In Argentinië

¡No puede salir! 

Europeanen: tel je zegeningen! Zuid-Amerika is anders georganiseerd dan Europa: het vrije verkeer van mensen en goederen dat we in West Europa hebben is hier volstrekt onbekend. Ze zullen zich in Engeland nog wel eens achter de oren krabben wanneer ze in de gaten krijgen wat ze hebben weggegooid. 

Bij de  Argentijnse grens.

Hoe moeilijk kan het zijn. Wij willen vanuit Chili met de auto naar Argentinië. Er zijn veel grensovergangen, sommige daarvan hebben en slechte reputatie, andere schijnen beter te zijn. Wij nemen een 'normale'.

Loket 1: uitreizen van 2 personen vanuit Chili naar het buitenland. Alle papieren inleveren, wachten op stempels, en door naar:

Loket 2: auto uitreizen vanuit Chili. Punt is dat wij de auto weliswaar gekocht hebben, daar een notariële akte van hebben, maar dat de auto op het officiële papier (de padron) nog op naam van de vorige eigenaar staat. Het duurt 4 weken voordat e.e.a. in de overheids-systemen is bijgewerkt. Weliswaar nummer 2 is dat wij een notariële akte (de poder) hebben waarin staat dat de gelegitimeerde waarnemer van de verkoper ons toestemming geeft de auto mee te nemen (mits we binnen een half jaar weer mét auto terug in Chili zijn), maar daar snapt de slaperige, niet echt blije, mevrouw-achter-het-loket helemaal niks van. Na ampele overweging is de conclusie: ¡No puede salir! ofwel: u mag niet uitreizen. Sta je daar met je goede fatsoen!

Ook Argentinië - nog meer pampa

De todas formas, in goed Nederlands: anyway, na stug volhouden, netjes en beleefd (de relatie met het prachtige lied van Robert Long is gauw gelegd: klik!), hulp van een wakkere collega, efficiënt handelen van de dame achter loket 3 en de ontzettend aardige en vriendelijke Argentijnse dame achter loket 4, reden wij, na een totale wachttijd van ca. 35 minuten, Argentinië in! Dat viel dus reuze mee! Lang leve de engeltjes die ook deze keer weer met ons meereizen! 

Stof, wind en grote leegte.

Hebben we al gezegd dat Argentinië groot is? De afstand tussen de noord- en de zuidgrens bedraagt 3460 km en de breedte 1580 km. Nou, bij deze dan! En er is veel zand en stof. Vooral op de stukken onverharde weg stuift de rommel om je oren en kruipt overal in en tussen. We ondernemen verwoede pogingen om te voorkomen dat alles onder een fijne laag stof komt, maar dat mislukt. Het stof trekt het vocht uit je huid, penetreert de slaapzakken in, laat sporen na op elk oppervlak van de auto. Ooit "Druiven der Gramschap" van Steinbeck gelezen? Hier wat uit het eerste hoofdstuk:

"Alles wat bewoog, deed het stof opdwarrelen: bij een wandelaar dwarrelde er een dun laagje op tot aan zijn middel, een wagen joeg het stof op tot aan de punten van de omheining, en een auto liet een complete stofwolk achter zich. Het duurde lang voordat het stof weer was gaan liggen (...)

De huizen werden stevig afgesloten en er werd doek tussen de spleten van ramen en deuren gepropt, maar het stof  kwam zo fijn verstoven naar binnen dat het niet in de lucht te zien was, en het nestelde zich als stuifmeel op de stoelen en tafels, op de schalen."

Zo dus! Af en toe een doekje erover, het helpt niet. Dit deel van Argentinië, de provincies Neuquén, Rio Negro en Chubut zijn dorre pampa's.

Kijk nou 'es!

Daarnaast is er de wind. Slechts af en toe is er een vermoeden van windstilheid. Alle andere momenten waaien, zo zou de vader van Hans gezegd hebben, de oren van je kop. We kunnen een enkele keer nog buiten koken; koffie en thee zetten we met behulp van het kleine brandertje, in de auto.

Argentinië is groot en dit deel van het land is ook erg leeg: we rijden van El Chocón naar San Antonio Oeste, een rit van ongeveer 880 km, waarbij we nauwelijks dorpen van enige omvang passeren.

Doe es even kijken naar dit filmpje waarin Marleen het landschap tijdens het spitsuur van commentaar voorziet: klik!

