Frankrijk: Luberon en Pyrénées Orientales

Le Colorado Provençal

Down to Earth

We schrijven dit blog in Zuid-Frankrijk, tussenstap onderweg naar Noord-Spanje. We blijven zo’n twee maanden weg. Een, in vergelijking met onze wereldreis, kortere trip. Die enorme reis maak je misschien maar één keer. Wat dat betreft is het weer terug op aarde, waarbij we ons donders goed realiseren dat de wereldreis een zeer indrukwekkende periode is geweest en dat we enorm hebben geboft dit te hebben meegemaakt.
Begon het thuis al weer te kriebelen? Ja en nee. We hebben het ontzettend naar de zin gehad sinds we terug zijn. Vaak sporten, gezellig en veel contact met de kinderen, familie en vrienden, vrijdagochtend naar de bieb, koffie drinken en krantje lezen tussen de ouwe mannetjes.
Maar toch hè?! Wanneer het dan wat kouder wordt, en we tegen elkaar zeggen: “straks is het al november, dan heeft het geen zin meer…”, tja, dan is de auto zo ingepakt en zijn we op weg.

Wel wat anders dan
Welkom in Hawaii ...

Toyota Yaris micro-camper

We rijden op ons gemak naar het zuiden toe. De eerste nacht slapen we in onze, speciaal voor dit soort gelegenheden aangepaste Toyota Yaris micro-camper!
Hartstikke handig, zo was onze ervaring met de Toyota Ractis (verso) in Nieuw Zeeland. Zou mooi zijn als dat met onze Yaris ook kon, was het idee. Punt is alleen dat van de Yaris de achterbank niet helemaal plat kan: er blijft een verlaagd gedeelte achterin over! Puzzelen, puzzelen. En wat blijkt? Onze Curver afwasbak, 10 liter, heeft precies de goede hoogte om het niveauverschil op te heffen. Dus hebben we er daar drie extra van gekocht, spullen erin en ertussen gedaan, planken (die we nog hadden liggen) er overheen en voilá klaar is onze bedbodem!
Van een oude grand foulard  heeft Marleen gordijnen gemaakt die met klittenband vastgezet kunnen worden. 
Beetje stoeien met rugzakken en dozen, maar het kan!

De kofferbak ingepakt!

Toon Hermans in de Luberon

Via onze vaste route rijden we het zuiden tegemoet. Eén aanpassing voor de lol: we nemen niet de Ardennen snelweg maar gaan secundair door Luxemburg. Daarna Metz, Nancy, Epinal, Besançon (blijft een mooie plaatsnaam) en Bourg en Bresse.
Op een aire halen we koffie. De bekers zijn weer van normaal formaat, in vergelijking met de verhuisdozen die in Amerika de toonbank over gaan!

Onderweg naar het zonnige zuiden - komt dat wel goed ...?

Na een redelijke nacht in onze micro-camper op een air, rijden we door naar de leuke camping Les Joncquiers in Saint Marie de Castillon, tegenover de bergrug van de Luberon. We blijven hier zolang het weer mooi blijft - de eerste dagen gaat dat prima. 25+ graden.

We zijn met drie andere gasten op de camping

Apt, centrum van de westelijke Luberon

Voordeel van deze camping is dat je direct in de omgeving lekker kunt kuieren, korte of langere rondjes, tussen wijngaarden, appelboomgaarden en bosjes door, of naar kleine oude dorpjes. De landbouw is kleinschalig, geen onafzienbare productievelden. Het wandelen gaat heerlijk, ondanks (of dankzij) het door the man himself luid en duidelijk zingen dan wel neuriën van een van Hans zijn jeugdliedjes:

Snottebelle Margarinetta
Smoesjes wat hore
Snottebelle Margarinetta
Smoesjes wat hore
Loena - Loena
Snottebelle Margarinetta
Loena - Loena
Nice koppie thee.

