Carretera Austral

Carretera Austral: hoe het voor ons begon

Zuidelijke weg, meer betekent het eigenlijk niet. Toch heeft de weg, dik 1500 km lang, grote faam en een magische naam van mythische proporties. Ook bij ons, al is dat pas sinds kort. 

We schrijven zomer 2017 wanneer wij als verse pensionado's de redacteur reizen van 's lands grootste kwaliteitskrant uit de brand helpen door hem water te geven en onze telefoon te lenen. Van het een kwam het ander en we raakten aan de praat over onze plannen en zijn ervaringen. Carretera Austral, die moesten we gaan doen! Woeste weg door tal van klimaatzones, met vergezichten uit sprookjesboeken.

We hebben het onthouden, opschreven, uitgeplozen en ingepland. Nu gaan we het doen. We slaan de meest zuidelijke 200 km van de zuidelijke over (wegens notoir baggerweer), beginnen in Cochrane aan onze Ruta 7, La Carretera Austral.

Daar gaan we, de Carretera Austral op!

Aan de confluencia, de samensmelting van
Rio Baker en Rio Nef

Oud en Nieuw aan de Carretera Austral

De eerste ruim honderd kilometer grindweg zitten er al op wanneer we aankomen bij Puerto Tranquilo. Klein dorpje, we komen er later terug, eerst slaan we dwars linksaf richting Bahía Exploradores - baai van de ontdekkingsreizigers. Klinkt mooi he?! De baai zelf hebben we niet gezien, maar de weg er naar toe is geweldig, ondanks de venijnige ripio. Er zijn verschillende gletsjers te bewonderen, wat we doen nádat we overnacht hebben aan het sprookjesachtige Lago Tranquilo.

One overnachtingsplekje aan Lago Tranquilo

Dat blijf je niet voor thuis, toch?

De gletsjers die we zien hebben niet de grandeur van Perito Moreno, maar we zijn geen snobs dus geven we de, zich allengs terugtrekkende, ijsmassa's de aandacht die ze verdienen, nu het nog kan. Dik 50 meter per jaar trekken ze zich terug, hopend op een volgende ijstijd waarin ze eindelijk weer serieus genomen worden (welke overdenking ons terugbrengt op een passage uit het boek "De menselijke maat" van emeritus hoogleraar geologie Salomon Kroonenberg. Hij beschrijft hierin ondermeer zijn visioen over hoe over een kleine 10000 jaar de volgende ijstijd zal zijn aangebroken, en de niet te stoppen reuzengletsjers als een bulldozer de menselijke wantoestanden met de grond gelijk zullen maken.)

Maar dat terzijde. Eerst even plaatjes kijken!

Onderweg naar Bahía Exploradores

Glaciar Exploradores

Glaciar Exploradores

De weg naar Bahia Exploradores blijft vol verrassingen!

Puerto Tranquilo. Nooit heeft een gehucht zijn naam meer eer aangegaan dan in de nacht van 31 december 2019 op 1 januari 2020. We staan op een van de campings die het dorp rijk is, samen met welgeteld één ander stel, dat een ander grasveld bewoont. In de loop van de avond hebben we het dorp rondgelopen om te kijken of er ergens in een kroeg een gezellige oud-en-nieuw party aan de gang was! 
Alles dicht. Nog geen fraai zwalkende dronkaard te vinden. 
Gelukkig hadden we ook lekkers in huis gehaald, inclusief een wijntje om op het moment suprême te proosten en zo gaan we met z'n tweetjes op de jaarwisseling af. De spanning stijgt, we tellen af … 10, 9, 8 enz. 
Gelukkig Nieuwjaar!

En dat was het. Doodse stilte volgt. Geen vuurwerk, behalve vier rode lichtkogels die aan een papieren parachute geruisloos naar beneden zakken.
In Nieuw Zeeland was er tenminste nog een slap applausje, hier is de stilte met een bot mes te snijden. Puerto Tranquilo - what's in a name!

Worstelen met ripio

Na de uitspattingen van ons nieuwjaarsgebeuren in Puerto Tranquilo, gaan we verder noordwaarts. De 7, dames en heren, het is me er eentje. Ripio voor en ripio achter, met aan weerszijden prachtnatuur. Marleen rijdt het meeste, over de slechte bochtige weg en heeft ondertussen toch oog voor het natuurschoon (kleine anekdote: een jaar of vijftien geleden reden we met Robin en Jop in ons campertje over een heuvelachtige bosweg richting Slovenië. Ineens ging Marleen, ook toen aan het stuur, in de ankers en zei: "ik zag een orchidee". Daarop reed ze rustig achteruit en jawel, een meter of vijftig terug stond een strak exemplaar. Kwestie van waarnemen in de periferie. Dus.)

Schoonheid langs de Carretera Austral

Terug bij de 7. Het is de eerste dagen droog, wat betekent dat er erg veel stof in de lucht is. Vooral ook - en dat hadden we niet verwacht - omdat er best veel verkeer is. Een hele commerciële uitbaterij, die Carretera Austral! In elk dorp buitelen de cabañas, de restaurants en de excursie-aanbieders over elkaar heen. Er is weinig origineels meer, nauwelijks lokale activiteit met enige historie. Blijkbaar ziet de meerderheid kansen om veel geld te verdienen, terwijl de spoeling toch dun wordt met zoveel aanbieders. Lijkt wel wat op Nepal: zo langzamerhand meer aanbod dan vraag.

We rijden op deze dagen uren met de ramen dicht, binnenluchtcirculatie aan, airco uit. Geen pretje, maar gelukkig is het uitzicht onderweg de moeite meer dan waard! Langzaam maar zeker komt het eerste doel dichterbij: de bizar getande bergreus Cerro Castillo. Zwart, steil, ongenaakbaar, met een nu nog voor het oog verborgen lagune. We komen eraan!

Vanuit de verte al te zien: Cerro Castillo

Een hele gave klim: Cerro Castillo

Aangeprezen als de concurrent van Torres del Paine, maar dan rustiger. Nou, dat rustiger klopt wel, alleen is het massief van Cerro Castillo kleiner en zijn de paardevliegen en soortgelijk ongedierte groter en talrijker. 

Na aankomst babbelen we met de eigenaar van het lager gelegen eerste stuk van de klim. We horen dat we, omdat we zo oud zijn, gratis naar binnen mogen! Respect voor onze grijze haren, dat zien we graag. Eerst echter nog even een nachtje in de auto slapen, 's ochtends de stramme botten uittrekken en daar gaan de ouwelui: in recordtempo stiefelen we de berg op, onderweg nog foto's makend en prikkende lastpakken plettend.

Akkerhoornbloem (Cerastium arvense)

Op naar de Cerro Castillo!

Beetje eten tussendoor en na anderhalf uur zijn we 7 km verder en 1200 meter hoger. En wat doe je dan? Lagune bekijken! Wat een droom van een uitzicht zeg. Sprookjesland. 

Blue, blue, electric blue........

Niet langer gedraald, er moet een moderne versie van Kilroy was here achtergelaten worden, dus maakt Hans één van zijn vele mannetjes: 

Het Mannetje dat altijd mannetjes aanvult met 3 stenen:
Ode aan Robin, Jop en Lindy! ❤

Even later gaan we de steile helling weer af, waar tot onze verrassing nog steeds mensen omhoog komen. We vertellen ze dat het de inspanning zeker waard is en je ziet gewoon dat ze na het horen van die boodschap de schouders rechten en weer meer  gemotiveerd doorlopen! Terug bij het autootje is het even het luie zweet eraf wassen, hapje eten en nadenken over what to do de komende tijd. 

Even opscheppen over dit klimmetje ...

'Douchen'

We concluderen dat we na dit karweitje recht hebben op even wat kampeerluxe en belanden na een dag rijden dan ook in Coyhaique..

Coyaique

Grootste stad van dit deel van Chileens Patagonië. Niet echt een prachtexemplaar, maar om de hoek ligt een heus Parque Provincial wat we een kleine dag rondsnuffelen. Daarna boodschappen doen, de camping op, tentje neerzetten, douchen (lauw water, wel jammer). Slapie! De volgende dag meer boodschappen en later horen we dat er een heuse demonstratie mét ordeverstoring, politie-ingrijpen en traangas is geweest. Niets van gemerkt, duidelijk is wel dat de onrust in Chili nog niet voorbij is...

Parque Nacional Cueulat en Parque Pumalin

We hebben heerlijk geslapen, het heeft wat geregend, het ripio is nog vochtig en stuift niet. We rijden richting Puyuhuapi. Onderweg willen we afslaan richting Parque Queulat met zijn befaamde hangende gletsjer, maar het zit er niet in. Het is inmiddels gaan regenen en het weer blijft té slecht, de verwachting is bagger:

Onder water, boven water

Natte ripio stuift niet...

De weersverwachting voor komende week

We rijden door, gaan Puyuhuapi binnen om te tanken, maar de beheerder van het tankstation laat weten dat de benzine op is en pas een dag later weer aangevuld wordt. Gelukkig zitten we nog niet zonder  Verder gaat het over de Carretera. Volgende doel is Parque Pumalin, ooit opgericht door de op trieste wijze omgekomen Amerikaanse oprichter van outdoorbedrijf The North Face. Het is volgens de boekjes een pracht van een park, met als mogelijke nadeel dat het er nogal eens wil regenen …. en zo ook nu, morgen, en de rest van de week. Zijn wij ff klaar met de Carretera zeg! Marleen doet een ruime internet-scan om gezellig weer op te zoeken en vindt dat in Futaleufú, een bergdorp richting het noordoosten, tegen de grens met Argentinië aan en meer fraai weer in Argentinië zelf, bij Parque Nacional Los Alerces. 

De weersverwachting komende week!

Voor de snelle beslissers

Twee seconden later wordt het stuurwiel omgegooid en is Futaleufú ons volgende doel. Lekker makkelijk! Maar eh … die befaamde Carretera Austral dan? Laat maar jeuken! Het moet wel leuk blijven. Neem nou al die fietsers die we onderweg gezien hebben, tot gezinnen met jonge kinderen aan toe. Volgens ons is dit "avontuur" behoorlijk gehypet en geïdealiseerd. In de Footprint Chile staat dat de Carretera bij uitstek geschikt is om te fietsen. Nou, zou er één fietser zijn die écht zit te wachten op, of die écht geniet van tientallen kilometers stof happen, dagen in de regen fietsen en honderden meters bergop ploeteren.… we hebben heel wat afgetrokken bekkies gezien, holle ogen en verbeten koppen. Ga toch fietsen! 

Ons niet gezien! De autorit naar Futaleufú is prachtig, we vinden een fijn plekje aan de rivier waar we twee nachten blijven, tot het slechte weer ons heeft ingehaald. Stukje video: klik!
Tijd om naar Argentinië door te reizen. Op naar Los Alerces!

Ons prachtige plekje aan Rio Furaleufú

Na uren binnenzitten wil je wel eens van houding veranderen ...

Ho ho! Jullie hadden nog een video van ons tegoed uit Vuurland, als we ons niet sterk vergissen. Hier is "End of the road" klik!