Tien jaar eerder gestopt met werken: de wereld in!: Het plantenrijk centraal: zuidwest VS

Carrizo Plains

Vol verwachting klopte ons hart! Verwachtingspatroon: een volkomen van mens en dier verlaten vlakte, vól met prachtig bloeiende bloemetjes. Onderweg naar de Plains werden we echter al met het smoel op de werkelijkheid gedrukt. Her en der waren de heuvels weliswaar bebloeid, tóch bleken meer mensen van het natuurschoon aan het genieten dan wij alleen.

Allium campanulatum

Vlezige hokjespeul

Het was nog niet de spreekwoordelijke Kalverstraat, maar van een behoorlijke drukte kon je toch wel spreken. Los daarvan was het fors genieten hoor! Door de regen van de afgelopen weken stonden de velden prachtig in bloei. Enkele jaren geleden was dat wel anders, zo hoorden we: door de droogte waren de Plains toen alleen maar bruin.

Lasthenia californica

Een ridderspoor

Lasthenia californica en Goud papaver

Je ergert je wel eens

Prachtig, prachtig, die bloemenzeeën. Maar waarom mensen dan de bizarre gewoonte ten toon spreiden om de velden in te lopen, er in te gaan liggen (!), bizarre selfies makend, het ontgaat ons. Zoek op Instagram maar eens naar #carrizoplains. Naast prachtige foto’s vind je genoeg om te janken.
Nu meer mooie plaatjes:

Sand blazing star

Gladde woestijn paardebloem

Hallo meneer de Uil!

De Plains kennen een heuse BLM-campground, gratis, met pit-toilet en picknickbanken. We vinden een plekje op een mooi stukje gras en terwijl de camping zich langzaam behoorlijk vult, raakt iedere liefhebber in de ban van een stel prachtige Amerikaanse oehoes die tussen de paar bomen die er in de wijde omtrek te vinden zijn, heen en weer vliegen. Het spul is uiterst fotogeniek!

Amerikaanse Oehoe

Terwijl Hans deze tekst typt, landde er trouwens een mooi spannertje op zijn beeldscherm:

Jut en Jul ruiken een buitenkansje!

Ons volgende doel, Joshua Tree NP, was wat te ver rijden om rustig karrend op één dag te bereiken. Gelukkig lag er een, volgens de website, erg mooie camping tussenin, zodat we op voorhand besloten twee nachten te blijven. Je kon 24/7 in een heuse hotpool borrelen, waarbij je door het mineraal-rijke water vertroeteld en versterkt zou worden. Wie wil dat nou niet?! Buitenkansje!

Toen we vanuit de hoofdweg de afslag naar de aan een zandweg gelegen camping inreden, begon de twijfel langzaam maar zeker toe te slaan. Wát een dump, wat een bende. Halve caravans her en der, een autowrak in een aanpalend meertje, overal resten bouwmateriaIen. Een afgetrapt veldje naast de zompige burelen deed dienst als kampeerterrein.

Douchen kon, met zwaar naar rotte eieren ruikend stinkwater. Handen wassen dito. Een joint-paffende man deed zijn best een groep kinderen tot de orde te roepen, evenwel zonder resultaat. Er viel een hoop te zien en te beleven dus!

Te laat om verder te rijden, dan maar boodschappen doen en één nachtje blijven.

Dik twee uur later kwamen we terug.

Hek dicht.

Hans rende, gewapend met hoofdlampje, naar het campinkje, waar de bovengenoemde groepsleider-van-dienst wazig naar twee huizen verderop wees, alwaar de caretaker zou moeten wonen…

Hans ernaartoe, z'n uiterste best doende zichtbaar te blijven, onder voortdurend hallo hallo roepen. Bij beide huizen op ramen kloppen bleef zonder resultaat. Geen gehoor.

Terug naar het hek, waar Marleen nog stond te wachten. Koortsachtig overleg: bellen. En ja hoor, de caretaker nam slaperig op, begreep het probleem en kwam even later aangereden. Hek open, wij naar binnen, naar de camping, waar een wanhopige groepsleider een meute kinderen tot slapen probeerde te overreden, elke anderhalve zin eindigend met I'll tell your mother! En dit alles tot diep in de nacht.

We kregen rond deze periode via WhatsApp het volgende bericht van Robin:

Conclusie: wat Hans deed, gaan we noooooooit meer doen!

De volgende dag reden we al vroeg weg. We hebben geen spannende foto's gemaakt en gaan nooit meer terug om dat gemis goed te maken. Trouwens toch een foto (hieronder) en later komt ook nog een video, die we nu even niet kunnen uploaden.

Geoorde aalscholver

Joshua Tree NP

Stof stof stof - sinds we uit Carrizo Plains vertrokken zijn, rijden we door woestijngebied en waait er fijn zand en stof over ons heen. Het is al erg genoeg dat wij stof zijn en tot stof zullen wederkeren (aldus Genesis 3:19), maar dat we ondertussen in dit ondermaanse de rommel ook nog eens overal hebben zitten, is wel héél grijs. Daarom een stofrijk maar evenzogoed prachtig lied opgezet, met een mooie levensles: Dust in the Wind, van Kansas (klik!)

Gelukkig was niet alles stof: onderweg naar Joshua Tree konden we bij een grote rest-area onze geslonken watervoorraad aanvullen - nodig, omdat, behalve bij het visitor centre, er in het park verder geen water is.

Zwartkeelgors

In de loop van de middag reden we het park aan de noorwestkant binnen en probeerden, omringd door de echt heel bijzondere bomen, een plek op één van de negen campings te vinden. Dat viel tegen: alles vol, dus was het doorkarren naar de BLM dispersed campground (lees: een legale wildkampeerplek op public land), net ten zuiden van het park. Prima plek om de nacht door te brengen, met alleen het monotone geraas van het autoverkeer op de I-10 als achtergrond. De hele nacht.

De Joshua tree:

Omdat we tijdens onze rit door het park al een aardig idee hadden van wat we waar in detail wilden gaan bekijken, konden we de volgende dag rustig het ene na het andere bijzondere schouwspel bekijken: dit vind je nergens anders ter wereld dan in de zuidwestelijke woestijnen van de VS. Gaaf om hier te zijn!

Bij een plek waar Marleen een mooi exemplaar van de Ocotillo-plant aan het fotograferen was, raakten we aan de praat met Rob uit British Columbia, Canada. Hij gaf ons allerhande tips voor onze reis naar o.a. Banff en Jasper en zou ons later ook uitgebreider emailen met nóg meer tips. Door hem werden we overgehaald om al in juni die kant op te gaan, omdat het in juli en augustus enorm druk is. Aanpassen dus!

Ocotillo

Joshua Tree: wát een landschap en hoe prachtig ingewikkeld zit de natuur ook hier in elkaar, in een gebied waar overleven tot een ware kunst verheven is.

Een Stekelleguaan

Mojave-heuvelcactus

Cholla

Beverstaart cactus

We slapen twee nachten op Joshua Tree Lake Campground, klein half uur rijden vanaf de ingang van het park. Stoffig gedoe, wel heel aardige mensen en prima voorzieningen. De eerste avond en nacht waaide het zó hard dat het fijnste stof door het muggengaas van de binnentent heen drong. Gelukkig was dat de volgende dag over en konden we lekker pensioneren.

Lek aan de Colorado

Na een goede nachtrust brachten we opnieuw een volle dag in het National Park door en sliepen daarna op dezelfde BLM-plek als eerder. Dan: vroeg op, want het was zo'n 500 km rijden naar onze volgende bestemming! Potentieel dan, want eerst gingen we nog even kijken bij een tussendoor-campinkje aan de Colorado.

Leuk leuk leuk. Mooi plekje pal aan het water, onder een paar boompjes. De aardige eigenaren komen even later gedag zeggen en melden dat er een ratelslang op het terrein is, maar dat het grootste probleem de mosquitos zijn: daarom is de camping nu leeg, in de zin van: iedereen is weggegaan.

Het gesprekje duurde 5 minuten en in die tijd zijn we allebei 7 keer gestoken. Wegwezen dus, heel jammer.

Saguaro NP

Saguaro

De bloem bloeit maar 24 uur.

Doorsnee van de Saguaro.

Auto op cruise control en een beetje vaart maken: nog 350 km en dan graag vóór donker binnen zijn. Moet kunnen, we hoeven niet bang te zijn dat de camping vol is: ons doel is een stuk BLM land waar ruimte genoeg is.

Onderweg kwamen we dit bord langs de snelweg tegen:

Nog nooit zoiets in Nederland gezien. Daar gaat het dus om als reiziger: nieuwe dingen meemaken. 🥴

Op het BLM terrein wordt nog even fijntjes gewezen dat de doorgaande gravelweg door smokkelaars en illegale immigranten gebruikt wordt en dat er daarom door de local law enforcement streng gecontroleerd wordt. Dan slaap je toch beter, zeg nou zelf!

De volgende twee dagen zijn we in het park met de bijzondere grote cactussen: Saguaro NP. We zagen onderweg de heuvels al vol staan met deze reuzen. Ze groeien zo'n 2,5 cm per jaar en we hebben exemplaren van zeker zes of meer meters hoog gezien. Knapperds.

Rozebloemegelcactus

Opuntia Engelmannii

Hekstaartleguaan

Krombekspotlijster

Wanneer we een lange wandeling in dit bijzondere gebied maken, komt de omgeving heel vreemd, bijna buitenaards over. We kennen bos, we kennen bergen, maar dit hebben we echt nog nooit gezien. Fascinerend. Filmpje: klik!

Ratel...

De tweede dag zijn we vroeg op en ontbijten aan een picknicktafel in het park. We zijn helemaal alleen. Om de spijsvertering te bevorderen doen we een kort loopje vanaf het parkeerterreintje.
Het is stil.
Té stil...

Marleen gaat voorop, we zijn nog geen 10 meter onderweg. En ja hoor...... het is zo ver!!! Ratel de ratel, met aanvalshouding!!!! Nog geen 40cm van haar voeten af! Ze had even niet naar de grond gekeken maar om haar heen.😱 Ze liep gauw achteruit en de slang ging er rustig vandoor, richting … Hans. Die was ook niet gek en ging ook schielijk achterruit. Na nog wat geratel en gesis verdween de slang onder een hoop dode planten. Pfff!! Spannend hoor, nieuwe dingen meemaken, maar zo'n slang in je aura is toch wat veel van het goede.

Wel gaaf ook, eigenlijk. Helaas zijn we er in de consternatie niet toegekomen om foto's te maken. De ratelslang was een Western diamondback, bij ons bekend als de Texaanse ratelslang. Wikipedia zegt: "Uitermate giftig en verantwoordelijk voor de meeste dodelijke en ernstige slangenbeten van Noord-Amerika". Brrrrrr.

Terug naar de camping voor een snelle lunch: wanneer je je boterham vijf minuten laat liggen, is hij volkomen uitgedroogd en voelt dan aan als geroosterd brood! Overigens een heerlijke camping, waar ook veel vogels te spotten zijn.