Nieuw Zeeland - Tabelland Circuit, Punakaiki Pancake Rocks & Blowholes, Mount Cook

Kerstmis 2017

We kunnen het eerste blog van 2018 niet beginnen zonder eerst een blik te werpen op het feest der feesten in Nieuw Zeeland: Kerstmis. Klik!

Possum: revisited

Dom, dom, dom en met excuses aan onze lezers en het lijdend voorwerp zelf! Hadden we in het vorige blog de Possum uitgescholden voor opossum! Fout! De opossum woont op zijn gemak en met ieders goedvinden in de Amerika’s, terwijl de plaag-exoot waar hier in Nieuw Zeeland onverdroten op gejaagd wordt, de voskoesoe is. Dat wisten jullie, onze lezers, uiteraard allang. Sympathiek om ons niet direct op deze erreur te wijzen - jullie dachten natuurlijk ‘laat ze maar even, ze hebben het zó druk met genieten!’ En zo is het!

Huurauto

Niet omdat we het liften en bussen moe waren, maar gewoon omdat het Zuidereiland zó groot is en er relatief weinig mensen wonen. Daarom was een huurauto handig. Bovendien konden we dan makkelijker op plaatsen komen waar helemaal weinig mensen naar toe gaan, of alleen met volle auto’s.

De keuze was een personenauto of een campervan. Gezien de lange huurperiode (3 maanden) en ons budget kozen we voor een economy-class personenauto. Verhuurbedrijf werd Hardy Cars uit Nelson (website: klik!), vanwege de lage tarieven en het goede advies over eventuele koop en verkoop van een auto.

Helemaal in onze nopjes met de Toyota Ractis, in Europa verkocht als Verso-S. Mooiste ontdekking was dat de achterbanken volledig plat konden en we daarmee een slaapplek kregen waar we precies in pasten!

Van Mount Arthur naar 2018

Tijd voor een nieuwe multi-day hike! We kozen voor het in het noordwesten gelegen Tableland-curcuit. Drie overnachtingen, drieënhalve dag wandelen. Hoewel berucht om het mindere weer en de snel opkomende regens, hadden wij opnieuw Hans-en-Marleen weer: mooie zonnige dagen.

Flora Hut, Mount Arthur range

De eerste en de laatste nacht sliepen we in deze hut: Flora hut, gebouwd eind twintiger jaren. Gaaf dat dat ding er nog steeds staat! 

Delen van het Tablelland circuit zijn behoorlijk vlak - een overblijfsel uit de tijd voordat grote gedeelten van Nieuw Zeeland door plaattektoniek omhoog geduwd werd. Wanneer we even pauzeerden of bij het eten klaarmaken, moesten we onze spullen goed in de gaten houden, omdat de lokale versie van de ekster, de weka, er zonder pardon mee vandoor gaat. Hier een filmpje! Klik! 

Bovenop Mount Arthur

Hoogtepunt werd de soms op-handen-en-voeten klim naar Mount Arthur. Dankzij het heldere weer hadden we een prachtig 360` panorama. Klik!

Ook hier hebben ze zonnedauw! Drosera spatulata 

Drosera arcturi

Na afloop van de tocht hebben we de vermoeide lijven in het beekje dat bij de Flora-hut stroomt, schoongewassen!

Oud en nieuw.

En dat nog steeds in 2017! Houdt het dan nooit op?! Hoogste tijd om daar eens een eind aan te maken. Voor oudejaarsavond hadden we via AirBnb een onderkomen gehuurd, wat een klein paleisje bleek te zijn.

We werden uitgenodigd om die avond bij de familie plus vrienden te komen en hadden daardoor de voor ons meest bizarre jaarwisseling in onze geschiedenis. En ook nog eens heel gezellig! Eén van de jongere gasten had haar telefoon zo geprogrammeerd dat exact om 00:00 de drumsolo uit Phil Collins’ In the air tonight (klik!) zou beginnen. Dat liep mis, want Phil was al klaar voordat de glazen vol geschonken waren. Glazen vol geschonken? Helemaal niet! Geen oudejaarsconference, geen oliebollen, geen nerveuzig, dan wel opgetogen (hè hè eindelijk 2018) aftellen naar het nieuwe jaar. Niets van dat al! Wat dan wel? Een slap APPLAUSJE! Alsof Seth Gaaikema een grap heeft gemaakt. (Of ook erg: Henk Elsink''s Kleine Johanna in Huisje Weltevrêe. Blaartrekkend, zo leuk! Klik!).

We keken elkaar even in volstrekte verwarring aan en besloten toen het goede voorbeeld te geven (wat echt door niemand gevolgd werd): we gaven elkaar een dikke pakkerd!

GELUKKIG NIEUWJAAR

DOC

Het Department of Conservation, DOC, is de duizendpoot die natuurbeheer in de ruimste zins des woords als taak heeft. De natuur in Nieuw Zeeland is ongelooflijk naar de knoppen geholpen. DOC werkt samen met een groot aantal partijen aan enig herstel. Dat is niet makkelijk. Zo kan er geen paar duizend jaar van afgebleven worden totdat moeder natuur de boel zelf hersteld heeft. Ook zijn er grote commerciële en niet zelden met natuur(herstel) conflicterende belangen, die landbouw en veeteelt heten.

De aanpak van exoten als voskoesoe (daar is-ie weer), hermelijn, chamois en konijn gaat niet zachtzinnig. Via jacht (waar DOC ruimhartig vergunningen voor afgeeft), maar vooral door het droppen van pellets met voor zoogdieren dodelijk gif (kaliumcyanide, en voor de liefhebbers: natriumfluoracetaat 1080, klik!). En het helpt. Tijdelijk.

Soms moeten uiterste maatregelen genomen worden, bijvoorbeeld het verplaatsen van de laatste overlevende individuen van een soort naar roofdiervrij gemaakte eilanden: de Kakapo of de Black Robin (klik!)

DOC is ook het instituut dat het geweldige wandelnetwerk van Nieuw Zeeland beheert en onderhoudt, én de uitbater is van honderden campings en hutten. Die hutten zijn echt speciaal, kennen we niet op die manier in Europa, vandaar wat tekst erover:

Naast de duurdere, grote en bemande hutten die op de routes van de Great Walks staan, kent DOC nog drie andere hut-types:

• Serviced huts, met matrassen, koud water, toilet (long drop), wasbakken, stalen aanrecht en een houtkachel. Soms zijn er gaskookplaten en is er een hutwachter aanwezig. Kosten 15 NZD pppn (ongeveer 9,5 euro);
• Standard huts, met matrassen, koud water en een toilet (long drop). Beneden de boomgrens hebben de hutten een houtkachel. Kosten 5 NZD pppn;
• Basic huts hebben (soms zeer) beperkte faciliteiten, maar zijn dan ook gratis.

Daarnaast kun je een huttenpas kopen voor ongeveer 60 euro die een half jaar geldig is voor alle hutten met uitzondering van de hutten van de Great Walks, die moet reserveren en apart betalen.

Het ‘leven’ in de hutten is divers. Eén keer waren we met z’n tweetjes, heel apart. Soms was het wat voller of helemaal vol en was het een drukte van belang rond de wasbakken of het aanrecht. De long drop kan behoorlijk naar ammoniak ruiken. De slaapruimtes, waar je in stapelbedden of met meerdere mensen naast elkaar ligt, zijn ‘s nachts het domein van groot of klein gesnurk, gekuch, gepuf of van geluiden met een duistere oorsprong.

‘s Ochtends zijn de meesten vroeg wakker, wordt er gefluisterd of gewoon ongegeneerd hardop gesproken. Na een tijdje heeft vrijwel iedereen de rugzak weer op, zijn de plannen voor de nieuwe bestemmingen besproken en is de hut even later weer leeg.

Op weg!

De route tussen Hope, waar onze AirBnb was, en de volgende bestemming was niet bijzonder gezellig. Veel kale landbouw, actieve houtkap. We rijden naar Westport, een naar verluidt bruisend stadje aan de westkust (!). Onderweg nog even gestopt bij een kleine zeeleeuw-kolonie. Onze eerste, altijd bijzonder, er volgen nog veel meer! En Westport? Geen moer aan hoor, alleen het verblijf op de camping is om twee redenen het vermelden waard: op de camping worden ongelofelijk vieze kolen gestookt (voor de warm water voorziening), waardoor het overal naar asfalt rook. Best lekker, als je er van houdt. Én het was de eerste nacht in ons ‘campertje’: alles op de voorstoelen en Jut en Jul helemaal happy achterin. Geweldig. Geen tent inpakken, gewoon de hele zooi van voor naar achter verplaatsen en wegwezen

Aan de westkust van het Zuider Eiland.
Achapantus.

Punakaki Pancake-rocks & Blowholes

De ingrediënten: sedimentatie, een paar miljoen jaar gesteentevorming,erosie en uplifting. Géén scheefzetten. Dan heb je met een beetje geluk pancake-rocks. Zien eruit als reusachtige stapels pannenkoeken. Vandaar de naam, vermoeden we :-)

Prachtig om te zien. 

Punakaki Pancake rocks & Blowholes

De voortdurende erosie heeft flinke gaten in de pannenkoeken geslagen, een soort Emmentaler pannenkoeken, zeg maar. De zee beukt in die gaten, waardoor het water er met kracht weer uitgeslagen wordt: Blow-holes! Een strak paadje er langs en je hebt een goed toegankelijke attractie! Met wat zon erbij goed voor mooie plaatjes.

Pannenkoek voor de Pancake rocks 

De video is echt de moeite waard: klik!

De achterkant van prachtig

Via Arthur's Pass gaan we over de bergrug die van zuidwest naar noordoost het Zuidereiland doorsnijdt. En pollens! We hebben zomaar een winderige, regenachtige ochtend! Hoe moet dat dan met ons essentiële ochtendritueel: de koffie!? Ook daarvoor heeft Nieuw Zeeland geeigende oplossingen: klik!

