maandag 28 oktober 2019

Prikkeldraad: even wennen!

Het leven van een bloggende reiziger…

Tja dames en heren, waar bleef dit blog?! We hadden wat tegenslag, in de vorm van veel prachtnatuur die de aandacht opeiste, een bijna-affe versie van dit blog die in de ondoorgrondelijke krochten van Google's versiebeheer verdween. Zwaar leven, toch? Maar gelukkig: uw geduld wordt beloond, het wachten zit erop. Pak een stoel en ga er maar eens even goed voor zitten!

Even terugblikken…
Met een hectische week in Santiago achter de rug (niets live meegekregen van de demonstraties en de noodtoestand daar), waren we met een moe denkraam opgezadeld. Dan vergeet je wel even iets belangrijks en daarom blikken we terug op ons afscheid van de familie en van vrienden.
Zondag de 6e oktober waren we bij Marijke en Ferry (zus van Marleen en onze zwager) uitgenodigd voor afscheidslekkers:

Hartstikke lief én lekker! Nog even de zusjes op de foto:
Lief spul hè!
Daarna werden we naar het station van Groningen gebracht, waar het petit comité van dienst er iets anders uitzag dan bij onze wereldreis: (bonus-) dochters Robin en Lindy waren met vrienden op stap (niet zonder eerst door ons platgeknuffeld te zijn hoor), Douwe moest werken, (bonus-) zoon Jop was er gezellig wel, vriendin Nieke en Ferry en Marijke completeerden de vrolijke meute.
Na een luttele 28 uur reizen, vanaf maandagochtend 10:20 dan, landden we in Santiago.

Weg uit Santiago!

En dan heb je ineens je laatste dag in Santiago, heerlijk zeg, weg uit de drukte. Zie hierboven een exemplarisch plaatje. Gewoon even bij de notaris langs. Altijd druk, lange rijen en nummertjes trekken. Gelukkig hebben we ook onze rustmomenten gehad. Het volgende filmpje geeft goed de scabreuze aard daarvan weer. Zoals vaker speelt een pintje een belangrijke rol: klik!

Voor we de grote reis aanvangen, nog even wat onderhoud aan the car laten doen: op weg naar nieuwe voorbanden. Dat werd vooral veel files prutsen en daarna teleurstelling slikken bij twee bandenzaken: geen goede banden. Dan maar van après nous la déluge en er vanuit gaan dat het zo goed is. We doen boodschappen bij de Jumbo (zelfde naam, winkel lijkt op de hypermarché in Frankrijk) en dan op zoek naar een tankstation van Copec waar dagkaarten voor de snelwegen in de provincie Santiago te koop zijn (online was niet gelukt). Copec 1: niks. Copec 2: niks. Copec 3: yes! Nu snel deze hopeloze stad uit! Gaat soepel, uurtje karren op Ruta 5 (onderdeel van de PanAmerican Highway. Klinkt stoer toch?!), totdat … een lekke achterband. Gelukkig vlakbij een uitritje. 
Hans doet de wisseltruc. Duidelijk niet goed naar buurman Han
geluisterd: die zei dat je de zwaartekracht moet laten meewerken...

Daar reservewiel erop (gloednieuwe off the road band, hier de bewegende beelden: klik!) en, getipt door iOverlander, naar een Copec Pronto tankstation. Hier patat met kip en salade gegeten en geslapen! Volgende ochtend na de koffie naar de Neumatec in San Fernando. Uitgelegd wat voor wegen we wilden gaan berijden en vervolgens 3 nieuwe all terrein banden laten monteren. Daarna: wegwezen! Op naar Reserva Nacional Altos de Lircay (zelfs de naam is mooi …)


Neumatec doet de grote bandentruc. Later bleek dat één van de AT-banden verkeerd om zat. Beetje jammer. 

Bij het  rangerstation van het RN geparkeerd en geslapen. De aardige ranger gaf ons toestemming om de WC's en het drinkwater te gebruiken. Aardig hè.?! De volgende ochtend zijn we pas tegen 12en gaan wandelen. Heel mooi, uitzicht op het gebergte, veel vogels.

Aan de kook op de P van het rangerstation.


Carpintiro negro - Magelhaenspecht - (Campephilus Magellanicus)
Pitio - Chileense Grondspecht (Colaptes pitius) 
Vette score met het mannetje en vrouwtje van de Magelhaenspecht. Op de foto de man, kan tot 45 cm groot worden, in bomen kloppen doet-ie met een voorhamer. Het vrouwtje heeft eenrachtige zwarte kop met kuif.
Bijna aan het eind van ons wandelpad slaat de paniek toe: waar is Marleen's donsjas? Waar is de verrekijkertas van Hans? Kwijt? In bijna looppas en in de regen roffelen we snel naar beneden, onderweg niks gevonden, gemeld bij de park-administratie, snel door naar de auto, waar het spul gewoon nog in lag. Seniorenmomentje daarboven dus ...

De kilometers prikkeldraad van San Fabian de Alico

Moet hartstikke mooi zijn, het dal waar San Fabian in ligt. Op weg er naar toe zien we in de verte de besneeuwde toppen van grote vulkanen. En ze doen het. Rookpluimen zijn te zien en, wat vager, uitzakkende as. Toppers!



In San Fabian naar de lokale VVV waar we in rap tempo te horen krijgen dat de camping van onze keuze dicht is, de enige camping in de buurt die open is geen warm water heeft en dat we om enigszins flink te wandelen in het verkeerde gebied zíjn, want: alles is privé-eigendom. Maar aan het eind van de weg woont een mevrouw en als we het daar vragen mogen we misschien, tegen betaling van een paar duizend foepies, over de dierenpaadjes verder.
Een aanlokkelijk vooruitzicht, je moet wat, dus wij op weg. Bijna 50 km in de 4WD, prachtige natuur links en rechts van de weg. Dat wil zeggen: voorbij het prikkeldraad. Het landschap ligt onbereikbaar mooi te wezen maar het is ons niet gegeven er doorheen te lopen. Alsof je een prachtig kunstwerk uitsluitend voor je eigen privéverzameling wilt houden. Niet te kijk. Wat een teleurstelling.
Dat prikkeldraad en privébezit blijkt standaard te zijn voor alles wat buiten een officieel park of natuurgebied ligt. En eigenlijk is dat, hoewel niet leuk of gastvrij, wel de norm, overal waar we geweest zijn (behalve dan de geweldige right of way in Engeland). Ook in Nederland is prikkeldraad 'gewoon. Stukje verwachtingsmanagement, dus.
Chileense kievit (Vanellus chilensis)
Een klein zijweggetje biedt een halfuur wandelend verpozen, waar Marleen ook nog een mooie lentebloeier scoort:



We hobbelen terug, vinden een prachtplek aan de rivier, waar we kunnen eten en voor nop kunnen overnachten. Gelukkig maar - blijkbaar was het prikkeldraad even op….


Verder is er niets te doen 😁

Het is er rustig, heel af en toe komt er een auto langs. Het totale gebrek aan actie is ook te zien in deze nauwelijks bewegende beelden: klik!
Geiten, schapen en koeien kennen het plekje ook, zodat we rustig tussen de keutels en vlaaien kunnen afwassen en contactlenzen in doen.


Afwassen aan een mooi zijwatertje.

De volgende ochtend is het af en toe steil naar beneden, mooie oefening voor Marleen en haar 4WD: klik!
Het is richting Laguno del Laja. Onderweg zien we een aantal mooie, bijzondere en typische Chileense beelden. Bij Laguna del Laja willen we een paar dagen wandelen. Gaat dat nu wel lukken? Dat lees je in ons volgende blog!


Scharrelbiggetjes

Verwarrende situatie: Chimango (Milvago chimango), die denkt dat-ie een koereiger is, bovenop een schaap dat denkt dat-ie een koe is.

Normale Chimango



Oud en nieuw tijdsbeeld


Zwartmaskeribis (Theristicus melanopsis).

maandag 14 oktober 2019

Even doorbijten in Santiago.

Dag mam!

We zijn later dan gepland aan onze nieuwe reis begonnen. Op 31 augustus werd Marleen's moeder getroffen door een zwaar herseninfarct, waar ze niet meer van hersteld is. 6 september is ze overleden, 10 september hebben we in besloten kring afscheid van haar genomen.
Marleen's ouders waren, na hun pensioen, enthousiaste reizigers. Tijdens eerdere gesprekken die we met haar moeder gehad hebben, heeft ze telkens gezegd dat, mocht haar iets overkomen, we dan absoluut niet terug moesten komen. Omdat het herseninfarct vóór ons vertrek gebeurde, hebben we alles uiteraard uitgesteld. Ondanks het verdriet hebben we toch berusting gevonden in deze loop der gebeurtenissen - we zijn nu onderweg met het gevoel dat alles gezegd en beleefd is en dat we Marleen's moeder in alle rust hebben achter kunnen laten.
Dag mam!

Stof, Smog en Suzi 

Santiago - doe 'es 7 miljoen mensen en allemaal auto's en bussen, fabrieken, brommers, motoren en vrachtwagens, bovenop elkaar in een schotelvormige vallei, met een gezellige winterse inversielaag daarboven en je weet dat je in de tweede week van oktober niet lang in een fijn wit T-shirtje rond kan lopen. Overal stof, uitlaatgassen, groezeligheid.
Uitzicht over een stukkie Santiago. De Andes is er wel,
maar die zie je door de smog even niet ...

Dank de voorzienigheid dat wij andere avonturen in Santiago wilden beleven: (1) een goede auto kopen die ons de komende zes maanden in alle veiligheid over de wegen zou kunnen vervoeren en (2) een  goede Engelstalige vogelgids scoren. 

Kort en goed, anders wordt dit verhaal veel te lang: de inwoners van Santiago die we tegengekomen zijn/waren zonder uitzondering aardig en hulpvaardig, we hebben inmiddels een prima auto te pakken, de vogelgids bleek onhaalbaar maar daar hebben we een alternatief voor. We willen heel graag jullie de diensten aanbevelen van Daniel en zijn team van SuziSantiago (klik!), waar we in 4 dagen tijd een auto hebben gekocht, waarbij ook nog eens alle papieren zijn geregeld (geen orina de gato, normaal gesproken), we een hoop reistips hebben gekregen en een zeer waardevolle app, met allerlei tips over campings, wild kamperen, benzinestations, enz. Daarnaast ook nog een lijst met slechte en goede grensovergangen naar Argentinië. 
Voor het kantoor van de notaris, waar alle papieren moesten
worden getekend. 8 handtekeningen en 5 vingerafdrukken later
was de auto van ons. Eitje!

Ook hebben we een slaapplaform laten inbouwen, zijn er reparaties verricht, hebben we extra kampeerspul gekocht dat niet mee het vliegtuig in kon. We lazen en hoorden verhalen van mensen die op eigen houtje een auto wilden kopen en daar twee weken mee bezig zijn geweest, zonder resultaat. Zo lang wil je écht niet in Santiago blijven.

La mujer y su carro: Nissan X-Trail


Geen boekje, wel inpakken en wegwezen...

Tot (bíjna) slot dan het mislukte Engelstalige vogelboeken-epos. Door vriendelijke boekwinkeliers zijn we meerdere keren doorgestuurd om uiteindelijk uit te komen bij El Libro Verde (klik!), een minuscuul boekenwinkeltje met van alles over de natuur, maar niets Engelstalig. Om niet met lege handen het pand te verlaten hebben we drie gelamineerde postertjes gekocht met afbeeldingen en namen van vogels uit noord, midden en zuid-Chili. Hartstikke leuk! 
El Libro Verde. Een bezoekje waard!

En, om te bewijzen dat we het goede leven niet verleerd zijn: wat doe je wanneer je op de notaris móet wachten? Juist!

Zwaar leven!

Nog één dag zijn we in de stad. Auto inrichten, laatste spullen kopen, was doen. Daarna gaan we de natuur in. Eindelijk, zouden we bíjna zeggen, maar ècht: alles gaat van een leien dakje!

Blijven jullie ons volgen?!

Advertentie
  EreadersEreaders