Via Algarviana - heet onder de voeten!

Camping O Paraíso

Vandaag was het 33 graden. Vanochtend zijn we naar Silves gelopen, een aardig dorpje met een rijke historie, op 3 km afstand van de kleine leuke camping, waar we inmiddels een kleine week staan. Het is een bekend tochtje, dat we al verschillende malen gemaakt hebben, geteisterd door loslopend hondenspul en van ellende blaffende beesten achter een hek en/of aan een korte ketting. Zielig eigenlijk, maar ook vreselijk irritant. Het is altijd weer een uitdaging om er heelhuids doorheen te komen.

Gelukkig is er, zeg maar, ook enige afleiding. Bijeneters vliegen over ons heen, tientallen ooievaars op nesten en in de lucht (vanochtend bij laag water aan de rivier stonden er een kleine zestig, vergezeld van zilverreigers en lepelaars), een koppeltje steltkluten rechts, een meute Sint Helenafazantjes (info: klik!) in het struweel.

Na wat heen en weer gevraag belanden we bij een winkel waar we nieuwe Campingaz kunnen kopen. Er tegenover blijkt markt te zijn - we slaan fors in met onder meer aardbeien die volgens Marleen lekkerder zijn dan uit haar eigen tuin, avocado, noten, sinaasappels (€0,50 per kg) en meer! (Alles wordt in de boom gehangen om het enigszins tegen insecten te beschermen.)

Via de supermarkt lopen we zwaar beladen terug naar O Paraíso. Halverwege krijgen we voor de derde keer deze week een lift van een Engels stel, collega-pensionado's, die in een soort semi-permanent huisje/caravan op de camping wonen. 
Inmiddels is het al traditie geworden om in de vroege morgen wanneer de temperatuur nog aangenaam is, anderhalf uur te lopen. In de avond herhaalt dit ritueel zich.

Na een rustige middag en heerlijk eten, lopen we ook deze avond nog even over de dijk langs de rivier de Arade, scoren onze eerste Grijze Wouw (info: klik!) en keren campingwaards, om nog mooi te genieten van de samenstand van de maan met Jupiter.

We eindigden het vorige blog met de aankondiging dat we de Via Algarviana gingen lopen. Wat doen we dan al zo lang op deze camping?

Intermezzo: jeugdherinneringen op de Rota Vicentina.

Afgelopen periode hebben we dagelijks kunnen genieten van de zee die aan de rotsige kust knabbelt. Het breken van de golven op de rotsen deed Hans terug denken aan een Engels gedicht van Wordsworth, dat hij in de 2e klas van docent Tanis leerde. Hier is een stukje:

It is a beauteous evening, calm and free,
The holy time is quiet as a Nun
Breathless with adoration; the broad sun
Is sinking down in its tranquillity;
The gentleness of heaven broods o'er the Sea:
Listen! the mighty Being is awake,
And doth with his eternal motion make
A sound like thunder--everlastingly.

Anderhalve week eerder

De GR-13, Via Algarviana! Een wandeltocht dwars door de Algarve, vaak zonder beschutting tegen de zon. Soms 30 km of meer zonder mogelijkheid om water of eten te kopen. Vanwege de oplopende temperaturen wordt geadviseerd om de Via uiterlijk tot juni te lopen. Dat wij eind mei zouden beginnen kón dus een risico inhouden. We hebben daarom een beproefde strategie voor ogen: héél vroeg opstaan en in de ochtendkoelte de eerste kilometers lopen. Dan een lange pauze, eten en daarna nog een paar uur doorstappen.

Het eerste traject startten we in Aljezur, tegen de westkust aan. We hoefden pas laat uit te checken bij de camping, het was bewolkt en niet heel warm. We lopen langs het geweldige picknickplekje waar we verschillende keren geweest zijn (video: klik!). Dan bij de supermarkt de boodschappen doen, watervoorraad aanvullen en daarna op pad. Het eerste stukje gaat over een industrieterrein, waar zomaar een heerlijk ruikende Ficusboom staat te bloeien! Nog nooit eerder in bloei gezien.

De omgeving is daarna wat kalig met struikgewas, kleine bosjes en af en toe een groep eucalyptusbomen - plantages wel te verstaan, de hopeloze ingreep van Portugese bosbouwers in het binnenland. Monocultuur, exoot, veroorzaker van droogte en verlaging van de biodiversiteit. Aan de ene kant snappen we het wel - iedereen moet eten en kijk wat we met Nederland hebben uitgespookt. Maar toch, zonde!

We lopen een tijd langs een klein riviertje en wanneer we een aantal plekken hebben afgewezen, kamperen we uiteindelijk op een klein verlaten zijweggetje, 10 m van het water (filmpje: klik!).

Wassen! Eten! Slapen!

De volgende dagen werpt onze strategie z'n vruchten af. Op tijd vertrekken, koffie, lunch en vers water en voedsel in het eerste dorpje dat we tegenkomen.

Na Marmelete (lekkere lunch!), is ons volgende doel Monchique, een dorp wat hoger in de heuvels met een apart microklimaat: meer bewolkt en koeler. Hier overnachten we in een klein pension. De volgende dag brengt ons geluk én we begaan een grote vergissing!

Koffie met een glimlach

Geen tent opbreken, slaapspullen inpakken, dus vroeg weg: even na zessen stappen we de deur uit. Een paar honderd meter verderop worden we verrast: een klein koffietentje, open! Een vrolijke meid neemt onze  bestelling in ontvangst. Het is net kwart over zes geworden wanneer we aan de koffie zitten. Met samen één Twix. Even later komen de eerste werklui binnen, koffie, roken en eentje neemt alvast z'n eerste pijpje bier van de dag. Zo begin je tenminste lekker soepel aan je werk....

We betalen (€ 1,20 totaal!) en we gaan de heuvels in, door een prachtig kurkeikenbos, op naar de hoogste heuvel van de Algarve. Het is mistig en fris. De top hebben we al snel te pakken.

Iemand heeft de moeite genomen een tafel naar boven te sjouwen. Het opschrift op de  tafel brengt de drinkebroer van beneden weer even in herinnering.

Een tijd later lopen we zomaar tegen een van de fijnste picknickplekjes OOIT aan. Op een grindbedje in de bocht van een riviertje. Zalige temperatuur, heerlijke plek om de tijd te nemen.

We volgen de rivier een paar kilometer, steken hem een paar keer over (filmpje: klik!), lopen over een recreatie/picknick terrein dat helaas mishandeld is: overal vuilnis en brandplekken. Zonde hoor.

In Silves, zes kilometer voorbij het eind van dit traject, blijkt een camping te zijn. Goed gevonden Marleen! Het is een eind sjouwen, daarom gaan we op tijd naar een slaapplek zoeken. We komen een idyllisch dal binnen. Water in de buurt. Bloemetjes. Vogeltjes. Geen mens te bekennen. Stil! Wel veel stenen op de grond, maar het is te doen.

JUT EN JUL!

Op de kaart staat, zo'n zes kilometer voor de camping, het symbool van een picknicktafel. We denken: vlakke ondergrond, tafel om aan te zitten. Prettig. En de volgende ochtend maar een klein stukje lopen. Vandaag wordt dan wel lang: 27 km. Twijfel. Twijfel. Bij twijfel niet doen!

Toch lopen jut en jul door. Steile hellingen over, warm, gehaast, naar de picknickplek. Die volgens inmiddels bekende Portugese gewoonte gesloopt dan wel verwaarloosd is. Niet vlak. Geen tafel. Geen water. Wel dom. We zullen jullie niet vertellen wat we op diverse plekken binnen de omheining van het vage bouwsel zagen liggen.

We think too much and feel too little

Charlie Chaplin

Gelukkig had Marleen vlak bij het Idyllische Plekje nog 1,5 liter water uit een meer gehaald, zodat we in ieder geval het vermoeide lijf konden wassen.

We overnachten 100m verderop onder de blote hemel en beloven elkaar dat we noooooit meer zo dom zullen zijn!

Misschien het verkeerde plekje, maar evenzogoed
een zonsondergang om nooit te vergeten

Intermezzo: Trail running schoenen met service.
In een eerder blog vertelde Hans over problemen met zijn schoenen: de waterdichtheid viel tegen. Vanaf de camping nog wat gemaild met de leverancier (Natural Born Runners uit Amsterdam)  en een lek-test gedaan. Toen ook die tegenviel reageerde de leverancier direct zoals het o.i. hoort; er is een nieuw paar opgestuurd, ligt thuis op me te wachten. Punt. Hartelijk dank Joris, je hebt een top bedrijf: Natural Born Runners (link: klik!)

O Paraíso en Silves

De dagtemperatuur loopt op naar flink boven de 30 graden en dat zal de komende tijd niet anders worden. De camping is er eentje van ons soort. Klein, zo'n 20 plaatsen, lekkere douches, aardige eigenaresse, mooie omgeving. We besluiten hier te blijven en af te wachten tot het wellicht later in juni koeler wordt. Tijd zat! Er staan 4 vaste plaatsen bezet waarvan er 3 niet te zien zijn en wij zijn de enige trekkers.

Deze streek is honderden jaren lang 'Moors' gebied geweest. Bij de VVV van Silves hangt een gedicht van Ibn Ammar, heerser uit de 11e eeuw, die in ieder geval een deel van het hart op de goede plaats had. We willen het jullie niet onthouden:

This poem is for you,

Like a garden visited by the breeze,

In which the night dew has come to rest,

Embellishing the flowers,

From your name, I have made a golden robe for you,

With your praise, I spread the finest musk.

Om af te sluiten​

Beneden aan het water is een kleine uitspanning. Officieel vanaf juni elke dag open, maar deze juni niet. Officieel in het weekend open maar gisteren, zaterdag, had de eigenaar een bruiloft dus bleef de tent dicht. Je moet soms kiezen. Vandaag is hij open. Vanaf een uur of één komen de auto's al aan. Niemand komt lopend of op de fiets. Dat doen alleen toeristen. Wij zijn toeristen dus lopen we nu naar beneden. Biertijd!