Een week in Albanië en twee dagen Griekenland

Je neemt eens een stukje onverhard.

Van de parkbeheerders uit het vorige blog (klik!), hadden we gehoord dat aan de zuidkant van Divjaka-Karavasta National Park meer, veel meer Dalmatische pelikanen te zien zouden zijn dan aan de noordkant. Zij kunnen het weten, dus wij, na een verdiend dagje niksen, op weg.

Het eerste stuk weg was een weg zoals zo vele: asfalt, af en toe een kuil, af en toe een bult. Niks bijzonders. Dan een stuk onverhard met forse kuilen, bulten en losse stenen. We rijden 4x4, maar zelfs dat was nog niet nodig want de auto lag hoog genoeg op de wielen.

Maar dan: niet te geloven......weer pech!!!! Een enorm kabaal rechts voor bij de remmen. Zonder herrie konden we niet verder rijden. We stonden aan het begin van een dorp en Marleen parkeerde de auto half op de stoep, zodat de krik er fatsoenlijk onder kon. Hans haalde het wiel eraf, maar we konden niks vinden, behalve dan dat de boel zonder geknars niet kon draaien. Heel bizar, want er zaten nét nieuwe remschijven en nieuwe remschoenen op. Po pastaj? Of in goed Nederlands: wat nou dan weer? Daar stonden we dan, enigszins shaky en ook wel een beetje radeloos. Terug naar moed inpraten, erop vertrouwen dat ook dit weer goed komt!

Redding is in Albanië dichtbij

Al snel kwam iemand uit het dorp helpen. Sprak alleen maar Albanees. Google Translate hielp ons alle drie uit de brand. Hij keek, voelde, vertaalde en belde tenslotte naar verschillende mekanike, maar die waren er niet of namen niet op. Uiteindelijk kwam er een man uit het dorp, op de brommer. Grote handen met dikke vingers, zwart van het auto-vet. Even pielen, dan het wiel er weer op en wij 200m rijden naar zijn huis. 

Gade geslagen door de hele familie (zoon die Engels sprak, z'n neef, de buurman met de telefoon, de vrouw van de mekanike en twee wat onduidelijke buurjongetjes) ging het wiel er weer af, remschoen eraf en wat bleek: er zat een steentje in de remmerij, waardoor de boel helemaal aanliep. Steentje eruit, probleem opgelost. Gevraagd wat hij ervoor wilde hebben: absoluut niets. Wel werden we uitgenodigd om met vader en zoon naar de plaatselijke kroeg te gaan, koffie drinken. Mooi! dachten wij dan kunnen wij fijn trakteren. No way, daar wilde hij niets maar dan ook helemaal niets van weten. Een godsgeschenk zullen we maar zeggen!!! Het was tenslotte tweede Paasdag.

We hadden een geanimeerd gesprek over het werk van de mekanike, de omgeving, de vogels en de visserij en waarom er geen vrouwen op de terrasjes zaten. Blijkt dat er onder de mannen een flink alcohol-probleem is, waardoor het voor de vrouwen niet veilig is om zich daar te begeven.
Ook hebben we het over de bezigheden van sommige Albanese expats in Nederland. Daarover gaat het volgende waargebeurde verhaal.

Het verhaal van de wiet-huizen

De mekanike en zijn zoon wonen in een klein dorp. Misschien 50 huizen. Alle mensen hebben een eigen huis en zijn vooral bezig hun stukje grond te bebouwen. Alles kleinschalig. Kleine tractor, brommertje met een bakkie er achter of een ezel voor een wagentje of helemaal bepakt en bezakt.

Iets andere bezigheden hebben zo'n 30, 35 dorpsgenoten die hun heil elders gezocht hebben, meer specifiek in Nederland. Om het nog wat specifieker te maken: ze wonen in wat de zoon noemde "drug houses". In die huizen wordt feitelijk alleen maar cannabis geteeld, de Albanese bewoner zorgt voor de plantjes. Eigenlijk precies hetzelfde als thuis, maar dan anders.

Ieder z'n ding, na de aflevering van Reizen Waes die over Albanië ging, was dit relaas niet heel verrassend.

Maar goed, nadat we hartelijk afscheid genomen hadden, vervolgden we onze nu geruisloze tocht naar de zuidelijke oever van het park. Daar aangekomen bleven we in de auto wat eten, van zo'n klus krijg je honger en het was tenslotte al lunchtijd.

