Op naar Paso de Agua Negra!

Paso de Agua Negra

Vroeger, toen Hans nog een snotneus was, vond hij de volgende grap leuk:
Vraag: waarom springt een koe? Antwoord: omdat-ie hoger en hoger!

Leuk hè? Nee dus, maar wel een aardige opmaat naar het onderwerp van dit blog: Paso de Agua Negra. Waarom gaan we daar naar toe? Omdat we hoger en hoger! 

Paso de Agua Negra is een van de hoogste Andes-passen en brengt ons hoger dan de top van onze Himalaya-trekking die over de Laurebina-pas ging, slechts 4610 m hoog (klik!).
Echt bang voor hoogteziekte zijn we niet, vooral omdat we zonder bagage de dunne lucht in gaan ¡Vamos a ver ! 

Op de RN 149 richting het noorden vanaf Uspallata.

Van guanaco naar vicuña

De route naar de iets verder naar het noorden gelegen pas gaat vanuit Uspallata over de RN 149. Het is een deels perfect geasfalteerde weg, met aan de westkant uitzicht over de prachtige besneeuwde Andes-toppen. Zoals vaak is er weinig verkeer, lekker rustig, de weg ligt er veelal verlaten bij: klik!
Dan zien we een flinke groep guanaco's, althans, zo lijkt het. Ze staan prachtig afgetekend tegen de bergreuzen op de achtergrond.

Geen Guanaco,maar vicuña

Vicuña

Later leren we dat het vicuña's zijn, een kleinere kameelachtige (waar ook guanaco, lama en alpaca onder vallen).
Vicuña's hebben kortere haren, de wol is fijn en kostbaar. Vicuñasokken kosten bijna € 900,- (per paar, dat dan weer wel). Vroeger dreven de Inca's de dieren samen om ze te scheren, wat maar eens in de drie jaar kon. Na de aankomst van de Spanjaarden werden de dieren doodgeschoten om hun wol. Tegenwoordig wordt de wol wel weer duurzaam geoogst.

De 149, een lint door een vrijwel verlaten streek in het westen van Argentinië. Ook hier voelt het land eindeloos groot aan en vragen we ons af en toe af wat de weinige mensen die hier wonen, vroeger en nu, aan het land bindt.

Zoutvlakte langs RN 149

Een sprookjesochtend.
De 149 hobbelt door, hier en daar wordt aan de weg gewerkt. Het landschap blijft droog met af en toe een klein stroompje. Toch zijn ze hier voorbereid op stortbuien van moessonkaliber: vrijwel overal zijn maatregelen genomen om de stroming van water te reguleren, langs de weg en eronderdoor.
Wanneer het tijd wordt om een plekje voor de nacht te zoeken, vinden we plotseling een eucalyptusbos aan de oever van de brede drooggevallen bedding van de Rio San Juan. Vogels kwetteren in de bomen naast en achter ons. We zien de betoverend mooie  vorkstaartkoningstiran, watervlug en, voor ons, niet in een foto te vangen. We lenen er een van eBird.org:

Vorkstaartkoningstiran

Overnachten vlakbij Alcaparrosa bij de Río San Juan.

Lekker luchtig slapen zonder buitentent.

Prima plek om te eten en te slapen. De volgende ochtend is de sfeer sereen en maakt Marleen een van de mooiste video's van deze reis: klik!

Cerro Alcazár

Niet gepland, zo maar in de schoot geworpen! Op de kaart stond Cerro de Seite Colores (heuvel van de 7 kleuren), maar daarvan was de toegang door modderstromen niet toegankelijk. Even verder zagen we een bordje Cerro Alcazár. Geen idee over wat of hoe groot, dus erin gereden, auto geparkeerd en op de al half versleten teenslippertjes verder gebanjerd.

Monumento Natural Cerro Alcázar

Het kón, maar ideaal was anders. Cerro Alcazár bleek een geologische snoepwinkel, vol smalle doorgangetjes en hellinkjes in een prachtige gekleurde rotsachtige wirwar. We doen plaatjes, we doen een video (klik!), we beloven zoiets nooit meer op teenslippers te doen.

Verder richting Paso de Agua Negra, langs de Rio San Juan

Paso de Agua Negra 

Van Argentinië naar Chili: je moet over de Andes. Veel passen in zuidelijk Argentinië zijn relatief laag en goed toegankelijk. Vanaf de pas tussen Mendoza en Santiago wordt het serieuzer en zit je al gauw boven de 3000 meter. Noorderlijker betekent hier hoger: onder de 4000 meter is nauwelijks meer mogelijk, duurt lang en dat is blijkbaar een reden om het anders te willen doen: de regeringen van Chili en Argentinië hebben afspraken gemaakt om het hoogste stuk van de pas middels een tunnel af te korten. 

Aan alle automobilisten, motor-, brom- en snorfietsrijders, aan hen die zich verplaatsen met al dan niet via zijwieltjes dan wel elektromotor ondersteunde tweewielers, aan autopetters en wandelaars willen we zeggen: laat liggen die tunnel, doe 'em niet maar ga dóór, die laatste hoge meters. Vind de moraal en doe de Paso helemaal. Zoals wij. De Ruta 41 slingert, kronkelt en wurgt zichzelf door de Andes, het is droog, droger, droogst en hoog, hoger, hoogst.
Bewegend kijkvoer: klik!

En dan zijn we op de pas, na een laatste paar kilometer grindweg die haarspeld na haarspeld omhoog schiet. In het westen ligt Chili, daar blijken de bergen anders van vorm en besneeuwd, terwijl het hier kurkie droog is, behalve wat plakken sneeuw op de hoogste gedeelten. Bekijk de video vanaf de pas: klik!

Het laatste stuk van Paso de Agua Negra: mooie ripio slingert zich omhoog

Op de top van Paso de Agua Negra.

Veel Chinese toeristen doen een leuk sprongetje voor de foto: Idee Made in China

Tourist op Paso de Agua Negra

Dan is het afdalen en afdalen, ook dit Chileense gedeelte van de Paso is prachtig, zeker in het langzaam afnemende licht. Na een tijdje passeren we het stuwmeer La Laguna, waar we de eerste Overlanders zien die net als wij op de pas de nacht zullen doorbrengen.

Even het spoor volgen en je weet waar de rots vandaan gekomen is ...

Embalse la Laguna, Paso de Agua Negra

Van begin tot halverwege de afdaling in Chili is het een weg van ongekende schoonheid. We overnachten in een verlaten grindberging, waar helaas ook het nodige afval ligt.

#jemoetergensslapen - in een grindberging in het Chileense deel van Paso de Agua Negra

De volgende ochtend is het wat ons betreft voor het grootste deel: doe je ogen dicht en rep je met gezwinde spoed door het lagere gedeelte van de afdaling richting kuststad La Serena. Dwars door de in de boekjes geroemde vallei van de Rio Elqui.


Wij vinden de eindeloze wijnbouw lelijk, het is er druk en stoffig, de nachten zijn er lang niet zo helder als hogerop. Ieder diertje zijn pleziertje, om met de moeder van Marleen te spreken, maar voor ons liever wat anders.

Valle de Rio Elqui

Nadat we in toeristendorp Vicuña (ruwweg op de helft van Valle de Rio Elqui) drinkwater hebben getapt, koffie hebben gedronken (Marleen kreeg er verzuurde melk bij …) en wat boodschappen gedaan, werd het tijd om een slaapplaats te zoeken. We zijn de hele D-485 op en neer gereden voor een mooi wild plekje aan de Rio de Derecho, maar alles (alles!) was afgezet met prikkeldraad - geen welkome ontvangst voor landlopers als wij! 
Onverrichter zake terug naar het dal derhalve, een kleine 20 km voorbij Vicuña doorrijden naar naar het Bahía Gualliguaica, waar we aan een soort strandje tussen lage boompjes de nacht hebben doorgebracht. En ook hier heeft de natuur een verrassing voor ons: een reusachtige kolibri, met de vanzelfsprekende naam Reuzenkolibri, dik 20 cm groot! Een monster!

Reuzenkolibri (Patagona gigas)

Morgen verder naar La Serena, meer inkopen doen en door langs de westkust van noord-Chili, uiteindelijk richting de woestijn der woestijnen: de Atacama. Meer verhalen dus in het volgende blog. Maar eerst nog even wat plaatjes.

Paso de Agua Negra