Versteend hout en wassende pinguïns.

Puerto Madryn

Tijd om te douchen! Na de hoorn des overvloeds die Peninsula Valdés op natuurgebied was, doken we de eerste de beste stad in om onszelf, de kleren en het beddengoed eens goed te schrobben. 
We hadden een hostel met mooie prijs/kwaliteit verhouding uitgezocht, met snelle wifi (blog publiceren!) en op loopafstand van supermarkten om de voedselvoorraden aan te vullen.
Puerto Madryn bleek verrassend veel openbare sportfaciliteiten te hebben, waar ook nog eens flink gebruik van gemaakt wordt. Verder was het vooral het startpunt van het vervolg van onze reis: we gaan verder over de schier eindeloze Ruta Nacional 3, op naar de Magelhaes pinguins!

Trelew en Gaiman

Noodzakelijke tussenstop? Het verhaal ging (in de boekjes), dat de nazaten van Welshe kolonisten bijzondere gebouwen in deze twee plaatsen hadden achtergelaten. Wellicht interessant, wanneer dat je ding is, maar wij gingen vooral voor de berichten dat je er reusachtige plakken cake bij de oud-engelse thee zou krijgen!
Eerst naar het erg leuke Museo Paleontologico Eugidio Feruglio, waar we de geschiedenis vanaf bijna nu (10.000 jaar geleden) tot aan bijna de oerknal konden aanschouwen. Daarna ff inchecken bij Camping Bomberos in Gaiman, oud-collega's van Hans, soort van.

Camping Bomberos, Gaiman.

En dan! Lopen naar de cake-der-cakes. Onze verbeelding kende nauwelijks grenzen. Bleek het een soort high-tea te zijn met gitzwarte thee (poco más agua caliente, por favor), en mierzoete cakejes en koekjes. Best lekker, ook veel, maar je bek trekt er scheef van, zou de vader van Hans gezegd hebben! Been there, done that, off we go, never to return.

Punta Tombo

Wie dat zegt, zegt Magelhaes pinguins! Meer dan 500.000 stuks! Wij stelden ons voetbalvelden vol dicht tegen elkaar gegepropte pinguïns voor, een hels kabaal, neuzen vol geurige pinguïnpoep.
Niets van dat al. Na de super-commerciële intro door museumpje en zo, liepen we over een strikt aan te houden pad door de kolonie.

Op het mensen-pad van Punta Tombo. 

Immens groot. Tot in de verste verte strekte het licht glooiende landschap zich uit, met overal bosjes en gaten waaronder en waarin broedende pinguïns zaten en lagen.

Gezellig met z'n allen een beetje bijkomen.

Veilig op het nest

Even een frisse neus halen!

Pinguïns slapen staand en rusten liggend

Twee eieren per nest, één ouder per nest, de ander aan het zeevissen (na ca. 10 dagen komen ze weer terug: klik!), meeuwen en ander gespuis op de loer om onbewaakte eieren te graaien. 

Kapers op de kust.

Daar gaat het ei...

De natuur heeft zijn loop, afblijven, de mens heeft al teveel schade veroorzaakt. Het gaat nu goed met deze kolonie! En wat zijn ze knuffelig bij het weerzien! Klik!

Dos Bahias

We kunnen niet genoeg krijgen van ons gevleugelde vriendjes, gelukkig maar dus dat PN Dos Bahias vlakbij ligt. De dik honderd kilometer grindweg van Ruta Provencial 1, nog aan het volk aangeboden door Juan Domingo Peron himself, glijdt soepeltjes onder de all terrain banden van onze auto door. Wat zijn we blij dat we op het juiste moment een lekke band kregen zeg en op de goede plek nieuwe banden hebben geregeld het advies om AT banden er onder te laten zetten! Anders hadden we alles met gewone banden moeten zien te overbruggen!

Alternatief vervoer ... of gewoon opslagruimte?

Dos Bahias is kleinschaliger dan Punta Tombo, geen hela-hola entree, gewoon een erg aardige rangerdame ("jullie mogen voor niks want de tickets zijn op"), die o.a. vertelt over de guanaco's in de deelstaat. Horen hier thuis (100% endemisch), maar zijn onderwerp van conflict, omdat ze volgens de boeren het water van de schapen (100% exoot) zouden opdrinken. Wat een flauwekul. Guanaco's kunnen zelfs zout water drinken! (Ze snuiten het zout uit). Klassieke tegenstelling tussen natuur en cultuur…

Guanaco (Lama guanicoe)

Dos Bahias - dé plek waar je kunt zien dat pinguïns nette diertjes zijn. Bij thuiskomst aan land wassen ze zich uitgebreid in de branding of in een stukje rustig water. Prachtig en heel grappig om te zien! Klik!  en klik!

Lekker schoon!

Alles gewassen?

Sarmiento Bosque Petrificado

Dus! We hadden al eerder versteend hout gezien, heel bijzonder, maar dit park wordt geroemd. En terecht, zo bleek.
Een fikse rit het binnenland in, dwars door de olievelden van Patagonië, door steeds bijzonderder wordend landschap. 