Komt een auto aangereden, dikke BMW SUV, inzittenden enthousiast zwaaiend. Jongedame met ravenzwart haar stapt uit, spreekt ons in goed Engels aan. Waar we vandaan komen uit Nederland en zo. Zij blijkt in Rotterdam gewoond te hebben. Leuk zegt Marleen, daar vlakbij ben ik geboren! Zegt de dame: we zijn door de politie weggestuurd. Wij: "Ach wat sneu en oneerlijk" en "Dat spijt ons voor je". Logisch, toch? We voelden ons enigszins opgelaten, dat hun dit door de Nederlandse gezagsdragers was aangedaan. 
We vroegen haar waarom ze het land was uitgezet. Ze begint te lachen en zegt, "Ik woonde in een cannabis huis om daar op te passen". Je gelooft het niet! We waren, zeg maar, ietwat uit het veld geslagen. 

Maar ze wou toch terug naar Nederland, studie Toerisme oppakken. Goed idee. We vragen aan haar of de wat oudere man achter het stuur haar vader is. "Nee, dat is m'n vriend, er is een groot leeftijdsverschil, maar we zijn dol op elkaar". Oeps! Foutje, bedankt! En blijven lachen! "Waar gaan we naar toe", vraagt ze. Naar het zuiden, zeggen we. "Oh, ik heb twee huizen, één in Vorë en één in Sarandë, daar mogen jullie wel voor niks logeren!" Wat fijn, zeggen we. Ze geeft ons haar (Nederlandse!) telefoonnummer en lachend en zwaaiend rijdt het spul weg, ons in volledige verbijstering achterlatend.

We zijn nog geen week onderweg! Op naar de volgende verrassing, Marleen vraagt zich vertwijfeld af of ze toch niet beter een partij geraniums had moeten kopen ...

Onderweg naar Griekenland 

De volgende ochtend zwaaien we af bij onze accomodatie en rijden naar het zuiden, richting Griekenland. Na een paar kilometer zien we een aparte groente opgebost langs de weg staan. Marleen maakt er een foto van en op dat moment komen twee jongens op een trekker langs. Die willen natuurlijk óók op de foto! De boys vertellen ons dat het presh is: prei. Weer en Albanees woord geleerd. 

Reuze preien.

Deze mannen vroegen uit zichzelf of ik een foto van ze wilde maken.

De tocht gaat verder, zonder noemenswaardige bijzonderheden. Een schaapskudde langs de snelweg, moet kunnen. Een leuk klein campinkje dat we laten lopen omdat het op 1000 meter hoogte ligt en het 4 graden is en het regent. Logisch.

Uiteindelijk vinden we een smalle afrit met slecht wegdek, richting strand. Het seizoen is nog niet aangebroken, alles is nog dicht. 

Na een prachtige plek te hebben gevonden, waarbij onze 4x4 en high clearance goed van pas komt, maken we een wandelingetje in de buurt.

We worden aangesproken door de ontzettend aardige eigenaar van Free Smile Bar & Restaurant. Hij is nog dicht maar we moeten even komen zitten en de zelf gestookte raki drinken. Wat een leuke gozer. Net vader geworden, z'n ogen smelten wanneer hij het over z'n dochtertje heeft. Onze slokdarmen staan van de raki in de fik, maar dat mag de pret niet drukken. 

Ben je in de buurt, ga er langs. Dit is z'n Instagram-account: free.smile_sarand

Op ons prachtige plekje genieten we van een prachtige zonsondergang.

De volgende dag rijden we richting Igoumenitsa. Vlakbij vinden we een mooie plek om te gaan staan.

Zo handig, onze 'douchetent', beschut, warm en privacy!

Heerlijk zo'n vissersparaplu voor een beetje schaduw.

Hoefijzerbij-orchidee (Ophrys ferrum-equinuim)

IJle moerasorchis (Anacamptis laxiflora)

IJle moerasorchis (Anacamptis laxiflora)

En weer een belevenis, nu één om nooit te vergeten. 