Onderweg en voorbij Arthur's Pass zagen we prachtige coniferenbossen. Prachtig, tot je hoort dat die coniferen exoten zijn, “wildies” die zich enorm snel verspreiden. De jonge bossen zijn zaailingen van grote hagen die boeren als windbrekers hebben neergezet.

We zagen ook velden en heuvels die er vanuit de verte prachtig bij lagen, maar waar we, dichtbij gekomen, mensen zagen die met een dikke snoeischaar bezig waren om grote prikkelstruiken weg te knippen. Goede zaak, zou je zeggen, misschien een beetje kansloos, dat wel.

Totdat je hoort dat die doornenstruiken zich vrijwel ongeremd op het droge, kaalgetrokken land verspreiden, tot groot ongenoegen van de landbouwers - niet van de mensen van DOC, want de struiken vormen een prima beschermend micro-habitat voor endemische planten die nu eens niet door koeien en schapen worden gekortwiekt, waardoor de prikkelstruiken uiteindelijk een belangrijke rol zouden kunnen spelen bij het natuurherstel.

Wanneer het hier regent is dat niet een gestaag buitje van een week, goed voor de grond, maar een enorme hoosbui. Behalve flinke erosie doet al dat water niets met het land, het blijft droog en kaal. De consequentie is ook, en dat zagen we eerder in Sulawesi en Portugal, dat de temperatuur aan de grond flink toeneemt. Het kan zó 10 graden Celsius warmer zijn dan wanneer er bos zou zijn blijven staan. Gevolg: nóg droger …..

Stargazing

Al vanaf de middelbare school heeft Hans een fascinatie voor sterrenkunde. Op zijn veertiende kocht hij bij V&D een kleine telescoop, voor 27,5 gulden (voor de jonge lezertjes, dat is ongeveer € 12,50 en dat was bijna een maand zakgeld). Uit de fotoboeken van zijn ouders haalde hij de donkerste zwart-wit negatieven die hij kon vinden (voor de jonge lezertjes, een negatief is de oorspronkelijke opname die je vroeger met een fototoestel maakte. In een fototoestel ging een rolletje. Als je na zorgvuldig fotograferen maximaal 36 foto’s had gemaakt, liet je het rolletje ontwikkelen (dan had je negatieven) en afdrukken. Dan pas had je foto's. Echt waar! Enfin, zoek maar op, daar zijn jullie waarschijnlijk beter in: klik!).

Terug naar Hans en zijn telescoopje. Die donkere negatieven plakte hij voor de lens zodat hij, met de telescoop op het dak van het kolenhok op het balkon en hijzelf op een wiebelig houten trapje, zonder oogschade naar zonnevlekken kon kijken!

Nu, een decennium of wat later, zien we, hier in Nieuw Zeeland, samen een sterrenhemel die ons onbekend is, behalve Orion dan, en die staat op z’n kop! Wanneer de nachten ook maar een beetje onbewolkt zijn schittert de Melkweg aan de hemel en zien we zelfs het Zuiderkruis en de grote en kleine Magelhaese wolken. Daar kon dat mannetje van 14 alleen maar van dromen!

Mount Cook

Vergeleken met de hoogte waar we in Nepal geweest zijn, lijkt Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland, een heuvel van niks: de knobbel is krap 3800 m, terwijl wij op ruim 4600 stonden. Ha!

Niets is minder waar. Het klimaat is hier dusdanig anders, dat het hooggebergte levensgevaarlijk is. Lawines, zeer snelle veranderingen van het weer, ze zorgen voor een lange lijst van slachtoffers.

Desalniettemin blijven de klimmers klimmen, en de wandelaars wandelen, want het is een ongelooflijk prachtige omgeving.

We doen de makkelijke wandeling naar Hooker Lake, een gletsjermeer dat 100 jaar geleden nog niet bestond omdat de gletsjer daar toen gewoon lag: klik!

Inmiddels is de gletsjer fors gekrompen. Aan het einde van het meer kun je de glesjertong zien, waar af en toe brokken vanaf breken die dan als ijsbergen het meer afdrijven. We wachten een paar uur om te kijken of Mount Cook nog achter de wolken vandaan wil komen, maar tevergeefs.

Wat doe je als je een tijdje op een heldere hemel wacht? 

Hooker Lake, met ver op de achtergrond de gletsjer

Die avond én de volgende dag maakt Cookie het meer dan goed. Vanaf het Sealy Tarns uitkijkpunt. In alle pracht staat hij daar, het woeste hoogtepunt van Nieuw Zeeland. Ongenaakbaar, schijnbaar dichtbij maar tegelijkertijd zo ver weg en niet om mee te spotten. We hebben foto's (hieronder) en video's: klik! en nog een keertje: klik!

Mount Cook

Bij de Sealy Tarns

Mount Cook

De erosie van de bergen levert mineralen af aan de gletsjermeren (sinds decennia afgedamd t.b.v. de elektriciteitsproductie). Door de wisselwerking tussen het zonlicht en de mineralen krijgen de meren een bijzonder fraaie blauw/turquoise kleur. Ook hier foto's en een video: klik!

Het Mount Cook massief, vanaf de oostoever van Lake Tekapo

Lake Tekapo

De natuur van Aotearoa, Nieuw Zeeland: een tussentijdse evaluatie

Nieuw Zeeland heeft prachtige natuur. Groots, overweldigend, vrijwel onaangetast. Nieuw Zeeland heeft, op een schaal die ons heeft verrast, enorm uitgestrekte landbouwgebieden waar vrijwel niets anders dan dat gebeurt. Misschien naïef van ons, in de zin van: groot westers land, dus grote westerse situaties, dus we hadden het kunnen weten. Lees: ontbossing en aantasting van de biodiversiteit. Met de beperkte blik die we hebben, lijkt het voor een land met slechts 4,5 miljoen inwoners, 13 keer groter dan Nederland, dat er wel heel veel oppervlak voor landbouw en veeteelt in gebruik is genomen. Vooral door de niet voor te stellen aantallen koeien en schapen is Nieuw Zeeland een van de grootste producenten van broeikasgassen ter wereld. Uiterst zeldzame zeezoogdieren als de Hector dolfijn, die alleen in Nieuw Zeeland voorkomen, worden in hun voortbestaan bedreigd doordat ze steeds vaker in netten van grote vissersschepen vast komen te zitten.

De Nieuw Zeelandse wonderbrokken natuur zijn grootse, overweldigende hotspots in een aangetast ecosysteem. De angst bestaat dat, ondanks de inspanningen van DOC en aanverwante instellingen, de aantastingen onomkeerbaar zijn. De schaal van wat verloren is, lijkt gewoon te groot, de kosten van herstel en de economische belangen van hooguit een status quo te hoog. We hebben er geen goed gevoel bij …

Positief blijven

We gaan verder! De laatste negen jaar heeft de Nieuw-Zeelandse regering ruim baan gegeven aan ongebreidelde ontwikkeling van nieuwe landbouwgronden. Dat ook de bevolking niet onverdeeld positief over de gevolgen hiervan is, blijk uit de ruime steun voor de nieuwe regering, die een andere koers wil varen.

En ook: als we in de spiegel kijken, zien we alleen onszelf: op wereldreis, met de milieu-voetafdruk die daar bij hoort. Wie zijn wij dan om met het vingertje te wijzen? Onderweg proberen we daarom de impact van onze reizen zo klein mogelijk te houden: Leave nothing but footprints, take nothing but pictures. En mooi is ook de oproep van DOC aan hen die de natuur ingaan: Take in: take out. Nog mooier is eigenlijk die van de ANWB:

“laat niet als dank

voor ‘t aangenaam verpozen,

de eigenaar van bos en hei

de schillen en de dozen”

We genieten elke dag van het ongelovelijke voorrecht om hier te zijn en als dat moois met volle teugen in te kunnen nemen. Onderweg zorgen we dat we soepel en sterk blijven.

Soepel en sterk!

De eerlijkheid gebied dat als Hans deze positie in zou nemen, hij waarschijnlijk het een en ander afgescheurd zou hebben ...

Op de camping waar we nu zitten, ging een ander, hoogbejaard stel eitjes klaarmaken voor het ontbijt. Samen aan de koekenpan, hij wat corpulent, zij magerder maar wat stram. Er liggen twee eitjes in de pan, zij pakt een volgend eitje. Vraagt hij: "Do you want two eggs?". "No", zegt ze, "but you do." "Oh yes", zegt hij, "that's true".

Word je daar niet helemaal blij van?

YIPPIE!

Nieuw Zeeland - Mount Taranaki, Holdsworth Jumbo trail, Tararua Range, Queen Charlotte Sound

Après Canoe

We verlaten de oevers van de Whanganui voor Taumarunui Holiday Park - een mooie gelegenheid om de was te doen! Hans kon hier ook zijn nieuwe buff wassen (zo’n multi-purpose stuk textiel dat je om je nek of op je hoofd kunt dragen). Eerder had hij die van Marleen in Nepal door de wc gespoeld, en was hij zijn eigen buff én petje (verjaardagscadeau van dochter Robin) kwijtgeraakt. De sukkel! Van de kano-familie hadden we zomaar nieuwe gekregen, des te jammer dat een van de campinggasten de pas gewassen buff wederrechtelijk in de eigen zak heeft gestoken. De sukkel!

Taumarunui Holiday Park

De tweede middag op de camping barstte een enorme onweersbui los. Het had al tijden niet geregend, de natuur kon wel wat hemelwater gebruiken. Hoewel ons tentje op een laag gelegen gedeelte stond, hielden we het droog - onze buren vijf meter verderop helaas niet. Een dag later waren wij toch aan de beurt: opnieuw om vijf uur een waar noodweer. Wij, niks geleerd, gingen een uur later vanuit de keuken even een kijkje nemen en zagen onze tent in een enorme plas water staan.

Terwijl we bezig waren te redderen bood Phil, de campingbeheerder, ons gratis een cabin aan en hielp hij even later mee om de tent bij hem in de garage op te hangen zodat hij de volgende ochtend droog was!

We sliepen uitstekend, pakten daarna alles goed in en gingen met goede herinneringen op pad. Camping nodig in Taumarunui: neem die van Phil! Hier het adres: klik!

The Forgotten World Highway

Vorige eeuw een bloeiende steenkoolindustrie, nu niks meer van over: het gebied ten zuidwesten van Taumarunui is vrijwel leeg. Er loopt één min of meer fatsoenlijke weg doorheen, the forgotten world highway (TFH). Lengte: 155 km (waarvan 20 km gravel). Aantal auto’s per dag dat deze weg neemt (achteraf ingevuld): een stuk of 10. Aantal dorpjes aan de weg: 1. Twee campings, waarvan de tweede ons doel is, op ca. 100 km van het begin. Aantal onbezonnen lifters: 2, Jut en Jul uit Nederland.

Om half acht vertrokken we van de camping, 5 minuten later liepen we door een slaapwijk richting einde dorp. De derde auto gaf ons een lift naar het begin van de TFH. Een kleine 20 minuten later hadden we de eerste lange lift, de twee volgende wachttijden waren nog korter - zeer geslaagd, gezien het aantal auto's dat überhaupt langs kwam. Nu we toch in het Duits bezig zijn: de vierde lift van de dag was in een kamerbrede Mercedes, bestuurd door een Russisch/Nieuw Zeelandse dame met haar Duitse man ernaast. Jut en Jul achterin! Onze Nachbarn hadden vrienden uit Die Heimat over. Na een uurtje stopten we in de Republic of Whangamomona. Heel verhaal, lees hier maar: klik!

Voor het Whangamomona Hotel, Home of the Republic!

Alles in allem, voorzien van een nieuw stempel in ons paspoort gingen we verder, op weg naar onze camping in Te Wera. Daar aangekomen bleken verschillende zaken al dan niet naar wens te verlopen: (1) er was een schoolkamp op de camping, waardoor er geen andere gasten bij mochten. Raus mit Jut und Jul; (2) dit bleek pas toen onze Mercedes al weer weg was; (3) Marleen had bijna Zum Kotzen last van wagenziekte, waardoor deze niet-ingelaste break eigenlijk meer dan welkom was. Nu kon ze mooi een middagtukkie doen. Een klein half uurtje later kwam de eerste auto sinds tijden langs en die stopte uiteraard! Een geweldig aardige en enthousiaste veearts uit Stratford bracht ons helemaal naar de camping in het gelijknamige dorp! Topgozer!

Stratford - zusterdorp van Stratford upon Avon, bekend van Shakespeare. Het dorp kan bogen op het enige Glockenspiel van Nieuw Zeeland, een reuzen-koekoeksklok waar drie keer per dag een korte scène uit Romeo en Julia uit tevoorschijn komt.

In het bosje tussen de
camping en Stratford centre

Het Glockenspiel van Stratford 

Behalve dit en dat er een heel aardig stukje bos is, een bibliotheek waar je goed kunt WiFi-en en een goede i-Site (tourist-information), valt er over Stratford niet veel meer te vertellen. Uiteraard was de camping prima voor elkaar. Video: klik!

Taranaki

Die zondagochtend wilden we starten met een 3,5 - daagse wandeling aan de zuidwest en west-kant van Mount Taranaki (voorheen Egmont), een machtige slapende vulkaan in het zuidwesten van het Noorder eiland (bent u er nog?)

Het startpunt lag ca. 20 km van ons vandaan. De memorabele lift die we kregen is in ons vorige blog beschreven. 

Bij Dawson's fall, start van de trail

Oranje gekleurd sediment

Op de foto's kun je met enige moeite de kalende toppen van de bomen zien. Dit wordt veroorzaakt door een van de plaag-exoten van Nieuw Zeeland, de hermelijn.

Lake Dive, Taranaki

Het kan behoorlijk spoken rond Taranaki, maar wij hadden opnieuw het mooiste weer van de wereld.

Mount Taranaki - the beautiful

Mount Taranaki

De top van Taranaki (op de achtergrond) is meestal pas in februari sneeuwvrij 
en kan dan beklommen worden. 

Tarzan en Jane

De tweede dag was er een om niet snel te vergeten. Aan de ene kant vanwege het nog immer geweldige uitzicht op Taranaki, maar zeker ook door de heftigheid van de trail. Geen vlonders, geen houten trappen, geen makkelijke oversteekjes met een brug, maar bikkelen. Steil afdalen langs een basalten klif, water oversteken en weer omhoog. Met handen en voeten over boomwortels klimmen, terwijl links de afgrond gaapt. En als er dan een bordje staat “HUT 800 m, 30 minutes” en dat blijkt nog een uur Tarzan en Jane spelen met een bak bagage op je rug, dan ben je, naast helemaal kapot, ook wel een soort van blij en opgelucht wanneer je er daadwerkelijk bent, maar voor ons geldt: als we moesten kiezen tussen dit of weer aan het werk ….

Eitje!

De overnachting in de hut was ook een aparte. De hut leek overvol toen er 9 scholieren met twee man begeleiding bij kwamen. Het jonge spul koos er echter bijna allemaal voor om buiten te slapen. Ze kwamen van een private school en hadden zich ingeschreven voor een driedaags outdoor track. Volgend jaar wordt dat dan vijf dagen. Goed voor de inborst!

Opvallend: deze specifieke jeugd van tegenwoordig gedroeg zich voorbeeldig. We hebben het idee dat het bij een Nederlandse groep wat anders toe zou gaan. Maar misschien vergissen we ons?

De voorlaatste wandeldag rond Taranaki was lekker kort. Het was opnieuw prachtig weer en bij de kleine (6p) hut aangekomen hebben we mooi kunnen relaxen. Een uurtje of wat later kwam een jonge Duitse knul aanwandelen. Hij had er net negen uur opzitten, maar zo fris als een hoentje! Ach! De kracht van de jeugd: net 18 geworden, tussenjaar genomen, fijn werken en reizen in Nieuw Zeeland. Gloednieuwe rugzak, waar hij een keurig emaille pannetje uithaalde. Daar werd vervolgens een dikke twee liter water in gekookt waarna hij tot ons afgrijzen drie pakken noodles met beef-flavour 10” liet soppen en het nog opat ook. Dat was zijn avondeten, daar zou hij morgen de volgende negen uur op gaan lopen. Ach! De kracht van de jeugd!

Van Taranaki naar Hawera

Slim bedacht! Het laatste stukje bushwalk zou ons naar een parkeerterrein aan het einde van een toegangsweg naar Taranaki brengen. Daarvandaan was het perfect liften naar de grotere kustweg, ons volgende doel. Tot zover de theorie.

We verlieten het bos en kwamen bij een oorverdovend stille P terecht. Tot aan de einder geen auto's te zien.

Prachtige gelegenheid om te liften

Op de video is te zien hoe wij als doorgewinterde trekkers hiermee omgingen. Klik!

Toen we enigszins van de schrik bekomen waren, lag het voor de hand om dan maar gewoon een stuk te lopen tot we de eerste huizen voorbij waren.

Die strategie werkte uitstekend, al duurde het wel 45” (veel ruimte hier, weinig huizen). Een aardige mevrouw stopte, wij waren haar eerste lifters ooit, en van pure aardigheid reed ze nog een stuk om, om ons op een goede plek aan de kustweg af te kunnen zetten. En wat een plek! Binnen 10 seconden zaten we in het busje van twee gespierde rugby-coaches, en toen die ons afzetten hadden we nauwelijks tijd om de rugzakken neer te zetten en de duim op te steken: de volgende lift stopte al en bracht ons helemaal naar de camping in Hawera bracht. Wat een land!

Massage in Whanganui

Ruim zeven maanden geleden kreeg Marleen een bijzonder afscheidscadeau van één van haar wandelgroepen. Maaike van deze groep heeft een vriendin, Germa, die in Whanganui een massage-bedrijf runt (website: klik!). Het cadeau bestond eruit dat Marleen en Hans, wanneer ze daar langs kwamen, allebei een uur gemasseerd zouden worden. Hartstikke welkom na al dat sjouwen met die rugzakken!

Het was nog even wat plannen, want Germa was tot begin december in Nederland. Maar: het lukte en op zaterdagochtend 9 december werden de spieren soepel geduwd en getrokken! Marleen lag eerst een uur nagenoeg onaanspreekbaar in katzwijm, daarna werden bij Hans de spieren weer in shape gebracht.

Wat een cadeau!

Vredesmonument voor en door kinderen

Oude gek!

Pokeko met jong

Whanganui is trouwens een heel aardig stadje. We verbleven in Hikurangi StayPlace, een tot hostel omgebouwd verzorgingshuis (Hans zijn oude collega's zouden nu opmerken dat hij in ieder geval op zijn plaats was. Leuk, jongens!)

In een Health-store wilden we wei-eiwit kopen (goed voor de spierbundels) en zoals altijd had ook deze winkelier uitgebreid tijd voor een praatje. Hij verwees ons nog naar een bakkerswinkel van een vriend van hem in Picton (nog niet aan toegekomen) en gaf ons bij het afscheid een mooie plak chocolade. Zomaar voor de kerst en omdat ook deze kiwi een aardige vent was!

In ons hostel ontvouwde zich op de tweede middag een keukenavontuur van historische proporties. Een Chinees echtpaar nam aan het aanrecht plaats, ongeveer onder het bordje waarop je verzocht werd om geen sterk geurende gerechten klaar te maken.