Wat een verbastering bleek te zijn van Toon Hermans’ kolderliedje Notte belle Margarinetta. We zijn ook nog op zoek naar de titel van Marleen’s favoriete neurielied. Het gaat ongeveer zo: "Teee Dee Dee Dee". Elke hulp is welkom.

Bruine sprinkhaan

De camping wordt gedraaid door twee no-nonsense vriendinnen. Wanneer op een middag de afwasplek onder de mieren zit, worden die resoluut met een vegertje verwijderd. Als er dan ook bijen en wespen zijn en een van de gasten zegt allergisch voor wespen te zijn, is de reactie: “dan was je toch morgen af”. Discussie gesloten….

Autoruit kapot: carglass

‘s Ochtends in het mooie morgenlicht zien we dat er een flinke scheur in de autoruit zit. Niks geen schot van die kwezel van een Sjakie van de hoek, uit dat soort van gevoelig gezongen lied van Connie Vandenbosch (even griezelen? Klik!).

Ruit kapot ...

Op 45 km rijden zit Carglass, Cavaillon. De monteur belt het 0800 nummer, en door een uiterst efficiënte dame in NL wordt alles wat betreft verzekering geregeld. De volgende dag worden we door - Oh wonder! -  een goed Engels sprekende Fransman van Carglass gebeld om de reparatie te plannen. Een dag later tuffen we weer naar Cavaillon, doen eerst nog een prachtige wandeling door een onverwachte gorge in het natuurgebied ten zuidoosten van de stad, laten ‘s middags de ruit repareren en besluiten tussendoor (of hebben dat de dag hiervoor al gedaan, lekker belangrijk), dat we woensdag de 7e vertrekken, vanwege het slechter wordende weer. Een wel zeer spijtig moment was, dat we na 20 minuten rijden met ons mooie nieuwe raam er een tegenligger voorbij kwam en er pats.........een steentje tegen de ruit vloog en...........Ja hoor een sterretje in het raam. Marleen had even een goed gesprek met onze lieve Heer. CarGlass heeft een goede klant aan ons. We besluiten om het sterretje in Nederland te laten repareren. 

Critter Intermezzo: Op de camping loopt van allerlei wilds rond, vooral rond de enige was-, douche- en afwasgelegenheid die nog open is. Het licht trekt van alles aan, ook een wolfspin met haar complete kroost van dit najaar op haar rug. Dit geeft het begrip "hangjongeren" toch een andere lading...

Wolfspin. Rechts uitvergroot: ze heeft al haar jongen op haar rug!

Bijzondere tuinkabouter en Muscat

Een bezoekje aan het nabijgelegen Saignon is zonder meer aan te raden. Leuk, oud, typisch Frans. 

Een pleintje in Saignon

Iets verderop woont en werkt de eigenaar en enigszins zonderlinge monsieur van Le Potager d’un Curieux: een handelaar in zaden van een groot aantal variëteiten van o.a. eetbare gewassen. Een medewerker, een aardige knul uit Nancy, leidde ons rond en was niet te beroerd om ons een flink aantal verschillende tomaten mee te geven. Verder kochten we nog een paar zakjes met zaden. De monsieur zelf was een non-communicatieve grijsaard type tuinkabouter, waar elk zinnig woord echt uitgetrokken moest worden. Niet getreurd, wij hadden een bakkie tomaten en uiteraard hadden we de, vorig jaar bij de Lidl in Frankrijk in de aanbieding gekochte, staafmixer bij ons (trouwe lezers herinneren zich het epos in Moutiers, hier nogmaals het filmpje: klik!)

Marleen tovert tomatensoep. Lang leve de staafmixer!

Dus: ook dit jaar veel tomatensoep voor weinig (recept: tomaten in stukjes in de pan, fijngesneden ui en flink wat knoflook erbij. Dan water, bouillonblokjes, kerrie en kurkuma. Tijdje koken, laten garen onder de pot cosy (klik!), mixen met de staafmixer, klaar!) 

Ook curieus: we lopen aan het eind van de middag een rondje in de buurt van de camping en komen langs een wijngaard waar tientallen trossen druiven gewoon op de grond liggen weg te rotten. Bij navraag blijken dat Muscat-druiven te zijn.

Niet voor de wijn, maar voor op tafel. En dan ‘moeten’ ze smetteloos zijn. Trossen met plekjes worden weggegooid. Elk jaar weer. Eigenlijk is het meer dan curieus: te debiel voor woorden.



Over het slechte weer was niks teveel gezegd, we zitten twee dagen vooral binnen in de tent te punniken en pakken op de eerstvolgende droge dag de hele zooi in. Wat een zootje. Hele dag bezig. Met een rugzak zijn we in 15” klaar. Maar goed, daar past natuurlijk van alles niet in wat we nu wel bij ons hebben. We vertrekken, op naar Spanje!

De avonden worden wat kouder ...

Llauro

Onze route voert langs Arles, bekend van Van Gogh. Lekker laten zitten: we rijden om voor een peccanbroodje van de Lidl. Gek? Dat was van Gogh ook …
Langzaam hobbelen we door naar het zuiden. Het schiet niet echt op want we rijden niet via de peage. uiteindelijk schieten we in de buurt van Narbonne de péage op, veranderen ons plan en gaan helemaal nog niet naar Spanje, we gaan naar Llauro in de Pyrénées Orientales, waar een hartstikke leuke camping is. Aanrader: klik! 

Pleintje in Llauro

Eigenaren Gijs en Muriel doen er alles aan om het verblijf zo prettig mogelijk te laten verlopen. Wandelroutes, gratis topografische kaarten te leen, gratis snoer om aan de elektra aangesloten te worden, uitgebreide bibliotheek, noem maar op.

Onze nieuwe tent: Big Agnes Tiger Wall UL 3. Met 1,33 kg lekker licht!

Le Colorado Provençal, Rustrel en Les Orgues, Ille-sûr-Tet

Ben je ooit, zoals wij, in de nationale parken van Utah geweest en vind je jezelf terug in de Provence of in de zuidoostelijke Pyreneeën, dan móet je langs Le Colorado Provençal en/of Les Orgues, want dat lijkt er wel wat op, zo heet het (waarom het gebiedje in de Provence dan “Le Colorado” wordt genoemd en niet “Le Petit Bryce Canyon Européen”, weten we niet). Echt mooi om te zien, Les Orgues is wat groter. Beide gebieden hebben wat ze aan de overkant van de grote plas Hoodoos noemen, hier heet het gewoon aardpijlers of, ook leuk, "gekapte juffrouwen" (Demoiselles Coiffées, een naam die eigenlijk bij de aardpijlers van Serre Poncon hoort: klik!)

Le Colorado Provençal

Ook in Les Orgues hebben we wat foto's gemaakt, en twee filmpjes: klik! en klik!

Wolfspin in Les Orgues. Deze keer zonder jonkies!

Verder ...

Uiteindelijk gaan we dan toch de grens over, richting Sitges, ten zuiden van Barcelona. 

Blijf ons volgen!

PS

De laatste nacht in LLauro hebben we in de auto geslapen, om de tent droog te houden: er was een hoop regen voorspeld. Gijs, de campingeigenaar had nog sangeboden om in de receptie te gaan slapen vanwege het slechte weer dat er aan kwam.  En die voorspelling kwam behoorlijk uit: 's nachts is de nattigheid met bakken tegelijk uit de hemel gekomen. Wij sliepen de slaap der onschuldigen en hoorden de volgende ochtend van collega-pensionado's dat ze in hun caravan nauwelijks hadden kunnen slapen, zó erg ging de boel tekeer.

Onderweg naar Spanje zagen we dat verschillende rivieren flink buiten hun oevers waren getreden en dat er diverse aardverschuivingen langs de kant van de weg waren; later lazen we dat het noodweer in Frankrijk helaas ook slachtoffers had gemaakt. Dan hebben we toch geluk gehad in ons autootje!