Extremadura - II

Verder vogeltjes zoeken in Extremadura

Op naar de watervogels! Het doel is Saucedilla, een verder onaanzienlijk dorp dat je alleen aandoet omdat de plaatselijke natuurvereniging op meerdere plekken aan het grote stuwmeer waar het dorp aan ligt, kijkhutten heeft aangelegd. En er is meer! Net buiten het dorpje is een klein infocentrum met picknickplaats en afsluitbare M/V gescheiden toiletten. We krijgen de sleutels. Even verderop vlakbij een uitkijkhut overnachten we. De politie komt 's avonds nog even checken, maar laten ons verder onze gang gaan. De volgende morgen zien we purperkoeten in het riet tegenover ons en tientallen koereigers, een paar kwakken en kleine zilverreigers in de bomen.

De volgende ochtend gaan we nog een paar andere kijkhutten en kijkplasjes af. Steltkluut: altijd leuk. Spaanse mus! Nooit eerder gezien. Schildpadjes: schatjes. Iberische klapekster: gelooft Cees noooooit.

Campillo de Deleitosa - nachtwerk

De min of meer gestructureerde zwerftocht door de Extremadura gaat verder. Soms denk je dan dat je goed zit. Buiten Campillo vinden we een, zo op het oog, prima overnachtingsplekje. Half verscholen, redelijk rustig. We zijn vroeg en hebben tijd genoeg om een paar uur de zonnepanelen uit te zetten. Wat snel opvalt, is dat de automobilisten die een vijftigtal meters verderop passeren, wel héél nieuwsgierig zijn. Zeker nog nooit een daktent gezien, denk je dan… Even later komt ook hier de lokale politie even checken of wij wel lief zijn. Lief genoeg en onschuldig bovendien. We mogen blijven.

Tegen de schemering verplaatsen we de auto een stukje, zodat alle onverharde wegen rondom helemaal vrij zijn. De avond valt, de nacht daalt neer, we slapen de slaap der onschuldigen. 

Midden in de nacht: met donderend geraas scheurt een vrachtwagen pal langs ons heen, we zijn op slag klaarwakker, weten niet wat ons overkomt. Wat is dit?! 

Het hellevoertuig stopt een meter of wat achter ons, twee stemmen stappen uit en beginnen een schreeuwerig gesprek. Dat duurt een tijdje, we proberen er hoogte van te krijgen en vinden het ondertussen NIET LEUK!!!

Hoe is die, qua understatement?

De herrie duurt door, onze onzekerheid ook. Feitelijk gebeurde er niet veel, maar het voelde niet lekker.

En dan, dames en heren, gebeurt het: Hans, de Lone Ranger, Ivanhoe himself, de Ridder te Paard, de Chevalier Blanc, de Caballero con Cojones, valt in slaap, zijn ega onthutst achterlatend.

Vanuit Droomland deed hij haar waarschijnlijk de groeten en wenste haar het beste, maar daar had ze vanzelfsprekend geen boodschap aan.

Dik anderhalf uur duurde de onrust. Toen werd het stil. Té stil? Nee, dat niet, maar wel raar stil. De volgende ochtend had Hans geen enkele goede reden waarom hij zijn deerne alleen had gelaten. "Een beetje moe" sloeg vanzelfsprekend nergens op.

Nadere inspectie van de plek des onheils maakte duidelijk dat de nachtbrakers tientallen bijenkasten hadden geplaatst. Waarom dat in het holst van de nacht met een bak herrie moest gebeuren, is ons een raadsel.

Campillo de Deleitosa - dagwerk

Ondanks de verstoorde nachtrust liepen we de volgende dag een mooie wandeling uit het Cicerone boekje.

Overstekend "wild"

De lange waterloop uit vervlogen tijden

Niet overdreven lang, niet overdreven veel hoogtemeters. Wel een boomkikkertje dat behoorlijk de weg kwijt lijkt: het diertje zit tussen de spijlen van een rooster. Ach, de zielenroerselen van een boomkikker, wie weet wat er in dat kleine koppie omgaat ...

Boomkikker

Eumigus

Ruige weerschijnzwam (Inonotus hispidus)

Oranjerode hertenzwam (Pluteaceae)

Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus)

Eind van de middag waren we vlak buiten het dorp aan een picknicktafel eten aan het klaarmaken, toen een aardige vrouw met een lege kruiwagen langs kwam lopen. Praatje gemaakt - ze kwam uit het dorp en ging naar haar groentetuin toe…

Een goeie drie kwartier later, de afwas was net gedaan, kwam ze terug, haar kruiwagen volgeladen met fruit en groente. Ze stopt, voor een praatje dachten we. Maar nee hoor, ze geeft het allergrootste deel van haar groente enfruit aan ons! Nou ja zeg! Wat ontzettend lief! We bieden aan om de kruiwagen met de overgebleven groente naar haar huis te rijden. Daar wil ze niks van weten! De dagen hierna hebben we kweepeer in het eten, peterselie in de soep, heerlijke appels en druiven en nog veel meer!

Guadalupe

Slecht weer voor een paar dagen. Campinkje dus. Enige in de buurt is die bij Guadalupe. De boel lijkt wat aan de verwaarloosde kant, maar we kunnen lekker douchen, overdekt koken en afwassen en dan zijn we al snel tevreden!
De wandeling-binnendoor naar het stadje is best aardig. We lopen onder een werkelijk gigantische brug door. Blijkt een spoorbrug te zijn, aangelegd om Extremadura te ontsluiten, gereed in 1959, nooit gebruikt.

De grote spoorbrug bij Guadalupe

Franco had om een of andere reden de pest aan Extremadura en heeft het gebied laten verarmen. ¡Puta Madre!

Guadalupe

Wisten we niet, maar Guadalupe blijkt een van de belangrijkste bedevaartsoorden van Spanje te zijn én een toeristische trekpleister van jewelste! Zingeving neemt hier de vorm aan van devote beeldjes van Nuestra Señora de Guadalupe, overladen terrasjes en de meest vreselijke souvenierrommel.

Embalse de Alcollarín

Twee nachten staan we hier slechts, maar wat was het heerlijk! Een groot stuwmeer waar 's avonds zilverreigers en aalscholvers met hordes tegelijk op de nog boven het wateroppervlak uitstekende takken plaatsnemen om van een veilige nachtrust te genieten.

Iets verderop is een klein stuwmeer, pal naast een rustige en schone picknickplaats.

Het kleine stuwmeer van Embalse de Alcollarín

Nog nooit zó veel en vaak ijsvogeltjes gezien! Stilzittend, duikend, vliegensvlug over het water scherend, soms met z'n tweeën tegelijk. Marleen, ooit "Arendsoog" genoemd, ziet aan de overkant otters het water in glijden.

Toplocatie! Maar ja, geen tijd te verliezen: ergens wachten hordes grote trappen op ons! 😁😁

De Grote Trap - Otis tarda

Tussen het lekkere eten door staan de dagen in het teken van een vruchteloze speurtocht naar de grote trap. Het broeierige Spanje van Imca Marina (klik!) is in deze contreien ver weg. Uren rijden we over slechte grindpaden, tussen eindeloze rijstvelden en eindelozere steppen door.

Ooievaars op het verlaten station van Madrigaleo.

Halo

We zijn bezorgd over ons autootje: zwaar beladen hobbelen we het ene weggetje na het andere in, slechts onderbroken door korte speurtochten te voet en overnachtingen in absolute stilte onder onwaarschijnlijk heldere sterrenhemels.

De grote trap? Die blijft verborgen. !Bastardo¡

Santa Marta de Magasca

Één van onze boekjes zegt dat verder naar het westen, tussen Trujillo en Cáceres, de grote trap gezien moet kunnen worden. Dat niet alleen, maar ook de kleine trap (formaat houtduif) en het witbuik- en zwartbuikzandhoen. Ja ja, dat zou toch wat zijn ... en volgens Cees geldt horen is zien. Voor de grote trap heb je daar niks aan (zwijgzaam in dit seizoen), maar het zwartbuikzandhoen: luister maar eens: klik!

Vergeet je nooit meer.

Het blijft prutsen, we zien en horen niks. Tegen het eind van de middag parkeren we onder een prachtige steeneik, doen een koffietje en lopen dan toch maar, geladen met camera en verrekijker, een slechte grindweg op die tussen wat landerijen doorloopt.

Plotseling vliegt uit het hoge gras links van ons een negental kleine trappen op. Há - hebbes! Nog geen 15 tellen later horen we dit: klik! Zwartbuikzandhoen! Hebbes!! Vliegen ook weg! En we horen ook het witbuikzandhoen!

Dan blijft het stil. Hans moet een plasje doen en, om de tijd te doden, kijkt Marleen weer wat rond en scant de rand van de heuvel voor ons. 

HEBBES!!!!

Drie grote trappen, avutarda in het Spaans, zijn in de verte zichtbaar. Veel te ver weg voor een foto, maar toch! En wat een mazzel. Zonder dat plasje hadden we ze misschien gemist…

Dus, dames vogelaars, wanneer de man een plasje doet, is er (meestal) iets bijzonders te zien!

MÁS HEBBES!!!

Met de grote trap in de broekzak gaan we tevreden slapen. De volgende dag rijden en lopen we het gebied nog een tijd door, maar ontwaren geen trappen meer. Verder dan richting Cáceres, een weggetje in waar een kijkhut is vanwaaruit op dat moment helaas niets te zien is. Terug maar weer. En wanneer we ze eigenlijk al voorbij zijn, kijkt Marleen even over haar schouder naar links en ziet 13 grote trappen. Stoppen! Terug! Maar de vogels zijn gevlogen. Spreekwoordelijk dan, want ze lopen gewoon statig ons blikveld uit.

Zijn ze niet prachtig!

Dan doen we iets wat we eigenlijk nooit doen: we openen een hek en lopen privéterrein op. Foeierdefoei! Maar 13 grote trappen…

Sluipenderwijs komen we dichterbij. De grote vogels hebben ons in de smiezen en gaan er héél langzaam vandoor. Hans blijft staan, terwijl Marleen, half verscholen achter een gebouwtje, foto's probeert te nemen. Tja - geen fototoestel met telelens.

Hans krijgt een ingeving, doe gek, en maakt met zijn verrekijker tegen de telefoon gedrukt de volgende actiefoto: Marleen in gespannen sluiphouding en de (dames)trappen in gespannen vluchthouding. Toegegeven: je moet goed kijken (vandaar: pijltjes) op deze gemankeerde foto, maar we konden even niet anders...

Ja, jaaa ... grote trappen!

Grote trap? CHECKERDECHECK ✔

Eindelijk gezien, deze bijzondere grote vogel. Mannetjes zijn twee keer zo groot dan het vrouwtje. Meer dan een meter hoog, spanwijdte van dik twee meter en een gewicht tot zo'n 16 kg! Vooral in het voorjaar zijn de mannetjes prachtig om te zien. Hieronder een foto die we van Wikipedia geleend hebben. We gaan vast nog wel een keer terug om deze dieren in hun prachtkleed te zien.

Mannelijke grote trap in vol ornaat

We proberen hierna in de buurt van Cáceres een overnachting te regelen maar vinden geen fijn plekje. Daarom tuffen we iets verder naar Aliseda, waar we hoog boven het dorp zelf op een picknickplaats twee nachten blijven. De tweede dag doen we een lekker biertje met olijven op een klein terrasje midden in het dorp. Verdiend, toch!

Extremadura is GROOT! Daarom bij nader inzien geen 2 blogs, maar 3. Tot de volgende keer!