Oh, oh, Colorado deel 2

Van hoge duinen, de bever die voorbij gaat.

Bijna helemaal rechtsonder in het hoekje van Colorado ligt een bijzonder fenomeen. De doorgaans zuidwestenwind en de krachtige bergwind vanuit het noordoosten zorgen er samen voor dat het van de bergen geërodeerde zand, tot een langgerekt duinmassief wordt geboetseerd.

Great Sand Dunes

Een bewegend plaatje: klik!

Dik 200 meter hoog, aan de zuidoostkant stroomt een aardig kreekje dat zijn water uit de ijzige bergen verderop betrekt. Lage bosjes, struikgewas, vogels te over, zo schrijft de brochure. Gaan we zien!

Vroeg op, we worstelen ons man- en vrouwmoedig door het mierenzoete ontbijt, 30 minuten later stappen we vlak bij het vogelparadijs uit.

We spotten een paar aardige gevleugelde rakkers:

Amerikaanse ekster

Bergsialia vrouwtje

Maar dan klinkt er geritsel uit het struweel. Muildierherten!

Wij sluipsgewijs dichterbij, het spul is uiterst fotogeniek en niet heel erg schuw. Levert een mooi plaatje op.

Muildierhert

We lopen verder langs de oever van de kreek, stroomafwaarts, tot Marleen in de verte een zwarte vlek in het water ziet bewegen. Een beer? Nee joh, zegt Hans, het is gewoon een steen! Onduidelijk blijft wat die knul gesnoven heeft, want terwijl we in draftempo dichterbij komen, metamorfoseert die 'steen' in een heuse bever, die zich, naar het schijnt doelgericht, tegen de stroom in voortploegt.

We doen ons best om min of meer onopvallend nóg dichterbij te komen. Het boeit de bever niet, want terwijl we stilstaan, passeert het dier ons rustig en laat zich goed op de foto zetten. We lopen nu stilzwijgend met de bever mee en genieten van het prachtige dier. 

Amerikaanse bever

Het samen oplopen met de bever duurt bijna wel een half uur.

Iets verderop is een kleuterklasje met juf, ouders en Ranger zich aan het verpozen. Wanneer ze de bever in de gaten krijgen, is iedereen en ook de Ranger enthousiast. Zo ver stroomopwaarts blijkt een unicum. Marleen maakt een leuke video, die later op verzoek van de juf, samen met een foto aan de juf gestuurd wordt: klik!

De bever, ondertussen, vindt al dat gedoe aan de kant niks, keert om en loopt, opnieuw naar het schijnt doelgericht, stroomafwaarts. Wat een prachtige waarneming en wat een mazzel!

Great Sand Dunes, zand.

What's next? Gaan we de hoge duinen beklimmen? Eerst maar niet. We lopen op de oever een flink stuk stroomopwaarts, daarna door het water en over zandbanken weer terug, bestijgen een aantal duinen die, en dat vinden we, niet langer van los zand aan elkaar hangen maar best stevig zijn. Even later vinden we het dan, gelijk de bever, wel weer welletjes.

Terug naar de auto, op weg naar de camping die we voor twee nachten wilden reserveren, maar wat niet lukte. Zal wel ergens goed voor zijn, we gaan het zien. 

Camping Greenhorn Meadows

De weersverwachting voor de volgende dag is vanaf het middaguur hopeloos (héél harde wind en vanuit het zuidwesten opkomende bewolking met nattigheid). En ondanks dat de camping heel aardig ligt en we een beschut plekje hebben, besluiten we voor de zekerheid toch maar één nacht te blijven.

Online betalen bij de beheerdster lukt niet, dus op naar de caravan van de eigenaresse, die verderop op het terrein haar domicilie heeft. Ze woont in een stacaravan die door een ruim, half hoog hekwerk omgeven is. Binnen dat hekwerk maken een tiental kleine k*tkeffertjes dusdanig de dienst uit, dat wij en genoemde eigenaresse ons slechts met moeite verstaanbaar kunnen maken.

Eind goed, al goed, we betalen contant, kan er weer hondenvoer gekocht worden.

Wapiti (Elk)

De volgende ochtend doen de weergoden wat ze beloofd hebben: kraakhelder weer, op dit tijdstip geen wolkje aan de lucht.

Diagonaal door Colorado

Vanuit de camping rijden we min of meer naar het noordwesten, steeds de bewolking ruim voor blijvend, dwars door de verschillende bergruggen van de Rocky Mountains.

En passant zien we onze eerste Bald Eagle, het icoon van de VS.

