Nieuw Zeeland: Greenstone Caples, Lake Wakatipu, Franz Josef gletsjer en Karamea: Oparara Valley

Wat na Milford Sound?

Als je de prachtvolle Milford Sound hebt meegemaakt, is er dan nog meer? Kijk eerst nog even naar deze video: klik!
Natuurlijk is er meer! Er is geen overtreffendste trap. Wat we altijd kunnen doen is een mooi achtergrondje zoeken en een selfie doen.

Selfie in Fjordland

De asfaltweg tussen Te Anau en Milford Sound kent een rijke geschiedenis. De oorspronkelijk door Maori's uitgedachte wandelroute naar de kust bleek voor rollend vervoer niet geschikt. Een nieuwe route werd uitgedacht. Zeker bij de start, bijna een eeuw geleden, waren de omstandigheden onbarmhartig. Het klimaat werkte sowieso al niet mee en wanneer de gravers dan een enorme stenen muur tegenkomen die handgereedschap aangevallen moest worden, dan begrijp je dat het tot de jaren '60  duurde voordat het in zijn geheel af was. 

De wand, Homer's Saddle, waar Homer's Tunnel in gegraven is.

Direct aan de zuidkant van de tunnel ligt een aardige parkeerplaats met behoorlijk uitzicht. Het is ook een van de plekken in Nieuw Zeeland waar je heel makkelijk Kea's tegen het lijf loopt. De Kea is 's werelds enige alpine papegaai, die behalve daarom nog bekender (lees: beruchter) is omdat het doorgaans vriendelijke dier zich op de parkeerplaatsen bezig houdt met het vernielen van auto's en campers. Vooral rubber (raamlijsten, ruitenwissers, snoeren van satelietschotels) blijkt een geliefde prooi.

Een Kea, klaar voor het sloopwerk ...

Gertrude Valley trek

Key Summit

We maken een prachtige wandeling naar de Key Summit en ondervinden weer eens hoe snel het weer in Nieuw Zeeland kan omslaan. We beginnen in de zon, heerlijk warm en als we op de top staan, gaan we lunchen. Na 15 minuten zien we vanuit de verte de regen naderen. We zijn net op tijd om alles weer ingepakt te hebben en ons zelf in de regenkleding gehesen te hebben.

Tarn op Key Summit

Het weer sloeg binnen 15 minuten om!

Greenstone Caples

Tijd voor een meerdaagse huttentocht! Deze keer zoeken we een tocht met meer variatie in het landschap. Al eerder was ons oog gevallen op de Greenstone Caples trek, vier dagen, drie hutten, verlaten schapenland, extensieve veehouderij, bos, berglandschap.

Het bleek een schot in de roos! Wat een topper deze tocht. De omgeving is oogstrelend, de hutten zijn prima, met aparte slaapvertrekken (wat lang niet in alle hutten zo is - vaak genoeg is het kook-, eet-, klets- en slaapgedeelte in één ruimte). De plekken die DOC voor de huuten heeft uitgezocht zijn, om maar eens een understatement te gebruiken, mooi gelegen.









Bijzonder om in een uitgestrekt, behoorlijk ontoegankelijk gebied groepjes koeien te zien lopen. Self-supporting deze dames, geen boerderij in de buurt. Worden ze aan het begin van de winter opgehaald? Opgegeten? We weten het niet. Nóg meer vragen over koeien: we zien regelmatig enorme rijen koeien onderweg naar de stal, blijkbaar om gemolken te worden. Ze lopen netjes achter elkaar aan. Is het altijd dezelfde koe die voorop loopt? En weet de laatste koe in de rij dat er geen collega meer achter haar komt? Wie het weet mag het zeggen!

Greenstone Caples dus. In de eerste hut raken we in gesprek met vier dames uit Dunedin. Alle vier, net als wij, met een lang verhaal. Elk huis heeft zijn kruis, gaat het gezegde en het is waar. Ze zijn getrouwd, man verloren 2 keer, gescheiden of in de steek gelaten voor een jongere uitgave, hebben kinderen gekregen en er een door een stom duik-ongeluk verloren. Het zijn vier hartsvriendinnen die elkaar gevonden hebben en er regelmatig een aantal dagen op uitgaan. En ze hebben humor! We hebben de tranen in de ogen van het lachen. Op een gegeven moment komt iemand vragen of het wat zachter kan. Omdat het nog ruim vóór bedtijd is en de hut aparte slaapvertrekken heeft, krijgt de betreffende man geen poot aan de grond en druipt hij af, ongetwijfeld met een klein staartje tussen de benen.

De laatste dag van de tocht is lang bijna 9 uur en 900 m omhoog en daarna weer flink dalen! Het hoogste punt wordt bijna tot op het laatst bewaard: McKellar's Saddle. Echt mooi hoor, ook op de video: klik!
Het wordt daarna " op en neer afdalen", op een gegeven moment hadden we het een beetje gehad. Dan wordt het vooral doorlopen tot je bij de auto bent. Hoort erbij, niet janken, maar blij zijn dat de auto een Toyota is en dus gewoon start. Als we vanaf de parkeerplaats de weg willen oprijden, komt er een Chinees-met-aanhanger de parkeerplaats opgereden via de binnenbocht! Hij rijdt ons bijna van de weg af, alsof hij vergeten is dat hier links gereden wordt. Er gaan geluiden op dat buitenlanders die naar Nieuw Zeeland komen, eerst een soort van rijproef moeten doen, in verband met het links rijden. De achterliggende gedachte is, dat menig Chinees ongelukken veroorzaken.

Van Possum Lodge naar Stony Creek

Na deze geslaagde bijna-ontmoeting keren we via Te Anau (goed voor koffie met een punt), terug naar de camping The Possum Lodge ("where all possums are welcome". Hoe verzin je het), ons “vaste” adresje van de week voorafgaand aan Greenstone Caples). Te Anau heeft ook een supermarkt waar allerlei Hollandse lekkernijen je met grote ogen aan liggen te staren!

Hollandse gek met Hollandse lekkernijen!
Niks gekocht, stom of verstandig?

Op de camping in de lounge doen we een spelletje Jenga wat ons doet denken aan de vele spelletjes die we vroeger met heel veel plezier met de kinderen hebben gedaan (en die Hans trouwens ook vaak verloor. Zijn record is om Kolonisten van Catan met 2 punten te beginnen en te eindigen ...).

Jenga!

Het plan is om een heel klein stukje van de Kepler Great Walk te doen, een afslagje te nemen en dan in een kleine hut aan een meertje te overnachten, voordat we verder naar het noorden trekken. Alles gaat door, alleen het overnachten-gedeelte niet. In het Intentions Book dat in de hut ligt, een soort gastenboek, staat op vrijwel alle pagina's dat de hut vergeven is van de muizen. Sommige wandelaars hebben uit arren moede hun tent maar opgezet, om de volgende ochtend er achter te komen dat muizen dwars door de tent geknaagd hebben ...

Uitzicht vanaf de " muizen-hut"

We houden het daarom maar bij een heerlijk lunch, op een idyllische plek, banjeren terug naar de auto en
rijden weg van het mooie Fjordland! Het weer heeft in het binnenland de afgelopen tijd flink huis gehouden en in de verte zien we op de hoogste toppen verse sneeuw liggen. Midden in de zomer! Wij hebben niet veel van het barre weer gemerkt, maar het plaatje dat we in de verte zien is om op te vreten!

We willen graag via de Pisa range rijden (zie een vorig blog, maar vanwege schade aan de weg moeten we een fors stuk om! Balen eerst wel, maar onze vriendin Moeder Natuur heeft een verrassing in petto. We rijden op deze voor ons nieuwe weg door adembenemende landschappen en daarvan bijgekomen is Lake Wakatipu de kers op de slagroomtaart. Woorden schieten te kort:.

Lake Wakatipu

In het donker komen we aan op de gratis camping Stony Creek aan Lake Hawea. We zien ‘s nachts een prachtige sterrenhemel en de volgende ochtend worden we opnieuw getracteerd op wat Nieuw Zeeland voor moois te bieden heeft: kijk maar eens met ons mee, we hebben foto's en een video (klik!).

Beauty and the Beach

PARADISE LOST

Het is een thema dat in veel gesprekken en in tijdschriften als Wilderness en Forest & Bird (die regelmatig in de hutten liggen), steeds terugkomt: Nieuw Zeeland, of beter gezegd: een deel van de Nieuw Zeelanders, worstelt met de vraag wat ze moeten doen voor een goede milieuzorg, welke gebruiksruimte het zwaar aangetaste landschap nog heeft en op welke manier die ruimte gebruikt kan of mag worden. De afgelopen twee regeringen waren daar duidelijk in: alle ruimte voor de melkveehouderij, voor houtproductie en goedkope, vervuilende energie en gedurende 14 jaar bevriezing van het budget van DOC.

