Weer thuis

Beste blog-lezers,

We zijn weer veilig thuis. In een nogal enerverende week bleken uiteindelijk toch alle signalen met die kant op ... die kant op ... de goede richting uit te wijzen. In het vorige blog hebben we verslag gedaan van onze great escape naar camping Laguna del Plata. Hieronder kunnen jullie de rest van het verhaal lezen.

Hans en Marleen

20 maart 2020

Op dit moment zijn we net 2 vluchtelingen. Heel eng en stressvol. Wij zijn op donderdag 19 maart, hals over kop vertrokken van de camping naar Buenos Aires. De ambassade adviseerde ons dringend om naar Buenos Aires te gaan. Vanaf vandaag zijn alle campings, hotels, enz. gesloten. De campingbeheerder en zijn familie hebben ons enorm geholpen. Van hen hoefden we niet weg. We konden ons wel verstoppen in hun huis! Moet je nagaan. Bij het afscheid van het gezin van de camping beheerder waren we allemaal in tranen.

Wij zijn echt naar Buenos Aires gescheurd en hebben daar nu een appartement. Om 24:00 uur gingen alle provinciegrenzen op slot. We arriveerden hier één uur voor de lock-down. Niemand mocht daarna zijn huis meer verlaten. Als je kon aantonen dat je een vliegticket had, mochten ze je onderdak aanbieden.

Vanaf vandaag mag je als toerist niet meer door het land rijden. We hadden enorm veel gedoe en allerlei verwarringen en mislukkingen met het omboeken van de vlucht. De zus van Hans had via Delta Airlines in Nederland een omboeking met AF naar Parijs geregeld, super. We zouden eerst dinsdag terugvliegen, maar al snel kregen we bericht dat we een dag eerder zouden vliegen. Nog beter!
Vervolgens kwam er een bericht dat onze vlucht vanaf Buenos Aires tot aan Sao Paolo gecanceld was, daarna konden we wel verder vliegen. Tja ....... sukkels hoe komen we dan in Sao Paolo? 

Zo mag je het hele stuk mee,
zo moet je eerst in Sao Paolo zien te komen ...

Na veel prutsen hebben we zelf gebeld met Delta Airlines in Buenos Aires. Ze konden onze nieuwe vlucht nergens in het systeem vinden! We zouden eventueel wel een omboeking kunnen regelen vanaf Santiago: “Ja, maar mevrouw we zitten in Buenos Aires en de grenzen met Chili zijn dicht. We kunnen niet meer in Santiago komen!” Ze bleef herhalen dat alleen vanaf Santiago een omboeking kon plaatsvinden!

Toen we gisteravond laat in het appartement aankwamen, adviseerde de eigenaar ons om zoveel mogelijk binnen te blijven en geen Engels of Nederlands te spreken, omdat de buren hadden aangegeven nu geen toeristen in de buurt te willen hebben.

Appje van de verhuurder. Het is niet veilig in Buenos Aires ...

Het is heel verschrikkelijk om als ongewenste vreemdeling behandeld te worden, ook als je uitlegt dat je al meer dan 5 maanden in Chili en Argentinië bent. En ook wij lopen risico op besmetting net als die mensen die ons als een paria behandelen. Op dit moment hebben we meer vrees voor de Argentijnen dan voor het coronavirus!

Marleen heeft met de Nederlandse ambassade gebeld en uitgelegd dat ze zich ernstige zorgen maakte over Hans, die immers hartpatiënt is. Marleen werd erg emotioneel en vertelde dat ze bang was Hans te verliezen, omdat stress een van de redenen is waarom hij ooit hartproblemen gekregen heeft. De ambassade gaf een paar tips over de tickets die we zouden kunnen boeken. Na het telefoongesprek hebben we al die tips uitgeprobeerd, maar alles bleek gecanceld te zijn!

Uiteindelijk hadden we zelf relatief makkelijk (?!) voor woensdag 25 maart een nieuwe vlucht bij Air Canada kunnen boeken, van Buenos Aires naar Frankfurt, via Toronto. Daarvandaan moeten we nog thuis zien te komen, maar waarschijnlijk lukt dat met de trein, hoewel familie, vrienden en oud-collega’s ook massaal aanboden om ons op te halen, mocht dat toegestaan zijn.

Zó lief!

Later die dag merken we dat volgens de nieuwste informatie, dat het maar zeer de vraag is of we op de luchthaven van Toronto mogen landen. We zijn gaan uitzoeken of transit wel mag.

Waren we ons maar aan het vervelen … niets is minder waar, er is alleen maar enorm veel stress en angst! Angst om niet weg te komen en angst voor de mensen.

