PS Los Alerces- het laatste woord is nog niet gezegd
Van vriend Cees kregen we een zorgwekkende reactie op onze tekst over de bescherming van de Alerces bomen in Chili. Cees schrijft: "Nadere informatie leerde echter dat deze bomen zeer gewild zijn, want misschien wel het beste (en dus duurste) hardhout dat bestaat. Dat heeft er recent toe geleid dat er in een nationaal natuurreservaat (beheerd door het Chileense Staatsbosbeheer) maar liefst 2600 bomen zijn gekapt die ouder dan 2000 jaar waren. Het is een zaak die enorm stinkt. De bescherming laat dus te wensen over, want er is een regel dat dode bomen gekapt mogen worden.
Met enig vernuft (vergif) is het niet moeilijk om de meest gezonde bomen dood te krijgen en dat schijnt dus te gebeuren."
Is dat niet ongelooflijk gênant en schandalig?! Dat duurt dus minstens 2000 jaar voordat het hersteld is. Denk daar maar eens over na ...
 |
| Ruta 40 |
Ruta 40
Hadden we al iets verteld over ruta 40? Het is de route van zuid-west naar noord-west Argentinië en hij loopt parallel aan de Andes. Het is met afstand de langste weg-met-hetzelfde-nummer van het hele continent: dik 5200 km lang.
Vanaf El Calafate naar El Chaltén en verder, hadden we al op de 40 gereden.
Nadat we door de regen uit Chili waren weggejaagd, nemen we na Los Alerces de 40 opnieuw. In dit blog rijden we, na de Ruta del Seite Lagos, over de 40 verder naar het noorden.
 |
| Basalt |
De route blijft ons verbazen. Stukje video: klik!
Volcán Lanín
Argentinië doe je niet even in een paar weken. Het land is zó ontzettend groot. Voordat we Volcán Lanín van dichtbij kunnen gaan bekijken, is het eerst nog even een flink stuk rijden. Langs modern toeristenoord San Martin de los Andes, waar we drinkwater krijgen van de vrijwillige brandweer. Wanneer Hans vertelt dat hij bij de brandweer in Nederland gewerkt heeft, krijgen we direct een rondleiding langs al het materieel. Hartstikke leuk!
 |
| Drinkwater halen bij de brandweer van San Martin de los Andes en gelijk een rondleiding! |
Het volgende dorp op de route is Junín de los Andes. Na een nachtje wildkamperen aan het riviertje dat langs het dorp loopt, gaan we naar Lanín. Uit de verte hadden we de knoeperd al gezien: 3768 meters hoog, waarvan zo'n 2000 m echte berg (de rest krijgt-ie gratis mee vanuit de hoogvlakte waar hij op staat. Eigenlijk een interessante discussie die Marleen start: hoe hoog is een berg écht, hoe hoog is bv Mount Everest zèlf? Hoeveel meter echte berg en hoeveel meter meeliften met de ondergrond. En beleven we een berg naar z'n echte hoogte of naar de hoogte vanaf zeeniveau? Kijk maar naar Mauna Kea: "officieel" 4500 m, maar 10000 meter pure berg, helemaal zelf gedaan vanaf de zeebodem.)
 |
| Lago Huechulafquén, tja...spreek dat maar eens uit! |
 |
| Mooi plekje gevonden via Google Maps satélite. Vlakbij Bajada del Agrio. |
En dan is het weer tijd om verder te gaan, verder naar het noorden, waar we tot grote hoogte zullen stijgen! Eerste doel? Mirador de Aconcagua. De route? Ruta 40.
 |
| Onderweg op de route 40, genieten van de Cordillera del Salado. |
 |
| De continue besneeuwde Andes in de verte. |
Tussen Lanín en Aconcagua
Even gas geven en kijk nou es: daar is Las Lajas! Dat lijkt heel lang geleden, toen we nét in Argentinië aangekomen waren. De 40 voert door het dorp, langs memory lane. Las Lajas met z'n prima camping voor 3 euro, de eerste SIM-kaart gekocht bij onze eerste kiosco.
Onvoorstelbaar, eind oktober vorig jaar waren we daar voor het eerst en wat hebben we sinds die tijd veel gezien…
 |
| Voorbij Las Lagas aan de rivier Rio Limay. |
 |
| Rio Limay |
Opvallende bezienswaardigheid deze dag: het monument ter ere (?) van het centrum van de 40 in het dorp Chos Malal. Altijd in voor een feestje, die Argentijnen!
 |
| Je moet ergens overnachten! |
De afslag van de 40 richting Aconcagua ligt ten zuiden van Mendoza. Vóór die afslag rijden we over kilometers weg met voor en naast ons de Andes, links hoog en ruig, naast ons droog, zwaar geërodeerd, met diepe kloven en ravijnen. Na een overnachting achter het Axion tankstation in het verder compleet oninteressante Malargüe, wordt een groot deel van de nieuwe dag ingenomen door het uitzicht op de imposante Cerro Volcán Overo. Dik 4600 m hoog, hartstikke dood maar niet minder indrukwekkend.
Dan is het doorkarren, wat boodschappen doen en snel door het stoffige en weinig boeiende wijn- landschap ten zuiden van Mendoza. We verlaten de 40 en nemen de RN7, hoger en hoger, door de indrukwekkende Paso de Uspallata.
Maar eerst nog foto's van de prachtige route ten noorden van Malargüe.
Aconcagua, wie kent hem niet. Hoogste berg van heel Amerika, noord en zuid. Hoogste berg van het zuidelijk halfrond. Hoogste berg van het westelijk halfrond. Hoogste berg ter wereld buiten Azië. Moet je gezien hebben, zeggen ze. Gaan we doen, Hans ook op speciaal verzoek van vriend Hans, die gaarne een foto van deze iconische topper toegezonden wilde hebben.
Het is best een lang end rijden en we gaan flink omhoog! Ver voorbij het middaguur besluiten we dan ook om eerst te overnachten voordat we boven de 2500 m gaan rondlopen. Het is behoorlijk warm, maar het is goed toeven langs een heel klein stroompje, een 100 meter vanaf de hoofdweg.
 |
| Nu nog water in het stroompje. Twee dagen later was het droog. Vlakbij bij Uspallata. |
Aconcagua
 |
| Punakwartelsnip (Thinocorus orbignyianus) |
Je hebt van die momenten waarop je denkt: zit dan ook álles mee? Op de dag dat we écht een goede blik op de Aconcagua willen werpen, is het volledig onbewolkt en vrijwel windstil. Beter kán gewoon niet. Bij het bezoekerscentrum betalen we de toegang tot het wandelpad en dan lopen we omhoog.
 |
| Cerro Aconcagua |
Het is nog redelijk vroeg, er is mooi licht, het is makkelijk voor Marleen om de schoonheid van de berg goed in beeld te brengen. Vriend Hans kan tevreden zijn. Wij zijn dat in ieder geval! Video! Klik!
Ammonieten op 3000m hoogte
Een klein stukje terug van de wandeling krijgt een bijzonder rotsblok bijzondere aandacht van de parkdirectie. Niet alleen omdat Charles Darwin het blok ook bekeken heeft, maar vanwege wat er in het blok zichtbaar is: fossielen van ammonieten!
 |
| Fossielen op deze hoogte, ra,ra, hoe kan dat? |
Ammonieten waren zeedieren die vanaf ruim 400 miljoen jaar geleden leefden en min of meer gelijk met de dinosaurussen uitstierven. Interessant feit, uiteraard, maar hier gaat het om de vraag: hoe komen fossielen van zeedieren in een rotsblok op 3000 meter hoogte. Geintje van het Flying Spaghetti Monster (de invloed van vriend Hans blijft in dit blog aanwezig: klik), of het resultaat van plaattectoniek, waarbij de zeebodem duizenden meters is opgedrukt? Wij gaan voor het laatste!
Ammonieten hebben de mens niet meegemaakt en daar hebben ze waarschijnlijk mazzel mee. Veel dieren in Chili en Argentinië hebben het minder getroffen. Het is opvallend hoeveel kinderen we hebben gezien die dieren aan het pesten waren. Ongelooflijk? Op 3000 meter hoogte is een kleine lagune waar eendjes in voorkomen. Het bleek nodig om er een bord neer te zetten: no moleste los patos.
De hoogste
We rijden terug naar Uspallata, tanken drinkwater bij de kinderspeeltuin, en gaan daarna pal naar het noorden. In het volgende blog: onze misschien wel meest idyllische overnachting ooit en onze hoogste punt ever. Blijf ons volgen …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten