Tien jaar eerder gestopt met werken: de wereld in!: PN Los Glaciares

Keihard door!

Het is wat - hebben we net één van de in onze ogen mooiste bergmassieven van deze reis door Chili en Argentinië gehad, liggen er nog dik drie maanden reistijd voor onze neus. Wat nu?! Liggen verveling, ledigheid en landloperij op de loer? (Niet dat je als stelletje landlopers geen bijzondere dingen kunt meemaken: lees het hartverscheurende Ironweed van William Kennedy, later verfilmd met Jack Nicholson en Meryl Streep in de hoofdrollen. De Nederlandse titel van de roman is IJzerkruid, maar ook het ongelooflijk suffe "In voor- en tegenspoed". Wie dat bedacht heeft … met zo'n titel leest niemand iets. Toch doen hoor!)
Vervelen dus? Nee joh, we zijn in Patagonië, een landschap vol avontuur: we gaan naar Parque Nacional Los Glaciares, het thuis van Perito Moreno en FitzRoy.

Perito Moreno - Gletsjer der gletsjers

Vanuit het Zuid-Patagonische ijsveld (in het Spaans: Campo de Hielo sur) buigt een, op de schaal van dat ijsveld nietig vingertje ijs af naar het noordoosten en heet vanaf dat moment Glaciar Perito Moreno.

Niet de grootste gletsjer ter wereld, niet eentje die je zo maar even aan kunt raken, maar wel een prachtige grote gletsjer en een van de drie in Zuid- Amerika die nog 1 á 2 m per dag groeit. Een actieve gletsjer, die aan de voorkant dagelijks meters ijs loslaat, op de kust aanlandt en daardoor een groot meer in tweeën snijdt. Door die ijsblokkade stijgt het waterniveau in het zuidelijke meer soms tot 20 meter boven dat in het noordelijke deel.

Mooi of niet?

De dag van aankomst wilden we bij de park-ingang overnachten maar dat werd niet toegestaan. Een paar kilometer terug was gelukkig een mooi stukje naast een brug, aan het water en daar was het goed slapen!
De volgende ochtend direct bij het openen van het park reden we naar binnen, daarna was het nog 40 km tot de gletsjer. Maar daar was-ie dan ook!

Voor je het weet sta je zó vijf uur te genieten!

Dat hoge stuk in het midden ging 's nachts onderuit!

We lopen de terrassen af naar de plek die ons het dichtst bij de gletsjer brengt, om te kijken en te luisteren.

Links 40, rechts 70 m hoog

Zicht op de rechter kant van Glaciar Perito Moreno

Links een gekraak van jewelste, gevolgd door het neerzijgen van een 70 meter hoog stuk gletsjer, dan rechts een enorme plons, weer naar links waar een stuk van de ijsbrug instort.

De ijsbrug/tunnel naar het vasteland

Links de ijsbrug / tunnel.
Water stroomt van links naar rechts

Voor we het in de gaten hebben zijn we vijf uur verder, hebben bijna schorre kelen van het roepen 'daar' en 'daar' en blauwe schouders van het elkaar aanstoten.

Schitterend!

Kleine mensjes...

Na lang onderweg te zijn geweest,is dit het begin van het einde ...

En de volgende dag? Nog een keer! Bewegende beelden? Hier: klik! en klik! en klik! en klik!

Monte FitzRoy

Eerst maar eens twee nachten bijkomen op een campinkje, dan nog even wat gezonde inkopen doen in El Calafate, de "hoofdstad" van Perito Moreno, daarna tuffen we verder naar het noorden.

Doelwit is El Chaltén, waar we Kerstmis zullen vieren om daarna een 3-daagse trekking te doen bij Monte FitzRoy, knaap van een berg en ongelooflijk fotogeniek. Op weg naar Chaltén moesten we wel even overnachten en als ervaren Overlanders doen we dat langs de kant van de weg, achter een grindheuvel, uit de wind!

Zo heerlijk rustig, uit de wind!

Het dorp El Chaltén zelf lijkt gemaakt voor iedereen die net zo jong of jonger is dan het dorp zelf: opgezet in 1985 is het stroop voor een bonte verzameling jonge backpackers die vooral met de bus komen.

Bijna bij El Chaltén. Mt. FitzRoy rechts van het midden.

Wij hebben er een soort cabaña gehuurd, krijgen een upgrade omdat er geen tweepersoonsbed in staat, wat wel besteld is, maar moeten de volgende dag weer verkassen omdat er íets met de reservering niet ok is.

Kerstcake gekocht. Miskoop!

Mount FitzRoy.

Zo verloopt onze kerstviering wat onrustig, maar wel met een uitgekiende kerstmaaltijd, waar we alle beschikbare middelen voor uit de kast halen.

1e Kerstdag, hiep hiep hoera voor de panpizza!

Ondertussen waait het verschrikkelijk hard en de weersverwachting voor de dagen ná kerst wil maar niet verbeteren! Uiteindelijk blijkt het weer zó slecht te worden dat we moeten afzien van onze voorgenomen trekking. De geplande oudejaarsavond in Gobernador Gregores wordt dan ook geannuleerd en eerder dan verwacht zullen we terugkeren naar Chili. Wel nog even tanken, gelukkig is het enige station in de wijde omgeving open...

Tanken, vandaag wel benzine!!!

Deze jonge Patagonische buizerd zat bij onze overnachtingsplek!

En dit was dit plek. Dinnertime!

Schoonheid van een grensovergang.

Paso Raballos! Een piepkleine grensovergang, nauwelijks verkeer onderweg, maar wat een pracht van een route zeg.

Poseren voor de foto.

Prachtige canyons ...

Een stuk ripio van bijna 100 km waar écht niet overal goed gevlakt is. Video: klik!

Tussen het trillen door is het buitengewoon mooi wat zich voorschotelt. Aparte rotsformaties, canyons, meren en uiteindelijk de grensovergang waar zowel de Argentijnse als de Chileense douaniers ongelooflijk relaxed en vriendelijk zijn. Hier geen computers, maar ouderwets pen en papier en een soort grootboek waarin alles wordt bijgehouden. Heerlijke taferelen!

Mooie reeks "Chinese hat" wolken

Water in een verder kurkdroog landschap

Vlak bij de grens met Chili krijgen we slecht weer.

Cochrane en Tamango

Spreek uit: kókranee en je doet het best aardig zo op z'n Chileens. Het is een klein dorpje aan de voet van de Andes, met een klein riviertje erbij met kristalhelder water. We kamperen op een grassig veldje aan het water om de volgende dag naar Reserva Nacional Tamango te gaan. Mooi campinkje en mooie dagwandeling, met reusachtige horzels en ander gespuis, voorzien van onheuse bedoelingen en terzake uitgerust met kingsize steeksnuiten.

Neneo (Mulinum spinosum)

Grote weidespreeuw (Sturnella loyca)

Het wordt een strijd tussen bewonderen van het uitzicht (zie de foto's) en het platmeppen van het ongedierte. Gelukkig hebben ze wat watervrees: we kunnen lunchen aan het eind van een klein stijgertje, waar we opvallend weinig overlast hebben.