Vrijdag 20 maart 15.50

We krijgen een e-mail van de Nederlandse ambassade:

“Morgen 21 maart om 13:45 uur vertrekt er een Belgium Air vlucht vanaf Ezeiza Buenos Aires naar Brussel. Er wordt voorrang gegeven aan mensen met een ‘essentieel beroep’ (gezondheidszorg), mensen met ernstige gezondheidsproblemen, ouderen en families met jonge kinderen. Er is plek voor 60 passagiers.”

We reageren direct en melden ons aan. In een tweede mail schrijft Marleen over de hartproblemen van Hans. Twee uur later worden we gebeld door de Nederlandse ambassade of we de e-mail van de Belgen al hadden gekregen met het officiële opgave formulier dat uiterlijk voor 22:00 binnen moet zijn. NEE! niets ontvangen! De ambassade stuurt het formulier direct naar ons toe. Invullen, twee keer controleren en opsturen. Nu maar wachten.

Twee uur later worden we gebeld door een mevrouw die onze geboortedata wil weten. Snappen we eigenlijk niet, want die hadden we ingevuld! Niet zeuren maar doorgeven die gegevens! Weer wachten. Het wordt middernacht. Toch maar even bellen en zeggen dat we nog geen bevestiging hebben gekregen. De man van de ambassade reageert heel vriendelijk en zegt dat het echt goed komt.

00:30, 01:00, 01:30, verschrikkelijk!

Uiteindelijk om 01:45 komt de bevestiging binnen maar ........ van ons allebei is het paspoortnummer verkeerd ingevuld! Eerst zelf checken of de fout bij ons ligt of bij hun. Wij hebben het correct ingevuld. Weer met de ambassade bellen, de ambassade ziet dat zij in de drukte de vergissing hebben gemaakt. We hoefden ons er niet druk om te maken, morgen zou de Belgische ambassadeur de hele tijd aanwezig zijn en die zouden indien nodig kunnen helpen.

Het is gelukt!

Eindelijk dan de bevestiging, maar we zijn pas gerust wanneer we in het vliegtuig zitten! We gaan verder met inpakken en opruimen en uiteindelijk is het een uur of half vier voordat we gaan slapen.

21 maart, 05:30

Vroeg op! Hoewel we op een kwartier van de luchthaven zitten en ons pas uiterlijk om 10:00 moeten melden, vertrouwen we de situatie op de weg helemaal niet en willen we uiterlijk half acht de deur uit. 

Nog niets gehoord over de transit in Canada. We annuleren de vlucht en wat een enorme verrassing: we krijgen de tickets 100% terugbetaald! Fantastisch!

We hebben de geweldige verhuurder van het appartement al geappt dat we eerder weggaan en krijgen alle medewerking. Gelijk hebben jullie, zegt ze. De reservesleutels van de auto kunnen we bij haar achterlaten, voor als de auto ooit vanuit Chili kan worden opgehaald.

We ruimen de boel op, pakken de auto voor de allerlaatste keer in, sluiten de deuren van het appartement en Marleen rijdt achteruit de parkeerplaats af. De buurman ziet ons gaan ... de verkeerde kant op! We keren om, weer langs de buurman die nu wel heel argwanend kijkt. Of zijn we paranoïde aan het worden?

Al snel zijn we dan op de vierbaans hoofdweg, richting luchthaven. Dan komt er aan de andere kant een politiewagen aan. We schrikken opnieuw en Marleen geeft wat gas zodat er bij het passeren van de politie een bosje tussen ons inzit waardoor we niet gezien worden. Om helemaal gek van te worden!

Op de luchthaven is het even zoeken naar het parkeerterrein. Na 10 minuten staat onze geweldige auto dan geparkeerd. We vinden het een triest gezicht. De auto heeft ons geen enkele keer in de steek gelaten, zelfs die ene lekke band heeft ons alleen maar verder geholpen, doordat we hierdoor het advies kregen om All Terrain banden te monteren (die waren overigens hard nodig)! 

Meer dan 100 keer hebben we in de auto geslapen, hij is onze woonkamer, slaapkamer, keuken en bergzolder geweest. Zonder protest!

Onze grote betrouwbare vriend in betere tijden!

Dan naar de terminal, maar welke? Hier en daar wat vragen brengt ons naar terminal A waar we bij het naar binnen lopen al worden tegengehouden. Of we wel een ticket hebben ... gelukkig hebben we de bevestiging van de ambassade in het Spaans en mogen we verder, anderhalve meter, want daar wordt onze temperatuur gemeten. 

Binnen in het gebouw is het nog een tijd zoeken naar de juiste balie, maar wanneer die gevonden is kan het rustig wachten beginnen. We spreken even met de Nederlandse ambassadeur en uiteindelijk kunnen we inchecken. We krijgen een handgeschreven boarding pass en een schuldbekentenis voor het bedrag van de terugvlucht. Deze moeten we invullen en ondertekenen en later bij de gate inleveren, voordat we mogen boarden.

De ambassadeur heeft ook nog een goed idee, we kunnen de autosleutels en de papieren bij hem inleveren, ze hebben een afdeling waar we kunnen informeren over de eventuele mogelijkheden die er zijn in verband met de auto.

