Tien jaar eerder gestopt met werken: de wereld in!: Een week in Albanië en twee dagen Griekenland

Je neemt eens een stukje onverhard.

Van de parkbeheerders uit het vorige blog (klik!), hadden we gehoord dat aan de zuidkant van Divjaka-Karavasta National Park meer, veel meer Dalmatische pelikanen te zien zouden zijn dan aan de noordkant. Zij kunnen het weten, dus wij, na een verdiend dagje niksen, op weg.

Het eerste stuk weg was een weg zoals zo vele: asfalt, af en toe een kuil, af en toe een bult. Niks bijzonders. Dan een stuk onverhard met forse kuilen, bulten en losse stenen. We rijden 4x4, maar zelfs dat was nog niet nodig want de auto lag hoog genoeg op de wielen.

Maar dan: niet te geloven......weer pech!!!! Een enorm kabaal rechts voor bij de remmen. Zonder herrie konden we niet verder rijden. We stonden aan het begin van een dorp en Marleen parkeerde de auto half op de stoep, zodat de krik er fatsoenlijk onder kon. Hans haalde het wiel eraf, maar we konden niks vinden, behalve dan dat de boel zonder geknars niet kon draaien. Heel bizar, want er zaten nét nieuwe remschijven en nieuwe remschoenen op. Po pastaj? Of in goed Nederlands: wat nou dan weer? Daar stonden we dan, enigszins shaky en ook wel een beetje radeloos. Terug naar moed inpraten, erop vertrouwen dat ook dit weer goed komt!

Redding is in Albanië dichtbij

Al snel kwam iemand uit het dorp helpen. Sprak alleen maar Albanees. Google Translate hielp ons alle drie uit de brand. Hij keek, voelde, vertaalde en belde tenslotte naar verschillende mekanike, maar die waren er niet of namen niet op. Uiteindelijk kwam er een man uit het dorp, op de brommer. Grote handen met dikke vingers, zwart van het auto-vet. Even pielen, dan het wiel er weer op en wij 200m rijden naar zijn huis.

Gade geslagen door de hele familie (zoon die Engels sprak, z'n neef, de buurman met de telefoon, de vrouw van de mekanike en twee wat onduidelijke buurjongetjes) ging het wiel er weer af, remschoen eraf en wat bleek: er zat een steentje in de remmerij, waardoor de boel helemaal aanliep. Steentje eruit, probleem opgelost. Gevraagd wat hij ervoor wilde hebben: absoluut niets. Wel werden we uitgenodigd om met vader en zoon naar de plaatselijke kroeg te gaan, koffie drinken. Mooi! dachten wij dan kunnen wij fijn trakteren. No way, daar wilde hij niets maar dan ook helemaal niets van weten. Een godsgeschenk zullen we maar zeggen!!! Het was tenslotte tweede Paasdag.

We hadden een geanimeerd gesprek over het werk van de mekanike, de omgeving, de vogels en de visserij en waarom er geen vrouwen op de terrasjes zaten. Blijkt dat er onder de mannen een flink alcohol-probleem is, waardoor het voor de vrouwen niet veilig is om zich daar te begeven.
Ook hebben we het over de bezigheden van sommige Albanese expats in Nederland. Daarover gaat het volgende waargebeurde verhaal.

Het verhaal van de wiet-huizen

De mekanike en zijn zoon wonen in een klein dorp. Misschien 50 huizen. Alle mensen hebben een eigen huis en zijn vooral bezig hun stukje grond te bebouwen. Alles kleinschalig. Kleine tractor, brommertje met een bakkie er achter of een ezel voor een wagentje of helemaal bepakt en bezakt.

Iets andere bezigheden hebben zo'n 30, 35 dorpsgenoten die hun heil elders gezocht hebben, meer specifiek in Nederland. Om het nog wat specifieker te maken: ze wonen in wat de zoon noemde "drug houses". In die huizen wordt feitelijk alleen maar cannabis geteeld, de Albanese bewoner zorgt voor de plantjes. Eigenlijk precies hetzelfde als thuis, maar dan anders.

Ieder z'n ding, na de aflevering van Reizen Waes die over Albanië ging, was dit relaas niet heel verrassend.

Maar goed, nadat we hartelijk afscheid genomen hadden, vervolgden we onze nu geruisloze tocht naar de zuidelijke oever van het park. Daar aangekomen bleven we in de auto wat eten, van zo'n klus krijg je honger en het was tenslotte al lunchtijd.

Komt een auto aangereden, dikke BMW SUV, inzittenden enthousiast zwaaiend. Jongedame met ravenzwart haar stapt uit, spreekt ons in goed Engels aan. Waar we vandaan komen uit Nederland en zo. Zij blijkt in Rotterdam gewoond te hebben. Leuk zegt Marleen, daar vlakbij ben ik geboren! Zegt de dame: we zijn door de politie weggestuurd. Wij: "Ach wat sneu en oneerlijk" en "Dat spijt ons voor je". Logisch, toch? We voelden ons enigszins opgelaten, dat hun dit door de Nederlandse gezagsdragers was aangedaan.
We vroegen haar waarom ze het land was uitgezet. Ze begint te lachen en zegt, "Ik woonde in een cannabis huis om daar op te passen". Je gelooft het niet! We waren, zeg maar, ietwat uit het veld geslagen.

Maar ze wou toch terug naar Nederland, studie Toerisme oppakken. Goed idee. We vragen aan haar of de wat oudere man achter het stuur haar vader is. "Nee, dat is m'n vriend, er is een groot leeftijdsverschil, maar we zijn dol op elkaar". Oeps! Foutje, bedankt! En blijven lachen! "Waar gaan we naar toe", vraagt ze. Naar het zuiden, zeggen we. "Oh, ik heb twee huizen, één in Vorë en één in Sarandë, daar mogen jullie wel voor niks logeren!" Wat fijn, zeggen we. Ze geeft ons haar (Nederlandse!) telefoonnummer en lachend en zwaaiend rijdt het spul weg, ons in volledige verbijstering achterlatend.

We zijn nog geen week onderweg! Op naar de volgende verrassing, Marleen vraagt zich vertwijfeld af of ze toch niet beter een partij geraniums had moeten kopen ...

Onderweg naar Griekenland

De volgende ochtend zwaaien we af bij onze accomodatie en rijden naar het zuiden, richting Griekenland. Na een paar kilometer zien we een aparte groente opgebost langs de weg staan. Marleen maakt er een foto van en op dat moment komen twee jongens op een trekker langs. Die willen natuurlijk óók op de foto! De boys vertellen ons dat het presh is: prei. Weer en Albanees woord geleerd.

Reuze preien.

Deze mannen vroegen uit zichzelf of ik een foto van ze wilde maken.

De tocht gaat verder, zonder noemenswaardige bijzonderheden. Een schaapskudde langs de snelweg, moet kunnen. Een leuk klein campinkje dat we laten lopen omdat het op 1000 meter hoogte ligt en het 4 graden is en het regent. Logisch.

Uiteindelijk vinden we een smalle afrit met slecht wegdek, richting strand. Het seizoen is nog niet aangebroken, alles is nog dicht.

Na een prachtige plek te hebben gevonden, waarbij onze 4x4 en high clearance goed van pas komt, maken we een wandelingetje in de buurt.

We worden aangesproken door de ontzettend aardige eigenaar van Free Smile Bar & Restaurant. Hij is nog dicht maar we moeten even komen zitten en de zelf gestookte raki drinken. Wat een leuke gozer. Net vader geworden, z'n ogen smelten wanneer hij het over z'n dochtertje heeft. Onze slokdarmen staan van de raki in de fik, maar dat mag de pret niet drukken.

Ben je in de buurt, ga er langs. Dit is z'n Instagram-account: free.smile_sarand

Op ons prachtige plekje genieten we van een prachtige zonsondergang.

De volgende dag rijden we richting Igoumenitsa. Vlakbij vinden we een mooie plek om te gaan staan.

Zo handig, onze 'douchetent', beschut, warm en privacy!

Heerlijk zo'n vissersparaplu voor een beetje schaduw.

Hoefijzerbij-orchidee (Ophrys ferrum-equinuim)

IJle moerasorchis (Anacamptis laxiflora)

En weer een belevenis, nu één om nooit te vergeten.

Omdat we met de boot naar Corfu gaan, checken we even de haven van Igoumenitsa: goed voorbereid is het halve werk. Wanneer we langs de kade lopen hoort Marleen bij het water geroep en kijkt om zich heen, maar ziet niets. We lopen verder, weer geroep en nu zien we even verderop een man in het water, die zich via een ingemetselde ijzeren ring aan de kade vasthoudt. Een slipper van hem komt onze kant op drijven. Oh, denken wij, hij is zijn slipper verloren. We gaan languit op de kade liggen om de slipper te redden. We lopen naar de man, maar ineens hebben we door dat de man half aan het verzuipen is en in ieder geval het water niet uit kan komen!😲 We rennen naar hem toe en grijpen hem beet. De man is enorm dik en loodzwaar.

Het lukt ons niet om hem met z'n tweeën op de kant te krijgen. Hij zelf heeft ook geen kracht meer om mee te werken: helemaal uitgeput. Marleen begint heel hard te roepen, help, help, help. Twee jongere mensen zien ons en kijken en … lopen door. Marleen begint nog harder te roepen en dan komen ze in een rustig tempo onze kant op lopen. Als in een flits komt er ineens een man aangerend, die direct in de gaten heeft wat er aan de hand is. Hij helpt ons de drenkeling aan de kant te sjorren die helemaal uitgeput en buiten adem is.

De Griekse helper identificeert zichzelf als politie en spreekt de drenkeling aan. De man is een Fransman, althans, hij antwoordt in het Frans. Even later een ambulance en nog meer politie erbij!! Hans is de enige die Frans spreekt en wordt dus tolk van dienst. De Fransman blijkt aan het eind van de dag de boot naar Venetië te moeten hebben. Hij was zo verward, af en toe legde Marleen haar hand op zijn arm en dan greep hij haar hand gelijk vast. Het bleek ook dat hij wel wat gedronken had. Ze hebben hem meegenomen met de ambulance en hem verzekerd dat ze hem op tijd op de boot naar Venetië zouden zetten. We wilden wel mee om verder als tolk te fungeren, maar dat was niet nodig zei de politie. De politieman die als eerste ons kwam helpen de man uit het water te halen, bleek een stille te zijn. Hij heeft wel tien keer gezegd, dat de drenkeling dankzij ons nog leeft. Zo'n vreemd idee, als we een minuut later daar waren geweest, was hij misschien wel verdronken, want wij waren de enigen die zo vlak langs de kant liepen. De politieman trakteerde ons na afloop op koffie en een flesje water.

De volgende ochtend zijn we, voor vertrek naar Corfu, nog bij de politie langs gegaan om te informeren hoe het met de drenkeling verder was gegaan. Na een telefoontje met de havenpolitie bleek dat onze natte vriend eigenlijk van Turkse komaf was en gezond en wel op de boot naar Venetië is gebracht. Godzijdank is het goed afgelopen😇🙏

Nu gaan we ergens in een rustig hoekje van Corfu zitten, beetje stiekem en onopvallend van het mooie weer genieten. Even uitrusten van een kleine twee weken vakantie. Sjonge jonge, je maakt eens wat mee!

Haha, nee hoor, we gaan de Corfu Trail lopen, 220 km sjouwen over het eiland. Rugzak op, tentje mee. Heerlijk, we zien wel hoe ver we zin hebben. Blijf ons volgen en je leest wat we nu weer zullen hebben meegemaakt!