia Mountain Forest
De eerste dag op de TA bestond uit een uur door Teletubbieland-achtig landschap, twee keer liften, een stuk voortkreupelen in een flinke onweersbui, alles slechts onderbroken door de memorabele tocht van Marleen achter een kinderwagen.
Ja, dat leest u goed: kinderwagen! Omdat beelden meer zeggen dan alleen woorden, hier een video die historische proporties van dit avontuur laat zien: klik!
 |
| Het moest er een keer van komen ... |
 |
| Typisch landschap van dit deel van Nieuw Zeeland |
Eind van de dag kwamen we aan op een mooie DOC camping, waar we twee nachten bleven. Daarna door, Pirongia in. Een prachtig dicht bos, soms leek het wel een jungle waar we doorheen liepen. De weg ging gestaag en soms steil omhoog, waarbij we regelmatig stuken modder moesten zien te ontwijken. Uiteraard hebben we bewegende beelden voor jullie: klik!
 |
| Onderweg naar Pirongia Mountain Forest |
 |
| Soms lijkt het wel op thuis ... |
 |
| De avond valt boven Pirongia Hut |
Best moe kwamen we boven bij de hut. Wassen, eten, beetje kletsen met de andere wandelaars en dan slapen - vóór negenen op één oor! De volgende dag gingen we op tijd weg - een lange moddervolle afdaling in het verschiet. De dag eindigde met twee liften: eerst van de al eerder geroemde Jim, daarna een van de werknemers die we in de hut waren tegengekomen. Hij reed ons helemaal naar de camping in Otorohanga toe en was ook niet te beroerd om in het betreffende dorp flink te moeten zoeken. Zo dus!
EN …. Hij wist te vertellen dat er tien dagen goed weer aan zaten te komen. Reden genoeg voor ons om de twee grootste wensen die we voor het noorder eiland hadden, binnenkort uit te voeren!
Voor de liefhebbers van levende LED-lampjes: de Waitomo caves glow worms
Vanaf Otorohanga is het maar een klein stukje liften naar dé attractie van de omgeving: de gloeiwormen in de kalksteengrotten van Waitomo, in privébezit van een aantal Maori-families. Twee paragraafjes ter overdenking:
- De gloeiwormgrot is écht bijzonder, ook al duurt de feitelijke blootstelling aan al het slijmerige moois, gedurende de rondleiding van een uur, slechts acht minuten. De rest loop je door een aardige kalksteengrot waarvan we er, eerlijk gezegd, in Europa veel mooiere hebben. Maar goed, je ziet aan het plafond van de grot werkelijk duizenden kleine lichtpuntjes. Allemaal gloeiwormen die met een kleverig slijmdraaidje een prooi proberen te verschalken. Het kleine lampje dat ze gebruiken moet de prooi lokken. Evolutionair aardig bedacht, zou je zeggen, hoewel je dan ook weer vraagtekens moet zetten bij de blijvende onnozelheid van de prooi. Blijkbaar is het kleefslijm van de wormpjes dusdanig effectief dat de prooi het nooit na kan vertellen waardoor de evolutionaire leercurve vlak blijft. Duidelijk?
- De vraag die ons hier (en later) ook bezig hield is: hoe zwaar telt het geloof van deze Maori, wanneer er geld te verdienen valt? Een flink aantal bijzondere objecten (grotten, bergtoppen, watervallen) zijn vanwege culturele redenen niet toegankelijk. Behalve bijvoorbeeld de Waitomo grotten. Tot in de vorige eeuw nog no-go voor iedereen omdat de geesten van de voorvaders er huisden, tegenwoordig het doel van duizenden bezoekers per dag, die net als wij grof geld neertellen (minimaal €30,- pp), om zich acht minuten lang aan bioluminescerende slijmkeutels te vergapen.
Hoe het ook was en is, we gingen verder, de altijd onzekere weersverwachting van Nieuw Zeeland trotserend met rotsvast geloof in een mooie dag voor de Tongariro Alpine Crossing.
Ho ho ho, dát viel nog niet mee, als je in de regen aankomt na busreis en lift-succes, en ook nog hoort dat de shuttle naar de start van de crossing de volgende ochtend on hold staan, vanwege de snoeiharde wind.
We bleven vertrouwen houden! Goed eten die avond (omringd door noodles slurpende jongelingen. Geen idee hoe die ooit de bergen over komen. Ze doen het alleen wel, schijnbaar ondervoed. Wat hebben zij dat wij niet hebben? Jeugd?). Soit! De volgende ochtend half zeven: It giet oan om met Henk Kroes te spreken. ‘We’re all good to go’ heet dat hier. Een half uur later in de shuttlebus, stukkie karren. De wc’s bij de start worden druk bezet. Wellicht zenuwenplasjes zo vlak voor de 19 km lange alpine trektocht?
De Tongariro Alpine Crossing
 |
| Aan de start! |
Ook vandaag hebben we de weergoden met ons mee. Zelden zulk prachtig licht gezien. De foto's hieronder en de video’s op ons YouTube-kanaal bevestigen ons gelijk, of ons geluk!
 |
| Vroeg in de ochtend dwalen wolken over de bergtoppen |
 |
| De eerste kilometers gaan over vlak land. Het wordt langzaam beter weer. |
 |
| Skigebied van Mount Ruapehu |
 |
| Ver naar het westen ligt Mount Taranaki |
 |
| Mount Ngauruhoe |
 |
| Red Crater en Mount Ngauruhoe |
 |
| Red Crater |
Let op de kleine mensjes die je ziet lopen!
 |
| Emerald Lake |
Super stijl, alhoewel niet goed te zien en allemaal los lavagrind. We rennen naar beneden. In dit geval de beste manier om beneden te komen. Later als we zitten te lunchen, komt er een kiwi langs die vertelt enorm gelachen te hebben om ons, toen we rennend langskwamen.
 |
| Voor Blue Lake |
 |
| In de verte Lake Taupo |
Hier de video's. Verplichte kost! De start van de crossing: klik!
Emerald Lake is heel bijzonder. Er waaien zwavelwolken over, dus echt lekker ruikt het niet. Wel heel mooi om te zien: klik!
Aan de oever van Blue Lake maakt Marleen een video van Hans, die zijn licht over al het moois laat schijnen: klik!
Van een bijzondere schoonheid, zeg nou zelf. Die avond spreken we een stel uit San Francisco - zij hadden de dag hiervoor de Tongariro Northern Circuit beëindigd en waren dus op de berg midden in het slechte weer terechtgekomen: twee meter zicht en hangen in de wind en/of heen en weer geslingerd worden door de wind.
Reizigers naar San Francisco opgelet: de mannelijke helft van het stel heeft een uitgebreide, gratis reisgids voor zijn stad gemaakt. Hier is de link (ook gratis): klik!
Moe maar nog steeds zeer onder de indruk van deze prachtige dag, gaan de oogjes dicht. Of we dromen van Mount Doom uit In de ban van de ring (want dat was-ie: kijk maar es even: (klik!) weten we niet meer. Maar: we moeten verder, want er hangt goed weer in de lucht en ‘s avonds is in Taumarunui de briefing voor de vijfdaagse kanotocht over de Whanganui rivier. Dus vroeg in de ochtend ingepakt, direct buiten de camping de duim omhoog voor de eerste de beste auto en hup! meteen een mooie lift naar de bushalte, zo’n 13 km verderop. In Taumarunui vier tassen boodschappen halen (straks vijf dagen zonder winkels), even bellen naar het kanobedrijf en we worden opgehaald. Gratis kamperen op het terrein, briefing, spullen in waterdichte tonnen overgepakt, eten en slapen. Morgen belooft opnieuw een mooie dag te worden! Wisten we!
Whanganui River Journey
Lang geleden had Marleen al met vriendin Nieke een meerdaagse kanotocht op stromend water gedaan (op de Allier in Frankrijk). Om zo’n tocht met Hans te doen, stond ook al jaren op de bucket list. En nu ging het gebeuren!
Na een korte test-run en het tekenen van de checklist konden we los! Al snel kwamen de eerste stroomversnellingen in zicht die wij zonder noemenswaardige problemen passeerden. Resultaat voor Hans: een natte broek. Niet vanwege een door doodsangst losgelaten plas, maar slechts overspattende boeggolven. Marleen moest achterin de boot wel hozen … achterin? Jazeker, want je stuurt achterin en Marleen is een stuurvrouw met een ongekend scherp oog voor de beste loop door de rapids én met een krachtige peddelslag. Hans kent zijn plek als no-nonsense powerboy. Je weet wel: power and brains in the back, power no brains up front!
De eerste anderhalve dag varen we vooral door het bekende groene landbouwgebied: veel grazige heuvels. Daarna heeft de natuur het voor het zeggen. De bossen zijn vanaf nu uitsluitend via het water bereikbaar en worden steeds woester en dichter. De rivier baant zich steeds vaker door steile canyons. Op de eerste camping stonden we nog met een paar andere peddelaars, de 2e en 3e camping hebben we helemaal alleen. En voor de goede verstaander: camping houdt hier in een min of meer vlak stukje gras, (regen)water, een afdakje waarin je kunt koken, een picknicktafel en een droge wc (‘long drop’). Allemaal basic. Heerlijk!
 |
| Samen alleen op een DOC camping. Rechts de waterdichte tonnen. |
 |
| Lunchpauze |
 |
| Opnieuw in ons uppie op een DOC camping. |
‘s Ochtends vroeg begint het concert van de Bell bird, waar je naar kunt blijven luisteren. Zijn gezang wordt door collega's in de wijde omgeving overgenomen. Wanneer het wat later wordt, is het de beurt van de Tui. Vogelgeluiden die we in Europa niet kennen! Klink op de linkjes en daarna op het luidspreker-symbooltje. Bij de bell bird kies je dan Poor Knights!
 |
| Bridge to Nowhere |
De laatste avond van onze tocht verblijven we op een iets luxere camping, die onderdeel is van een luxe lodge. Voordeel: warme douche en koud bier. We zijn niet gek! En ook hier weer een ontzettend aardige beheerder die ons aanbood om in een cabin te gaan slapen in plaats van in onze tent. Zomaar een cadeautje!
 |
Dan is het de volgende dag tijd voor het laatste stuk peddelen, naar Pipiriki. We kletsen even met een gezellige Maori die langskomt op zijn quad, halen koffie met lekkers en wachten tot we opgehaald worden. Later wijst onze chauffeur ons op de rommel die tien meter boven het huidige waterniveau in de bomen hangt: zó hoog stond het water na het dramatisch natte afgelopen jaar…
Anekdote over de chauffeur en zijn duitse verkering: aardig meisje kwam twee jaar geleden een dagje kanoën. Haar auto begaf het, waarop de familie zei dat ze gedurende de reparatie wel bij hen mocht logeren. Daar kwam verkering van - een tijd later ging de jongedame toch nog een tijd terug naar Duitsland. Maanden volgden waarin ze alleen maar tranen met tuiten huilde. Haar familie vond het zó sneu dat ze haar geld gaven voor een enkeltje NZ: liever gelukkig aan de andere kant van de wereld dan ongelukkig thuis. En jullie weten het, beste lezers: home is where the heart is!
En om onze avonturen hier in stijl af te sluiten: we mochten ook de avond van terugkomst van de rivier gratis kamperen, mét gebruik van de warme douche en werden de volgende ochtend op de camping 10 km verderop afgezet. Graag tot ziens! Taumarunui Canoe Hire: klik!
Afsluitend
Na een maand in Nieuw Zeeland een paar Bijzondere Constateringen om dit blog mee te eindigen:
- de zon draait van rechts naar links en staat ‘s middags in het noorden! Handig weetje als je op de zon navigeert. De maanfasen worden van rechts naar links opgevuld - eerste kwartier dus geen D!
- Ons beeld van de bewoners van Nieuw Zeeland was dat van sportminnende, gezonde, fitte mensen. Dat beeld klopt niet. Sportminnend zou nog kunnen, in de zin van “ik hou van sport, ik kan er uren naar kijken”. Gemiddeld genomen passen wij, zo is de schatting, samen in één NZ-lijf (M/V), waarbij om onduidelijke redenen de Maori dan nog ruimte over hebben. Oorzaak? Volgens ons véél te weinig beweging (alles gaat met de auto) en ontzettend slecht eten. Per winkelstraat met 20 winkelpanden zijn er doorgaans 15 afhaalrestaurants.
- De Nieuw Zeelanders zijn heel erg aardig, kennen weinig stress, zijn altijd in voor een praatje.
- Nederland heeft zijn mooie plekjes, maar die vallen volstrekt in het niet bij dit onvoorstelbaar prachtige land met zijn niet te beschrijven, heldere licht.
Happy pensionado's boven Whanganui River