De man haalde vervolgens een zeker 70 cm grote vis uit de diepvries en ging die op een kleine houten snijplank in stukken snijden, hakken en breken. De plank was hiermee voorgoed onbruikbaar. Regelmatig veegde hij zijn vingers af aan zijn T-shirt. De plastic zak met visafval werd niet-afgesloten in de prullenbak gegooid. Met een droge theedoek werd het aanrecht afgeveegd - de rommel werd op de grond geschoven. Dit alles terwijl wij ons gezonde bordje yoghurt met fruit en muesli zaten te eten ….😂

Mawley Holiday Park en de Tararua Range

Ten noordoosten van Wellington strekt de woeste Tararua Range zich over zo'n 100 km uit - grotendeels onaangetast bergachtig bosgebied. Onvoorspelbaar klimaat, met de meeste wind van het noorder eiland. Mooi gebied om eens een kijkje te gaan nemen! De driedaagse  Holdsworth - Jumbo trail leek ons een mooie trail, en vlakbij de start is het plaatsje Masterton, met een mooie camping. Uurtje bus en twee keer liften verder en we zaten op Mawley Holiday Park.

Beste lezers, zijn jullie ooit in de buurt van Masterton, dan is deze camping een must. We zouden er een volgende keer voor omrijden! Alles klopte gewoon en de campingbaas is een ontzettend aardige kerel, die alles doet om zijn gasten tevreden te stellen. Soms te veel - zo was hij ‘s avonds laat nog bezig om de rommel op te ruimen die een groep Duitse jongelui (aan het werken en reizen) had achtergelaten 😝

Anyway, good-old Mr. Mawley bracht ons gewoon naar Holdsworth, de start van de trail. De eerste dag flink omhoog, zo’n 900m, op een goed aangelegde en onderhouden track. En opnieuw geweldig weer - alsof we het aan onze kont hebben hangen. De tweede dag was eerst boven de boomgrens, met snoeiharde wind en prachtige vergezichten, daarna een echte knee-bender, 900 m steil naar beneden over moeilijk begaanbare bospaadjes. Gelukkig was de laatste dag een eitje, waar we de lunch nog deelden met een aardig gezin uit Nieuw-Caledonië - die ons ook nog eens naar de camping terugbrachten!

Het slaapgedeelte van Powell Hut, onze eerste hut in de Tararua

Hans in de keuken - koffietijd?

Tararua Range: alleen maar natuur!

(D)Wellington en Te Papa

Relaxte boel daar in Wellington! Paar wat drukkere straten maar het aantal auto’s valt, zoals overal, reuze mee. Staphorst op zondagochtend, zoiets. Het alleszins aan te raden hostel The Dwellington (link: klik! ) ligt naast de Amerikaanse ambassade. Allemaal bewakingscamera's, waardoor onze smoelen waarschijnlijk een paar keer gescand zijn!

In de badkamer lag een personenweegschaal. Gelegenheid om de bagage eens te wegen. Bleek Marleen met 19,5 kg te sjouwen en Hans met 21,5. Waarschijnlijk een slechte weegschaal. De receptionist had een echte bagage-unster en......ook deze gaf dezelfde getallen aan. Weten we gelijk waarom we van die afgetrainde lijven hebben.

Overdreven toestand.

Bij de haven van Wellington

Old St Paul's cathedral (website: klik!)
Helemaal van hout!

Via het voetgangersgebied langs de waterkant richting Te Papa, hét museum van en over Nieuw Zeeland (link: klik!). Eerst laveren tussen een twintigtal vreettenten en marktkramen met rommel, en dan het museum in. Gratis, voor iedereen, elke dag. Zo hoort het.

Nieuw Zeeland: natuurlijk?

We schreven al eerder over de eindeloze grazige weiden waar we op het noordereiland doorheen reden. Wanneer je de boel van bovenaf zou bekijken, zouden de prachtige stukken natuur wel eens oasen kunnen zijn in een verder barre ecologische woestijn…

Sinds ons bezoek aan Te Papa, weten we dat dat helaas zo is. Even iets  deprimerends lezen? Hier komt-ie (bron: Te Papa website):

• Elke dag wordt ca vier hectare habitat vernietigd;
• Uitgebreide kaalslag van inheemse vegetatie heeft minder dan 25% van de oorspronkelijke bedekking achtergelaten (slechts 7% van het bos in het laagland), vergeleken met meer dan 80% in sommige industrielanden zoals Japan. Zie het drieluik hieronder.
• Tijdens de periode van grootschalige Europese vestiging zijn 130 vogelsoorten geïntroduceerd (33 overleven), 51 soorten zoogdieren (28 overleven), ongeveer 30 soorten vissen (23 overleven), 40 soorten wormen, 60 spinnen en mijten, 12 naaktslakken & slakken, 1100 insecten en 1700 planten. Als gevolg van deze introductie, zijn er ook vier soorten inheemse vogels en één vis uitgestorven, terwijl vele andere in gevaar zijn en slechts in kleine aantallen op eilanden buiten de kust blijven bestaan;
• AL deze exoten zijn directe bedreigingen voor inheemse planten- en diersoorten, vanwege de miljoenen jaren evolutie in geïsoleerde omgeving;
• De voor zijn vacht geïntroduceerde opossum wordt tegenwoordig intensief bestreden, omdat het dier verantwoordelijk is voor het verdwijnen van verschillende vogelsoorten en het aantasten van oorspronkelijk woud. De wezel en hermelijn zijn snel plaagsoorten geworden, nadat ze tevergeefs zijn geïntroduceerd om de konijnenplaag het hoofd te bieden;

We zijn absoluut niet in staat om dit te veroordelen: we hebben in Nederland (en in Europa) ooit ook huisgehouden en doen dat feitelijk nog steeds: “Tegen de dertiende eeuw was vrijwel alle oerbos in Noordwest-Europa gekapt en/of in cultuur gebracht. De bossen zoals we ze vandaag kennen, werden de voorbije eeuwen weer aangeplant, waardoor we in nog maar weinig oerbossen in Europa vinden met de oorspronkelijke fauna en flora van duizenden jaren geleden.” (overgenomen uit http://farout.be)

Maar toch: elke dag zijn de helikoptervluchten boven de ernstig aangetaste gletsjers rond Mt. Cook uitverkocht, moet je weken van tevoren je helikopter-landing op de Franz-Josef gletsjer of de vlucht boven Milford Sound boeken. Waarschijnlijk zijn de kiwi's, net als wij Europeanen, behoorlijk hardleers wanneer het om de poen gaat.

Zo dus …

South Island: Queen Charlotte Track

Met de InterIslander voeren we naar Picton. De oversteek over de Cook Straits was bonkig, Marleen voelt zich behoorlijk slecht. Gelukkig werd het weer beter en het water rustiger wanneer we de eerste sounds binnenkwamen. Een uurtje na aankomst namen we de watertaxi naar  Resolution Bay, waar we de vierdaagse Queen Charlotte Track gaan wandelen.

Weka - een nieuwsgierige vogel die alles opeet

Het zonlicht speelt boven de bays en inlets van Queen Charlotte Sound

Mooi hoor! Echte aanrader, zeker wanneer de zon schijnt en het water prachtig blauw en turquoise kleurt. De eerste camping was eenvoudig, maar had een lekkere douche en omdat we de enige gasten waren, mochten we in het kookhokje slapen - scheelt weer de tent opzetten en afbreken!

Het wordt eentonig: ook de volgende twee dagen hadden we prachtig weer. De omgeving bleef mooi, de bossen zijn inmiddels 50 jaar bezig zich te herstellen van de vrijwel volledige kaalkap die hier heeft plaatsgevonden. Echte grote groeiers die de zaag hebben ontlopen blijven zeldzaam, volgens een informatiebord kan dat wel eens permanent zo blijven, omdat er gewoonweg te weinig exemplaren over zijn die samen voor nieuwe aanwas kunnen zorgen.

Prachtig hè?! Vrijwel al het groen is jonger 50 jaar.

We blijken te weinig droogvoer meegenomen te hebben! Helaas was het kleine winkeltje naast de lodge die 15” lopen van onze derde camping af ligt, al een paar jaar geleden gesloten. Dus schakelden we dan ook maar voor het eerst deze reis over op de klassieker onder de Angelsaksische vette bekken: de Fish ‘n Chips! Een bord vol gefrituurd voer met een minimalistisch bakje sla ernaast, het geheel gelardeerd met een goddank vorstelijke bier.

Voor Marleen waren de patatten wat te veel, gelukkig wist Hans er wel raad mee!

Hans - een nieuwsgierige vogel die alles opeet

Aan het eind van de track liftten we met de eerste de beste auto die langskomt naar onze camping-bij-de-boer. Op het terrein ligt een half uurtje lopen richting heuvels een klein watervalletje, en langs het bijbehorende riviertje zagen we ‘s avonds prachtige glow worms, in het wild, als het ware. Zonder de hordes toeristen en commercialiteiten die het gloeiwormenextravaganza in Waitomo Caves zo deden tegenvallen.

White Christmas?

Al weken hoorden we de op Engelse en Amerikaanse leest gestoelde kerstmuziek, van de zeldzaam prachtige klassieker Lonely This Christmas van Mud (video: klik!, trouwens ook verantwoordelijk voor obscure #1 hits als Dynamite en Tigerfeet), en de evergreen White Christmas van vriend Crosby.

De werkelijkheid is warmer! Hier hangen de ballen in échte bomen, loopt de kerstman in een korte broek en wordt zowel met zonnebrandcrème gespoten als met kunstsneeuw.

Het voelt raar hoor, kerstmis op het zuidelijke halfrond. Gelukkig is het vandaag, tweede kerstdag, oud-Hollands rotweer en komt de regen met bakken naar beneden. Voelen we ons toch een beetje in Nederland ...