Laguna Blanca

Laguna Blanca

Laguna Blanca

Op naar de top van de Melizzo sur.

Zomaar een pareltje, verstopt aan de voet van de Argentijnse Andes. Vriendelijke en aardige rangerdames. We maken een mooie winderige wandeling naar de top van een oude vulkaankegel, zien in de lagune heuse pelikanen, onze eerste zwarthalszwanen, er is prachtig licht, een mysterieuze proefdruk en onze eerste Argentijnse slang. 

Matuasto (Grote hagedis, Leiodaurus bellii)

Maihuenia patagonica

En ALTIJD wind!!!!

Was getekend: Parque Nacional del Laguna Blanca.

Flamenco Austral (Chileense Flamingo, Phoenicopterus chilensis)

En dan opeens, tijdens de wandeling langs de oever van de laguna, zien we in de slikkerige bodem de volgende pootafdruk. Wat is dat ...?

Ja ... wat is dat?

Maar we moeten weer verder, Argentinië is ontzettend groot, dus pakken we de boel in, zeggen dag tegen het vogelmoois en rijden door naar El Cochón, vindplaats van de grootste land-dino ever.

Dooie boel bij de dino's!

Het stond op ons lijstje, had een mooie plek in ons introductie-filmpje: de dino's van Reserva Nacional Valle Cretacico. Werd een beetje een koude kermis. Behalve een aardig klein dino-museumpje in El Chocón (waar, moderne tijd, bijna gelijk met ons een klas pubers aankwam die al snel de versteende botten met slechts een half oog aankeken terwijl het andere oog stak op de schermen van hun mobiel gericht werd), een serie leuke dino-pootafdrukken bij de gesloten camping, een andere gesloten camping met zooi achter de hekken, een camping die er helemaal niet was, een benzinestation dat gesloopt was, vonden we niets wat ons serieus kon boeien.

Durft-ie best wel!

Mooie pootafdrukken van een dino aan de wandel.

We besloten verder te rijden en een wel-bestaande camping op te zoeken. Op iOverlander werd hoog opgeven over:

Camping El Cisne

De Zwaan. Zo heet die camping. We lieten ons, ondanks de voor deze regio hoge prijs, verleiden door de belofte van een warme douche (vanaf de volgende ochtend), de aanwezigheid van verschillende vogelsoorten, een beschutte plaats, een paar dagen relaxen dus.

Zwarthalszwaan (Cyclus melancoruphus)

Het was er, behalve de douche, allemaal. Maar er was meer, hier op Camping El Cisne: rupsen, van het prikkelende eikenprocessierups-achtige soort. Dus dat relaxen viel een béétje tegen. Veegde je rupsbeesten weg, dan waaiden er nieuwe uit de bomen op tafel, in je nek, op je pols, overal.

Elke wasbak succes!

De mensen van El Cisne hebben goud in handen, maar de camping verrommelt en als er niets gebeurt, wordt het een zo langzamerhand typisch Argentijns geval: een zooitje. Eeuwig zonde.

Marleen gaat die ochtend een rondje vogelkijken en maakt, speciaal voor Cees, de volgende fotoserie:

Punakwartelsnip (Thinocorus orbignyjanes)

Argentijnse stekelstaart (Oxyura vittata)

Monniksparkiet (Myiopsitta monachus)

Chileense smient (Mareca (Anas) sibilatrix)

Chileense spotlijster (Mimus thenca)

Roodkuifkardinaal (Paroaria coronata)

Zwartkopwaterhoen (Gallinula melanops)

Gaan we na al deze fraaie vogels janken? Nee hoor. We slapen opnieuw op het parkeerterrein van een benzinestation en rijden de volgende dag naar onze volgende highlight: Peninsula Valdés. Dat belooft wat!

Tristagma patagonicum

Culebra  Ratonera (Rattenslang, Phylodrias trilineatus, 130cm)

Cuis Chico (zuidelijke dwergcavia, Microcavia australis)

De inwendige mens kietelen! Let op het mesje!

PS

Nog even over die geheimzinnige pootafdruk bij Laguna Blanca. Niet om het even, maar dat was dus wel even een POEMA. Is ons door een ranger bevestigd!

Daarmee is Marleen direct naar de heldenstatus gepromoveerd: zij heeft die nacht, in het pikkedonker, buiten een plasje in de bush gedaan. Is dat stoer of niet?! Nou dan!