Nieuw Zeeland - Mount Taranaki, Holdsworth Jumbo trail, Tararua Range, Queen Charlotte Sound

Après Canoe

We verlaten de oevers van de Whanganui voor Taumarunui Holiday Park - een mooie gelegenheid om de was te doen! Hans kon hier ook zijn nieuwe buff wassen (zo’n multi-purpose stuk textiel dat je om je nek of op je hoofd kunt dragen). Eerder had hij die van Marleen in Nepal door de wc gespoeld, en was hij zijn eigen buff én petje (verjaardagscadeau van dochter Robin) kwijtgeraakt. De sukkel! Van de kano-familie hadden we zomaar nieuwe gekregen, des te jammer dat een van de campinggasten de pas gewassen buff wederrechtelijk in de eigen zak heeft gestoken. De sukkel!

Taumarunui Holiday Park

De tweede middag op de camping barstte een enorme onweersbui los. Het had al tijden niet geregend, de natuur kon wel wat hemelwater gebruiken. Hoewel ons tentje op een laag gelegen gedeelte stond, hielden we het droog - onze buren vijf meter verderop helaas niet. Een dag later waren wij toch aan de beurt: opnieuw om vijf uur een waar noodweer. Wij, niks geleerd, gingen een uur later vanuit de keuken even een kijkje nemen en zagen onze tent in een enorme plas water staan.

Terwijl we bezig waren te redderen bood Phil, de campingbeheerder, ons gratis een cabin aan en hielp hij even later mee om de tent bij hem in de garage op te hangen zodat hij de volgende ochtend droog was!

We sliepen uitstekend, pakten daarna alles goed in en gingen met goede herinneringen op pad. Camping nodig in Taumarunui: neem die van Phil! Hier het adres: klik!

The Forgotten World Highway

Vorige eeuw een bloeiende steenkoolindustrie, nu niks meer van over: het gebied ten zuidwesten van Taumarunui is vrijwel leeg. Er loopt één min of meer fatsoenlijke weg doorheen, the forgotten world highway (TFH). Lengte: 155 km (waarvan 20 km gravel). Aantal auto’s per dag dat deze weg neemt (achteraf ingevuld): een stuk of 10. Aantal dorpjes aan de weg: 1. Twee campings, waarvan de tweede ons doel is, op ca. 100 km van het begin. Aantal onbezonnen lifters: 2, Jut en Jul uit Nederland.

Om half acht vertrokken we van de camping, 5 minuten later liepen we door een slaapwijk richting einde dorp. De derde auto gaf ons een lift naar het begin van de TFH. Een kleine 20 minuten later hadden we de eerste lange lift, de twee volgende wachttijden waren nog korter - zeer geslaagd, gezien het aantal auto's dat überhaupt langs kwam. Nu we toch in het Duits bezig zijn: de vierde lift van de dag was in een kamerbrede Mercedes, bestuurd door een Russisch/Nieuw Zeelandse dame met haar Duitse man ernaast. Jut en Jul achterin! Onze Nachbarn hadden vrienden uit Die Heimat over. Na een uurtje stopten we in de Republic of Whangamomona. Heel verhaal, lees hier maar: klik!

Voor het Whangamomona Hotel, Home of the Republic!

Alles in allem, voorzien van een nieuw stempel in ons paspoort gingen we verder, op weg naar onze camping in Te Wera. Daar aangekomen bleken verschillende zaken al dan niet naar wens te verlopen: (1) er was een schoolkamp op de camping, waardoor er geen andere gasten bij mochten. Raus mit Jut und Jul; (2) dit bleek pas toen onze Mercedes al weer weg was; (3) Marleen had bijna Zum Kotzen last van wagenziekte, waardoor deze niet-ingelaste break eigenlijk meer dan welkom was. Nu kon ze mooi een middagtukkie doen. Een klein half uurtje later kwam de eerste auto sinds tijden langs en die stopte uiteraard! Een geweldig aardige en enthousiaste veearts uit Stratford bracht ons helemaal naar de camping in het gelijknamige dorp! Topgozer!

Stratford - zusterdorp van Stratford upon Avon, bekend van Shakespeare. Het dorp kan bogen op het enige Glockenspiel van Nieuw Zeeland, een reuzen-koekoeksklok waar drie keer per dag een korte scène uit Romeo en Julia uit tevoorschijn komt.

In het bosje tussen de
camping en Stratford centre

Het Glockenspiel van Stratford 

Behalve dit en dat er een heel aardig stukje bos is, een bibliotheek waar je goed kunt WiFi-en en een goede i-Site (tourist-information), valt er over Stratford niet veel meer te vertellen. Uiteraard was de camping prima voor elkaar. Video: klik!

Taranaki

Die zondagochtend wilden we starten met een 3,5 - daagse wandeling aan de zuidwest en west-kant van Mount Taranaki (voorheen Egmont), een machtige slapende vulkaan in het zuidwesten van het Noorder eiland (bent u er nog?)

Het startpunt lag ca. 20 km van ons vandaan. De memorabele lift die we kregen is in ons vorige blog beschreven. 

Bij Dawson's fall, start van de trail

Oranje gekleurd sediment

Op de foto's kun je met enige moeite de kalende toppen van de bomen zien. Dit wordt veroorzaakt door een van de plaag-exoten van Nieuw Zeeland, de hermelijn.

Lake Dive, Taranaki

Het kan behoorlijk spoken rond Taranaki, maar wij hadden opnieuw het mooiste weer van de wereld.

Mount Taranaki - the beautiful

Mount Taranaki

De top van Taranaki (op de achtergrond) is meestal pas in februari sneeuwvrij 
en kan dan beklommen worden. 

Tarzan en Jane

De tweede dag was er een om niet snel te vergeten. Aan de ene kant vanwege het nog immer geweldige uitzicht op Taranaki, maar zeker ook door de heftigheid van de trail. Geen vlonders, geen houten trappen, geen makkelijke oversteekjes met een brug, maar bikkelen. Steil afdalen langs een basalten klif, water oversteken en weer omhoog. Met handen en voeten over boomwortels klimmen, terwijl links de afgrond gaapt. En als er dan een bordje staat “HUT 800 m, 30 minutes” en dat blijkt nog een uur Tarzan en Jane spelen met een bak bagage op je rug, dan ben je, naast helemaal kapot, ook wel een soort van blij en opgelucht wanneer je er daadwerkelijk bent, maar voor ons geldt: als we moesten kiezen tussen dit of weer aan het werk ….

Eitje!

De overnachting in de hut was ook een aparte. De hut leek overvol toen er 9 scholieren met twee man begeleiding bij kwamen. Het jonge spul koos er echter bijna allemaal voor om buiten te slapen. Ze kwamen van een private school en hadden zich ingeschreven voor een driedaags outdoor track. Volgend jaar wordt dat dan vijf dagen. Goed voor de inborst!

Opvallend: deze specifieke jeugd van tegenwoordig gedroeg zich voorbeeldig. We hebben het idee dat het bij een Nederlandse groep wat anders toe zou gaan. Maar misschien vergissen we ons?

De voorlaatste wandeldag rond Taranaki was lekker kort. Het was opnieuw prachtig weer en bij de kleine (6p) hut aangekomen hebben we mooi kunnen relaxen. Een uurtje of wat later kwam een jonge Duitse knul aanwandelen. Hij had er net negen uur opzitten, maar zo fris als een hoentje! Ach! De kracht van de jeugd: net 18 geworden, tussenjaar genomen, fijn werken en reizen in Nieuw Zeeland. Gloednieuwe rugzak, waar hij een keurig emaille pannetje uithaalde. Daar werd vervolgens een dikke twee liter water in gekookt waarna hij tot ons afgrijzen drie pakken noodles met beef-flavour 10” liet soppen en het nog opat ook. Dat was zijn avondeten, daar zou hij morgen de volgende negen uur op gaan lopen. Ach! De kracht van de jeugd!

Van Taranaki naar Hawera

Slim bedacht! Het laatste stukje bushwalk zou ons naar een parkeerterrein aan het einde van een toegangsweg naar Taranaki brengen. Daarvandaan was het perfect liften naar de grotere kustweg, ons volgende doel. Tot zover de theorie.

We verlieten het bos en kwamen bij een oorverdovend stille P terecht. Tot aan de einder geen auto's te zien.

Prachtige gelegenheid om te liften

Op de video is te zien hoe wij als doorgewinterde trekkers hiermee omgingen. Klik!

Toen we enigszins van de schrik bekomen waren, lag het voor de hand om dan maar gewoon een stuk te lopen tot we de eerste huizen voorbij waren.

Die strategie werkte uitstekend, al duurde het wel 45” (veel ruimte hier, weinig huizen). Een aardige mevrouw stopte, wij waren haar eerste lifters ooit, en van pure aardigheid reed ze nog een stuk om, om ons op een goede plek aan de kustweg af te kunnen zetten. En wat een plek! Binnen 10 seconden zaten we in het busje van twee gespierde rugby-coaches, en toen die ons afzetten hadden we nauwelijks tijd om de rugzakken neer te zetten en de duim op te steken: de volgende lift stopte al en bracht ons helemaal naar de camping in Hawera bracht. Wat een land!

Massage in Whanganui

Ruim zeven maanden geleden kreeg Marleen een bijzonder afscheidscadeau van één van haar wandelgroepen. Maaike van deze groep heeft een vriendin, Germa, die in Whanganui een massage-bedrijf runt (website: klik!). Het cadeau bestond eruit dat Marleen en Hans, wanneer ze daar langs kwamen, allebei een uur gemasseerd zouden worden. Hartstikke welkom na al dat sjouwen met die rugzakken!

Het was nog even wat plannen, want Germa was tot begin december in Nederland. Maar: het lukte en op zaterdagochtend 9 december werden de spieren soepel geduwd en getrokken! Marleen lag eerst een uur nagenoeg onaanspreekbaar in katzwijm, daarna werden bij Hans de spieren weer in shape gebracht.

Wat een cadeau!

Vredesmonument voor en door kinderen

Oude gek!

Pokeko met jong

Whanganui is trouwens een heel aardig stadje. We verbleven in Hikurangi StayPlace, een tot hostel omgebouwd verzorgingshuis (Hans zijn oude collega's zouden nu opmerken dat hij in ieder geval op zijn plaats was. Leuk, jongens!)

In een Health-store wilden we wei-eiwit kopen (goed voor de spierbundels) en zoals altijd had ook deze winkelier uitgebreid tijd voor een praatje. Hij verwees ons nog naar een bakkerswinkel van een vriend van hem in Picton (nog niet aan toegekomen) en gaf ons bij het afscheid een mooie plak chocolade. Zomaar voor de kerst en omdat ook deze kiwi een aardige vent was!

In ons hostel ontvouwde zich op de tweede middag een keukenavontuur van historische proporties. Een Chinees echtpaar nam aan het aanrecht plaats, ongeveer onder het bordje waarop je verzocht werd om geen sterk geurende gerechten klaar te maken.

De man haalde vervolgens een zeker 70 cm grote vis uit de diepvries en ging die op een kleine houten snijplank in stukken snijden, hakken en breken. De plank was hiermee voorgoed onbruikbaar. Regelmatig veegde hij zijn vingers af aan zijn T-shirt. De plastic zak met visafval werd niet-afgesloten in de prullenbak gegooid. Met een droge theedoek werd het aanrecht afgeveegd - de rommel werd op de grond geschoven. Dit alles terwijl wij ons gezonde bordje yoghurt met fruit en muesli zaten te eten ….😂

Mawley Holiday Park en de Tararua Range

Ten noordoosten van Wellington strekt de woeste Tararua Range zich over zo'n 100 km uit - grotendeels onaangetast bergachtig bosgebied. Onvoorspelbaar klimaat, met de meeste wind van het noorder eiland. Mooi gebied om eens een kijkje te gaan nemen! De driedaagse  Holdsworth - Jumbo trail leek ons een mooie trail, en vlakbij de start is het plaatsje Masterton, met een mooie camping. Uurtje bus en twee keer liften verder en we zaten op Mawley Holiday Park.

