Grand Canyon
Neem een omhooggewerkt plateau bovenop eeuwenoude gesteenten. Stuur er een jonge, enthousiaste rivier op af en geef die wat gereedschap in de vorm van kleine en grote keien en rotsen. Neem de tijd, iets van vijf of zes miljoen jaar en stukje bij beetje graaft de rivier zich naar beneden. Langzaam, langzaam, maar gestaag. Zo'n 0,3 mm ofwel 2 haardiktes per jaar. Zijrivieren helpen de boel breder te worden en zorgen voor meer vertakkingen. Steile wanden worden ondergraven en storten als grote steenlawines naar beneden.
Loop op je gemak naar de rand, voorzichtig, voorzichtig ... en kijk wat moeder natuur voor je heeft klaargelegd. Bijna twee miljard jaar geologische geschiedenis voor je voeten: Grand Canyon en daar gaan wij naar toe.
 |
| Grand Canyon, North Kaibab trailhead |
Onderweg naar Crand Canyon: Horseshoe Bend en Jacob Lake
Vanuit de camping bij Page is het een klein stukje naar het zuidwesten, over de brug bij de Glen Canyon dam naar Horseshoe Bend: een deel van het Coloradoplateau waar de gelijknamige rivier een bocht van een dikke 270° maakt en bijna op z'n schreden terugkeert.
 |
| Horseshoe Bend |
De zandstenen formaties waar we overheen lopen zijn indrukwekkend - de meeste toeristen hebben daar weinig oog voor - ieder zijn ding, maar wij zien tijd, na tijd, na tijd: laagjes zandsteen over elkaar heen, ongrijpbaar oud.
 |
| Laagjes zandsteen bij Horseshoe Bend |
Glen Canyon, waar de Colorado rivier hier doorheen stroomt, is smal en niet heel bijzonder diep en heet hier nog geen Grand Canyon, maar is desalniettemin zeker de moeite waard!De camping is een mooi voorbeeld van hoe in deze streken (semi)overheid campings worden gerund: een ouder echtpaar treedt op als vrijwillige beheerders, rijdt rond in een elektrisch karretje (geen stap te veel) en houdt alles rustig in de gaten. Wanneer we even met de auto weg zijn, wordt er keurig een pilon voor ons parkeerplekje gezet: nieuw aangekomen bezoekers zouden ons kleine tentje wel eens over het hoofd kunnen zien, dat geeft gedoe en dat willen we niet!
Na twee nachten gaan we in de vroege uurtjes pal naar het zuiden: op naar de North Rim van Grand Canyon en naar de gelijknamige camping. Deze is vol, maar we zijn vroeg: Hans gaat als eerste in de rij staan om in aanmerking te komen voor een nog vrij te komen geannuleerd plekje. En we hebben geluk: zes plekken komen vrij en we kunnen de tent opzetten. Dat we dezelfde truc een volgende keer opnieuw moeten uitvoeren klinkt misschien als het geluk tarten, maar wat boeit dat?
Vooraf aan deze actie moest er eerst nog een formaliteit afgehandeld worden: aanschaf van een permit om op de camping in Grand Canyon zélf te mogen overnachten. Als dagwandelaar heb je die niet nodig, maar voor een overnachting wel. En uiteraard moet je zo'n permit maanden van te voren aanvragen en hadden wij dat niet gedaan. Gelukkig was ook hier een backdoor, die we zowel op de website van de NPS (National Park Service: klik!) hadden gelezen, als die we via een tip van een aardige jongen-die-ook-nog-eens-gids-was (en waarvan we eerder in Escalante een restant kip met backed beans gekregen hadden.) Vergeten? Lees het hier nog maar eens na: klik!).
Anyway, de truc:
Dag 1: ga 's ochtends vóór acht uur in de rij staan van het Backcountry Office. Wanneer je aan de beurt bent, vraag je om een permit. Waarschijnlijk zijn die op en krijg je een (hoog) volgnummer voor de volgende dag;
Dag 2: Ga deze tweede dag 's ochtends vóór acht uur in de rij staan van het Backcountry Office. Wanneer jouw nummer aan de beurt is, vraag je om een permit. Waarschijnlijk zijn die op en krijg je een (laag) volgnummer voor de volgende dag;
Dag 3: Ga deze derde dag 's ochtends vóór acht uur in de rij staan van het Backcountry Office. Wanneer jouw nummer aan de beurt is, vraag je om een permit. Zeer waarschijnlijk heb je nu geluk en krijg je een permit voor de volgende dag!
 |
| Het plan: van de North Kaibb trailhead naar de Colorado River, via Cottonwood Camp. |
Zo gezegd zo gedaan. Om een uur of 7 stonden we al in de rij voor het Backcountry Office. Alleen. Helemaal niemand anders. Om kwart voor acht kwam de ranger aan en die zei dat ze om acht uur open gingen. Nog even wachten dus.
Om acht uur stonden jut en jul nog steeds helemaal alleen in de rij. Tien seconden over acht gingen we naar binnen en vijf minuten later hadden we een permit. Voor de volgende dag!
Kwestie van ... tja, geen idee. Allemaal engeltjes op de schouders. Dus.
 |
| Prachtig plaatje, toch? |
In Grand Canyon
Het plan is eenvoudig: afdalen in de vroege uurtjes, 1280 meter naar beneden, tot aan Cottonwood camping. Een goede planning is het halve werk en het gaat soepel. Zo ziet het begin er uit: klik! De eerste vierhonderd meter naar beneden lopen we op een door muilezels compleet stukgelopen zandpad. Het ruikt ook tamelijk onfris .... Gelukkig gaat de muilezel-trail niet verder dan de eerste tussenstop: Manzanilla (video: klik!). Het enige tijdens de hele afdaling dat ons echt tegenhoudt om tempo te maken, is het oogverblindende uitzicht. Bright Angel Canyon, zoals dit stuk heet, is uniek. Het blijkt lastig om foto's te maken die de enorme uitgestrektheid van Grand Canyon laten zien. Het is zó groot dat kleuren in de verte in grijs verdwijnen en afstanden worden samengedrukt. De volgende twee video's laten het wellicht beter zien: klik! en klik!
We vinden een mooi plekje op de camping en houden ons de rest van de dag rustig: morgen steken we door naar de Colorado River. De Bright Canyon Creek die vlak naast de camping loopt is, zeker met de hitte hier beneden in de Canyon, een fijne plek om het zweet en stof af te wassen en af te koelen. Videootje van de camping? Hier: klik!
 |
| Langs North Kaibab Trail |
 |
| Je voelt je steeds kleiner worden - Bright Angel Canyon |
 |
| Wassen in Bright Angel Creek |
De volgende dag is het opnieuw vroeg op. We zijn gewaarschuwd voor The Box, een gedeelte van de trail dichtbij de Colorado, waar de Canyon nauw wordt en het gesteente heel donker. Dit gesteente kaatst na het middaguur veel warmte terug en zorgt voor een flinke stijging van de toch al hoge temperatuur. Stukkie video: klik!
Wij hebben hier gelukkig geen last van en bereiken zonder problemen de rivier. Best een bijzonder moment voor ons allebei. Marleen heeft vanaf jongs af aan de droom om de Canyon af te dalen en de Colorado te zien. Even slikken samen en dan de via de Silver Bridge de rivier over. We neuriën, het kan niet anders, Oh Oh Colorado (KLIK!) van de soepel swingende Xandra, alias Sandra Remer (vrijwel even soepel als Jerney Kaagman in de onvergetelijke Earth & Fire superhit Weekend (moet je doen: klik!), een chorio die geruisloos kan worden geïmiteerd door onze vriend Bert, maar dat allemaal terzijde).
 |
| Silver Bridge over Colorado River |
 |
| Colorado River, Grand Canyon |
Maar ook bij al dit moois blijft de existentiële vraag: waar halen we koffie vandaan. Het antwoord ligt nabij: Phantom Ranch! Wanneer we nietsvermoedend om Café Latte vragen kijkt de kastelein ons meesmuilend aan en zegt: 'You're at the bottom of the Grand Canyon. We've got coffee'. Hij bedoeld natuurlijk: rot op met je Latte! maar dat zegt-ie niet. Aardig he?! Dus zitten we even later aan twee vorstelijke koffies met, en nu krijgt de kastelein een grote plus: een dubbeldikke Snickers uit de koelkast! Vijf sterren op TripAdvisor!
We moeten terug, want: door The Box. Dus geen tweede Snickers maar rugzakje om en hiken. Voor we het weten hebben we de Box achter de rug. Kunnen we gelijk even aan onze lezers laten weten dat we het stuk van de canyon vlak bij de Box het mooiste vinden. Smal, woest, ruig, geweldig.
Tussendoor moeten we echt afkoelen. We hebben de tip gekregen om ons regelmatig in de creek nat te maken: T-shirt, armen en benen, haar, petje. Ziet er zó uit: foto en video (klik!)
 |
| Afkoelen in Bright Angel Creek |
 |
| Op de weg terug naar Cottonwood camping. |
Het ultieme afkoel-moment was natuurlijk bij terugkomst op de camping: snel naar het water, schoenen uit en met kleren en al de creek in. Je hoorde het sissen. Nou, bijna dan!
 |
| Helemaal afkoelen! |
De derde dag van onze North Rim Experience was bijna 100% klimmen, terug naar bijna 2500 m - even knijpen voor Marleen vanwege de hoogte, maar ook dit bultje werd overwonnen. Meekijken? Klik!
Op het eindpunt van het muilezel-pad, bij Manzanilla point, kwamen we nog een hyper-actieve Amerikaan tegen met zonder tijd, maar wel even gezellig praatje maken. Druktemaker, lachen, vertaald kwam zijn turbo-epos ongeveer neer op "mijn dochter had een paar jaar geleden de volstrekt af te raden Rim-to-Rim trail gelopen, was bijna dood gegaan, lachen, hoe laat is het, Oh ik moet nu verder, mijn vrouw is nu in Peru, loopt de Inca-trail. Doei!".
De rim-to-rim is een lange afstandswandeling die tussen de South Rim en de North Rim gaat, ongeveer 35 km en die overal wordt afgeraden om in 1 dag te doen. Vreselijk zwaar vanwege de hitte en de kans op uitdroging. Mensen gaan daar dus écht dood aan. Per jaar overlijden in Grand Canyon 12 mensen, honderden moeten worden gered. We hebben op de terugweg iemand naar beneden zien gaan die nog een héél stuk moest, zwaar obese, half litertje water bij zich. Vragen om moeilijkheden ...
Leuk werk dus denk je, beetje Ranger in Grand Canyon worden, beetje mensen redden, dankbare klus altijd. Forget it but! We kwamen vlak bij Phantom Ranch een ranger tegen met volle bepakking. In dit geval wil dat zeggen: stoere zonnebril en dito snor, tazer gun, handboeien, wapenknuppel. Aan de aardige vrijwillige ranger op North Rim campground vroegen we hoe dit zit. Het zit zó: niet alle mensen zijn vriendelijk en op hun gedrag aan te spreken wanneer ze een vreselijke puinhoop van hun kampeerplek maken, of bij het op de camping uitlaten van hun niet altijd vriendelijke reuzenhonden met drollen als die van een olifant. Of, bizar genoeg, mensen die volledig door het lint gaan wanneer ze, door hyperthermie geveld, op een brancard gesnoerd moeten worden.
Zo dus. Be prepared ...
 |
| Nog even volhouden - we zijn er bijna! |
Verder langs de North Rim
Valt er naast het afdalen in Grand Canyon nog meer te zien? Ha! Point Imperial en Cape Royal, vroeg in de ochtend. Prachtig licht, mooie vergezichten, stilte zo diep dat je je eigen gedachten kunt horen: verwondering.
 |
| Angels Window, Cape Royal |
 |
| Point Imperial |
 |
| Grand Canyon |
 |
| "Tempel" in Grand Canyon |
 |
| Laag op laag. Grand Canyon |
Naar Kanab
De laatste nacht op North Rim staan we op de plek van een stel uit het verre noordoosten van Canada. Hans was in de rij gaan staan voor de vrijgekomen plekjes maar was met nummer zes één nummertje te hoog. Gelukkig zijn er overal ter wereld aardige mensen en wanneer je dan even een praatje met ze maakt, wordt huis en haard gedeeld: in dit geval konden we ons tentje gewoon op hun site neerzetten. Wat kan het leven toch mooi zijn.
De volgende ochtend gingen we vóór dag en dauw weg, terug naar het noorden, dwars door Kaibab National Forest. De bizons in de eerste kudde die we passeerden maakten zich snel uit de voeten toen we uitstapten om goed te kijken en foto's te maken - met donderend geraas gingen ze de bossen in. Bij de tweede kudde deden we het voorzichtiger en konden we een paar plaatjes schieten.
 |
| Kudde bizons in Kaibab National Forest |
 |
| Muildierherten (Odocoileus hemionus), Kaibab National Forest |
Op naar Kanab! Wat hebben we daar te zoeken? Hét doel daar is het BLM Kanab Visitor Center. BLM staat voor Bureau of Land Management. En wat doet deze tak van de BLM voor ons? Ze organiseren de dagelijkse loterij voor de 10 walk-in-permits die er te verdelen zijn voor hen die dé "wat-is-de-natuur-toch-ongelooflijk-geweldig" attractie hier in de buurt willen zien: The Wave!
Zien? Kijk uit naar ons volgende blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten