Avonturen in Colorado
Plan: twee nachtjes op de camping in Fruita, vogeltjes fotograferen in het bijbehorende meer, dan boodschappen doen bij Walmart in Grand Junction en voor we tot verdere actie overgaan, koffie halen bij de Mac. Dat laatste klinkt bizar.
Colorado Cappuccino Quest
We hebben in de afgelopen weken een potentieel ranzige gewoonte aangeleerd. Cappuccino bij de Mac. Dit vergt enige uitleg.
Soms waait het te hard om zelf koffie te zetten of hebben we gewoon geen gelegenheid. Vroeg weg of zo. Dan zijn er onderweg gauw geteld twee mogelijkheden om dit gemis te compenseren: Starbucks of McDonald's. Een door ons volstrekt onafhankelijk uitgevoerd warenonderzoek leert het volgende over de Americano en Cappuccino van deze ketens:
Starbucks: zelfs de small is veel te groot, smaakt slap en is reteduur.
McDonald's: voor dezelfde prijs waarvoor je bij de concurrent één emmer slootwater koopt, heb je bij de Mac twee prima porties lekkere koffie én twee, soms versgebakken, chocolate chip cookies. Dit alles bij gebrek aan gezellige terrasjes.
Tot zover geen vragen, nemen we aan.
Dan dat potentieel ranzige: het is dat we sterk in de schoenen staan, anders gaf het aankoopbeleid van de overige clientèle verleiding genoeg om eens goed aan de zwembandjes te werken.
En die Colorado Cappuccino Quest? Eenvoudig. We zijn bij ruim een handvol Mac's in deze staat binnengelopen en zonder uitzondering: geen cappuccino. Volgens het personeel was de apparatuur onlangs weggehaald.
Devils Canyon bij Fruita
Net ten zuiden van de camping in Fruita beginnen een paar aardige hikes door het ruige achterland. Diep uitgesneden canyons met steile wanden, die er soms uitzien alsof enorme brokken steen elk moment naar beneden kunnen komen. We lopen de loop in Devils Canyon.
Mooie wandeling, in wat ooit het domein van Brontosaurus was. De prachtige halsbandleguaan, overigens geen familie van de dino, is vandaag de enige viervoeter die zich rustig op de foto laat zetten.
 |
| Halsbandleguaan |
Bij de leguaan hebben we een gezellig onderonsje met een stel uit deze staat. Ze wonen in de buurt, wat een paar honderd kilometer moet betekenen. We wijzen ze op een grote, bijna afgebroken rotspilaar die wel wat van een Indiaanse Chief weg heeft. "We call it Penis Rock", is het antwoord van de dame. Waarop Marleen antwoordde: then you have a lot of penis rocks in America. Dikke lol! Enige anatomische onvolkomenheden daargelaten, een levendige fantasie, het kan!
 |
| Zeg-het-maar rock ... |
Bloemetjes dan maar!
 |
| Oreocarya |
 |
| Phlox hoodii |
 |
| Townsendia |
Law Enforcement wijst de weg
We gaan naar de Black Canyon of the Gunnison, veel spectaculairs over gelezen en we willen graag vroeg het park binnenkomen. In de buurt van het plaatsje Delta, op een half uur rijden van al dat moois, hebben we een BLM plekje uitgezocht.
De eerste kilometer van de gravelweg laat wel wat plekken zien, maar allemaal bezet. We rijden een ruim stuk door en in een lege vallei zet Hans de auto aan de kant. Marleen loopt een kleine 50 meter door om te zien wat een goede plek is om de tent op te zetten. Dan komt er een dikke pick-up aan met groot op de zijkant van de auto aangegeven Law Enforcement en stopt naast haar.
De Amerikaanse versie van "Wat zijn wij aan het doen?" klinkt hier als "Hello, how are you?", waarop Marleen poeslief antwoordt: "I'm fine, thank you. How are you?"
De Ranger smelt, zegt dat we hier niet met de auto mogen komen en als wij een bus vol schreeuwende toeristen waren geweest, hij een boete zou hebben uitgeschreven! Wij waren wel toeristen maar schreeuwden niet, daarom liet hij het bij de mededeling dat we hier niet mochten overnachten. Hierop volgden wat route-aanwijzingen naar plekken waar het wél mocht. Marleen herhaalde en verduidelijkte het, waarop de Ranger, duidelijk de kwaadste niet, lachend zei: Why don't you just follow me…💃
En daar gingen Jut en Jul, pontificaal achter de Wetshandhaver aan, langs de ongetwijfeld geïnteresseerd door de vitrage kijkende mede-kampeerders in hun grote campers. Uiteindelijk moesten we het laatste stuk zelf navigeren en stonden we, moederziel alleen, op een goedgekeurd prachtig lapje grond.
 |
| Plekje, brought to you by Colorado Law Enforcement |
 |
| Cymoterus bulbosus, als je inzoomt zie je wat ingenieus het in elkaar zit. |
Black Canyon of the Gunnison
Welke film: There can be only one.
Welke canyon: There can be only one.
