Klamath Falls, Lavabeds NM, Lassen NP

Klamath Falls, Lava Beds en Lassen NP

De reis gaat verder!

Vanaf de zuidelijke rand van Crater Lake hadden we in de verte de weidse vlakten in de omgeving van Klamath Falls al zien liggen. Het zijn niet zomaar loze vlakten, maar ze herbergen het Lower Klamath en Tule Lake National Wildlife Refuge. Iets verder naar het zuiden ligt ook nog eens het Lava Beds National Monument. Daarom, vóórdat we doortrekken naar Lassen Peak, de meest zuidelijke vulkaan van de Cascade-range, doen we deze twee knallers aan.

Beide gebieden bieden bijzonderheden die we niet voor mogelijk hadden gehouden.

Amerikaanse stierkikker

Prionus Californicus (Een boktor)

Dwergwaterlelie

Klamath en Tule

Miljoenen vogels, vooral tijdens de vogeltrek. Wetland van internationale allure. Nou, daar worden we wel warm van. Online en in de brochures van deze natuurgebieden staan de gebieden die permanent of af en toe nat dan wel onder water staan, duidelijk aangegeven. 
Onze camping van de komende periode ligt in Lava Beds en om daar te komen rijden we langs Tule Lake. Grotendeels droog en vooral akkerland. Bizar.

De volgende ochtend gaan we vroeg vogeltjes kijken in het permanent natte gedeelte en dat wordt een succes. Daarover later meer. Ná het vogelen rijden we naar het bezoekerscentrum, tussen de onverwacht droge velden door. Opnieuw bizar. 

Witte pelikaan

Klein koolwitje op adderwortel

Western pond turtle

Hap!

Fluweelmier

We spreken uitgebreid met de dienstdoende ranger, die duidelijk aangaf zijn woorden zorgvuldig te moeten kiezen. Afkomstig uit de omliggende boerengemeenschap, verantwoordelijk voor het milieubeheer, ondergeschikt aan oudere wet- en regelgeving  had hij een niet altijd even benijdenswaardige positie.

Kort en goed kwam zijn verhaal hier op neer: het waterbeheer (lees: welke sector krijgt wanneer hoeveel water) in het Wildlife Refuge had drie pijlers, waarbij afspraken met Native Americans en de bescherming van een bedreigde vissoort bovenaan stonden. Natuur en landbouw stonden samen op de tweede plaats.

Tot zover het officiële verhaal. Wij hebben uitgebreid in het gebied rondgereden en kunnen maar één ding concluderen: landbouw staat op grote schaal ruim op de eerste plaats. 
Op enorme arealen die volgens de brochure watergebied of moeras zouden zijn, werden granen verbouwd. Waar drooggevallen moeras lag, werd in het gebied ernaast besproeid.

Dit beeld van een onmogelijke spagaat typeert de VS. Natuurgebied met een volwaardige wildpopulatie stimuleren, maar tegelijkertijd de jacht toestaan. Bossen in hun natuurlijke staat houden of willen terugbrengen, maar tegelijkertijd voor grote gebieden een kapconcessie uitgeven, kostbare wetlands willen beschermen maar toch de landbouw in dat gebied voorrang geven. Wanneer dan een gebied dat éigenlijk een wetland zou moeten zijn, tot aan de horizon met graan bebouwd is, dan maakt een beetje onkruid-besproeien niet uit. Toch?

Vogeltjes 

Iedereen weet het: vogeltjes zingen vroeg. Dus gingen wij ook héél vroeg op pad om in het enige échte meer dat in het Tule Lake Refuge ligt, bijzondere soorten te spotten. Dat lukte met de verrekijker heel aardig, helaas waren de beestjes voor Marleen's fototoestel meestal te ver weg. Zo staan bijvoorbeeld de prachtige Amerikaanse blauwe kiekendief en de elegante zwanenhalsfuut niet op de foto.

De laatste avond in dit gebied gingen we tegen zonsondergang op pad en dat leverde minimaal 12 in de schemering jagende nachtzwaluwen op en in de koplampen van de auto zagen we een ransuil en een kerkuil.

We zitten duidelijk buiten het trekseizoen en het habitat van de vogels is behoorlijk ingeperkt. De aantallen zijn gewoon een stuk lager: we hoorden dat op het hoogtepunt van het seizoen, er ooit zó veel geoorde futen waren dat je bij wijze van spreken over een futen-tapijt naar de overkant kon lopen.

