De Badlands roepen.
Altijd al, d.w.z. minstens 25, 30 jaar lang, een
wens van Marleen geweest om die te zien. Hans is er één keer geweest, kort en vluchtig, zijn enige herinnering is dat bij het uit de auto stappen, zijn schoenen diep in de natte, plakkerige modder kwamen te zitten - modder, die er maar héél moeilijk weer af ging. Dat kan dus vrij makkelijker beter!
Stuk geschiedenis van de Badlands en omgeving (uit de brochure).
De eerste mensen in het gebied waren mammoetjagers (vanaf zo'n 11000 jaar geleden), gevolgd door verschillende andere nomadische stammen, waarna de Lakotah de regio ging domineren. Op termijn werden de Lakotah door Franse pelsjagers en veel andere Europese immigranten verdrongen.
 |
| Sitting Bull, Lakota Tatanka Iyotake |
De pelsjagers werden gevolgd door soldaten, mijnwerkers, veehouders en vaste bewoners. Na 40 jaar strijd, culminerend in het bloedbad van Wounded Knee in 1890, werden de Lakotah verbannen naar reservaten.
De bizons die zo'n cruciale rol speelden voor de Lakotah, werden uitgeroeid door niet-Indiaanse buffeljagers. Vee verving bizon, tarweveld verving prairies, en na verloop van tijd vervingen benzine-aangedreven voertuigen de paarden.
Ander stukje geschiedenis. Waarom Bad lands?
De Lakotah waren de eersten die deze plaats "mako sica" of "slecht land" noemden. Extreme temperaturen, gebrek aan water en het blootgestelde ruige terrein leidden tot deze naam.
Een wellicht ietwat meer dan zomaar verwarde Mormoon-leider had decennia later een groep kolonisten opgedragen om juist in deze regio een toekomst op te (land)bouwen. Maar ja - je kunt dat wel willen, alleen wanneer alles in de natuur tegen zit, helpt er geen lieve moedertje aan. Einde van het liedje is dat er niets van dit alles terecht gekomen is en dat slechts in de moderne tijd met uitgebreide bevloeiing en gebruik van kunstmest, er gelandbouwd kan worden. Badlands in de zin van: als ook Mormon himself er niets van kan maken, dan moet het wel slecht zijn, nietwaar.
Terug naar ons. Vlak buiten het park vinden we een mooi stuk open land waar we kunnen overnachten. Een eind verderop gaat, spreekwoordelijk tot aan de horizon, een lange rij campers de nacht in.
De volgende ochtend is het een klein stukje rijden tot de oostelijke ingang van het park en vanaf dat moment is het kamerbreed smullen.
De Badlands? Ongelooflijk mooi.
 |
| Eindelijk: The Badlands |
Wat zijn de Badlands? Wanneer je er tussen staat, lijkt het een ruw geërodeerd berglandschap. Maar dat is gezichtsbedrog. De Badlands zijn door wind en water uit de prairie geslepen en liggen dus eigenlijk onder het omliggende land!
 |
| De Badlands liggen onder het omliggende het land! |
Waanzinnig. Het gebied breidt zich trouwens nog steeds naar het noorden uit en wordt, in onze beleving althans, steeds mooier! Naast foto's hebben we natuurlijk ook een filmpje: klik!
En dan kruipt daar plotseling een geweldige slang voor ons langs! Uiteraard moet dit prachtbeest op de foto.
 |
| Stierslang |
 |
| Let op de auto's die je in de verte ziet. Zo groot is het dus allemaal! |
Wall Drug
Vanaf welke kant je ook naar de Badlands toe rijdt, kilometers daarvoor staan de bermen vol met grote reclameborden die de argeloze reiziger lonkt: kom naar Wall Drug.
Dat moet fantastisch zijn. Koffie voor een stuiver, gratis ijswater en verder ontzettend veel spullen en spulletjes om te zien én te kopen.
Jut en Jul hadden wel trek in een lekker bakkie voor een stuiver, dus wij er naar toe.
Samengevat: aan ons niet besteed.
De koffie was ouwe drip, ofwel koffie die al een tijdje stond te verouderen. Zelfs voor 5 cent niet te hachelen.
IJswater? Moet je daar mee?
Spullen en spulletjes? Leuke halfedelstenen en mineralen, nog wat andere toestanden maar niets waarvan we dachten dat we niet zonder konden. Blijkbaar loopt Wall tóch goed, want er zijn speciale parkeerplaatsen gemaakt waar busladingen toeristen aangevoerd kunnen worden. Twee miljoen bezoekers per jaar...
Wij nemen na een klein kwartiertje afscheid van Wall en rijden naar het westen, de Badlands op een speciaal plekje in de herinnering, en Wall Drug ergens anders.
Lovell
Via een ommetje komen we weer terug in Lovell, opnieuw op die fijne camping met WC's en douche, voor nop. We maken ook nu een praatje met Daniel, een dorpsbewoner die af en toe van het sanitairgebouw gebruik maakt. Hij geeft ons een waardevolle tip voor een mooi sightseeing-rondje: Beartooth Scenic Byway, via illustere wegen als de Chief Joseph Highway en langs de Dead Indian Campground.
We gaan redelijk op tijd op pad en in de buurt van Powell, een wat groter dorp naar het zuidwesten toe, lezen we op een groot billboard de volgende tekst:
"8 kids are killed each day by guns left loaded and unlocked"
Dit is dus de VS. Gun Country.
Later deze week hadden we in de supermarkt van Lovell nog een uitermate onprettig gesprek met een uitermate enge meneer, die het bezit en gebruik van wapens verdedigde, die de dood van de hierboven genoemde 8 kinderen bagatelliseerde door met z'n vinger naar de hemel te wijzen, te zeggen dat daar zijn waarheid vandaan kwam er te fulmineren dat dat billboard niet waar is maar dat er, volgens hem, wél elke dag in de VS 13000 ongeboren kinderen vermoord werden, inclusief die van één-dags zwangerschappen, al dan niet gewenst. Ook dat is een mening.
Terug naar mooie dingen. Ons "rondje" blijkt achteraf 388 km lang te zijn, écht iets voor de zondag! 🤣🤣 Maar wat een prachtige route en wat lag er nog enorm veel sneeuw. We kijken onze ogen uit en genieten enorm.
Bear Tooth Scenic Byway
 |
| Bear tooth |
 |
| We maken dik 4000 hoogtemeters en staan op ruim 3300m in de sneeuw te springen ... |
... en komen aan het begin van de avond weer op bekend terrein in Powell. Veel te laat om nog te koken. We kiezen voor een broodje van de Subway, waar we een hartstikke leuk gesprek hebben met de twee heerlijk enthousiaste meiden achter de balie, vól van wensen om te reizen. We maken ze lekker met allerhande adviezen en tips voor mooie plekken. Marleen raadt ze o.a. aan om te gaan Wwoofen, iets wat zij in Costa Rica en Jop in Canada gedaan hebben.
Toen de pinautomaat ook deze keer onze pasjes weigerde, werd opnieuw aangeboden: "We'll cover it!"
Toppertjes!
 |
| Dwergridderspoor |
 |
| Clematis occidentalis |
De volgende dag rommelen we wat aan, lopen door het dorp (wat blijkbaar een bizar iets is, we zien hier nooit iemand wandelen) en pakken in voor onze rit naar de volgende bestemming: Glacier National Park, in het noorden van Montana met daarna Wateron Lakes, Jasper en Banff in Canada!
Maar eerst, ter afsluiting van dit blog, twee foto's van mooi klein wild dat we tegenkwamen. En een niet-te-missen video van de Wangzakeekhoorn. Zó schattig: klik!
 |
| Wangzakeekhoorn |
 |
| Amerikaanse rode eekhoorn |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten