Walvissen en koeien

Verwondering

Zaterdag zijn we vertrokken van het walvissencentrum. Prachtige week geweest! Sinds 1987 is Serge met Espaço Talassa als eerste walvis watching begonnen (link: klik!). Ze helpen ook mee gegevens te verzamelen voor wetenschappelijk onderzoek. Bijvoorbeeld foto's tbv identificatie van walvissen en het taggen van schildpadden. We zijn vijf keer uitgevaren en zijn elke keer getrakteerd op fantastische ontmoetingen met prachtige walvissen en dolfijnen.

Op een gegeven moment wilden een aantal mensen alleen met óns mee, omdat wij geluk zouden brengen. 😊

Naarmate de week vorderde werd de zee steeds onstuimiger. Marleen haar lichaam kwam op een gegeven moment flink in protest en het gevolg was dat ze op het laatst nog alleen maar bezig was haar maaginhoud binnen te houden. Missie geslaagd, alleen heeft ze de dagen erna wel pilletjes tegen zeeziekte geslikt. Hans had nergens last van, de bikkel.

Responsible whale watching

De dieren werden met maximaal 3 boten benaderd en altijd werd er een behoorlijke afstand gehouden om de dieren niet te verstoren en bleven we niet langer dan een kwartier in de buurt. Dit alles in tegenstelling tot de super-commerciële whale watching business die helaas ook op de Azoren veel voorkomt.

Bijna elke avond was er een interessante lezing.

Op ons YouTube kanaal vinden jullie o.a. een video van onze ontmoeting met een enorme groep zwarte zwaardwalvissen: klik!

Bijzondere verrassing

Op één van de dagen waaide het te hard om uit te varen. We hebben daarom een lange wandeling gemaakt. Al vrij snel hadden we trek in koffie en toen we in een dorpje op zoek gingen naar een cafeetje, wachtte ons een enorme verrassing. Marleen dacht iets café-achtig te zien en vroeg de vrouw die net naar buiten kwam of het een café was waar we koffie zouden kunnen krijgen. De vrouw gaf aan dat het geen café was, maar dat we met haar mee moesten gaan en dat zij wel koffie zou regelen. Het bleek een grote zaal te zijn waar allerlei voorbereidingen werden getroffen voor het feest Festa do Divino Espirito Santo, dat eens in de vijf jaar wordt georganiseerd. Zeven weken lang wordt er elke week gezamenlijk gegeten met zo'n duizend mensen!

We werden rondgeleid door een super lieve oudere vrouw die honderd uitpraatte .............in het Portugees. Een jongere man vertaalde af en toe wat als hij in de buurt was. We werden verwend met koffie en een lunch!!! Zo mooi, zo gastvrij!

Wandelen op het centraal plateau

Na een week verwennerij weer bikkelen. De rugzak op en lopen op het centraal plateau. We hadden prachtige uitzichten op tientallen van de ruim 200 vulkaankegels die Pico rijk is, maar ook deze keer liepen we praktisch alleen maar op asfalt. Ze kennen hier nauwelijks echte onverharde wandelpaden. Gelukkig heeft Marleen vlak voor de vakantie nog op de valreep de meest fantastische lage goed dempende trailrunningschoenen gekocht.

Intermezzo: Trail running schoenen versus wandelschoenen 

Later dit jaar gaan we lang naar Nieuw Zeeland en Tasmanie. Eén van de onderwerpen waar we veel over gelezen hebben is de keuze van de beste wandelschoenen: (half)hoge bergwandelschoenen, of lage wandelschoenen. Verschillende blogs gingen over trail running schoenen: hardloopschoenen met uitstekende grip en goede demping. Ideaal ook voor Nieuw Zeeland, vanwege de soms zeer natte omstandigheden of wanneer een rivier doorgewaad moet worden. De auteurs van de blogs schreven ook dat je sterkere voeten en enkels krijgt, waardoor de hoge sluiting van bergwandelschoenen overbodig wordt.

We hebben ons laten overtuigen en zijn op zoek gegaan, een nieuwe speld in een kleurrijke hooiberg. 