Omdat we met de boot naar Corfu gaan, checken we even de haven van Igoumenitsa: goed voorbereid is het halve werk. Wanneer we langs de kade lopen hoort Marleen bij het water geroep en kijkt om zich heen, maar ziet niets. We lopen verder, weer geroep en nu zien we even verderop een man in het water, die zich via een ingemetselde ijzeren ring aan de kade vasthoudt. Een slipper van hem komt onze kant op drijven. Oh, denken wij, hij is zijn slipper verloren. We gaan languit op de kade liggen om de slipper te redden. We lopen naar de man, maar ineens hebben we door dat de man half aan het verzuipen is en in ieder geval het water niet uit kan komen!😲 We rennen naar hem toe en grijpen hem beet. De man is enorm dik en loodzwaar. 

Het lukt ons niet om hem met z'n tweeën op de kant te krijgen. Hij zelf heeft ook geen kracht meer om mee te werken: helemaal uitgeput. Marleen begint heel hard te roepen, help, help, help. Twee jongere mensen zien ons en kijken en … lopen door. Marleen begint nog harder te roepen en dan komen ze in een rustig tempo onze kant op lopen. Als in een flits komt er ineens een man aangerend, die direct in de gaten heeft wat er aan de hand is. Hij helpt ons de drenkeling aan de kant te sjorren die helemaal uitgeput en buiten adem is. 

De Griekse helper identificeert zichzelf als politie en spreekt de drenkeling aan. De man is een Fransman, althans, hij antwoordt in het Frans. Even later een ambulance en nog meer politie erbij!! Hans is de enige die Frans spreekt en wordt dus tolk van dienst. De Fransman blijkt aan het eind van de dag de boot naar Venetië te moeten hebben. Hij was zo verward, af en toe legde Marleen haar hand op zijn arm en dan greep hij haar hand gelijk vast. Het bleek ook dat hij wel wat gedronken had. Ze hebben hem meegenomen met de ambulance en hem verzekerd dat ze hem op tijd op de boot naar Venetië zouden zetten. We wilden wel mee om verder als tolk te fungeren, maar dat was niet nodig zei de politie. De politieman die als eerste ons kwam helpen de man uit het water te halen, bleek een stille te zijn. Hij heeft wel tien keer gezegd, dat de drenkeling dankzij ons nog leeft. Zo'n vreemd idee, als we een minuut later daar waren geweest, was hij misschien wel verdronken, want wij waren de enigen die zo vlak langs de kant liepen. De politieman trakteerde ons na afloop op koffie en een flesje water.

De volgende ochtend zijn we, voor vertrek naar Corfu, nog bij de politie langs gegaan om te informeren hoe het met de drenkeling verder was gegaan. Na een telefoontje met de havenpolitie bleek dat onze natte vriend eigenlijk van Turkse komaf was en gezond en wel op de boot naar Venetië is gebracht. Godzijdank is het goed afgelopen😇🙏

Nu gaan we ergens in een rustig hoekje van Corfu zitten, beetje stiekem en onopvallend van het mooie weer genieten. Even uitrusten van een kleine twee weken vakantie. Sjonge jonge, je maakt eens wat mee!

Haha, nee hoor, we gaan de Corfu Trail lopen, 220 km sjouwen over het eiland. Rugzak op, tentje mee. Heerlijk, we zien wel hoe ver we zin hebben. Blijf ons volgen en je leest wat we nu weer zullen hebben meegemaakt! 

Met de boot naar Corfu.

Nog even een appartementje voor het bikkelen begint! ;)

Een nieuw avontuur: Albanië

Naar Albanië! 

Een nieuwe lente, een nieuwe reis. Maar waarheen? De wereld waarin wij vijf jaar geleden met pensioen gingen om vooral nog te gaan reizen, bestaat niet meer. Konden we tot drie jaar geleden nog kiezen waar we heen wilden, de wereldwijde corona-epidemie en de oorlog in Europa zorgen ervoor dat we andere afwegingen dan voorheen gingen maken.

Een al lang door Marleen gekoesterde wens is Albanië en ook voor Hans leek dit een aantrekkelijke optie. Met een groot bergachtig gebied en een hoogste bergtop van 2763 m (de Korab in het noordoosten) biedt het land een uitgelezen kans om prachtige wandelingen in onbekend terrein te maken. De inmiddels wat bekendere meerdaagse trekking Peaks of the Balkans is dan de spreekwoordelijke Prekja përfundimtare. Albanië dus!

Naar Albanië - hoe dan?

Vraag: wat is het hoogtepunt van auto-zieligheid?

Antwoord: ons overbelaste Toyotaatje!

Vorige jaar in Frankrijk en Spanje hebben we écht teveel gevraagd van ons kleine bakkie. Volgeladen en met de daktent bovenop was het regelmatig een heel gepiep en gekraak over hobbelige wegen en zelfs een verkeersdrempel leek soms meer dan de auto aankon. Omdat we nog héél lang van die Japanse wondermachine willen kunnen genieten en hij inmiddels al 15 jaar oud is, besloten we om voor de de nieuwe reis een ander, sterker vervoermiddel te kiezen. Noodzakelijk ook om dáár te komen waar we willen: op meerdere plekken op de wegenkaart van Albanië staat "4x4 necessary".
4x4 dus!

4x4 - wélke dan?

Een goede, tweedehands reis-auto was niet snel gevonden. We hadden dan ook een stevig eisen- en wensenpakket, dat ook nog wel eens wisselde. In Zuid-Amerika reden we in een Nissan X-Trail. Beviel ons prima. Sterk, ruim, normaal 2WD, maar de 4WD is handmatig te activeren. Vlakke laadvloer ook, handig om bv lades in te bouwen. Daarom was dit ook onze eerste keuze. Alleen: tot drie keer toe hadden we een exemplaar uitgekozen en tot drie keer toe was de auto verkocht, de dag voordat we ernaar wilden gaan kijken en een proefrit wilden maken! Blijkbaar was de X-Trail deze reis niet voor ons bedoeld en moesten we naar iets anders kijken.

Uiteindelijk is het een uit 2006 Suzuki Grand Vitara geworden met AT banden, waarmee we terecht kunnen spreken van een echte Upgrade. De Toyota is netjes gewassen en gezogen, uit de verzekering gehaald en geschorst. Nu staat hij netjes onder de carport uit te rusten en onder een autohoes!

Hè Hè, naar Albanië!

Na twee plateau's in de bak te hebben ingebouwd, na passen en meten, inpakken en herschikken, na de daktent weer onder ons bed vandaan gesjouwd en op de auto geplaatst te hebben (dank buurtjes!), na lijfelijke of digitale groeten, kussen en knuffels was het 10 april 2022, op de kop af 5 jaar na de start van ons eerste pensionado-avontuur (klik!), dat we vertrokken. Sjonge jonge, wat is de tijd snel gegaan maar wat hebben we ook een hoop gezien ondertussen!

De route naar de Albanese grens is zo'n 2100 km lang en daar doen we een kleine week over. Bevers proberen te spotten en overnachten bij Kothen in Duitsland.

Beverburcht

Door naar de Oostenrijkse grens, met een overnachting in het zeer aan te bevelen NHI-hotel in Hartham, ten zuiden van Passau (40 piek voor een moderne, complete en schone hotelkamer). In Oostenrijk tussendoor wandelen vlakbij Windischgarsten, langs een duizendjarige eik en met uitzicht op de prachtige Kalkalpen - maar niet nadat we door Carglass geholpen zijn een sterretje in de voorruit te fixeren!

Meer dan 1000 jaar oud!

Een landingsveld voor paragliders, iets voor jou Han?

Nog even voor de bloemenliefhebbers een leuke impressie:

Nieskruid (Helleborus)

Leverbloempje (Hepatica nobilis)

Paarbladig Goudveil (Chrysosplenium oppositifolium)

Cardamine enneaphyllos

Door naar Slovenië, waar het in deze tijd prettig benzinetanken is (€ 1,50 per liter), naar de grens met Kroatië, waar we voor het eerst in jaren in Europa de paspoorten en autopapieren moesten laten zien. Beetje onwennig! En maar lekker tuffen in onze nieuwe bak, geen zorgen meer over verkeersdrempels, slechte wegen of ander hobbelig ongemak! Op naar ons eerste wildkampeer-plekje van deze reis, aan de Kroatische kust ten noordwesten van Split, aan de kant van een brede grindweg bij Seget Gornji. Heerlijk!

En toen, nadat we aan de fam nog uitbundig de loftrompet over ons bakkie hadden geluid, kregen we te maken met een serieus probleem: de versnelling van de auto deed het niet meer. Niks. Gedoe dus, en daar zijn we eigenlijk niet van! Even later leek het erop dat de koppeling het ineens wél weer deed, want Marleen kon de auto een meter of 10 rijden - helaas bleek het daarbij te blijven, ontkoppelen wilde niet meer. Je verwacht het niet als de auto vóór aankoop een beurt heeft gehad en APK gekeurd is (met steekproef) en ook nog eens extra nagekeken door onze vaste trouwe automonteur Bert die o.a de remschijven, remblokken, accu en een aandrijfriem nog had vervangen. Trouwens absoluut geen verwijt naar Bert!!!!! Gewoon domme pech!

"Goedemorgen, ANWB Alarmcentrale, waarmee kunnen we u helpen?" Dat zijn zo van die zinnen die je eigenlijk nooit hoopt te horen. Maar goed, de mevrouw van de Alarmcentrale hielp ons met grote voortvarendheid en nadat we de aanstormende lokale wegenwacht nogmaals van onze exacte positie op de hoogte hadden gebracht, hing de auto een kleine twee uur later met de voorwielen in de beugels. Een triest gezicht!

De monteur had er eerst over het verslepen naar een garage in Split, maar blijkbaar kwam hij (zelf of via zijn chef), opeens op andere gedachten, want hij schoof zichzelf in z'n T-shirtje op het ruwe grind onder de auto, rommelde daar iets en gaf ons de opdracht om het koppelingspedaal met ware doodsverachting op en neer en op en neer te drukken. En pauze. En weer op en neer en op en neer. Even later werd onze bak rustig maar resoluut weer op de grond geplaatst en moesten we proberen te schakelen. Marleen kroop achter het stuur en verd*md als het niet waar was: karren maar. Het probleem bleek lucht of damp in de leidingen te zijn. Mocht het euvel zich nogmaals voordoen, dan moesten we gewoon weer pompen met dat pedaal! Met als cadeau twee repen chocolade (melk en extra puur) voor de monteur, namen we toch enigszins opgelucht afscheid en reden we verder richting Albanië.

We weten dat de hoofdkoppelingscilinder nog niet zo lang geleden vervangen is. Wat we nu gaan doen is onderweg de hydraulische vloeistof laten vervangen. Waarschijnlijk is die oud en aan vernieuwing toe!

Na Kroatië volgde Bosnië en Herzegovina. Het moet gezegd: mooie bergen en heuvels, maar wat een ontzettend pestzooi verder. Overal langs de weg en in alle hoeken en gaten afval, afval en nog eens afval! Het leek alsof we in zuid Italië waren, maar dan bijna erger (klik!). Om depressief van te worden. Enige hoogtepunt in dat land was onze overnachting op een lief klein campinkje in Stolac (klik! voor bewegende beelden) met een aardige eigenaar. Hij kwam ons nog een brood brengen, een Ramadan broodje. 

Helaas, helaas, wat een bende verder.

En dan de dag dat we Albanië in konden rijden. Eerst nog even een stuk door Montenegro, met een lunch boven het oogverblindende Jezero Krupak (Meer van Krupak), om het eindelijk het land van bestemming binnen te rijden. 

Jezero Krupak

Heb je écht zin om anderhalf uur door een dystoptisch landschap te rijden? Doe Albanië van Shodër naar Tirana. Auto's, garages, bandenzaken, autokerkhoven, tankstations, wasstraten, van alles honderdduizend en állemaal tegelijk. Overal en onontkoombaar. Slechts afgewisseld met nieuwgebouwde vier en vijf-sterren resorts die blijkbaar zonder oog voor de omgeving pál aan de weg midden tussen de bende zijn geplaatst. Rose of hemelblauwe gevels, flauwekul zuilengangen, protserige voertuigen op de parkeerterreinen. Donald Trump zou zich er zó thuis voelen...

Përshëndetje, miremengjes, faleminderit en kiwano

Drie keer Albanees en nog iets anders. We hadden bij Booking.com geboekt en de indruk gekregen dat de eigenaar van ons appartement waar we ons vier nachten in ongekende luxe gingen wentelen, Engels sprak. Nou ... dat lag maar een klein beetje anders. Het 12-jarige zoontje heeft op school Engels en Italiaans en hij is de woordvoerder van dienst. Het knulletje, beetje verlegen, doet het trouwens voortreffelijk. Hij ontdooit snel en even later krijgen we twee bijzonder uitziende vruchten van hem: kiwano. Nooit van gehoord, blijkt uit de Kalahari in Afrika te komen en als snel komen we er achter dat het spul ook bij de AH te koop is. Welkom in Albanië.

Afrikaanse stekelkomkommer - Kiwano,
de smaakt ligt tussen een komkommer en meloen.

Een appartement met voor en achter een balkon. Het fornuis heeft twee elektrische en twee gaskookplaten. Bij gebrek aan gasaansluiting gebruiken we alleen het elektrische gedeelte. Kraan naar rechts is warm, andere kant is koud. 's Lands wijs, 's lands eer, zo ook het feit dat er op de terrassen van de vele koffie-tentjes geen enkele vrouw te vinden is en dat hier in de wijk de trottoirs overgroeid zijn en deksels van straatputten wel eens ontbreken. 

Bij elk huis zie je groentetuinen met voornamelijk aardappelen. Er wordt geschoffeld en gezaaid met de hand, zo ook bij het appartement waar wij zitten.

Parku Kombëtar Divjakë-Karavasta

Anders gezegd: Divjaka-Karavasta National Park. We zitten er, niet geheel toevallig, vlakbij. Google Maps zegt "Deze beschermde baai tussen draslanden en mediterraans bos is een bekende broedplaats voor kroeskoppelikanen." En wij maar denken dat het de Dalmatische pelikaan is - blijkt dezelfde vogel te zijn. Nooit eerder gezien, daar gaan we dus even aan werken.

Marleen krijgt van onze 12-jarige woordvoerder te horen dat we twee fietsen (type MTB voor kinderen) kunnen lenen. Hartstikke fijn! (Aan het eind van de dag zijn, na de gemaakte kilometers, onze zitbotjes wat minder tevreden.)

Op fietske (prachtig lied van SKIK trouwens: klik!) gingen we van asfalt naar zandpad naar weiland-paadje, langs sloten en bergen afval en over het strand, richting het nationaal park waar de illustere pelikaan op ons zit te wachten.

Aan de rand van het park.

We vonden nog het echte schild van een Onechte karetschildpad, hopelijk was het dier van ouderdom overleden. 

Het schild van een Onechte karetschildpad (Caretta caretta). RIP.

Vijf jaar geleden waren we trouwens getuige van het taggen van een soortgenoot, tijdens onze whale-watching week op de Azoren (klik!).

Lunchen

Het wijdse strand aan de Adriatische kust.

Helaas zat niet alleen de pelikaan op ons te wachten, maar waren ook miljarden muggen en ander mini-steekgespuis van onze komst verwittigd, zodat we wat lek geprikt op de uitkijk-locatie aankwamen. Plotseling en uit het niets vloog hij (of zij) over ons hoofd: onze eerste Dalmatische pelikaan. En dat was het, zo leek het dan. Heel, héél in de verte, richting het zuidelijke moeras, zag Marleen witte stippen. Dat móesten pelikanen of flamingo's zijn, die kwamen hier ook voor en waren niet te versmaden. Toch?! En daar gingen we weer, langs de kust, door een bos, langs tientallen PET-flessen (wat doen die in een Nationaal Park?), over een zandweggetje tussen het moeras en het grotere meer door.

Op het grote water in de verte zagen we de de grote pelikaan voorbij dobberen en ééń in de lucht. De volwassen en jonge flamingo's waren in grote aantallen te zien en ze waren redelijk benaderbaar. Marleen doet als vanouds de prachtige foto's.

Zwarte Ibissen en een grote zilverreiger.

Sluipen en loeren: flamingo-fotosafari

Liggende klaver (Trifolium campestre)

Parelkruid (Lithodora diffusa)

We maken nog een praatje met twee passerende parkwachters en fietsen dan terug naar ons appartement. Boodschapjes doen (deze keer wél yoghurt kopen en geen emmertje zure room zoals de vorige keer), koffie met chocola, Hunted into the Wild terugkijken, velletje wassen en dan lekker slapen. Op naar de volgende avonturen. Deri herën tjetër. Dus.