Snow Canyon en Goblin Valley

Snow Canyon State Park

Na de lange rit vanuit Arizona (zie vorig blog, klik!), zijn we terug waar we vijf jaar geleden Utah binnen zijn gekomen: St. George, een uitgebreid neergezette stad, zes afritten langs de snelweg, elke afrit voorzien van minimaal zes fast-food tenten, die slechts een beperkte aanvulling zijn op wat de stad nog meer aan vreetschuren te bieden heeft.

De Forest Service camping bij Red Canyon is vol. De eerste BLM camping die we opzoeken, op basis van een review op iOverlander, is inmiddels onder een luxe nieuwbouwwijk-in-aanbouw verdwenen. We vinden tenslotte een BLM camping er vlakbij. Een plekje op een heuvel boven de voorstad Santa Clara, met zicht op de prachtige besneeuwde toppen boven Snow Canyon.

's Nachts is de stilte volkomen en de sterrenhemel om van te dromen. 

De volgende ochtend worden we begroet door een aardige pensionado-vrijwilliger-controleur, die, je bedenkt het niet, toen hij 9 maanden oud was met zijn ouders vanuit Friesland naar de VS emigreerde. Net als heit z'n hele leven in de dairy gezeten, nu gezellig als vrijwilliger toeristische info uitdelend aan zwervers zoals wij.

Op naar Snow Mountain Canyon Statepark, plekje op de camping aldaar zoeken. Met douche. Beetje de stoflaag eraf borstelen!

Tja, weekend: hartstikke vol. We druipen af, janken! Zó zielig, dat de voorzienigheid ingrijpt. We zijn nog maar net met hangende schouders bij de auto terug of de receptie-ranger komt aangerend met een verrassing: er is een annulering, we kunnen één nacht slapen en mogen dan tot het einde van de volgende dag in het Statespark blijven. Check! 💃

Misschien wel de mooiste camping waar we ooit gestaan hebben.

Die dag én de volgende, banjeren we heerlijk door de prachtige canyon en vergapen ons opnieuw over de eindeloze variatie die moeder natuur te bieden heeft.

Versteende duinen

Geef Mother Nature wat tijd en ze doet wonderlijke dingen.

Wanneer we even op een bankje zitten te genieten, komt er een Jay gezellig bij ons zitten en laat zich uitgebreid bewonderen. Dikke mazzel het is namelijk een behoorlijk zeldzame vogel.

Woodhouses struikgaai

En behalve de kunstig vormgegeven rotspartijen, is ook het plantenleven om van te genieten:

Schildpadbloem

Echinocereus

Lamskruiskruid

Wilde rabarber

Desert marigold

Vlindertulp

Deze kanjer mag er ook zijn:

Verschillende korstmossen op een ondergrond van desert varnish
(de zwarte laag, die bestaat uit mineraal neerslag en bacterie-matten).

Een versteende stengel?

Dan wordt het toch de middag van de tweede dag! We kunnen nog op de camping ons potje koken, maar dan is het tijd om te vertrekken. We slaan opnieuw ons kamp op boven Santa Clara, kletsen de volgende ochtend nog even met onze goedgeluimde Fries en gaan dan op pad naar onze volgende bestemming.

Dwars door de sneeuw

Ver weg van de Grand Circle van Utah en door Marleen de zijpaadjes van Internet opgeduikeld, is het twee dagen rijden naar de volgende grote verrassing. Het eerste stuk is doorknallen over Interstate 15, de Veterans Memorial Highway, dan slaan we bij Cedar City rechtsaf, de bergen in. We zoeken de langgerekte zuid-noord vallei die parallel aan de I-15 loopt, maar oneindig mooi is, met aan weerszijden sneeuwbedekte toppen van ruim 3000 meter. 

Het is echt een prachtige route. De sneeuw is af en toe nog metershoog in de bermen opgestapeld, een stuk van de weg is zelfs afgesloten wat een stukkie omrijden betekent. Verschillende meren zijn ondanks het vroege jaargetijde toch al ijsvrij, wat een beauty van een visarend de gelegenheid biedt om een prooi te proberen te verschalken. Marleen maakt behalve deze foto ook een video: klik!

Visarend

Gaffelbok

De overnachtingsplek wordt Piute camping van de Forest Service. Valt wat tegen: de vault-wc is nog dicht en het is een enorme stofzooi. Kan beter.

Goblin Valley State Park

De volgende dag bereiken we dé ontdekking van deze week. Niets onderweg bereid je voor op wat je daar gaat zien. Je ziet de "goblins" pas wanneer je het park een stuk binnenrijdt en dan nog is het niet te bevatten. Honderden, misschien wel duizenden hoodoos, kleine of grotere steenpilaren die in de meest bizarre vormen uit het omliggende gesteente zijn uitgesleten. Wind en water, rots en tijd. Doe je ding en leef je uit. 

Allium

Chylismia

The Three Sisters

Als je vergenoeg inzoomt, ze je een paar mensen lopen
en krijg je een idee van hoe groot de goblins zijn.

We hebben ook een paar video's. Deze geeft een mooi overzicht (wel veel wind in de microfoon): klik! en deze gheven meer detail: klik! en klik!

Die avond vinden we m.b.v. een heel aardige Ranger een prachtige overnachtingsplek onder een reusachtige Cottonwood (Amerikaanse populier). Binnen de parkgrenzen, helemaal zonder voorzieningen, helemaal gratis, helemaal alleen, helemaal geweldig.

Onze prachtige overnachtingsplek.

Onderdeel van het Statepark zijn de twee slotcanyons Belle en Little Wild Horse. Een slotcanyon is een canyon waarvan de wanden op sommige plaatsen heel dicht bij elkaar komen. Belle en Little Wild Horse verschillen van elkaar, maar zijn beide fenomenaal. Smalste stuk is bij je voeten zo'n 5 cm breed, we moeten de canyonwand gebruiken om verder te kunnen schuifelen.

Het begin van Belle Canyon

Slangenkop

Kijk naar de afdruk linksboven: zandribbels in een ondiepe zee.
Alsof ze gisteren gemaakt zijn - 170 miljoen jaar oud. 

Onderweg voeren we gesprekjes met drie jonge meiden uit Colorado. Ze hebben 650 km gereden om een paar dagen in dit park te kunnen zijn. Ze hebben een advies: we móeten de Million Dollar Highway rijden, in het zuidwesten van Colorado, tussen Ouray en Silverton. Waren we niet van plan, maar ach, wat is uiteindelijk een plan…

Little Wild Horse wordt smaller en smaller!

Tussen Belle en Little Wild Horse.

Van Little Wild Horse canyon hebben we vier video's: klik! en klik! en klik! en klik!

Dus!

The Million Dollar Highway, dit betekent op naar zuid-Colorado. En dus ook naar de Black Canyon of the Gunnison én de Great Sand Dunes. Tjonge! Wat hebben we het er maar druk mee. 😉 Eerst maar eens twee nachtjes in Fruita in het uiterste noordwesten van die staat op een camping staan en dan verder tuffen!

Rood, roder, roodst en zwart.

Sedona, Meteor crater en Sunset crater.

Van Saguaro rijden we naar een US Forest Service campground vlakbij Camp Verde, ten zuiden van Sedona. Marleen heeft de Scenic Byway naar dit laatste stadje uitgezocht als volgende hoogtepunt. 

Clear Creek Campground.

Het is weekend. We hoeven niet meer uit te leggen hoe de bevolking van een BLM of Forest Service camping is. Samengevat: veel Spaanstalige gasten, harde muziek, veel geschreeuw. Toch kunnen we van geluk spreken, want we hebben het mooiste en rustigste plekje op de camping kunnen bemachtigen (klik!)

Ons plekje wordt door een klein stroompje van de rest van de camping gescheiden. Alles is paais en vree, wanneer Hans, ná Marleen 's ochtends vroeg naast het beekje zijn rek- en strekoefeningen doet. Beetje in shape blijven. Er komt een jonge vader met twee kindertjes, ongeveer 5 en 7 jaar oud, langs het stroompje lopen. Heel lief, heel zorgzaam. Gezelli. Aan zijn heup heeft hij een hoster met pistool. Heel lief, heel zorgzaam.

Tja …. 

Sedona: Bell Rock en Courthouse Rock

Via de eerder genoemde Scenic Byway rijden we richting Sedona. Al snel verandert het landschap en komen de hoge, rode rotsen die we zo goed kennen van ons eerdere bezoek aan de VS in beeld.

Courthouse rock

Parkeren is even een dingetje, hartstikke druk, wat doen al die mensen hier vraag je je af, maar na een paar rondjes rijden vinden we toch een plekje, een km of wat verwijderd van de start van de wandeling om Bell Rock en Courthouse Rock heen.

t

Cathedral Rock

Ooit zand, nu steen, straks weer zand. De tijd doet wonderen - geen berg is voor de eeuwigheid. 

Kansloos in de supermarkt 

Boodschapjes bij Safeway. Waar de gemiddelde Amerikaan (m/v) die ons pad in de buitenlucht kruist, zeg maar rustig, tamelijk massief, "rond" dan wel gezet is, is dat in deze supermarkt niet anders. Zonder dat we het per sé opzoeken, vinden we in deze wat goedkopere, maar naar Nederlandse maatstaven toch nog dure tent, aanwijzingen richting de oorzaak.

Stel, je hebt een paar dollar te besteden. Wat kies je dan uit het onderstaande aanbod.

Deze: Een pond vette plofdrumsticks, rijk aan eiwit én verzadigd vet, goed om hart en bloedvaten een flinke afstraffing te geven en tevens een aanbeveling voor een knap zwembandje! 

Of déze:

Een pond pompoenpitten, rijk aan vezels, antioxidanten, vitamine E, fosfor, magnesium, ijzer en koper. En, mannen van een zekere leeftijd, ze helpen de blaas te versterken waardoor je beter kunt plassen en uitplassen! 

Die gemiddelde prijsbewuste Amerikaan koopt dus die drumsticks, want waar het pondje pompoenpitten $ 5,79 kost, doet een pondje drumsticks $ 1,79.

Kansloos.

Clear creek & campground

De Forest Service camping bevalt goed, af en toe waait er stof over ons plekje heen wanneer onverlaten te hard langs rijden. Marleen schept verschillende keren een hoop water uit een irrigatiekanaaltje over de weg heen, en dat helpt. 

Een verder niet bijzonder inspannende wandeling buiten het terrein levert mooie dingen op.

Gilia achilleifolia

Castilleja exserta

Naast nieuwe plantjes, vinden we onder een eroderende zandsteen-laag drie kleine schelpjes!

Mooie fossieltjes uit lang verleden tijd, toen hier nog een zee was. Het muntje ernaast is voor de schaal: een quarter, diameter bijna 2,5 cm. 

Iets verderop, bij een outcropping van oud lava, zijn een tiental op onze koninginepages lijkende vlinders, zich in de natte oever van een rivier aan het laven, waarschijnlijk op zoek naar zout.

Papilio multicaudatus

De avond voor we vertrekken zitten we gezellig bij het kampvuur van Cynthia, een Amerikaanse leeftijdsgenote die al acht jaar in haar auto woont, op enkele maanden per jaar na, waarin ze in het huis van vrienden woont. Een lieve, sterke vrouw die na een forse crisis zichzelf weer aan het opbouwen is. We hebben behalve onszelf, wijn, chips, toastjes en brie meegenomen. Mooie gesprekken, mooie avond.

Later realiseerden we ons dat wij eigenlijk ook al 6 jaar ongeveer 8 maanden per jaar, in een auto leven. 😁

Hieronder een plaatje van de eerste zes reizen. Doe es raden waar die foto's genomen zijn?

Sedona: de Stupa

Aan de rand van Sedona is een heuse stoepa, met tuin. Aardige wandeling, mooie plaatjes met in de tuin prachtige vogeltjes.

Witbandsijs mannetje

Witbandsijs vrouwtje

Mexicaanse roodmus

Vervulling van een jongemannetjesdroom

VS, Arizona. En dan, niet geheel zomaar, staat daar iets op de kaart wat wel héél bijzonder is: Meteor Crater. 

Voor wie, zoals wij, vaak omhoog naar de sterrenhemel kijkt, is het toch wel een dingetje om je te realiseren dat er elke dag ook een hoop rommel naar beneden komt. Al langer is Hans gefascineerd door die krater en het brok ijzer-meteoriet uit de asteroïdengordel, dat zo'n 50000 jaar geleden met de aarde in botsing is gekomen. De krater figureert trouwens ook in de speelfilm Starman uit 1984, met Jef Bridges en Karen Allen in de hoofdrollen. Absolute must voor wie kosmische knallers een warm hart toedraagt.

Meteor crater

Meteor crater

Check dat stuk!

Mooi nummerbord!

OK, wij helemaal happy naar Meteor Crater.  De moeite waard hoor, wat een klap zal dat geweest zijn. Geen mens die het vuurwerk  gezien heeft, het restant is een gat van 1200m doorsnee en 180m diep. Van de meteoriet die de klap veroorzaakte is, na jaren zoeken, een mooi restant overgebleven.

Sunset crater

Van een meer aardse oorsprong is de volgende krater die we gingen bezoeken: Sunset crater. Zo'n duizend jaar geleden begon de aarde in wat nu zuidelijk Arizona is, te rommelen. Toen dat voorbij was, had het daar vertoevende Sinagua-volk er een 340m hoge bult bij. De krater en de kraterrand zijn niet te bezoeken, dankzij schade die eerdere wandelaars hebben aangebracht. Ons rest een paar leuke wandelingen, waarbij metershoge lavamuren elke keer weer indrukwekkend zijn.

Physaria

Deze gedraaide groeiwijze geeft bomen meer stevigheid bij harde, variabele wind! 

Zichzach ..

Hadden we het in het eerste blog van deze reis niet aangekondigd? We volgen het goede weer, mijden de rommel. Check! Op de planning ná Sunset crater stond Rocky Mountains NP. Hoge bergen, mooie routes. Alleen: slecht weer: regen, sneeuw, harde wind, lage temperaturen. Dus: verandering van plan.

Terug naar het westen, waar in de woestijn van Utah nog heel wat moois te ontdekken is. We rijden die kant op, richting Vermillion Cliffs en Marble Canyon, waar we op een prachtig plekje overnachten. Bij het opzetten van de tent was de grond zo zacht, dat de haringen er door de wind zo weer uit werden getrokken. Gelukkig genoeg sstenen om ons heen om die te verzamelen en daar de tent aan vast te zetten. 

Lupinus sparsiflorus

De volgende dag raken we aan de praat met een ouder stel uit Seattle. Zij vertellen dat de toegangsweg naar North Rim van Grand Canyon, waar we graag nog even naar toe hadden gewild, vanwege sneeuw afgesloten is en laten ons onderstaande foto zien: de lodge zit tot het dak in de sneeuw.

Dan maar weer door, dwars door Utah, door rood en steeds roder gesteente, langs lavavelden en oude bosbranden. Ook deze keer levert een verandering van de planning weer heel veel mooie verrassingen op!😊

Uiteindelijk, op een heuvel boven het stadje Santa Clara in het uiterste zuidwesten van de staat, zetten we de auto neer. Even later staat het tentje, ligt het dikke zeil op de grond en smaakt de wijn uitstekend.

Life is Good.

Morgen naar Snow Canyon statepark!