Een nieuw avontuur: Albanië

Naar Albanië! 

Een nieuwe lente, een nieuwe reis. Maar waarheen? De wereld waarin wij vijf jaar geleden met pensioen gingen om vooral nog te gaan reizen, bestaat niet meer. Konden we tot drie jaar geleden nog kiezen waar we heen wilden, de wereldwijde corona-epidemie en de oorlog in Europa zorgen ervoor dat we andere afwegingen dan voorheen gingen maken.

Een al lang door Marleen gekoesterde wens is Albanië en ook voor Hans leek dit een aantrekkelijke optie. Met een groot bergachtig gebied en een hoogste bergtop van 2763 m (de Korab in het noordoosten) biedt het land een uitgelezen kans om prachtige wandelingen in onbekend terrein te maken. De inmiddels wat bekendere meerdaagse trekking Peaks of the Balkans is dan de spreekwoordelijke Prekja përfundimtare. Albanië dus!

Naar Albanië - hoe dan?

Vraag: wat is het hoogtepunt van auto-zieligheid?

Antwoord: ons overbelaste Toyotaatje!

Vorige jaar in Frankrijk en Spanje hebben we écht teveel gevraagd van ons kleine bakkie. Volgeladen en met de daktent bovenop was het regelmatig een heel gepiep en gekraak over hobbelige wegen en zelfs een verkeersdrempel leek soms meer dan de auto aankon. Omdat we nog héél lang van die Japanse wondermachine willen kunnen genieten en hij inmiddels al 15 jaar oud is, besloten we om voor de de nieuwe reis een ander, sterker vervoermiddel te kiezen. Noodzakelijk ook om dáár te komen waar we willen: op meerdere plekken op de wegenkaart van Albanië staat "4x4 necessary".
4x4 dus!

4x4 - wélke dan?

Een goede, tweedehands reis-auto was niet snel gevonden. We hadden dan ook een stevig eisen- en wensenpakket, dat ook nog wel eens wisselde. In Zuid-Amerika reden we in een Nissan X-Trail. Beviel ons prima. Sterk, ruim, normaal 2WD, maar de 4WD is handmatig te activeren. Vlakke laadvloer ook, handig om bv lades in te bouwen. Daarom was dit ook onze eerste keuze. Alleen: tot drie keer toe hadden we een exemplaar uitgekozen en tot drie keer toe was de auto verkocht, de dag voordat we ernaar wilden gaan kijken en een proefrit wilden maken! Blijkbaar was de X-Trail deze reis niet voor ons bedoeld en moesten we naar iets anders kijken.

Uiteindelijk is het een uit 2006 Suzuki Grand Vitara geworden met AT banden, waarmee we terecht kunnen spreken van een echte Upgrade. De Toyota is netjes gewassen en gezogen, uit de verzekering gehaald en geschorst. Nu staat hij netjes onder de carport uit te rusten en onder een autohoes!

Hè Hè, naar Albanië!

Na twee plateau's in de bak te hebben ingebouwd, na passen en meten, inpakken en herschikken, na de daktent weer onder ons bed vandaan gesjouwd en op de auto geplaatst te hebben (dank buurtjes!), na lijfelijke of digitale groeten, kussen en knuffels was het 10 april 2022, op de kop af 5 jaar na de start van ons eerste pensionado-avontuur (klik!), dat we vertrokken. Sjonge jonge, wat is de tijd snel gegaan maar wat hebben we ook een hoop gezien ondertussen!

De route naar de Albanese grens is zo'n 2100 km lang en daar doen we een kleine week over. Bevers proberen te spotten en overnachten bij Kothen in Duitsland.

Beverburcht

Door naar de Oostenrijkse grens, met een overnachting in het zeer aan te bevelen NHI-hotel in Hartham, ten zuiden van Passau (40 piek voor een moderne, complete en schone hotelkamer). In Oostenrijk tussendoor wandelen vlakbij Windischgarsten, langs een duizendjarige eik en met uitzicht op de prachtige Kalkalpen - maar niet nadat we door Carglass geholpen zijn een sterretje in de voorruit te fixeren!

Meer dan 1000 jaar oud!

Een landingsveld voor paragliders, iets voor jou Han?