Amerikaanse zeearend, de Bald Eagle.

De weg klimt tot boven de 3000m, waar vind je dat in Europa?

Een mooie roadtrip deze dag, die, vlak voor het eindpunt in het immer lelijke Grand Junction, ons verrast door nog even een tiental kilometers door een prachtige, slingerende canyon te slalommen. En door welke rivier is ook deze canyon uitgesleten? Inderdaad. 

Was getekend: de Colorado!

Naar oude botten, de krekels die voorbij gaan.

What's next? Na een welverdiende nachtrust 

karren we richting Dinosaur National Park, waar, naar verluidt, de dinosaurusbotten zó uit de heuvels steken.

Het is een best eind en we willen vroeg in het park aankomen én nog even een dagje niksen, dus komt het goed uit dat we op een kleine 20 kilometer van de ingang een prachtig wildkampeerplekje vinden.

Bij het inrijden van de zandweg ligt alles er stil bij. Dat duurt niet lang, want al snel blijkt dat we niet de enigen zijn die deze omgeving hebben uitgezocht. Onze nieuwe buren zijn weliswaar heel klein van stuk, maar met z'n allen maken ze toch een behoorlijke drukte.

Krekels. Overal. Miljoenen krekels. In golven overspoelen ze de zandweg, de heuvels waar we tussendoor rijden. Op veel plaatsen zitten ze boven op elkaar en vormen ze gezellige krekelkluwens.

Voor de liefhebber van krekelgekronkel: klik! en klik!

Mormonen krekels

Wanneer we voorzichtig uitstappen, blijken de krekels erg omgevingsbewust. Ze ontwijken elke stap die we zetten en maken zich snel uit de voeten (alle zes). Kijk maar eens: klik!

Het zeil waar we op gaan zitten moeten we regelmatig ontkrekelen; een paar klappen op de grond is daarvoor genoeg.

Temidden van Cricket Highway!

De volgende dag is het gekrekel al wat afgenomen en gaandeweg nemen de aantallen af. De krekelkluwens zijn ook niet groot of veel in getal meer en op de dag van ons vertrek is het nagenoeg voorbij: de trek van de Mormoonkrekel. Niemand die precies weet waarom ze zich enorm vermenigvuldigen, waarom de trek soms weken tot maanden duurt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Dinosaur National Monument

Een jaar of wat geleden waren we met Jop op vakantie in Frankrijk. In de buurt van Digne les Bains werden we gewezen op de Mûr aux Ammonites, een stuk berghelling waaruit zomaar tientallen kleine en heel grote ammoniet-fossielen staken. Bizar prachtig.

Zoiets verwachtten we ook bij Dinosaur aan te zullen treffen en we werden niet teleurgesteld. 

Een stuk van een dijbeen

Langs het smalle wandelpad naar de overdekte hal was al een enkel stuk dijbeen-fossiel te zien én te bepotelen. In de hal zelf was het watertanden. Honderden verschillende fossiele botten staken uit een groot stuk opengewerkte bergwand. De fossielen waren afkomstig van een tiental verschillende soorten, o.a. een Stegosaurus: dat dier met die grote ruitvormige beenplaten op de rug. De arme dieren lijken zo'n 150 miljoen jaar geleden (het Jura-tijdperk) in een droge periode gestorven te zijn. Later zijn hun restanten door overstromingen bij elkaar gespoeld en door sediment bedekt.

Dinosaur National Park

Het is een indrukwekkend gezicht. Misschien kom je hier in het NP nog meer tot het besef dat deze geweldige dieren écht bestaan hebben. En dat gedurende tientallen miljoenen jaren. Daarbij vergeleken is het bestaan van onze soort (Homo) slechts een oogwenk, waarin, zo blijkt, je er toch een behoorlijke zooi van kunt maken.

Trouwens: voor iedereen die eens een prachtig dino-fossiel wil zien: ga naar Naturalis, daar staat Trix, een Tyrannosaurus Rex.

Dan is het tijd om wat te eten. We verplaatsen ons naar een picknickplaats binnen het park en willen nét aan de dis, wanneer uit een gat bij een rotsblok naast ons, opeens een forse slang gekropen is. Wat een prachtig dier, deze bullsnake. Uiteraard ook een video, inclusief Marleen's famous last words: klik!

Juweel kroontjeskruid

Stierslang

Aan ons volgende blog, dat voor 99% gewijd is aan Yellowstone, wordt keihard gewerkt! Het was daar vier dagen op en top genieten! Een voorproefje van de rit daarnaartoe: