Afscheid ...
Maanden hebben ze haar gedragen. Door vlak laagland en over hoge toppen. Gestreeld door vriendelijke zachte bodems maar ook gepijnigd door scherpe lavastenen. Ze zijn bejubeld, verzorgd, gelijmd, nog net niet geknuffeld. Volhouders waren het, maar ook aan hun draagkracht kwam een eind: Marleen's Columbia Caldorado II Outdry schoenen. Helden, dus een gepast afscheid: klik!
Schildpadden, surfen en het duwtje
Tijd om weer terug te gaan naar de westkust, deze keer niet via de noord maar over de Zuid: Black sand beach en Green sand beach.Black Sand Beach is bekend vanwege de zeeschildpadden die er huizen. De Green sea turtle (Soepschildpad) zwemt graag vlak voor de kust en die zien we dan ook poedelen.
 |
| Voor Pampus |
De Hawksbill sea turtle (Karetschildpad) is een zeldzame zeeschildpad maar hier ligt hij vaak voor Pampus zo lijkt, maar het is gewoon uitrusten en opwarmen. Video: klik!
Trouwe lezers van ons blog weten nog dat dit dezelfde soort is als die we in april op de Azoren tegenkwamen.Weetje: zeeschildpadden kunnen hun kop en poten niet intrekken, zoals landschildpadden dat wel kunnen!
 |
| Bij de lagune van Black Sand beach |
Zo! Door naar Green Sand Beach, een trekpleister van jewelste, zo blijkt. De lokale bevolking vangt argeloze toeristen aan het eind van de smalle asfaltweg op, om ze een shuttle naar GSB te verkopen. Doen we niet, want wij zijn ongelofelijk toffe, fitte wandelaars en bovendien zijn de 4WD waarmee de niet-wandelaars over de kuilen worden vervoerd, behoorlijk van gisteren en meestal niet APK-proof.
Een uurtje sjouwen langs de kust en over zandwegen brengt ons naar … Green Sand beach? Hier botsen de verwachtingen en de realiteit flink met elkaar!
 |
| Green Sand beach |
Hawai’i = Surfen!
Doe gek! Je kunt toch niet op Hawai’i geweest zijn zonder dat je hebt leren surfen! Dus! We boeken een les bij Surfer Bear (zeg maar Barry; klik!), een oude rot die ons de kneepjes van het vak zal bijbrengen.Na enkele minuten theorieles op het droge gaan we met onze surfplanken van deur-formaat het water in.
Het geheel komt hier op neer: je zit op je plank, parallel aan de golf-richting. Je kijkt met de ogen samengeknepen de zee op, op zoek naar tekenen die wijzen op het naderen van jóuw golf. Barry heeft die natuurlijk allang aan zien komen en zegt dat je haaks op de golf moet komen te liggen (met de punt naar voren).
Op zijn teken is het paddle paddle alsof je leven ervan afhangt. En dan, wanneer de golf je optilt, geeft Barry je een duwtje, hij roept Stand up! en je staat op. Je staat! Op je plank!
De golf draagt je naar de kust toe, je zorgt voor een stabiele houding en ….. je surft!!!!
 |
| Dromen van de pipeline ... |
Terug op aarde: het duwtje
Dat viel dus, om een understatement te gebruiken, een beetje tegen. De bovenstaande foto was en blijft dromen. Man man man wat is surfen moeilijk! De do-it-yourself dagen was het worstelen met de plank en de elementen. We konden af en toe staan, meestal was het mis.Wat we misten was het duwtje. Later hebben we het er met Barry over gehad en dat duwtje is de truc, het verschil tussen vallen of surfen, tussen heldendom en visvoer. Het duwtje legt je écht haaks op de golven, geeft je de goede snelheid en bepaalt de precieze timing om te gaan staan.
 |
| Uw stoere surfduo! |
De dans van de Manta Ray
De surfdagen hadden we een leuk onderkomen gehuurd met een Echt Bed, waar de vermoeide ledematen op konden uitrusten. Eén van de ‘vrije’ middagen zijn we langs de kust naar een strandje verderop gelopen. Onderweg passeerden we het erf van een Hawaiiaanse familie en kregen zo maar een verse kokosnoot aangeboden. Om het helemaal perfect te maken: de eigenaresse van het domein, een lieve, oude dame, bleek ooit een gevierd artiest te zijn geweest en zong, terwijl ze zich op ukelele begeleidde, met een prachtige hoge stem een Hawaiiaans lied. Kippenvel!Nóg meer kippenvel: in de baai van Ho’okeena Beach luiert ‘s middags een groep Spinner dolphins (langsnuitdolfijnen). Willen we zien! Dus met bodyboard, snorkel en zwemvliezen gewapend gingen we de baai in, af en toe wat onrustig opzij kijkend om de afwezigheid van haaien te checken! Het duurde niet lang of ze waren er: een pack van zeker 20 spinnerdolfijnen zwom langzaam onder ons door, haalde even verderop adem om in stilte weer onder te duiken. Een tijdje later zagen we vanaf de kant hoe ze sprongen maakten, salto’s en schroeven. Kippenvel!
Meer kippenvel dan dit kan niet: snorkelen met Manta rays.
Een jaar of 30 geleden viel het de eigenaar van een hotel bij Kona op, dat even buiten de kust veel manta’s werden gezien. De oorzaak bleek dat door de verlichting van zijn hotel, er meer plankton in de kustwateren voorkwam. Manta’s eten plankton en een nieuwe toeristische attractie was geboren.
Stel je voor: een surfboard met lampen aan de onderkant, lussen rondom waar snorkelende toeristen zich aan vast kunnen houden. Dat was vlák voor ons moment suprême.We hadden 30” varen achter ons (Marleen met de bekende oordop aan de linkerkant ingeplugd). De lampen gingen aan. Binnen een minuut was het we’ve got Manta! en het geluk wilde dat wij als eersten van boord konden. Even later hingen we aan de lussen en keken naar beneden…
Met de reusachtige ovale mond geopend zwom een Manta vanuit de diepte recht op ons af, keerde op het laatste moment op zijn/haar rug en zwom op nog geen 20 cm onder ons langs.
Daarna zwom het dier weer de diepte in, om vervolgens de barrel roll te herhalen. Zo ging het ruim een half uur lang door, met vier of vijf verschillende manta’s en als het aan ons gelegen had, lagen we er nog, af en toe de scholen plankton-snoepende visjes wegwapperend om zicht op de manta’s te houden.
Wat een ongelooflijk fascinerende ervaring. Je schrijft dit op maar je weet dat het de lading niet dekt. Je moet het doen! Wij kozen voor Hawaii Oceanic, een bedrijf op de Green List. Zij hebben ook de onderwater-foto's gemaakt. Uiteraard zijn het snelle jongens die mooi geld verdienen, maar dit was een vette kers op de toch al heel volle kom slagroom!
De Allerhoogste: Mauna Kea
Terug op de camping van Spencer Beach doen we lekker niks of gaan bodyboarden. We hebben leuke gesprekken met twee Kroatische vriendinnen die in München wonen en werken, en met de Nederlandse reiziger Patricia die samen met haar Texaanse vriend Shawn lange tijd op weg is.Dan is het tijd om terug naar het oosten te gaan, we hebben bij Katherine (zie vorig blog) geserveerd. Opnieuw gaat de reis tussen de twee reuzenvulkanen door, maar deze keer slaan we halverwege af om naar het visitors centre van Mauna Kea te gaan, op 2800 m hoogte - hoger kunnen we niet omdat de rest van de weg zware gravel is.
 |
| Onderweg naar Mauna Kea |
En dus zitten jut en jul 5 minuten later in een achterbak. Zonder problemen. Zonder na te denken. Dus ook zonder extra eten en drinken op weg naar 4200m.Vanaf zeeniveau, welgezegd. Want vanaf de basis is Mauna Kea een dikke 15000 meter hoog en daarmee niet alleen de allerhoogste berg van de VS, maar gewoon de allerhoogste berg ter wereld. En wij staan er boven op! Foto's! Video: klik!
 |
| Het Mauna Kea observatorium |
 |
| Mauna Kea |
Ademloos kijken we rond. Marleen zowel letterlijk als figuurlijk - de omgeving is bizar, de zuurstofspanning laag. Veel drinken helpt, maar dat hebben we niet bij ons, weet u nog? Dus lopen we in alle rust maar wel wat onrustig rond, kijkend naar het landschap dat Hans doet denken aan …. Mars! Jazeker, want toen in 1976 de Vikinglanders op Mars aankwamen, was Hans niet alleen een aanstaande scheikundestudent, maar ook enthousiast volger van nieuws uit de ruimte. De Viking I maakte o.a. de onderstaande foto.
 |
 |
| Op Mauna Kea |
We nemen wat foto's, o.a. van de grote observatoria hier - waar nog wel iets over te vertellen valt: de Internationale sterrenkundige gemeenschap wil graag meer kijkers bovenop Mauna Kea plaatsen.
 |
| Voor de Keck! |
Na dit intermezzo door met onze helletocht op de flanken van de Mauna Kea. We moesten nog even naar beneden en konden in het bakkie meerijden met een aardige Fransman. Deze mesjeu vertelde dat hij onderweg nog ging stoppen om naar Lake Waiau te lopen. Niet zomaar een meer, maar het hoogstgelegen meer in de hele Stille Oceaan! Moeten we zien!
Makkelijker gezegd dan gedaan want het betekent vanaf de parkeerplaats 45 min heuvelop sjouwen, “slechts” 150 hoogtemeters, maar wel tot 4000 m - voor Marleen een korte doch evengoed pijnlijke herhaling van haar beklimming van de Laurebinapas in de Himalaya (zie blog hierover: klik!).
 |
| Lake Walau |
Niet zo happy waren de bewoners van Leilani Estates, een gebied ten zuidoosten van de Kilauea vulkaan. De spanning in de onderaardse magmakamers was de laatste weken behoorlijk opgelopen en nu ging het mis. Marleen schoot onderstaande foto's van een flinke as-uitstoot.
 |
| De roze pluim na een uitbarsting van Kilauea |
De ellende voor de bewoners begon deze dagen, met stof en gas-uitstoot en scheuren in de weg. De USGS, waar de vulkanologen onder vallen, vertoonde een voor ons onbegrijpelijk onvermogen om te voorspellen hoe de nabije toekomst er uit zal zien: geen idee wat er precies staat te gebeuren. Blijkbaar is het gedrag van magma ongrijpbaar….
Onderweg naar Hilo doet Marleen nog even een powernap waardoor ze een aardbeving met een kracht van 6,5 mist. De Kilauea laat flink van zich horen. Hans zat op dat moment naast haar in de auto een boekje te lezen, en ervaart de beving, die op ca 60 km afstand plaatsvindt, als het passeren van een grote vrachtwagen.
Zilverlingen
Terug in Hilo doen we wat laatste boodschappen en zitten vier uur in de auto op het parkeerterrein van Target (een groot warenhuis), om via de gratis wifi te bloggen, video's en foto's in de cloud te zetten etc.Dan is het tijd om naar Katherine te gaan om onze rugzakken in te pakken, eten, douchen en dan op tijd naar bed, want de wekker gaat op onze laatste dag op Hawaii om half vijf. En toen had Katherine onze reservering vergeten. Vervelend, kan gebeuren.
Met een hoop woorden van excuus probeert onze gastvrouw iets te regelen. Es effe kijken. Wat is er nog vrij? Niets. Maar… jullie kunnen voor $30,- op een slaapbank bij mij in de woonkamer liggen, of ik rommel een doorgezaagd bed in de keuken weer in elkaar en daar mogen jullie voor niks in, zo stelt Katherine ons voor. We kiezen voor de privacy en de poen en maken het bed op in de open keuken.
Een uurtje later komt Katherine, helemaal blij, ons vertellen dat er een last minute annulering is geweest. Hierdoor is er in het bijgebouw een kamer vrij, die we kunnen gebruiken voor $25,- We kennen het bijgebouw, gaan verder ongezien akkoord en betalen cash. Een flinke tijd later zijn we klaar met inpakken en opruimen en lopen naar het bijgebouw. Daar blijkt er helemaal geen sprake van een annulering! Het gaat om de kamer van een van de vaste bewoners. Al zijn spullen staan er nog. Het bed is niet opgemaakt voor twee personen, de overbuurman snurkt zoals we nog nooit hebben meegemaakt. Kortom: belazerd.We gaan terug naar de open keuken en leggen de vermoeide hoofden te ruste. We slapen als een blok, rattenvrij, omdat twee katten gezellig bij Marleen’s voeteneind de nacht doorbrengen. De volgende ochtend verlaten we de accommodatie voor dag en dauw en zien niemand - ook Katherine niet, die de 25 zilverlingen daarmee in eigen zak houdt.
Eind goed ...
Inleveren van de auto gaat soepel. De dame achter de balie is uit vriendelijker hout gesneden dan haar chagrijnige collega van een maand eerder. We dien een koffietje en krijgen bij het opstijgen nog een prachtig afscheidscadeau: een fenomenaal uitzicht op beide reuzenvulkanen: de een de zwaarste, de ander de hoogste berg ter wereld. |
| Mauna Loa (L) en Mauna Kea (R) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten