Garciaz...
Waarheen? We kijken op de kaart en besluiten een rondje uit het boekje te doen, bij Garciaz. Dát hebben we geweten. Zelden zo’n bizarre start van een wandeling meegemaakt. Hieronder doen we verslag van het eerste kwartier. De wandeling zelf was het eerste stuk vooral over ongelooflijk stoffige wegen waar ook nog eens auto’s of vrachtwagens overheen denderden. We hebben de boel daarom ingekort, zagen in de bossen voorbij de stuifzooi gelukkig toch nog van alles moois en zijn daarna snel bij Garciaz weggegaan.
Het eerste kwartier:
Mooie binnenkomer: aan de rand van het dorp hangt een spandoek. “Duurzaamheid ja! Ook op het platteland! Maar niet hier!”
Triest geval van NIMBY! Wel de lusten, niet de lasten. Dan passeren we een man in een auto. We groeten hartelijk, maar stoens kennen ze hier blijkbaar ook...
Daarna lopen we langs een terrasje waar drie dorpsbewoners van hun ochtendkoffie genieten. Ons ¡Hola, buenos días! wordt nu gelukkig hartelijk beantwoord! Wanneer we de auto geparkeerd hebben, doet een mevrouw achter ons van binnen uit de luiken open. Opnieuw laten we ons van onze beste kant zien: ¡Hola, buenos días! Waarschijnlijk overrompeld door zoveel vriendelijkheid op de vroege morgen, trekt ze bruusk de gordijnen dicht…
Niet opgeven Hans en Marleen! In de hoofdstraat wurmen we ons door een onbemaskerd peloton jagers heen, mannetje of 30 (één vrouw) en komen uit op het plaatselijke Plaza España. Hier hangt een soort kaart aan de muur. Niet speciaal van belang voor onze wandeling, maar je gaat toch ff kijken, toch?
We worden aangesproken door een wat oudere man, hij vraagt ons in één adem waar we heen gaan en waar we vandaan komen. Wanneer we "Holanda" zeggen, vertelt hij lang in Dortmund gewerkt te hebben en gaat gezellig in het Duits verder. Hans laat de man de voorgenomen route zien: een blauwe route in Locus Maps. Met een even simpel als doeltreffend gebaar eigent de man zich de telefoon toe en begint vriendelijk te vertellen waar we vooral niet moeten gaan wandelen, om niet voor bewegend wild aangezien te worden…Blijkbaar heeft hij niet veel fiducie in de meute jachtvolk.
Ondertussen heeft een aardige mevrouw met paars haar en dito mondkapje zich in het gesprek gemengd. Marleen neemt dat deel van de conversatie voor haar rekening. Nadat de mevrouw drie keer de optimale route heeft uitgelegd en heeft voorgedaan wat Bailaero de las Brujas betekent (Dans van de Heksen, verder geen idee wat daarmee bedoeld wordt), heeft Hans ondertussen zijn telefoon teruggevorderd en gaan we na deze leuke interruptie op pad. Niet het hazenpad op, want met die jagers hier weet je het maar nooit!
 |
| Leuk stronkje! |
 |
| Spechtinktzwam (Coprinopsis picacea) |
 |
| Knikkergalwesp (Andrucus kollari) |
 |
| Narcissus serotinus |
Monumento Natural de los Barruecos
Ten zuidwesten van Cáceras ligt een aardig natuurgebiedje, de Barruecos. Het is een via wandelpaden toegankelijk gemaakt landschap waar bizar geërodeerde granieten rotsen aan het oppervlak zijn gekomen. Sommige rotsen “lijken” ergens op. Tenminste, dat laten de hersenen je geloven. Pareidolie heet dat en van dat aspect wordt gretig gebruik gemaakt in de goed opgezette rondwandeling.
 |
| Rechts op de rots zie je lepelaars. |
We gaan weer verder, het laatste grote stuk Extremadura tegemoet. Het is maar een kort stukje rijden naar ons eerstvolgende plekje. Vijf nachten blijven we hier, geweldig!
Embalse de Valdesalor
Het is niet moeilijk te omschrijven waarom we hier maar liefst vijf nachten hebben gestaan. Een prachtige meer, vol vogels, gezinnetjes die in het weekend gezellig met z’n allen komen barbecueën, veel, enorm veel granieten rotsen hoog op de oevers en aan of in het water, die stuk voor stuk in los Barruecos niet hadden misstaan. Het licht ‘s ochtends en ‘s avonds is een lust voor het oog.
 |
| Embalse de Valdesalor |
Wanneer de kerkklok in het naburige dorp het kwartier aangekondigd, lijkt dat verdacht veel op het oude V&D geluid: klik! We zitten gewoon te wachten op het zangerige “128, 128”. Omdat we daar op Internet geen voorbeeld van kunnen vinden, doen we de beroemde Aapjeskast. Wie kent hem niet? Klik!
De tweede avond horen we in de schemering kraanvogels! De volgende ochtend gingen we dus extra vroeg op, maar blijkbaar toch te laat, want de vogels waren gevlogen! Dan de volgende dag nóg eerder op. Maar ja: toen was het zaterdag, dus zaten de oevers vol met vissers en die hadden de kraanvogels al weer verjaagd! Gelukkig hebben we de vogels later wel kunnen spotten en ook de overtrekkende kraanvogels waren prachtig om te zien en zo mogelijk nóg mooier om te horen. Moet je je voorstellen: ‘s ochtends heel vroeg, het is nog vóór de schemering, om dan dít te horen: klik! Kippenvel!
Die vissers zijn een verhaal apart. Ze waren zeker een half uur bezig met high tech spullen uit te laden en in elkaar te zetten. Ze bleken hele stellages boven het water te hebben gebouwd, waar ze op zaten en vanaf visten. Of ze op die manier met hun meterslange hyperlichte carbonfiber hengels dichterbij de prooi waren, bleef voor ons onduidelijk.
Tussen nú en toen, toen Hans zijn vader met zijn vader ging vissen, is er veel veranderd. Het was héél vroeg op, naar de polder waar bij de boer een bootje gehuurd werd. De dikke bamboe hengels met messing bussen aan de uiteinden waren met sisaltouw aan de fiets gebonden. Zó dik was het zooitje, dat ze met O-benen moesten fietsen. En eenmaal in het bootje was het oppassen geblazen, want de rommel was zo zwaar dat de delen zonken wanneer je er eentje in het water liet vallen ...
 |
| Na een nachtelijke regenbui is de grijze korst op de rotsen groen geworden! |
 |
| De schaapsherder kwam ook nog voorbij. |
Cornalvo
In één van de boekjes staat de Embalse de Cornalvo genoemd. Wij er naar toe, wie weet wat er allemaal te zien is!
 |
| Embalse de Cornalvo |
Dat hebben we geweten! Spannend!
Eerst het bezoekerscentrum aan het begin van het weggetje naar de Embalse toe. Dicht. Dan de picknickplaats daartegenover: een vuilnisbelt. Dan naar de volgende picknick / overnachtingsplaats. Hans opende de daktent en er kroop een spin van beestachtige proporties bijna over zijn handen heen. Omdat we niet wisten of het diertje alleen maar goeds in de zin had, waren we behoorlijk bang voorzichtig! klik!
Eerst foto’s maken natuurlijk en dan het diertje aansporen ergens anders te gaan wandelen. De foto zie je hieronder, aansporen deden we met een wandelstok (uitgeschoven stand 😇). De spin is intussen ergens in het gras aan het spelen…
 |
| Jachtkrabspin |
Het aansluitende rondje om de Embalse de Cornalvo was een aardig wandelingetje. Geen bijzondere vogels gezien, gewoon anderhalf uur makkelijk banjeren.
 |
| Toefige labyrintzwam (Abortiporus biennis) |
Medellín: Amor es amor?
In Nederland wordt het publieke debat gevoerd over de foute “helden” van vroeger, of ze niet langer uitsluitend positief op een voetstuk moeten staan (denk aan Jan Pieterszoon Coen, of Piet Hein). Zou het niet terecht zijn als dat in Spanje ook gaat gebeuren? Hier wordt immers nog volop de loftrompet gestoken voor de conquistadores, de aanvoerders van de troepen die met weinig gevoel voor nuance de zuid amerikaanse volkeren en hun cultuur gedecimeerd hebben. Cortes en Pizarro zijn wel de bekendste en hun namen blijven levend gehouden op dagen als de Día de la Hispanidad: de feestdag die in het teken staat van het ooit zo grote Spaanse imperium.
In Medellín staat de ruïne van een kasteel dat ooit van Cortes was. De tijd weet raad met dit soort gebouwen, die eigenlijk monumenten van bloedvergieten zijn. Midden in het dorp is zelfs nog een standbeeld van deze Cortes. Toen dit standbeeld enkele jaren geleden door bezoekende Mexicaanse voetbalsupporters werd beklad met de leuze “De wrede en arrogante verheerlijking van genocide en een belediging voor het volk van Mexico" vond de burgemeester dat maar niks en zei dat ze wel wat meer respect mochten hebben ...
Gelukkig is er hoop, zelfs vlak bij dit soort plaatsen. Op het stoffige parkeerterrein van Medellín staat een witgekalkt huisje met daarop een prachtige schildering in regenboogkleuren: Amor es Amor. Liefde is liefde. Nóg mooier is wat we vlak naast deze schildering ontdekten: klik!
 |
| Ook in Medellín geldt: Amor es amor! |
Een niet-te-geloven-landschap...
En off we go, op weg naar nieuwe horizonten. En waar we nu weer doorheen rijden! Niet te geloven. Het steppelandschap van La Serena, waar we ons voorbij Campanario terugvinden in een bizar landschap met scherpe rotsen die hoog uit de grond steken en het land op veel plekken nagenoeg ontoegankelijk maken.
Tussen de rotsen door grazen hier en daar kuddes schapen, soms zitten groepen vale gieren daar dan weer vlak bovenop. De mooiste waarneming was een groep vale gieren met daarbij negen monniksgieren!
We proberen eerst een slaapplekje te vinden bij de Ermita de Nuestra Señora de Piedraescrita, maar de grond daar is veel te schuin. We besluiten door te rijden en op te letten op slaapplekken zoals we die uit Chili en Argentinië kennen. En we vinden er eentje, echt geweldig: klik!
Santuario de Nuestra Señora de Bélen
En zo struinen we de Extremadura verder af, geleid door de eerder genoemde boekjes en website. Het kan dan gebeuren dat je echt helemaal niks ziet, althans, niks nieuws. Hoort er ook bij en blijkbaar bevonden we ons toch op de goede route, want we vónden toch een perfecte plek om twee nachten te slapen! Een oase temidden van stoffige steppen: het heiligdom dat voor onze vrouwe van Bethlehem is gebouwd: het Santuario de Nuestra Señora de Bélen vlak bij Almorchón. Dikke eucalyptusbomen. Een dagelijks beregend grasveld. Picknicktafels, drinkwater, schone wc’s, wastafels, en bierkratten van een bekend merk.
Bierkratten?
Tja, we stuitten op een ruimhartige invulling van Jesaja 43:20 (“want ik zorg voor water in de woestijn, voor rivieren in de steppe. De dorst van mijn volk zal ik lessen”). De hermitage heeft ook verhuurbare onderkomens en een vergaderruimte. De dorstige kelen zullen af en toe trek in iets anders hebben. Begrijpen wij best!
 |
| Voor de dorstige kelen ... |
Voor ons was de Extremadura één grote verrassing, vooral voor wat betreft het spotten van vogels. Hieronder voor de liefhebbers een lijstje van de waargenomen vogels. De gangbare vogels hebben we niet genoteerd en wat we vergeten zijn staat er ook niet tussen!
|
Havikarend |
Dwerguil |
Waterral |
Auerhoen |
We willen zeker nog eens terugkomen en dan wel met een camera waarmee we voldoende in kunnen zoomen, zodat we de beestjes ook goed kunnen fotograferen.
En nu? Op naar de oostkust, met onderweg vier prachtige en verrassende Sierra’s!