Nog even voor de bloemenliefhebbers een leuke impressie:

Nieskruid (Helleborus)

Leverbloempje (Hepatica nobilis)

Paarbladig Goudveil (Chrysosplenium oppositifolium)

Cardamine enneaphyllos

Door naar Slovenië, waar het in deze tijd prettig benzinetanken is (€ 1,50 per liter), naar de grens met Kroatië, waar we voor het eerst in jaren in Europa de paspoorten en autopapieren moesten laten zien. Beetje onwennig! En maar lekker tuffen in onze nieuwe bak, geen zorgen meer over verkeersdrempels, slechte wegen of ander hobbelig ongemak! Op naar ons eerste wildkampeer-plekje van deze reis, aan de Kroatische kust ten noordwesten van Split, aan de kant van een brede grindweg bij Seget Gornji. Heerlijk!

En toen, nadat we aan de fam nog uitbundig de loftrompet over ons bakkie hadden geluid, kregen we te maken met een serieus probleem: de versnelling van de auto deed het niet meer. Niks. Gedoe dus, en daar zijn we eigenlijk niet van! Even later leek het erop dat de koppeling het ineens wél weer deed, want Marleen kon de auto een meter of 10 rijden - helaas bleek het daarbij te blijven, ontkoppelen wilde niet meer. Je verwacht het niet als de auto vóór aankoop een beurt heeft gehad en APK gekeurd is (met steekproef) en ook nog eens extra nagekeken door onze vaste trouwe automonteur Bert die o.a de remschijven, remblokken, accu en een aandrijfriem nog had vervangen. Trouwens absoluut geen verwijt naar Bert!!!!! Gewoon domme pech!

"Goedemorgen, ANWB Alarmcentrale, waarmee kunnen we u helpen?" Dat zijn zo van die zinnen die je eigenlijk nooit hoopt te horen. Maar goed, de mevrouw van de Alarmcentrale hielp ons met grote voortvarendheid en nadat we de aanstormende lokale wegenwacht nogmaals van onze exacte positie op de hoogte hadden gebracht, hing de auto een kleine twee uur later met de voorwielen in de beugels. Een triest gezicht!

De monteur had er eerst over het verslepen naar een garage in Split, maar blijkbaar kwam hij (zelf of via zijn chef), opeens op andere gedachten, want hij schoof zichzelf in z'n T-shirtje op het ruwe grind onder de auto, rommelde daar iets en gaf ons de opdracht om het koppelingspedaal met ware doodsverachting op en neer en op en neer te drukken. En pauze. En weer op en neer en op en neer. Even later werd onze bak rustig maar resoluut weer op de grond geplaatst en moesten we proberen te schakelen. Marleen kroop achter het stuur en verd*md als het niet waar was: karren maar. Het probleem bleek lucht of damp in de leidingen te zijn. Mocht het euvel zich nogmaals voordoen, dan moesten we gewoon weer pompen met dat pedaal! Met als cadeau twee repen chocolade (melk en extra puur) voor de monteur, namen we toch enigszins opgelucht afscheid en reden we verder richting Albanië.

We weten dat de hoofdkoppelingscilinder nog niet zo lang geleden vervangen is. Wat we nu gaan doen is onderweg de hydraulische vloeistof laten vervangen. Waarschijnlijk is die oud en aan vernieuwing toe!

Na Kroatië volgde Bosnië en Herzegovina. Het moet gezegd: mooie bergen en heuvels, maar wat een ontzettend pestzooi verder. Overal langs de weg en in alle hoeken en gaten afval, afval en nog eens afval! Het leek alsof we in zuid Italië waren, maar dan bijna erger (klik!). Om depressief van te worden. Enige hoogtepunt in dat land was onze overnachting op een lief klein campinkje in Stolac (klik! voor bewegende beelden) met een aardige eigenaar. Hij kwam ons nog een brood brengen, een Ramadan broodje. 

Helaas, helaas, wat een bende verder.

En dan de dag dat we Albanië in konden rijden. Eerst nog even een stuk door Montenegro, met een lunch boven het oogverblindende Jezero Krupak (Meer van Krupak), om het eindelijk het land van bestemming binnen te rijden. 

Jezero Krupak

Heb je écht zin om anderhalf uur door een dystoptisch landschap te rijden? Doe Albanië van Shodër naar Tirana. Auto's, garages, bandenzaken, autokerkhoven, tankstations, wasstraten, van alles honderdduizend en állemaal tegelijk. Overal en onontkoombaar. Slechts afgewisseld met nieuwgebouwde vier en vijf-sterren resorts die blijkbaar zonder oog voor de omgeving pál aan de weg midden tussen de bende zijn geplaatst. Rose of hemelblauwe gevels, flauwekul zuilengangen, protserige voertuigen op de parkeerterreinen. Donald Trump zou zich er zó thuis voelen...