Onderweg naar Sarmiento. 

Bij aankomst was het hek van het park al dicht, we waren laat, dus een stil plekje langs de kant opgezocht, de volgende ochtend waren we de eerste bezoekers. Leuke info van de enthousiaste ranger en dan lopen over … schilfers versteend hout! Zó veel, waar je ook kijkt zie je boomstammen uit de grond steken, uit heuvels, scheef, rechtop, over elkaar heen en overal op de grond stukken en schilfers.

Bij nader inzien: steen!

Overal steken de stammen uit de grond. 

Steen, geen hout.

Erosie heeft een versteend bos blootgelegd. Zie de boomstam die uit de berg steekt, veroorzaakt door stromingen van vroeger.

Het blijkt dat de bomen die hier liggen, door instromend oceaanwater neergelegd zijn, 90 miljoen jaar geleden. De petrificatie is vervolgens op zo'n manier gegaan dat er ongelooflijke details bewaard  zijn gebleven.

Alsof de tijd heeft stilgestaan 

Zeer de moeite waard. Ben je in de buurt, wij zeggen: doen! Laten we dit relaas  eindigen met de historische grap van vriend Jaco over de eindeloze vlaktes van Patagonië: "kom je een keer bomen tegen, zijn ze versteend!". Heb dank!

Lago Muster,  Sarmiento. 

En toen weer terug naar Sarmiento, waar we, een tip van iOverlander volgend, prima aan het meer zouden kunnen overnachten. Wel altijd erg winderig, zeggen ze. Ha! Kijk es even naar dit plaatje. 's Avonds en 's ochtends geen zuchtje. Engeltjes op de schouders! Even een filmpje dan: klik!

Lago Muster, Sarmiento. 

Complete rust. Lago Muster, Sarmiento. 

Mara of Patagonische haas (Dolichotis patagonum)

Nandoe (Rhea americana)

Puerto Deseado

We doen er nóg eentje: bij Puerto Deseado komen macaroni-pinguïns voor. Je weet wel, die grappige beestjes uit de animatiefilm Happy Feet. Willen we wel even zien, en er is een mooi estuarium met andere levende have. Niet alle levende have in de omgeving wacht een prettig lot: klik!
De camping ter plaatse is ok, verder geen Happy Feet, maar wél een aantal keren de kortneusdolfijn én de zeldzame roodvoetaalscholver, prachtig door Marleen vastgelegd. 

Aan het estuarium van Rio Deseado

Zwarthalszwaan

Peposaka eend (Netta peposaca)

Andeseend (Lophonetta specularioides)

Roodpootaalscholver (Phalacrocorax gaimardi)

Roodpootaalscholver (Phalacrocorax gaimardi)

Na al dat besluipen van het wild, waren de spieren stram geworden en moest er op de fitnessbaan van het dorp even gesport worden!

Onbekend Patagonië

Wie Patagonië zegt, denkt aan rauwe rotspartijen die kilometers boven eeuwige sneeuw uitsteken, aan onherbergzame streken waar de jaarlijkse neerslag in meters wordt geteld, aan sneeuwstormen waar Ötzi nooit van heeft kunnen dromen en aan ijskoude zeestromen waar de luidruchtige ademstoten van reusachtige lavantijnen tegen vertikaal oprijzende oevers weerkaatsen. Kortom: Patagonië.

Maar Patagonië, beste lezer, is door de bank genomen vooral bijzonder droog, nogal dor en onvruchtbaar en bovenal verschrikkelijk groot. Patagonië ligt met name in Argentinië, het westelijke deel is het Andes-gebergte dat met Chili wordt gedeeld. De reisgidsen laten juist dát deel zien, het ziet er spectaculair uit en dat is het ook, maar het doet toch onrecht aan wat wellicht de ziel van Patagonië is: de honderden en honderden kilometers steppe met nauwelijks reliëf, met dorpjes en steden die als eilandjes in een drooggevallen oceaan liggen. De overheid zorgt voor elektriciteit, de rest moeten de mensen en bedrijven in de dorpjes en steden zelf regelen.

En zo gaat het eindeloos verder, Ruta Provincial 1.

Aan de kust van Patagonië. 

In de zuidoosthoek van Patagonië spraken we een man die bij zijn zoon in het noordwesten van Patagonië op bezoek ging en gelijk de hond van zijn zoon maar meenam. 3000 km enkele reis. Een vrouw vertelde dat ze voor boodschappen soms 200 km moest rijden.

We hebben de nodige kilometers door Patagonië afgelegd en het is misschien verrassend om te vertellen: het verveelde niet! Het dwong eerder respect en verwondering af. Het is niet zo dat je na 100 km kunt zeggen: "Ik heb het gezien, nu weet ik het wel". Om iets van de grootte te begrijpen moet je er echt dagen in doorgebracht hebben om je dan te realiseren dat er nog véél meer van is. Een korte impressie,  vanuit de auto gefilmd: klik!

We zijn bijna aan de zuidgrens van Argentinië, daar waar Vuurland begint. Bijna, maar nog niet helemaal. Lees er over in de volgende episode!