Beste lezers, zijn jullie ooit in de buurt van Masterton, dan is deze camping een must. We zouden er een volgende keer voor omrijden! Alles klopte gewoon en de campingbaas is een ontzettend aardige kerel, die alles doet om zijn gasten tevreden te stellen. Soms te veel - zo was hij ‘s avonds laat nog bezig om de rommel op te ruimen die een groep Duitse jongelui (aan het werken en reizen) had achtergelaten 😝

Anyway, good-old Mr. Mawley bracht ons gewoon naar Holdsworth, de start van de trail. De eerste dag flink omhoog, zo’n 900m, op een goed aangelegde en onderhouden track. En opnieuw geweldig weer - alsof we het aan onze kont hebben hangen. De tweede dag was eerst boven de boomgrens, met snoeiharde wind en prachtige vergezichten, daarna een echte knee-bender, 900 m steil naar beneden over moeilijk begaanbare bospaadjes. Gelukkig was de laatste dag een eitje, waar we de lunch nog deelden met een aardig gezin uit Nieuw-Caledonië - die ons ook nog eens naar de camping terugbrachten!

Het slaapgedeelte van Powell Hut, onze eerste hut in de Tararua

Hans in de keuken - koffietijd?

Tararua Range: alleen maar natuur!

(D)Wellington en Te Papa

Relaxte boel daar in Wellington! Paar wat drukkere straten maar het aantal auto’s valt, zoals overal, reuze mee. Staphorst op zondagochtend, zoiets. Het alleszins aan te raden hostel The Dwellington (link: klik! ) ligt naast de Amerikaanse ambassade. Allemaal bewakingscamera's, waardoor onze smoelen waarschijnlijk een paar keer gescand zijn!

In de badkamer lag een personenweegschaal. Gelegenheid om de bagage eens te wegen. Bleek Marleen met 19,5 kg te sjouwen en Hans met 21,5. Waarschijnlijk een slechte weegschaal. De receptionist had een echte bagage-unster en......ook deze gaf dezelfde getallen aan. Weten we gelijk waarom we van die afgetrainde lijven hebben.

Overdreven toestand.

Bij de haven van Wellington

Old St Paul's cathedral (website: klik!)
Helemaal van hout!

Via het voetgangersgebied langs de waterkant richting Te Papa, hét museum van en over Nieuw Zeeland (link: klik!). Eerst laveren tussen een twintigtal vreettenten en marktkramen met rommel, en dan het museum in. Gratis, voor iedereen, elke dag. Zo hoort het.

Nieuw Zeeland: natuurlijk?

We schreven al eerder over de eindeloze grazige weiden waar we op het noordereiland doorheen reden. Wanneer je de boel van bovenaf zou bekijken, zouden de prachtige stukken natuur wel eens oasen kunnen zijn in een verder barre ecologische woestijn…

Sinds ons bezoek aan Te Papa, weten we dat dat helaas zo is. Even iets  deprimerends lezen? Hier komt-ie (bron: Te Papa website):

• Elke dag wordt ca vier hectare habitat vernietigd;
• Uitgebreide kaalslag van inheemse vegetatie heeft minder dan 25% van de oorspronkelijke bedekking achtergelaten (slechts 7% van het bos in het laagland), vergeleken met meer dan 80% in sommige industrielanden zoals Japan. Zie het drieluik hieronder.
• Tijdens de periode van grootschalige Europese vestiging zijn 130 vogelsoorten geïntroduceerd (33 overleven), 51 soorten zoogdieren (28 overleven), ongeveer 30 soorten vissen (23 overleven), 40 soorten wormen, 60 spinnen en mijten, 12 naaktslakken & slakken, 1100 insecten en 1700 planten. Als gevolg van deze introductie, zijn er ook vier soorten inheemse vogels en één vis uitgestorven, terwijl vele andere in gevaar zijn en slechts in kleine aantallen op eilanden buiten de kust blijven bestaan;
• AL deze exoten zijn directe bedreigingen voor inheemse planten- en diersoorten, vanwege de miljoenen jaren evolutie in geïsoleerde omgeving;
• De voor zijn vacht geïntroduceerde opossum wordt tegenwoordig intensief bestreden, omdat het dier verantwoordelijk is voor het verdwijnen van verschillende vogelsoorten en het aantasten van oorspronkelijk woud. De wezel en hermelijn zijn snel plaagsoorten geworden, nadat ze tevergeefs zijn geïntroduceerd om de konijnenplaag het hoofd te bieden;

We zijn absoluut niet in staat om dit te veroordelen: we hebben in Nederland (en in Europa) ooit ook huisgehouden en doen dat feitelijk nog steeds: “Tegen de dertiende eeuw was vrijwel alle oerbos in Noordwest-Europa gekapt en/of in cultuur gebracht. De bossen zoals we ze vandaag kennen, werden de voorbije eeuwen weer aangeplant, waardoor we in nog maar weinig oerbossen in Europa vinden met de oorspronkelijke fauna en flora van duizenden jaren geleden.” (overgenomen uit http://farout.be)

Maar toch: elke dag zijn de helikoptervluchten boven de ernstig aangetaste gletsjers rond Mt. Cook uitverkocht, moet je weken van tevoren je helikopter-landing op de Franz-Josef gletsjer of de vlucht boven Milford Sound boeken. Waarschijnlijk zijn de kiwi's, net als wij Europeanen, behoorlijk hardleers wanneer het om de poen gaat.

Zo dus …

South Island: Queen Charlotte Track

Met de InterIslander voeren we naar Picton. De oversteek over de Cook Straits was bonkig, Marleen voelt zich behoorlijk slecht. Gelukkig werd het weer beter en het water rustiger wanneer we de eerste sounds binnenkwamen. Een uurtje na aankomst namen we de watertaxi naar  Resolution Bay, waar we de vierdaagse Queen Charlotte Track gaan wandelen.

Weka - een nieuwsgierige vogel die alles opeet

Het zonlicht speelt boven de bays en inlets van Queen Charlotte Sound

Mooi hoor! Echte aanrader, zeker wanneer de zon schijnt en het water prachtig blauw en turquoise kleurt. De eerste camping was eenvoudig, maar had een lekkere douche en omdat we de enige gasten waren, mochten we in het kookhokje slapen - scheelt weer de tent opzetten en afbreken!

Het wordt eentonig: ook de volgende twee dagen hadden we prachtig weer. De omgeving bleef mooi, de bossen zijn inmiddels 50 jaar bezig zich te herstellen van de vrijwel volledige kaalkap die hier heeft plaatsgevonden. Echte grote groeiers die de zaag hebben ontlopen blijven zeldzaam, volgens een informatiebord kan dat wel eens permanent zo blijven, omdat er gewoonweg te weinig exemplaren over zijn die samen voor nieuwe aanwas kunnen zorgen.

Prachtig hè?! Vrijwel al het groen is jonger 50 jaar.

We blijken te weinig droogvoer meegenomen te hebben! Helaas was het kleine winkeltje naast de lodge die 15” lopen van onze derde camping af ligt, al een paar jaar geleden gesloten. Dus schakelden we dan ook maar voor het eerst deze reis over op de klassieker onder de Angelsaksische vette bekken: de Fish ‘n Chips! Een bord vol gefrituurd voer met een minimalistisch bakje sla ernaast, het geheel gelardeerd met een goddank vorstelijke bier.

Voor Marleen waren de patatten wat te veel, gelukkig wist Hans er wel raad mee!

Hans - een nieuwsgierige vogel die alles opeet

Aan het eind van de track liftten we met de eerste de beste auto die langskomt naar onze camping-bij-de-boer. Op het terrein ligt een half uurtje lopen richting heuvels een klein watervalletje, en langs het bijbehorende riviertje zagen we ‘s avonds prachtige glow worms, in het wild, als het ware. Zonder de hordes toeristen en commercialiteiten die het gloeiwormenextravaganza in Waitomo Caves zo deden tegenvallen.

White Christmas?

Al weken hoorden we de op Engelse en Amerikaanse leest gestoelde kerstmuziek, van de zeldzaam prachtige klassieker Lonely This Christmas van Mud (video: klik!, trouwens ook verantwoordelijk voor obscure #1 hits als Dynamite en Tigerfeet), en de evergreen White Christmas van vriend Crosby.

De werkelijkheid is warmer! Hier hangen de ballen in échte bomen, loopt de kerstman in een korte broek en wordt zowel met zonnebrandcrème gespoten als met kunstsneeuw.

Het voelt raar hoor, kerstmis op het zuidelijke halfrond. Gelukkig is het vandaag, tweede kerstdag, oud-Hollands rotweer en komt de regen met bakken naar beneden. Voelen we ons toch een beetje in Nederland ...