Gunnison is uniek, de eerste indruk vanaf Gunnison Point overweldigend, niet te bevatten. Superlatieven schieten te kort. Zó steil, zó rauw. Nauwelijks in beeld te brengen. Misschien dat de steile-wand klimmers die sommige delen van de canyon beklimmen, hun respect voor en de grootsheid van Gunnison wel het beste in die ene term weergeven:
The Black
 |
| Bijna 800m strak en zwart naar beneden |
 |
| Ter illustratie: zó diep is Gunnison |
 |
| Marleen bij een rotsblok dat in het voorjaar op de stroomversnellingen de canyon doordenderde. Dit soort rotsen en het weer maken Gunnison. |
Stick to the plan?
De dag ná The Black stond de Million Dollar Highway op het programma. Maar wij, niet onbekend met wisselend weer in de bergen, zien op weather.com dat het dan prutsweer is: helemaal bewolkt. Dus wordt besloten om na de geplande overnachting in een heus roadside motel (inclusief suikerrijk ontbijt, met ál het serviesgoed en bestek van wegwerpplastic), een dagje te rommelen (inclusief drie uur bij Walmart rondhangen) en ter overbrugging van het bewolkte gedoe, een nachtje wildkamperen in te lassen.
 |
| Prachtig plekje van niks. |
Dat werd dus niks, want het enige plekje in de buurt lag aan weliswaar prachtige verharde duinen, maar die werden helaas door volk op crossmotoren stuk gereden. Het opgeworpen zand en stof blies vrolijk onze kant op, dat hielden we dus typisch maar heel even vol.
Gevolg: gezwind naar een goedkoop last-minute motelletje, waar de receptionist, type dooie vissiesvreter, zijn vette hamburger met lede ogen zag afkoelen om Jut en Jul in te checken en van een overigens prima kamer met dito bed te voorzien.
De volgende dag: zonovergoten, geen wolkje aan de lucht. Een prachtige dag, de drie meiden uit Goblin Valley krijgen waar voor hun advies.
De dag krijgt ook nog een prachtig en uniek slot, een ware kers op de taart, maar daarover later.
Stick to the plan? Deze keer niet!
Million Dollar Highway
In de streek ten zuiden van Oulay kon je in vorige eeuwen, met een hoop geluk en zakelijk instinct, vet rijk worden door kostbare mineralen te mijnen. Dat slechts een enkeling dat lukte mag geen verrassing heten. Een van de belangrijkste redenen hiervan was wel dat de streek ontzettend afgelegen en onherbergzaam was.
Een rijke geluksvogel had daarom eerst vanuit de bewoonde wereld een karrepad laten aanleggen en, toen dat onvoldoende bleek, een spoorwegverbinding. Kostte een lieve duit, we ronden het af naar een miljoen bucks. Na de nodige verbeteringen is er een uiterst toegankelijke tweebaansweg uit voortgekomen.
Belangrijke waarschuwingen voorafgaand aan de traverse: een fors deel ontbeert vangrails, waardoor voor- en tegenspoed slechts luttele centimeters van elkaar gescheiden zijn!
Maar ach, de chauffeuse van dienst neemt alle bochten alsof het om een plezierritje gaat, wat aan haar passagier ruimte overlaat om met de telefoon in de hand enige sfeeropnames van de omgeving te maken: klik!
Plan d'Eau, een orchidee!
Vier mensen op deze wereld begrijpen dit kopje. Wij zijn er twee van, Robin en Jop de andere twee.
Het feit wil, dat Marleen, al rijdend, oog heeft voor kleine details in haar perifere gezichtsveld en deze details ook nog eens in no time kan verwerken.
Zo hebben we met ons oude campertje eens een plotselinge ruk naar rechts gemaakt omdat er blijkbaar een bordje richting Plan d'Eau met camping stond. En op weg naar Slovenië werd midden in een bos opeens krachtig geremd en vervolgens achteruit gereden, want "Ik zag een orchidee". En inderdaad …
Dit ter inleiding. Zoek op Google Maps of iets vergelijkbaars naar N 37.45118°, W 107.80517° en doe alsof je om vijf uur bent opgestaan en een lange dag achter de rug hebt. Rij dan als passagier met 60 Mph langs dit punt en roep na 5 sec: "Ik zag iets, wil je even terug rijden?" Hans, op dit deel van het traject chauffeur van dienst, heeft niets in de gaten gehad, keert om en parkeert langs de kant van de weg bij
Pinkerton Hot Springs.
Niet te geloven, je moet zien wat warm water en algen voor surrealistisch kleurenspel hebben gewrocht.
We rijden die dag nog een stuk door, zien ondertussen nog van alles moois, doen boodschappen in Durango en verwennen onszelf met een roadside motelletje vlak bij ons doel van de volgende dag: Great Sand Dunes National Park! Daarover én over veel meer: nog even wachten op het volgende blog!
 |
| Mahonie plant |
 |
| Lewis' specht, een zeldzame vogel. |
 |
| Lewis'specht |
 |
| Zeearend (Amerika's Bald Eagle) |
 |
| Elk |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten