Torres del Paine - deel 2

Torres del Paine

Torres del Paine

Deel 2 van het langverwachte blog over onze trektocht in Torres del Paine! De vorige keer waren we geëindigd bij Los Perros. En nu verder ...

Paso John Garner

Dé dag

Vandaag gaan we de John Garner pas over. Beruchtste stuk van het circuit, vanwege de stormen die vanuit het westen, óver het Campo del Hielo Súr (de Zuid-Patagonische ijsvlakte), aan komen bulderen. We hebben verhalen gelezen van mensen die over de pas moesten krúipen! Regelmatig worden vanwege de stormen de mensen verboden de pas te nemen en moeten ze wachten tot de volgende dag. We gaan vroeg op pad, de elementen tegemoet, benieuwd en vol spanning over wat ons te wachten staat. Klik!

Onderweg naar John Garner

Windstil en onbewolkt!

Jut en Jul gaan op zwaar avontuur en hebben het weer van een liefelijke lenteochtend. We kunnen het niet lelijker maken, wel mooier. Kijk maar es wat foto's en video's. Hier de video op de pas: klik!

We eten wat, maken de foto's en video's, kwijlen uitbundig bij dit hemelse uitzicht en babbelen even met een toevallig langskomende ranger die zegt dat dit weer hoogst ongebruikelijk is (☺️). Volgens zijn zeggen, kun je normaal gesproken vanwege de harde winden niet op de pas je lunch nemen. 

We lopen door naar camping Paso. Daar valt verder niks over te zeggen, anders dan dat er een prachtig uitzichtpunt over gletsjer Grey is. Warm eten bij windstil en onbewolkt weer.

Grey - zolang het nog kan

Grey laat haar kinderen los in de vorm van mooie blauwe ijsbergen, die rustig smeltend het gletsjermeer afzakken, dat ze mede zelf vormgeven. Grey smelt harder dan de sneeuw haar kan aanvullen, zoals met de meeste gletsjers eveneens het geval is. In de afgelopen 10 jaar is er zelfs een compleet eiland onder de gletsjer tevoorschijn gekomen!

Glaciar Grey met op de achtergrond het Campo del Hielo Sur

Een video over deze beelden: klik!
We lopen met wat mixed feelings door over het smalle pad, hoger boven het ijs dan je denkt, voorbij het einde van de gletsjer, een stuk langs het meer, langs de tientallen grote en kleine ijsbergen, naar de camping.

Tentje opzetten, douchen, eten, nog even naar de mirador en dan slapie doen!

"Chinese hat" wolken

Op camping Grey - het wordt drukker!

Paine Grande, Italiano en Mirador Brittanica

Het wordt steeds drukker op het pad: vanaf Grey zijn er veel dagjesmensen en wandelaars die alleen het zuidelijke deel van Torres doen (de "W"). Het weer wordt rap slechter: meer wind en vooral regen. 

Tussen Paine Grande en Italiano

Camping Italiano

Erling, Hans, Fernando en Markeen

Onderhoudsbeurt

Na aankomst op Italiano zien we voor het laatst onze vrienden Fernando en Erling (uit Brazilië en Australië) en gaan nog een keer met hen op de foto. De volgende dag lopen we de tocht op en neer naar Mirador Británico. Al vrij snel komen we aan bij Glaciar Francés, die pal aan de overkant van de rivier vanaf de toppen naar beneden komt, de zwaartekracht manmoedig maar tevergeefs trotserend. En dan is het verder omhoog lopen, naar Brittanico. We eindigen op een smalle rotspartij, omgeven door hoge cuernos (horens), torres (torens) en "gewone" hoge bergruggen. Een imponerend gezicht.

Mirador Británico

Links de Quernos bij Mirador Británico

Torres del Paine

Het plan is om naar Chileno te lopen, daar de tent op te zetten en dan de volgende dag met een dagrugzak naar De Torres te lopen. We ontdekken dat juist die dag heel slecht weer wordt verwacht en besluiten om vanuit Torres Central in één keer door te lopen naar Torres del Paine.

We laten wel bij Chileno de grote rugzakken achter.  We staan rond 5.30 uur op en vertrekken dus vroeg zodat het dan nog rustig is op dit populairste stuk van heel het park. Het is steil, maar de benen zijn goed, de moraal is uitstekend en dan, toch vrij plotseling, zien we ze. Anderhalf jaar geleden hadden we nog nooit van ze gehoord en kwamen we ze voor het eerst tegen bij reisboekhandel "De Zwerver" in Groningen, in een fier boekje dat de routes in het park beschrijft: Torres del Paine. 

We zijn er!

Mirador Torres del Paine

Bij de Torres

Torres del Paine

Anderhalf uur zitten en staan we voor de het meer aan de oevers van de granieten zuilen. We doen foto's, selfies en video's (klik!), maar de meeste tijd kijken we gewoon. Achter en naast ons wordt het steeds drukker, hele schoolklassen verschijnen. Goed moment om je te realiseren dat er bijna geen plek ter wereld meer is waar de massa niet naar toe kan. Wij zijn er tenslotte ook - al heeft waarschijnlijk maar een fractie van de mensen die de dagtocht naar de Torres maken, het O-circuit of de W gelopen.

Tijd ook om terug te lopen - de drukte wordt beklemmend. Vaak moeten we wachten op hele groepen die de soms nauwe passages door moeten en wanneer wij halverwege zijn, willen er nog steeds mensen omhoog, ook al wordt het laat en wordt het weer slechter.

Bier

Hoe sluit je en succesvolle hike af. Ach, de traditie wil dat we, of het nu het eind van een hike is, of we in Santiago een auto gekocht hebben of gewoon "om toch", er komt een altijd bescheiden biertje op tafel. Zo ook nu.

Een bescheiden cerveza roja met papa's.

El Condor Pasa

Lang geleden, we spreken eind jaren '60, lag net buiten Den Haag het "Wassenaarse Dierenpark". Naar de normen van vandaag een schandvlek onder de dierentuinen, maar in die tijd een leuke dagbesteding. Hans was toen nog een jong ventje en de dierentuin was een prima speelplaats, met Przewalskipaard, chimpansees, een mini-duikboot bij de speeltuin en in één van de vogelkooien een condor.

Een condor in een kooi. Je moet er toch niet aan denken. Een dier dat thuis is op het dak van de Andes, met een spanwijdte groter dan dat de gemiddelde pijpenla breed is. Een enorme vogel die uren en uren op de thermiek kan rondzweven, zonder maar een vinger te bewegen. En wij hebben ze mogen zien. Solitair, met z'n tweeën, of in een ruim opgezette zwerm van 12 stuks. Onder de foto's nog wat info uit Wikipedia.
Tijd  om af te sluiten met een paar fotogenieke hoogtepunten en met twee stukjes muziek: El Condor Pasa zoals de vader van Hans hem op single had (klik!) en de versie van Simon and Garfunkel: klik!.

Twee mannelijke condors (te zien aan de witte kraag)

Condors in de zuidelijke Andes

Uit Wikipedia:

De spanwijdte van de Andescondor bedraagt 2,70 tot 3,20 meter. De andescondor heeft niet de grootste spanwijdte maar wél het grootste vleugeloppervlak van alle vliegende vogels. De kop-staartlengte is rond de 1,2 tot 1,3 meter. Het gewicht van de mannetjes kan 11 tot 15 kilo bedragen. De vrouwtjes, zijn kleiner en lichter, 8 tot 11 kg.
Een condor reist soms meer dan 200 kilometer op zoek naar voedsel. In het binnenland eet hij voornamelijk kadavers van grote zoogdieren, terwijl een condor bij de kust eerder dode zeezoogdieren eet.
Rond het vijfde of zesde jaar wordt een mannelijke condor geslachtsrijp. Dan verandert zijn kam van rood naar diepgeel en gaat hij op zoek naar een vrouwtje. Condors zijn monogaam. Elke twee jaar kan een andescondor eieren leggen, waarvoor ze een ontoegankelijke rotsrichel opzoekt. Als het ei uitkomt voeren beide ouders het jong de eerste 6 maanden op de broedplaats, en nog eens 6 maanden wanneer het de broedplaats verlaten heeft