Tien jaar eerder gestopt met werken: de wereld in!: Het laatste stukje vasteland van Argentinië

Feest!

Van een feestdag in Argentinië naar een wonderbaarlijk stukje Chili
Zeg Parque Nacional Bosque Petrificado de Jaramillo en je hebt het over echt héle grote stukken versteend hout. Voor ons voldoende reden om de lange, stoffige weg erheen af te leggen.

Zo begint de weg naar Jaramillo

Langzaam aan gaan we de hoogvlakte op ...

In dit oeroude landschap ligt PN Jaramillo

Bij aankomst werden we ongeveer de auto in teruggeblazen. Een dikke windkracht 9 gierde over de heuvels. Binnen in het informatiecentrum was het prima toeven. De ranger vertelde enthousiast over hoe zijn park bijzonder was, omdat de versteende bomen die hier lagen, er niet heen gespoeld waren zoals in Sarmiento, maar als echte boom hier gegroeid en omgevallen waren - 150 miljoen jaar geleden. Een lange, lange periode waarin warme, vochtige wind vanuit het westen toe kon stromen, omdat de Andes nog niet bestond. Dat was het Jura tijdperk, dezelfde periode die uiteindelijk voor de olie in de Nederlandse bodem heeft gezorgd.

Meer dan 30 meter lang en 150000000 jaar hier gelegen.

Enorme stenen kolos

Die dikke windkracht 9 werd vervolgens de reden dat we maar een klein rondje in het park mochten lopen - op de grote ronde was het risico om door zeer zware windstoten omver geblazen te worden té groot! Gelukkig niet zó groot dat we de dikker dan dikke boomstammen niet mochten gaan bekijken. Het was dan weliswaar geen Sequoia-dikte, maar met twee meter dik en 34 meter lang waren ze zonder meer kamerbreed!

Indrukwekkend!

Versteende knoest

We hebben een videootje met afschuwelijk gehuil van de wind op het einde, maar te zien is hoe Marleen langs de grootste boom kruipt. Voor de liefhebbers van natuurgeweld: klik!

Parque Nacional Monte Leon

Poema's! We hebben de sporen al gezien, nu werd het tijd voor een Close encounter of the first kind! En dat kan in Monte Leon. Geloven jullie niet hè?! Doe toch maar eens kijken naar deze foto!

En waar staat nou dat je ff snel een foto of video moet maken?!

Echt wel!
Wisten we ook niet hoor, maar de kans dàt je een poema ziet lieten we niet lopen.
Uiteindelijk is het bij Magelgaes pinguins en honderden Imperial Cormorants gebleven. Over die laatste beestjes is nog wel wat meer te vertellen, althans, over hun poep: guano. Op een gegeven moment kregen de Europeanen in de gaten dat guano een uitstekende meststof was en dat dat spul o.a. hier te halen was. Het eilandje waar de aalscholvers bovenop hun poep zaten is toen binnen enkele decennia vrijwel compleet afgegraven, vooral tijdens het broedseizoen. Resultaat: lokale populatie vrijwel uitgestorven, eiland gesloopt, op naar het volgende wingewest. Over de praktijken van de blanke overheersers komen we in het blog over Vuurland nog verder te spreken.

Beetje in de wind hangen

Monte León: óók Patagonië.

Enorme erosie

De rit naar Monte Leon viel trouwens in een periode waarin het werkelijk ontzettend hard waaide. Het stof van Patagonië werd hoog de lucht in geblazen waardoor de horizon vervaagde en vrijuit ademen onmogelijk werd. In de kustplaats Puerto Juan wilden we een stuk door een bos lopen, maar toen we uit de verte de stofdeken zagen die over de stad lag, zijn we schielijk doorgereden. Alleen aan de kust van Monte Leon was het lekker inademen goed mogelijk, als je tenminste ondertussen niet uit je kleren waaide.

Onderweg naar Rio Gallegos: je moet toch ergens slapen?

Roodbandkoet (Fulica armillata)

Rio Gallegos

Tja, waarom Rio Gallegos? Simpel: laatste grote plaats vóór de oversteek naar Vuurland. Dus: kleren wassen, inkopen doen, biologisch & glutenvrij kan hier goed. Ook kregen we eindelijk het eigendomsbewijs van de auto gemaild (de Padron), zodat we die hier konden afdrukken en lamineren. Dat ging trouwens niet zó maar. We hadden uiteraard geen printer bij ons, voor dat soort taakjes ga je hier naar een kiosco: een winkeltje waar je bijna alles kunt kopen wat je ff vergeten bent, prepaid kaarten opladen, fotokopieën maken en soms dus ook afdrukken maken.
Jut en Jul gaan naar de kiosco. Dicht. Waarom? Nationale feestdag - dat hebben wij weer (wasserette was trouwens ook dicht, net als de meeste winkels). Naar de volgende en de volgende kiosco...ha! die is open! Het meisje achter de balie is inventief, kopieert het bestand via Bluetooth naar haar PC en maakt een afdruk die helaas te slecht is voor een officieel document. De tweede afdruk gaat ook mis. Jammer! Uiteindelijk kan de baas van ons hostel een goede print maken. De volgende dag gaan we naar de enige kiosco in de stad die kan lamineren. Twee schattige dames-op-leeftijd runnen deze tent. Klaar! We kunnen verder, richting de grens. Maar eerst iets anders.

Het verval van Argentinië

Waarom het zo is weten we niet, maar het lijkt erop dat de gemiddelde Argentijn (m/v) een ontzettende puinhoop van zijn/haar land maakt en er niets om geeft. Het is "costumbre", gewoonte, om veel, zo niet al het afval wat je even niet kwijt kunt, maar weg te gooien. Overal. Altijd. Geen wegberm of het is bezaaid met plastic. Overal op straat ligt troep. We hebben vuilnismannen afval zien ophalen, een gedeelte zien laten vallen, zodat losse rommel achterbleef om door de wind verspreid te worden. In de afschuwelijke stad Caleta Olivia moesten we tanken en de frisse neus die we op het strand wilden halen werd onfris toen overal volle vuilniszakken bleken te liggen. Tot kilometers buiten de stad zagen we de ellende aan het prikkeldraad hangen.

Nog zo'n costumbre: er is niets zonder schade. Elk trottoir, elk huis, elke auto, lantarenpaal, hek, gevel, autoweg, informatiebord, winkelpand, wc, douche, tankstation, boulevard, deur, trap, winkelwagen, het is kapot of op zijn minst beschadigd. Of het nu gloednieuw is of al wat ouder. Wanneer je in een rolstoel over de stoep zou moeten, ben je bijna genoodzaakt dragers mee te nemen om je over de gaten te tillen.

Waarom zou je je bonnetjes in de prullenbak gooien?

Sluitingstijd: een oud hangslot maakt het duidelijk!

En werkelijk niemand lijkt zich er druk over te maken. Dus wie zijn wij om dat wel te doen. Hoezo verval? Costumbre!

Grens Chili over

Loket 1-4 hebben we gehad. Om onverklaarbare redenen moest er nu van alles worden ingevuld. Ook werd onze honing (volgens de controleur van inferieure, Argentijnse kwaliteit) en verse gember vriendelijk doch standvastig in beslag genomen, waarna wij via een ongelofelijk stoffig stuk rotweg verder konden tot we definitief in Chili waren, waar het asfalt zo glad als biljartlakens bleek.

Weer in Chili - óók Patagonië

Pali Aike

Letterlijk aan de grens met Argentinië ligt een klein stuk natuurschoon dat Marleen bij toeval in een foldertje ontdekte: Parque Nacional Pali Aike. Een stukje ongegeneerd vulkaangeweld van zo'n 10.000 jaar oud, geflankeerd door wat ouder spul. Op de dag van aankomst kregen we van de ranger uitleg, toestemming om op de kleine parkeerplaats te overnachten (samen met een jong Duits stel en een Zwitsers gezin met 3 kinderen).
Het was nog redelijk vroeg, dus even naar Laguna Ana, mooi brak water meertje met 100 flamingo's (geteld door de ranger, het zal dus wel kloppen) en met nèt ontloken bloemetjes.

Laguna Ana, Pali Aike

Flamingo's in Laguna Ana, Pali Aike

Bij Laguna Ana, Pali Aike

De volgende dag: op naar Crater Morada del Diablo: woonplaats van de duivel. Nou, wat er gewoond heeft is niet meer thuis, maar heeft er wel stevig huisgehouden! Wat een geweld. Via een soort trechtergeul lopen we omhoog naar de rand van de krater.

Morada del Diablo

Overal lavabommen, opgestuwde wanden en een krater van ruim 250 m doorsnede. De wind blaast zoals altijd, maar boven alles uit klinkt de roep van een stel zwartkopibissen, die dachten hier wel een gezellig onderkomen te hebben (klik!). Wat doen die hier in de droogte?
Het kleine park biedt nog een oude krater en verschillende lavavelden. Ook vinden we nog een verweerde schedel, waarschijnlijk van een poema. Echt!