Etrusken bij een voetbalveld
Het eerste tussenstation is een bosrijk gebied ten zuiden van Bomarzo. We hadden op de kaart 'Etruskische piramide' zien staan en die moest bekeken worden!
We overnachten tussen wat eikenboompjes achter het voetbalveld van de plaatselijke FC en groeten vriendelijk de oudere sporters die rondjes om het sportveld lopen. De volgende morgen gaan we vroeg op pad. Hellinkje rustig naar beneden, dan steil de berg af over een smal paadje. Dan is er opeens de eerste volslagen verrassing. Een woning, of een rustplaats, in een grote rots uitgehouwen. Onwaarschijnlijk knap gedaan.
Even verder stuitten we op de piramide. Ook dit is een in de rotsen uitgehakt gebouw met meerdere verdiepingen. Dik 2000 jaar oud. Wellicht minder imposant dan de piramides van Egypte, maar in ieder geval authentiek en geen geldmachine waar grof aan verdiend wordt, zoals de flatiron in Bosnië.
Terwijl het steeds warmer wordt (waarom bleven we ook alweer in de bergen?), komen we tijdens de laatste kilometers steeds meer Etruskische werken tegen. Een necropolis, waterbakken, het meeste gewoon links of rechts langs het pad, geen toegangspoortjes, je moet het zelf maar duiden.
De dagen hierna slijten we aan de zuidoever van Lago di Bolsena en in de heuvels ten oosten van dit meer, dat in feite een volgelopen vulkaankrater is. Om daar te komen rijden we eerst nog even langs het gigantische winkelcentrum van Vitterbo, voor Decathlon, CONAD, koffie met lekkers en om twee gestrande Italiaanse reizigers uit de brand te helpen: wij hebben een gloednieuwe accu, zij een hondje dat 's nachts de autolampen had aangezet, dus er zat geen prik meer in de auto. Accukabels aangesloten en starten maar.
 |
| Lago di Bolsena |
In een kaalgekapt gedeelte vlakbij onze overnachtingsplek lopen we inderdaad over lavagesteente. Altijd leuk. Eerst wilden we in het bos overnachten, maar al gauw wisten de hordes Aziatische tijgermuggen ons ook hier weer te vinden. Gelukkig vonden we een ideale plek aan de rand van het bos onder een prachtige olijfboom.
Camping Natura en meer
Verder richting de kust lopen we eerst een rondje door Montefiascone. Leuk stadje, vooral het oudste gedeelte.
Dan doen we een nachtje op een van de beste campings tot nu toe (Nou ja, die paar campings die we gehad hebben 😂 wel vier): Camping Natura bij Lago di Vico. Van alle gemakken voorzien, aardige lui en uitchecken wanneer je wilt. Aanrader.
Tarquinia, nog dichter bij de kust, vinden we minder aantrekkelijk dan Montefiasco. De enige gelateria verkoopt ijs dat er zó fel gekleurd uitziet dat we de aanwezigheid van "geur-, kleur- en smeurstoffen" vermoeden en de tent eerst links en daarna rechts laten liggen.
We overnachten hierna op de parkeerplaats van de jachthaven van Civitavecchia, waar we de volgende dag de veerboot naar Sardinië nemen. WC, douche, broodje eten op een bankje aan het water, zwoele avond. Geslaagde laatste avond op het Italiaanse vasteland.
Van Civitavecchia met de boot naar Sardinië.
Even voor de geïnteresseerden, met de boot naar Sardinië kostte ons €124,- voor 2 personen en de Suzuki met daktent erop.
We dachten dat het seizoen zo'n beetje voorbij zou zijn, maar niets is minder waar. Zes rijen auto's en campers staan om 10 uur klaar om te boarden. Dat duurt nog even, twee auto's blijken aan boord gestrand te zijn en moeten, heel triest, door een sleepdienst afgevoerd worden.
Even later toch inschepen en dan vertrekken we. Weather.com heeft een stevige wind voorspeld, vlagen tot 7 Bft, maar Marleen heeft de oordop voor haar linkeroor paraat, dus wat kan ons gebeuren?!
Niets! Het gaat inderdaad flink hard waaien, witte koppen op de golven en de veerboot komt wat schreef op het water te liggen, maar verder niets aan de hand. We doden de tijd met over zee kijken, rondjes lopen, gedownloade Netflix serie kijken en boekje lezen.
Werkelijk keurig op tijd komen we aan in Olbia. Ontscheping gaat flitsend, na een klein uurtje rijden kunnen we douchen bij een jachthaven en iets verderop slapen we op een klein parkeerterrein aan de kust.
Welkom op Sardinië!
De volgende dag rijden we grotendeels langs de noordkust naar Capo Testa, waarover we getipt zijn: wandelen en snorkelen. Helaas: we hebben het seizoen niet mee, het is over- en overvol, over- en overal. Niet ons ding, dus rijden door, op zoek naar rustiger wateren.
Jut en Jul en het radiateur-complot
Op het vasteland hadden we gemerkt dat de radiateur van onze Suzuki lekte. Niet direct reden voor blinde paniek, maar wel zorgelijk. Omdat de boot naar Sardinië al geboekt was, hadden we geen tijd voor echte reparatie. Dus: een flesje lek-stop erin en de koelvloeistof bijvullen. De eerste 24 uur leek dat goed te werken, maar langer ook niet: weer lekkage. Beetje blijven prutsen en stressen tot we op Sardinië waren en daar direct naar een garage.
1e garage: aardige man hoor, komt gelijk kijken, constateert lekke radiateur, zegt dat het ding vervangen moet worden. Hij kan een nieuwe bestellen en dan na het weekend tussendoor op maandag erin klussen. We krijgen later die dag een prijsopgave via de telefoon.
Wij happy! We rijden weg en zoeken ondertussen online op wat een nieuwe radiateur kost (max 150 euri).
Telefoon gaat: 480 piek, de radiateur zelf kost 280, graag de auto maandag brengen en dan kunt u hem woensdag weer ophalen! We wijzen op "onze" prijs van een radiateur en dat er van te voren is aangegeven dat de auto maandag gerepareerd kan worden en dat het tussen de bedrijven door gebeurt en dat we de auto zo lang niet kunnen missen omdat de daktent erop zit. Van dit commentaar was de monteur niet gediend. De sfeer slaat ineens om en de monteur wordt ineens onvriendelijk en we krijgen te horen dat ze onze auto niet meer willen repareren!
Lekker dan. Pfffff!!!
Wij naar garage 2. Het terrein ziet eruit alsof er net een crazy-race heeft plaatsgevonden. Verder is de tent dicht. We schieten een man aan die net is komen aanrijden en vragen of hij de eigenaar kan bellen. Nessun problema. Super aardig!
De garagehouder blijkt aan het lunchen te zijn. Half uurtje duurt dat nog, niet langer. Helemaal goed. De vriendelijke Italiaan loopt naar zijn auto en komt terug met twee appels en een flesje koud water. Wat aardig!!
Ruim een uur later komt de garagehouder met zijn vrouw aanscheuren in een opgepimpte Jeep, zij nog met een glas drank in de hand.
Zelfde proces als boven: tijdje wachten, beetje kijken, we krijgen een prijsopgave.
620 euro. Doe es een Sardijns scheldwoord. Dit is gewoon poging tot toeristje-plukken. Lekker dan - welkom op Sardinië!
We nemen contact op met onze automonteur thuis en krijgen te horen dat we de koelvloeistof maar gewoon moeten aanvullen, mag ook met water, dan lukt het wel tot aan huis! Thuis spoelt hij hem wel helemaal door.
De ANWB website geeft de tip om tijdens het rijden de verwarming hoog aan te houden, dat onttrekt veel warmte aan de motor.
Zo gezegd zo gedaan. Dus rijden Jut en Jul nu bij 35 graden met de verwarming op z'n heetst en de ramen open. 🥵
Wat een leven!
Wandelen!
De eerste 48 uur op het eiland konden hier en daar beter, maar daarna openen Sardinië en zijn bewoners zich in alle pracht.
Richting de eerste wandeling moeten we een stukje naar het zuidwesten en willen dan eerst op een mooie picknickplaats overnachten. Wanneer we daar aankomen, het is inmiddels al donker en 21.30 uur, is het hek afgesloten en staan er ook nog eens twee carabinieri te posten!
Nou, vragen dan maar of we hier kunnen slapen. Nee, kan niet en vriendelijk en behulpzaam worden we doorverwezen naar de gratis camperplaats bij Tempio Pausania. Stroom en water voor nop. Welkom op Sardinië!
De volgende dag is eindelijk weer een wandeldag. We lopen een route die "Naar de herdershutten van Monte Biancu" heet, maar, excusez le mot, de bek valt open door de fabelachtige granieten formaties.
spul is 500 miljoen jaar geleden ontstaan toen een magmapluim de aardkorst binnendrong en het gesteente langzaam stolde. Daarna is het bovenliggende deel van de aarde weggeërodeerd en hebben de invloed van latere geologische processen en het geduldige geslijp van wind en water gemaakt wat we nu zien. Onvoorstelbaar mooi.
 |
| Zee-ui (Drimia maritima) |
Die middag zoeken we een plekje in het wild, slapen 's nachts als een stelletje otters en kunnen het gedoe van de eerste dagen eindelijk opzij zetten. We hebben na deze eerste prachtige wandeling het besliste gevoel dat Sardinië nog veel meer voor ons in petto heeft en verheugen ons erop!