21 maart, 12:30 uur

Boarden! We stappen echt in! Het is gelukt, we gaan naar huis. We zijn ontzettend blij en opgelucht. Wanneer het ongeveer tijd is om te vertrekken, wordt omgeroepen dat vanwege nieuwe regels niet vertrokken wordt voordat iedereen een maskertje om heeft. In een van haar vele vlagen van helderziendheid heeft Marleen er aan gedacht onze bandana’s in de dagrugzakken te pakken voor het geval dat! Die kunnen we dus gebruiken! Andere mensen zien we fleece dekens voor hun mond binden. Wanneer iedereen voorzien is van “adequate bescherming” mogen we vertrekken, een uur vertraging nemen we op de koop toe.

Voorzien van adequate bescherming ...

De vlucht duurt 13 uur, we kijken wat films, genieten van onze adem die toch wat minder soepel door de bandana heen gaat, eten de vliegtuigmaaltijd, om uiteindelijk soepeltjes op Zaventem te landen.

Anderhalve meter afstand houden! Het wordt herhaaldelijk in het vliegtuig omgeroepen en het zou in de aankomsthal gecontroleerd worden.

Het loopt nu allemaal soepel. De bagage komt snel, we nemen de intercity via Antwerpen naar Rotterdam, stappen meerdere keren over op de stoptreinen, hebben nog een kleine aanvaring met een NS-conductrice die het nodig vond om ons tijdens het passeren met een tss tss en hoofdschudden te moeten begroeten: reizen in Coronatijd doe je alleen als het echt moet en fijne toeristen met rugzakken .... Marleen legt kort uit dat we een nogal hectische week achter de rug hebben en dat dit de laatste loodjes zijn van een barre tocht!

Gelukkig hoeven we niet in quarantaine. De dochter van Hans was zeer kordaat en heeft met het RIVM gebeld. Advies: zelfde regels volgen die voor de Nederlanders gelden, geen quarantaine omdat we niet uit een risicoland komen. Op moment van vertrek zijn er in Argentinië 76 gevallen van Corona. Argentinië een land dat 82 keer groter is dan Nederland. Wij hebben meer te vrezen van de Nederlanders dan de Nederlanders voor ons!

In Assen worden we verwelkomd door de kinderen van Hans. Ze brengen ons thuis, hebben al wat boodschappen gedaan en gaan voor ons koken! Geweldig, wat een verwennerij.

Thuis ...maar nog niet helemaal

We zijn thuis - onze ziel is nog in Argentinië, op reis door dat prachtige land met z’n ontzettend aardige inwoners, waarvan een aantal zich van een mindere kant heeft laten zien. Het zal even duren voordat ook onze ziel hier geland is en we met plezier op de reis kunnen terugkijken.


We houden de berichten van de ambassade in Argentinië nauwlettend in de gaten en komen er steeds meer achter dat we enorm veel geluk hebben gehad. Inmiddels wordt de situatie steeds grimmiger, toeristen die bekogeld worden op straat, hostels die bestormd worden, Nederlanders die pepperspray in hun gezicht krijgen, vluchten die op het laatst geannuleerd worden en ga zo maar door.

Bij ons is het wassen, opruimen, bellen, appen, mailen. De dagen waren er vol van. We dromen nog van afgelopen week, worden er wakker mee. Elke keer dat we het hele relaas moeten opschrijven of vertellen komt de spanning terug in ons lijf. Dat slijt, totdat uiteindelijk de vijfeneenhalve maand die aan de laatste week vooraf ging de boventoon gaat voeren. Wat hebben we veel gezien, mooi, mooier, mooist, in landen met een oneindige horizon, besneeuwde bergen die geruisloos in de hemel overgingen, planten en dieren die je je niet voor kunt stellen, kolibries op Vuurland en bij de Iguazú watervallen in het tropische noordoosten van Argentinië. Woestijnen waar de herinnering aan de laatste regen allang vergeten is, streken waar de regen van nu, de regen van net wegspoelt. Orka’s voor de kust van Pensinsula Valdés, condors in de Andes, zandwegen die voortdurend aan het wegspoelen zijn en fossielen van miljarden jaren oud.

Wat hebben jullie nog veel tegoed!

Jullie, onze blog-lezers, hebben nog twee maanden blog tegoed! We gaan ermee aan de slag, ook voor onze eigen herinnering. Misschien vinden jullie het leuk om het t.z.t. te lezen. Misschien niet, we kunnen ons voorstellen dat jullie iets anders aan je hoofd hebben.

Deze week draaiden we opnieuw House of the Rising Sun van the Animals. Dat nummer hebben we onderweg in Chili en Argentinië meerdere keren in de auto hard mee zitten brullen. Nu waren we allebei in tranen ... voor wie ook even mee wil zingen: klik!