Përshëndetje, miremengjes, faleminderit en kiwano

Drie keer Albanees en nog iets anders. We hadden bij Booking.com geboekt en de indruk gekregen dat de eigenaar van ons appartement waar we ons vier nachten in ongekende luxe gingen wentelen, Engels sprak. Nou ... dat lag maar een klein beetje anders. Het 12-jarige zoontje heeft op school Engels en Italiaans en hij is de woordvoerder van dienst. Het knulletje, beetje verlegen, doet het trouwens voortreffelijk. Hij ontdooit snel en even later krijgen we twee bijzonder uitziende vruchten van hem: kiwano. Nooit van gehoord, blijkt uit de Kalahari in Afrika te komen en als snel komen we er achter dat het spul ook bij de AH te koop is. Welkom in Albanië.

Afrikaanse stekelkomkommer - Kiwano,
de smaakt ligt tussen een komkommer en meloen.

Een appartement met voor en achter een balkon. Het fornuis heeft twee elektrische en twee gaskookplaten. Bij gebrek aan gasaansluiting gebruiken we alleen het elektrische gedeelte. Kraan naar rechts is warm, andere kant is koud. 's Lands wijs, 's lands eer, zo ook het feit dat er op de terrassen van de vele koffie-tentjes geen enkele vrouw te vinden is en dat hier in de wijk de trottoirs overgroeid zijn en deksels van straatputten wel eens ontbreken. 

Bij elk huis zie je groentetuinen met voornamelijk aardappelen. Er wordt geschoffeld en gezaaid met de hand, zo ook bij het appartement waar wij zitten.

Parku Kombëtar Divjakë-Karavasta

Anders gezegd: Divjaka-Karavasta National Park. We zitten er, niet geheel toevallig, vlakbij. Google Maps zegt "Deze beschermde baai tussen draslanden en mediterraans bos is een bekende broedplaats voor kroeskoppelikanen." En wij maar denken dat het de Dalmatische pelikaan is - blijkt dezelfde vogel te zijn. Nooit eerder gezien, daar gaan we dus even aan werken.

Marleen krijgt van onze 12-jarige woordvoerder te horen dat we twee fietsen (type MTB voor kinderen) kunnen lenen. Hartstikke fijn! (Aan het eind van de dag zijn, na de gemaakte kilometers, onze zitbotjes wat minder tevreden.)

Op fietske (prachtig lied van SKIK trouwens: klik!) gingen we van asfalt naar zandpad naar weiland-paadje, langs sloten en bergen afval en over het strand, richting het nationaal park waar de illustere pelikaan op ons zit te wachten.

Aan de rand van het park.

We vonden nog het echte schild van een Onechte karetschildpad, hopelijk was het dier van ouderdom overleden. 

Het schild van een Onechte karetschildpad (Caretta caretta). RIP.

Vijf jaar geleden waren we trouwens getuige van het taggen van een soortgenoot, tijdens onze whale-watching week op de Azoren (klik!).

Lunchen

Het wijdse strand aan de Adriatische kust.

Helaas zat niet alleen de pelikaan op ons te wachten, maar waren ook miljarden muggen en ander mini-steekgespuis van onze komst verwittigd, zodat we wat lek geprikt op de uitkijk-locatie aankwamen. Plotseling en uit het niets vloog hij (of zij) over ons hoofd: onze eerste Dalmatische pelikaan. En dat was het, zo leek het dan. Heel, héél in de verte, richting het zuidelijke moeras, zag Marleen witte stippen. Dat móesten pelikanen of flamingo's zijn, die kwamen hier ook voor en waren niet te versmaden. Toch?! En daar gingen we weer, langs de kust, door een bos, langs tientallen PET-flessen (wat doen die in een Nationaal Park?), over een zandweggetje tussen het moeras en het grotere meer door.

Op het grote water in de verte zagen we de de grote pelikaan voorbij dobberen en ééń in de lucht. De volwassen en jonge flamingo's waren in grote aantallen te zien en ze waren redelijk benaderbaar. Marleen doet als vanouds de prachtige foto's.

Zwarte Ibissen en een grote zilverreiger.

Sluipen en loeren: flamingo-fotosafari

Liggende klaver (Trifolium campestre)

Parelkruid (Lithodora diffusa)

We maken nog een praatje met twee passerende parkwachters en fietsen dan terug naar ons appartement. Boodschapjes doen (deze keer wél yoghurt kopen en geen emmertje zure room zoals de vorige keer), koffie met chocola, Hunted into the Wild terugkijken, velletje wassen en dan lekker slapen. Op naar de volgende avonturen. Deri herën tjetër. Dus.