Vast in Argentinië

Dag allemaal!
Dat de coronavirus-pandemie ook Chili, Argentinië en daarmee ons heeft bereikt zal niemand verbazen, alleen ging het hier wel héél snel! Op dit moment zitten we vast in Argentinië en krijgen we heel veel lieve en ongeruste berichten. Via dit blog willen we graag iedereen informeren.

¿De donde son? Waar komt u vandaan?

Het is voor ons het makkelijkst om de gebeurtenissen van de afgelopen 4 dagen in chronologische volgorde weer te geven. 

Zondag 15 maart arriveerden we  op een camping in Esteros de Libera, een prachtig vogelrijk gebied in het noordoosten van Argentinië, waar ook alligators een capibara's voorkomen.

De beheerder wilde ons eerst niet toelaten omdat wij mensen uit Europa zijn. Toen we vertelden dat we hier al 5 maanden zijn, mocht het wel. Wij blij, maar wel met een ondertoon 😱. Wat is hier aan de hand?

Op dezelfde dag zijn er ook de eerste grote nationale parken gesloten.

Op 16 maart vertrekken we om 6 uur in de morgen naar het national park. Een uur zwaar 4WD, waar Marleen indruk maakte door stoere stuurmanskunst. Jammer dat er geen publiek was.

In het park kregen we te horen dat per deze ochtend alle parken in heel Argentinië zijn gesloten. Wij krijgen gelukkig toestemming om 1 korte wandeling te maken.

Als we die middag terug zijn op de camping, komt er al vrij snel een politieauto het terrein oprijden..........voor ons! We moesten aantonen dat we langer dan 2 weken in Argentinië waren. 😱😨 Gelukkig kunnen we duidelijk maken en aantonen dat we al vanaf oktober in Chili en Argentinië verblijven. Welk sneu type ons bij de autoriteiten heeft gemeld blijft onduidelijk. De crisis brengt slechte dingen in mensen boven ...

We horen dat vanaf woensdag 18 maart de grenzen met Chili dichtgaan en besluiten om naar Chili te rijden, ongeveer 1500 km over niet altijd even goede wegen of soms zelfs, zeker 's nachts, levensgevaarlijk. We willen uiteraard de kortste weg nemen en rijden tot 23.30. Langer kan niet omdat de weg die komen gaat, overdag eigenlijk al niet te doen is, laat staan in het donker. Kuilen, gaten, bobbels soms van wel 50 cm diep. We overdrijven niet!

17 maart:

Om 6 uur in de morgen rijden we verder. Wanneer we gaan tanken en snel wat eten, komt er opnieuw politie aan! Weer de hele procedure opnieuw. We mogen doorrijden. De eerste de beste nieuwe provinciegrens laten ze ons er niet door, we moeten van de politie terugkeren naar waar we vandaan komen. Een van de minder snuggere koddebeiers weet zelfs te adviseren dat we terug naar ons eigen land moeten. Dat hij dat proces aan het blokkeren is, is voor zijn grijze massa blijkbaar te veel. 

Met hulp van het thuisfront (dankjewel Margje) hebben we begrepen dat de ambassade aangeeft dat de grens met Chili nu al dicht is, in plaats van vannacht om 12 uur. Die grens zouden we sowieso niet gehaald hebben, want de grenzen tussen verschillende provincies hier in Argentinië blijken dicht te zijn...

Advies van de ambassade was inmiddels: zoek een redelijke grote plaats op en verblijf daar in de buurt voor de aankomende 14 dagen.

Marleen's krachttoer

We besluiten om te proberen de provincie Córdoba te bereiken, omdat deze provincie veel beter staat aangeschreven dan de eventuele andere provincies die een optie zouden kunnen zijn. We proberen via allerlei zanderige, zeer modderige en soms enorme gladde leem sluipwegen die eigenlijk gezien de enorme regenval van de laatste dagen onbegaanbaar zijn, de provinciegrens bij de grotere weg te vermijden. Ondanks de werkelijk bijzondere krachttoeren van Marleen, die in Parijs- Dakar goed van pas zouden zijn gekomen, lukt dit niet (zoek op YouTube de regenrace van Max Verstappen in Brazilië van een paar jaar geleden maar eens op.  En dan dat moment dat zijn achterkant uitbreekt en hij recht op de boarding af gaat. Denk dan aan Marleen in de Nissan X-Trail op een modderweg in 40 cm pruttepoep, waarvan de achterkant ook volledig uitbreekt en waarbij zij recht op de bush afgaat).

Uiteindelijk komen we via de doorgaande weg en veel geluk in Santa Fe (de controlerende agent liep net zijn hokje in toen wij eraan kwamen). 

Bij de volgende tankbeurt zag een agent ons kenteken en werden we ook direct ondervraagd. Toen we koffie bestelden, deinsde de dame naar achteren. Wildvreemden beginnen ons te vragen waar we vandaan komen.

Heel vervelend, inmiddels beginnen we ons al een soort vluchtelingen te voelen.

Naar Cordoba

Eindelijk positief nieuws! De politie was al weer gebeld toen we aan het tanken waren en koffie haalden. Alleen kwamen ze ons nu helpen! Twee gouden kerels, de vleesgeworden beste vriend! Ze gaven aan hoe wij het beste naar Cordoba konden rijden en hebben 2 politieposten verderop ingeseind dat we eraan zouden komen en dat ze ons door konden laten. We rijden langs Cerès, deze plaats is volledig afgesloten, omdat daar iemand het virus heeft. Via de buitenring mogen we na een korte controle verder rijden.

Inmiddels doodmoe en flink gestresst, kwamen we na enorme hoosbuien in de plaats Brinkmann aan. We gaan naar de volledig verlaten en drijfnatte camping municipal, slapen wat een doen de volgende ochtend, het is inmiddels 18 maart, boodschappen.

In de supermarkt deinzen mensen achteruit als ze ons zien of nemen snel een ander gangpad. Hebben ze mooi ff de tijd om als verrader op te treden, want buiten staat een duidelijk in verlegenheid gebrachte agent ons al op te wachten. Bij navraag blijkt hij inderdaad door iemand opgebeld te zijn.

We rijden nog langs een zaakje om onze gasfles te laten vullen. Hartverwarmende lieve oudjes achter de toonbank, helemaal geschokt door ons verhaal.

We durven eigenlijk niet te tanken uit vrees voor weer politie en gaan daarom linea recta door naar een camping waar we met allel waarschijnlijkheid een paar weken vast zullen zitten.

We worden met open armen ontvangen. We krijgen gewoon een hand in plaats van een rare blik. Wat een ander gevoel is dat zeg. We zijn er emotioneel onder. Gastvrije, begripvolle lieve Argentijnen. Dankjulliewel.

We hebben even overwogen om in de bush te gaan zitten. Alleen kan het in deze streek behoorlijk warm worden en zijn er weinig stroompjes met geschikt water. Bovendien leek het ons uiteindelijk beter om "legaal" ergens te landen in plaats van ons te verstoppen. Voor je het weet is er weer een of andere flapdrol met afkeurenswaardige vreemdelingenvrees die ons dwars gaat zitten . 

Waarom dan een camping? Alles liever dan een grote stad. Het openbare leven in Argentinië ligt plat. In een stad hadden we waarschijnlijk binnen moeten blijven. Onze camping ligt aan een grote zoutwater lagune, heeft veel groen, er staan flamingo's in water, papegaaien maken takkeherrie in de bomen, we kunnen douchen, zelf eten klaarmaken, er is drinkwater en wifi, ouderwetse Franse hurk-wc's. We kunnen hier een loopje doen en veel naar buiten. In een stad of groter dorp moet je binnen blijven en mocht je dan al boodschappen moeten doen, zijn er wel erg veel mensen die je dwars kunnen gaan zitten.

We hebben inmiddels de ambassades van Argentinië en Chili over onze situatie geïnformeerd.

Dat we onder deze omstandigheden uitgerekend op deze camping terecht zijn gekomen mag een wondertje heten!

Laatste nieuws

Sinds een uur blijkt dat we feitelijk in quarantaine zitten. Vanmiddag komt iemand van de gemeente de situatie met ons bespreken.

We mogen de camping niet af en wanneer we boodschappen nodig hebben, worden die door de campingbeheerder gehaald. Die beste man is echt ontzettend aardig. Hij kwam net vragen of we nog iets nodig hadden. Dat was ijs voor in de koelbox. Vijf minuten later was het er!