Hans is uitgekomen bij de Topo Hydroventure, in Amsterdam gekocht bij Natural Born Runners (website: klik!). Lopen heerlijk, enige minpuntje is dat de beloofde waterdichtheid tegenvalt: ook de "lopen door nat gras"-proef leidt tot natte voeten. 

Marleen heeft vanwege haar oude knieblessure stevige eisen aan de pasvorm en vooral de demping. Nog geen week voor vertrek heeft ze haar Beste Schoenen Ooit gevonden: de Columbia Caldorado II outdry. Waterdicht! Demping waar de prinses op de erwt zich op zou verslapen. 21 km over asfalt zonder knieklachten. Online gekocht: klik!

Verder op het centraal plateau...

We dachten slim te zijn door via de weilanden en iets wat op paadjes leek, een stuk af te snijden en onverhard te lopen. We kwamen hopeloos vast te zitten, omdat we steeds uitkwamen bij bossen die volledig ondoordringbaar waren. Uiteindelijk flink uit de koers geraakt maar wel weer een asfaltweg gevonden. We zouden 6 km over de geasfalteerde grote weg moeten lopen. Gelukkig kwam er weer een engel voorbij en deze keer in de vorm van meneer de dominee himself van de Protestantse kerk!!!! Hij reed zelfs voor ons om en bracht ons naar het meertje waar we in ieder geval langs wilden lopen. En nam met een 'God bless you' afscheid!

Zelfs bij het meertje liep de asfaltweg tot aan de oever. Tegen een muurtje, als bescherming tegen de wind, hebben we geluncht.

De inheemse vink.

Aan het eind van de dag hebben we een mooie slaapplaats gevonden. 

De volgende dag werden we wakker en stonden we half in de mist.

De volgende dag hebben weer onze route vervolgd. De eerste 3 km was super stijl naar beneden door een zeer dicht bos.

Hier bloeide de gemberplant die je op het hele eiland overal tegenkomt.

Het is een geïntroduceerde soort die net als de Winde en de Hortensia een ware plaag aan het worden is. 

Tot nu toe de mooiste wandeling via een echt wandelpad!

We kwamen uiteindelijk bij een picknickbplaats uit met een natuurlijke waterbron. De eerste tot nu toe. We hebben ons lekker gewassen, water gevuld en eten gekookt.

Tot nu toe is het vrij lastig om aan water te komen. Het regent regelmatig, maar het water verdwijnt heel snel in de poreuze grond. Daarnaast is het zo dat er heel veel koeien rondlopen die ongelofelijk veel verrassingen achter laten wat op zich al een uitdaging is om niet over uit te glijden, ook op het asfalt.

Storm

In de loop van de dag begon het enorm te waaien. De uitdaging werd het vinden van een beschutte plek. Dit is ons gelukt en wel op een hele bijzondere plek. We hebben onze tent opgezet in een koeienkraal. 😅😅 Uiteraard tussen de vlaaien, maar behoorlijk beschut. Ja, het blijft altijd een kwestie van keuzes maken. De wind nam in de nacht stormachtige vormen aan en Hans heeft twee maal de haringen opnieuw in de grond moeten zetten, omdat ze door de storm uit de grond werden getrokken. De volgende dag was het niet veel beter.: zie de video op ons YouTube kanaal: klik!

Pal tegen de wind in liepen we naar Madalena. En weer kwam er een engel voorbij. Nu twee boertjes met een pickup truck. We mochten zo achterin de bak klimmen. Even een kleine krachtsinspanning en daar zaten Jut en Jul met een brede grijns te genieten van de lift! Even later mochten we eerste rang gaan zitten, wat inhield dat we in de auto zelf mochten plaatsnemen. Ook deze keer werd er honderduit tegen ons gepraat...........in het Portugees. Wel was het zo dat hij iets van ons Spaans kon verstaan. Zo mooi, zo vriendelijk en wat word je daar blij en gelukkig van! 😊

We werden keurig afgezet in het centrum van Madalena en een half uur later zaten we aan de koffie met gebak!!! Mooi leven zo!!!!!