Torres del Paine - deel 1

Torres del Paine

De aarde komt in actie

Diep in het zuiden van Chileens Patagonië ligt Torres del Paine. Een jong gebergte nog, jonger dan de Andes en met een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Er lag een mooi stuk sedimentair gesteente al enkele miljoenen jaren rustig te eroderen, toen moeder Natuur het tijd vond de boel eens aardig op te schudden. In drie kort op elkaar volgende perioden werd hete magma omhoog geperst, waardoor loodrechte granieten zuilen ontstonden waar bovenop het zwartgeblakerde oorspronkelijke gesteente kwam te liggen. Oud boven jong dus, ongebruikelijk en bijzonder. 

Het resultaat van dit natuurgeweld is een compact stuk gebergte dat schijnbaar plotseling uit het heuvelland oprijst. Scherpe pieken, diepe dalen, een speeltuin voor de Patagonische wind. En daar gaan we in 12 dagen omheen en in trekken. Rugzak op, tentje mee. Kwijlen! 

Maar eerst even iets anders ..

Magelhaes revisited, en dan noordwaarts . 

De veerboot uit Porvenir brengt ons over de Straat Magelhaes, van Vuurland naar het vasteland van Zuid Amerika. Vuurland, waarvan de bloedige geschiedenis die we in het vorige blog beschreven hebben, nog wel even in ons hoofd heeft nagedonderd.

Aan de oever van Straat Magelhaes

Terug naar de vaste kust (variatie op het prachtige lied van Sjoukje Spijker). Omdat het ons mooi lijkt, gaan we eerst zuidwaarts, op zoek naar prachtige vergezichten, waar we maar niet genoeg van kunnen krijgen. Twee nachten blijven we aan de kust, dan is het tijd om in Punta Arenas de was te doen, uitgebreid boodschappen te halen, te tanken, water bijvullen en dan door naar het noorden. Douchen bij een tankstation en hup verder. Slapen in Puerto Natales bij een shabby tankstation en - wat een tempo - halverwege de dag komt het massief van Torres dan eindelijk ook beeld.

Het massief van Torres del Paine

En wat is het mooi! Hoewel nog ver weg, ziet het er nu al dramatisch uit! Klik!

Torres del Paine - Het overzicht

Een plaatje zegt meer dan tekst, zeggen ze wel eens. Indachtig die wijsheid doen we een overzicht van het park en onze aanstaande (inmiddels uiteraard voorbije) avonturen aldaar. 

Het O-circuit (rode stippellijn).

Torres del Paine- inleidende schermutselingen 

Lake Grey

Behalve het bergmassief waar we gaan lopen, heeft het park nog meer in petto, zodat eigenlijk alle bezoekers wel aan hun trekken kunnen komen. 
De eerste highlight is Lake Grey: het meer waar de gelijknamige gletsjer haar/zijn ijsbergen in deponeert. Behoorlijk gesmolten komen die dan kilometers verder aan land, een daar lopen we langs. Waanzinnig: ijsbergen! 

Aan het einde van Lago Grey, met onze eerste ijsbergen ever

Lago Grey met op de achtergrond Los Quernos

En niet eens op zee! Blauw ijs en als het bijna helemaal gesmolten is, zo transparant als het maar kan. Nog nooit zó helder ijs gezien. De natte droom van Henk Gemser, zeg maar.

Happy de Peppie!

Lago Grey

Helder ijsje!

IJsberg met in de verte Glaciar Grey

Mirador Condor

Auto parkeren, rugzakje op, wandelstokken mee en dan de stijve klim naar Mirador Condor. Waarom zou dat uitzichtpunt zo heten? We weten het anderhalf uur later, wanneer we in het zonnetje en uit de wind van de meegebrachte lunch genieten: vanuit de verte komen de joekels overzweven, met een behoorlijke gang en ook behoorlijk hoog. Toch en prachtig gezicht, maar nog niet mooi genoeg voor dé foto …

Torres del Paine - Circuito "O"

Buig, maar breek niet

Van het schema van 'Torres' is het af te lezen: we starten de lange trekking rechtsonder, vanaf Central en lopen de eerste dag naar Serón. We worden geteisterd door paardenvliegen (van die dikke grijze, die sneaky aan komen wippen om je eens flink te pakken te nemen. Gelukkig zijn ze vanaf het moment van landing zó traag dat ze makkelijk "verwijderd" kunnen worden, om het zo maar te zeggen). 

In de kleine kantine van de camping nemen we een heerlijke koffie met wat lekkers, niet nadat we vanwege aantrekkende wind de tent verplaatst hebben. Toch klapt het tentje een paar keer helemaal plat, wat ons de adem doet inhouden. Het gaat gelukkig allemaal goed en de storm doorstaat de enorme wind. Andere kampeerders zijn minder gelukkig. Hun tent heeft de harde wind niet kunnen doorstaan en één tentstok is gebroken. We zien ze rommelen met hun tent en brengen ze een 'pole dokter'. Dit is een kort buisje die je over het gebroken gedeelte schuift waardoor de stok weer te gebruiken is. We spreken af dat ze het hulpstuk bij de balie van de informatie afgeven als zij klaar zijn met de trekking.

'Ripio', gravelweg, in Parque Nacional Torres del Paine

Bijna van de sokken

Vanuit Séron lopen we grotendeels westwaarts en bereiken na een tijdje het gebied waar op de kaart de waarschuwing staat dat het er hard kan waaien. En dat klopt! Zo hard zelfs dat we af en toe zo ongeveer van het pad afgeblazen worden. Wanneer je het ene been voor het andere wilt zetten, wordt dat arme ledemaat opzij geblazen zodat je bijna struikelt. Gelukkig zijn we voor geen kleintje vervaard en bereiken we later die middag ongeschonden Dickson. Moe maar voldaan, zo heet dat en het feest wordt compleet op het moment dat we schoongedoucht aan het diner kunnen aanschuiven! 

Aanschuiven? Hoe dan? Nou, om te voorkomen dat we voor 10 dagen eten moesten meesjouwen, hebben we, daar waar een refugio was, eten gereserveerd: diner, ontbijt en een of twee lunchpakketten - waarbij het tweede dan als diner voor de volgende dag geldt. Hoe slim is dat?

Gele orchidee (Gavilea lutea)

Los Perros
Aan het eind van elke dag komen we weer dezelfde mensen tegen die 's ochtends voor of na ons vertrokken zijn. Heel gezellig, we delen verhalen, hebben het over elkaars kampeetuitrusting (onze pot cosy oogt bewondering!) en op Los Perros spelen we een leuk kaartspelletje met twee Duitse jongens en een Engels stel. Dan is het slapie doen: morgen over de John Garner pas.

Wordt vervolgd ...