Bergspotlijster

Klamath: droevige geschiedenis

De uitgestrekte landbouwgronden tussen Klamath Falls, Tule Lake en Lava Beds zijn het resultaat van een droevige geschiedenis. Gedurende de lange periode vóór de komst van de Europeanen was Tule Lake een fors meer, belangrijk voor verschillende Native stammen. Daar kwam in de 19e eeuw een eind aan toen het Amerikaanse leger na een lange strijd het gebied bezette en de lokale cultuur de facto uitroeide.

Begin 20e eeuw werd besloten om het gebied grotendeels droog te leggen en om te zetten naar landbouwgrond. Via een loterij werden percelen aan (uitsluitend blanke) kolonisten toebedeeld, die sindsdien het voornaamste deel van de bevolking uitmaken.

Natuurgebied.........

Torenvalk

Kalkoengier

Kalkoengier

Lava Beds

Opnieuw een reusachtig gebied met een roerige geologische geschiedenis.  Vijfhonderdduizend jaar oud, honderden plekken waar lava uitgestroomd is in ruim 900 lavatube caves:

Lavatubes ontstaan wanneer stromen van hete, stromende lava afkoelen. Het centrum van de stroom blijft warm en blijft stromen naarmate de buitenkant begint af te koelen en uit te harden. De hete lava loopt verder uit, waardoor een pijpvormige grot achterlaat.
De grotten in het park zijn zo'n 40000 jaar geleden gevormd en, hoe leuk, een aantal zijn toegankelijk gemaakt, zonder gids!

Hatsekidee, wij naar benee!

Letharia vulpina

Smoothstem blazingstar

Via een steiger-ladder afdalen, van 20+ naar een constante 13 graden, van daglicht naar absolute duisternis. In het licht van de lampen zijn het grotten met zwarte plafonds, of groen, of goud. Het is daar beneden fantastisch!  

Grotten waar je rechtop in kunt staan en lopen, grotten waar je moet bukken of bijna op je hurken moet schuifelen en moet oppassen dat je je hoofd niet stoot…

Net z'n vader ...

 

Bovengronds mag Lava Beds er ook zijn! We beklimmen een sintelbergje om van het uitzicht te genieten, picknicken tussen woest lava-gesteente en genieten van de muildierherten die over het campingterrein scharrelen.

De voorlaatste avond in het NM raken we aan de praat met een gezin uit Oregon. Ze hebben twee kinderen. De oudste, een enthousiaste sterke meid van 16, zit vól plannen om na de highschool te gaan reizen. Haar ouders stimuleren haar om haar dromen te gaan realiseren! 

Nou, daar wilden we best aan meewerken: we hebben ons emailadres gegeven, voor wanneer ze tips of hulp nodig heeft of gewoon even wil komen logeren.

Muildierherten

Op naar Lassen!

We hobbelen een stukje verder naar het zuiden. Daar ligt Lassen Volcanic National Park op ons te wachten!
Lassen Peak is een kegelvulkaan. Hij is ontstaan doordat de lava te dik was om over grote afstanden te stromen en al in de kraterpijp stolde. Toenemende druk veroorzaakte daarna een stoomexplosie, die de stop verbrijzelde, met als gevolg een lawine van rotsen en gesmolten sneeuw.

Onze eerste camping ligt pal ten noorden van het NP en we passeren in het park vrij snel de verwoestingen die de verschillende uitbarstingen van de vulkaan hebben veroorzaakt. Gebieden met veelzeggende namen als Chaos Crags en Devastated Area.

We hebben drie wandelingen op ons programma staan. Makkelijk langs Terrace Lake en Shadow Lake, later eentje naar de hotspots in Bumpass Hell en een zwaardere naar de top van Lassen Peak. Deze wandel-beklimming begint op 2600 m, is slechts 3,9 km lang maar gaat wel naar 3185 m toe. Doen we! Van te voren hebben we al even gekeken hoe e.e.a. er bij de parkeerplaats en wc's voorstaat: dat zit wel goed!

Terrace Lake

Zilverlupine

Vlak bij Devastated Area

Rubber Rabbitbrush

Geelstuitzanger

Ook hier: bosbranden

Een litteken, geen pad…

Vanaf de parkeerplaats is, ongeveer in het verlengde van de eerste paar honderd meter van het pad, een dunne streep schuin omhoog te zien. Het lijkt erop dat het pad vanaf daar stevig stijgend de berg op gaat.
Niets is minder waar. Bij de "streep" staat een bord met daarop een smeekbede en een waarschuwing. 
De "streep" is niet het pad, maar een litteken in de kwetsbare alpine vegetatie. Veroorzaakt door tientallen wandelaars die het een goed idee vonden om van de 3.9 km een honderdtal meters af te snijden. Duurt decennia voordat het litteken hersteld is. 

Links van de 2 wandelaars zie je het litteken. 

De smeekbede: Blijf op het pad.
De waarschuwing: Blijf dom doen en de Lassen Peak trail wordt afgesloten voor individuele wandelaars en alleen opengesteld voor groepen, onder begeleiding.

Visarend

Lassen Peak

Vroeg begonnen is het halve werk, zeker bergop! Dik aangekleed, want het waait fors en de temperatuur boven kan flink dalen. Onderweg zien we ook mede-wandelaars, slechts gekleed in korte broek en t-shirt. Onbegrijpelijk, maar wel cool… 

Na het heerlijke nieuwe ademhalen wat Marleen vorig jaar in Italië tot grote hoogte bracht en de verschillende bergwandelingen die we deze reis al hebben ondernomen, is de blijde verwachting dat Lassen met plezier bedwongen zal worden.

En ja hoor, we lopen netjes en zonder problemen omhoog (kijk es even: klik!), klûnen ondertussen nog even over een klein sneeuwveldje en ook de laatste meters gaan soepel onder de trailrun-schoenen door (detail: sinds ons pensioen in 2017 hebben we geen meter meer op hoge of mid bergwandelschoenen gelopen. Alles gaat op soepele trailrunners). Videootje nét onder de top: klik!

Op de flanken van Lassen Peak

Makkelijk op 3000 m. Longen geen probleem. Héérlijk!

Nog een klein stukkie: rechtsboven is de top

Naar beneden gaat in ouderwets recordtempo. Niet dat het weekend is, maar omdat we vinden dat we het verdiend hebben (😳😁), sluiten we de dag af met een prima Amerikaans biertje. (Van bier brouwen hebben ze hier trouwens meer kaas gegeten dan van kaas maken. Wat daarvan toch in de supermarkt ligt. Gutogut. Rommel.) 

Bumpass Hell

Een goede duizend meter onder de start van de Lassen Peak-trail ligt een gebiedje met verschillende minerale bronnen.

Zielig verhaal wel. Meneer Bumpass had het idee dat hij, als eigenaar van de grond, met deze bronnen een fortuin zou kunnen verdienen. Bij een rondleiding waarschuwde hij zijn gevolg om niet van de gebaande wegen af te wijken, omdat de grond hier en daar verraderlijk dun zou kunnen zijn. Hij had het nog niet gezegd of hij stapte verkeerd, de grond bleek slechts een dunne korst boven een hete blubberbron te zijn. Bumpass kreeg lelijke brandwonden aan zijn been en kon zijn dromen niet verwezenlijken. 

De Bumpass Hell was geboren.

Bumpass Hell

Helemaal alleen, meegenomen en achtergelaten door de gletsjer.

Forelletjes

Zuid van Lassen staan we twee nachten op een kleine camping aan een riviertje waar druk op forel gevist wordt. Eén van de 'vaste klanten' op de camping komt naar ons toe en vraagt of we er de volgende dag ook nog zijn, dan heeft hij wat vis voor ons. Nou, wij zijn de volgende dag gewoon van de partij, ook al is het hartstikke koud! Blije Marleen: klik!

En ja hoor, 24 uur later liggen er zes (!) forelletjes in de pan te sissen! Heerlijk! 

Smullen!

Dixie Fire

Halverwege de weg door Lassen NP begint het: we rijden door aan weerszijden verbrand bos. Kilometer na kilometer gaat het door, ook wanneer we na het verlaten van het park verder naar het zuidoosten gaan. Video in Lassen zelf: klik!

Dit is het gebied van het Dixie Fire. Ontstaan toen, half juli 2021, een omvallende boom een hoogspanningskabel doorbrak. In het begin was de brand niet op tijd benaderbaar omdat een brug in onderhoud was. Dezelfde dag konden brandweerploegen niet naar het juiste gebied gestuurd worden, nadat surveillance-vliegtuigen moesten landen omdat iemand met een drone aan het klooien was (nog steeds is onbekend wie dat geweest is).

Dixie duurde drie maanden, verwoestte bijna 4000 km² bos, waarbij tweederde van Lassen NP getroffen werd. Ter vergelijking: een oppervlak van zo'n beetje 80% van de provincie Gelderland dat in lichterlaaie stond.
Twee jaar na dato is de verwoesting nog in al zijn droefheid aanwezig. Afschuwelijk. Video buiten Lassen - het gaat maar door! Klik!

Op naar de Sierra Nevada.

We zijn voorbij Dixie en gaan door naar een streek waar we nog nooit geweest zijn: de oostelijke Sierra Nevada. Klinkt magisch. Wordt magisch!

Lake Helen

Life is Good