De nieuwe regering vaart een groenere koers en is, zoals de illustere Hans Wiegel (zelf niet groen, maar dat terzijde), het ooit noemde: aan het puinruimen.

Een praktijkvoorbeeld: het helicopter-toerisme rond Fox Glacier en Franz Josef Glacier.

Franz Josef Glacier

Aangekomen bij Fox lezen we dat orkaan Gita daar dusdanig heeft huisgehouden dat de weg naar de gletsjertong is afgesloten. Te gevaarlijk. Door naar Franz Josef! We overnachten in ons autootje op het parkeerterrein van het FJ hostel.

In de laatste ijstijd was de gletsjer zó groot dat hij honderden meters buiten de huidige kustlijn doorliep. Dik honderd jaar geleden had de gletsjertong door voornamelijk natuurlijke oorzaken (we leven immers in een interglaciaal), zich tot op het land teruggetrokken.

Anno 2018 lezen we op de informatieborden dat DOC de bestaande wandelpaden naar de gletsjer heeft moeten verleggen, omdat de gletsjer de laatste vijf jaar enkele kilometers is gekrompen.

Vlak bij wat nog rest van de Franz Josef gletsjer - drie jaar geleden was, dit stuk nog volledig met ijs bedekt.

Op zo'n 750 meter van de gletsjertong. Dichterbij is te gevaarlijk en daarom verboden.
Tweederde van de 30.000 toeristen per jaar houdt zich niet aan dit verbod.

Korstmossen 

Eind van het morenenveld - in drie jaar tijd 15 meter dikker geworden

Marleen heeft een video-impressie gemaakt, je hoort ook het gebrek aan stilte: klik!

Na deze bezichtiging kwamen we eigenlijk allebei tot de conclusie dat we veel meer onder de indruk waren van de Aletsch gletsjer in Zwitserland. Daar kun je kilometers langs lopen.

Puinruimen

We horen en zien waar dat boven genoemde puinruimen wat ons betreft mee kan beginnen: de tientallen helicopters waarmee toeristen op de gletsjers landen. De brochure van Fox toont de gekte in volle glorie: de mond vol van ach en wee over de teloorgang van de gletsjers, de opwarming van de aarde, het belang van een goede samenwerking met DOC, bla bla bla, maar ondertussen vier verschillende tours aanbieden met elk minimaal één helicopterlanding.

Het gaat de hele dag door, van acht tot vijf, zeven dagen in de week.

De nieuwe regering staat voor een moeilijke keuze: doorgaan met het herrietoerisme voor de makkelijk betalende massa of ombuigen naar een meer duurzame vorm van toerisme, waar uiteindelijk alles en iedereen bij gebaat is.

En de kiwi? We rijden door een gebiedje waar kiwi's voorkomen en zien verschillende waarschuwingsborden:

CARS KILL KIWI

please slow down

En dit op een nieuwe asfaltweg waar de maximumsnelheid verhoogd is van 80 naar 100 km/h...

Verder langs de westkust

Grijsrugbrilvogel - Silvereye

Deze vogel was tegen het raam aangevlogen en zat een tijdje dizzy op de grond. Even later vloog hij weer weg.

Vlakbij de Punaki Blowholes is de weg door de recente orkanen flink beschadigd. Video: klik!

Truman track

Een kort uitstapje langs de kustweg is de Truman Track. Het is alles bij elkaar een paar kilometer, maar opnieuw oogstrelend. Wind en water hebben de limestone  en mudstone afzetting flink geerodeerd en dat levert bijzondere plaatjes op. 

Greenstone retreat en The Art Hotel

Aan de westkust zoeken we een plekje om een paar dagen lekker door te brengen. Het wordt Greenstone Retreat in Kumera (klik!), een uiterst relaxed plekje waar de eerstejaars-ondernemer Kate met aanstekelijk enthousiasme en een gulle lach haar goedlopende business  runt. We blijven drie nachten, komen helemaal bij van alle fantastische indrukken en doen ook nog een paar wandelingetjes in de omgeving.

De tweede ochtend, nog voor de koffie, vraagt Kate ons plotseling: “What music should I play next” en wanneer Hans antwoordt: “Reet petite”, staan we opeens met z’n drieën te swingen. Meedoen? Volume op 10 en dan KLIK!

In de omgeving van Kumera is vroeger, net als op veel andere plekken aan de westkust, fors naar goud gezocht. Van die inmiddels overgroeide activiteiten is niet veel meer te zien, behalve op een stuk land waar we langs liepen en we een enorme keienverzameling zagen:

In een korte video geeft Hans wat uitleg: klik!

Paddenstoelen groeien overal het hele jaar door, maar in de inmiddels aanstaande Nieuw Zeelandse herfst lopen we langs een bospad waar het opeens wemelt van de vliegenzwammen. We luisteren gespannen naar kaboutervoetjes, maar horen helaas niets, ondanks wat ons vroeger geleerd is: klik!

Westport
Wie kent het niet? Alle abonnees van ons blog hebben de verhalen kunnen lezen over de van stinkende kolenrook vergeven camping aldaar. Punt is dat we in Westport moeten overnachten, omdat Marleen haar camera gerepareerd moest worden en er in Westport een postkantoor-met-koeriersbalie is. Heel verhaal, maar de reparatie is geslaagd.

Terug naar overnachten in Westport. We lazen een bijzondere recensie van een bijzonder hotel: the Art Hotel (Website: klik!).

Kunst aan de muur, keuken, lounge. Klopt allemaal - en inclusief bijzondere semi-vaste gasten.

We raken in de smoezelige keuken aan de praat met een stuiterbal die worstjes aan het cremeren is in honderd jaar oud vet. Voor de lunch. Ondertussen druk pratend, telefoon bedienend, commentaar gevend op wat er op TV is. Dan loopt hij weg en liggen zijn worstjes eenzaam in de prut een soort van door te garen. Na een minuut of 10 haalt Hans onze jonge vriend toch maar op van de veranda, waar hij druk met iemand aan het kletsen was. Je gunt immers iedereen een gezonde maaltijd! De worstjes worden smakelijk verorberd, waarna hij een sjekkie wil pielen. Helaas was de tabak die ochtend nat geworden, toen hij om half vier in de regen de koeien van zijn baas moest gaan melken. Doodgemoederd droogt hij de tabak in de magnetron, maakt zijn sjekkie netjes af en steekt dan van wal: hij heeft wat problemen, want hij heeft  geslapen met de vrouw van de baas. Maar ach, dat lost zich wel op. Hij heeft zelf drie kinderen bij twee vrouwen, zijn eerste kind hebben ze verwekt toen hij 15 was - ze waren dronken en hadden in een hostel wiet gerookt. Blijkbaar komt dan van het een het ander. Trots laat hij foto's van zijn kinderen zien! Twee dagen later lopen we hem weer tegen het lijf. Hij heeft zijn baan toch maar opgezegd - werd hem wat te warm onder de voeten. Hij heeft zijn oude baas niks anders verteld dan dat hij zijn kamer in het hotel uit moest. Hij ging nu wat papieren regelen om later die dag naar het noorden te vertrekken: hij kan daar op een andere melkveehouderij terecht.

Mooie kerel! Beetje druk, beetje weinig focus, maar toch een goed hart. Als de koeien maar netjes gemolken worden!

Karamea

Verreweg de meeste toeristen gaan vanuit Westport naar het zuiden en mijden de noordwestkust van het zuidereiland. Onterecht, want er is ontzettend veel moois te zien. Het is een flink stuk rijden, onderweg zien we veel wrakhout links en rechts van de weg liggen, daar gedeponeerd door de orkanen. Enorme bende.

De wandelingen die we doen zijn niet spectaculair lang, maar ongelooflijk de moeite waard. Natuurlijke bruggen, grotten, prachtige bossen. Mooi dat we hier naar toe zijn gegaan!

Charming Creek Walkway in de Oparara Valley

Zonnedauw op een rots!?

Moria Gate, een van de prachtige natuurlijke bruggen van kalksteen in de Oparara Valley

De bruine kleur wordt veroorzaakt door tanine. Tanige wordt uitgeloofd uit rottende bladeren. 

Mosselen, sommige rotsen zien er helemaal zwart van. Ze variëren van 2 cm tot 18 cm. De middelmaat schijnt het lekkerste te zijn.

We sluiten dit gedeelte van het noorwesten van het zuidereiland af - Karamea heeft ons prettig verrast. Via Westport rijden we richting Nelson, slaan vlak daarvoor bij Richmond af om naar Golden Bay en Abel Tasman te gaan. Daarover en nog veel meer in het volgende blog!