Monte Limbara
We reizen verder over Sardinië. Van Marleen's zus hebben we een wandelboekje geleend (Rother wandelgids Sardinië, Uitgeverij Elmar), waar 62 wandelingen in staan. Ondanks dat we behoorlijk wat tijd hebben, zullen we moeten schrappen!
In de planning staat de tweede wandeling door de granieten wonderwereld van het noordoostelijke deel van het eiland. Daarvoor overnachten we op een handige camperplek in Valliciola, waar we de volgende dag vroeg kunnen beginnen.
Het eerste deel van de wandeling is mooi, maar niet heel bijzonder. Dit verandert wanneer we halverwege een alternatieve route nemen (paaltjes gemarkeerd met hoofdletter B. Niet vergeten!)
 |
| Monte Limbara |
De natuur heeft hier weer fors haar best gedaan, om te maken wat we niet voor mogelijk hadden gehouden.
Die avond keren we terug naar Tempio Pausania, waar we met zichtbaar genoegen onze accu weer lekker aan de stroom zetten.
Camperplek met extra's
Een goeie honderd meter van de camperplek vandaan is een Lidl locatie met mooie schone WC's, ook te gebruiken door de kampeerders.
Wanneer onze buurvrouw een plasje moet doen, is de spanning op de blaas blijkbaar te groot en doet ze het, hooguit half verscholen, achter een boompje een meter of 10 verderop, voor ons in ieder geval gezellig vol in het zicht.
Die middag komt haar man een schaaltje lekkers brengen: vijgen, pruimen en oude pecorino 😁 No, hard feelings anymore!
Midden op de camperplaats staat een unit waar vuil water geloosd kan worden. Aan de unit hangt tevens een drinkwaterslang. Staat ook op het bordje: drinkwater.
Wanneer een manspersoon z'n grijze poepcontainertje komt spoelen en de drinkwaterslang dan gewoon in z'n poepcontainertje hangt, dan word je toch alleen maar heel verdrietig? Marleen wordt overigens ook pissed en rent naar de desbetreffende hooivork om vriendelijk maar duidelijk uit te leggen hoe het wèl werkt. Hij beloofde de slang te ontsmetten! Even later kwam hij met een suf doekje de boel afnemen! Gelukkig waren er meerderen die deze exercitie hadden gadegeslagen. Toen de man met zijn camper, poepcontainertje en fantastische doekje vertrokken was, kwam er een andere camperbewoner om de slang er resoluut af te trekken!
Murales de Orgosolo
Een dorp vol muurschilderingen, vrijwel allemaal met een politiek thema (behalve dan die paar obscene schetsen die baldadig jongvolk heeft gekalkt). Hier en daar wat aangetast door de tand des tijds, maar vaak ook in nog steeds prachtige kleuren en een sprekende, rauwe aanklacht. In het leuke wandelstraatje genoten van een koffietje op een klein terrasje.
De muurtekening hierboven is er een van alle tijden: een aanklacht tegen de vernietiging van de natuur en citeert een uitspraak van een Canadese Native American vrouw, Alanis Obomsawin: "When the last tree is cut down, the last fish eaten and the last stream poisoned, you will realise that you cannot eat money".
Monte Corrasi
Het was 600 meter omhoog, maar wat een meters! Deze wandeling was echt een topper. Prachtige rotsmassieven, bizarre vormen, weidse uitzichten wanneer de wolken verdwenen zijn, harde wind, helemaal oerrr.
Luciano
Wij blij met onze dikke 4x4! Prachtige overnachtingsplek op een picknickplaats mét bronnetje, beneden Monte Corrasi en bereikbaar via een paar kilometer rommelweg.
Zitten we nét aan de borrel, rijdt er een Fiat 500 voorbij! De bestuurder, Luciano, stopt om z'n ramen even schoon te wassen, komt naar ons toe, geeft een tros druiven aan ons en vertelt dat z'n auto maar liefst 52 jaar oud is!
Een dag later zien we hem weer, hij stopt bij het bronnetje om opnieuw water voor z'n auto te halen. Gooit al het water over zijn motor om de motor af te laten koelen!!!
Uiteraard lopen we naar hem toe om nogmaals zijn auto te bewonderen en een praatje te maken. We krijgen een paar amandelen en hij vertelt dat er dit jaar vanwege het koude voorjaar geen amandelen en maar heel weinig olijven geoogst konden worden. De amandelen die hij ons gaf kwamen uit 2021.
Hij laat foto's zien van de omgeving, moeflons (vrouwtjes heten moefla) en wilde zwijnen. Uiteraard figureert de Fiat 500 ook op de foto's. Dik in de sneeuw, geen winterbanden nodig (geen zijspiegels ook, trouwens). Prachtig.
Dan nog even een blik achterin, waar het 2-cilinder motortje huist. Hier en daar wat koperdraad om de boel vast te zetten, maar Luciano is automonteur en weet de boel dus al jaren draaiende te houden!
We krijgen weer druiven, twee tomaten en een handje amandelen. Na twee keer proberen start het autootje en pruttelt dan verder omhoog, de steile grindweg op! Geen 4x4 nodig 🙃
Welkom op Sardinië!
Goede les voor ons, volgende keer gewoon weer met onze trouwe Toyota Yaris.
Lopen en varen: Cala Luna
Cala Luna, mooi snorkelstrandje volgens internet! Aardige wandeling er naar toe en met een bootje terug. Vanwege de warmte gaan we vroeg op pad!
Met Wim Sonneveld's "Zo heerlijk rustig" in gedachten (klik!), komen we op het strandje aan. Het is inderdaad redelijk rustig, al hebben we het vermoeden dat dit slechts van tijdelijke aard is. We zoeken een plekje in de schaduw van een hoge klif en aanschouwen hoe het strandje binnen een half uur volledig overbevolkt raakt. Hele bootladingen strandliefhebbers worden op de kust gedropt totdat het werkelijk bijna handdoekje aan handdoekje is. De geur van kokosolie en kleffe oksels is te snijden, snorkelaars zijn binnen 5 minuten weer aan wal, wij blijven droog en nemen om half een de boot terug. Nog een stukje lopen naar de auto en dan snel de bergen weer in! Toch meer ons ding.
 |
| Wel een prachtige man en zee! |
Campu Oddeu
Na een mooi koel nachtje wacht de volgende wandeling. Van geen kwaad bewust rijden we naar de weg waar de start is. Hier worden we opgewacht door een heuse politiemacht!
Stuk of zes voertuigen, 15 man of zo, bewapend, sommigen met kogelvrij vest aan. De Weg is afgesloten. Wat nou dan?!
Een diender komt naar ons toe. We laten de kaart uit het wandelboekje zien. Nee, non questa mattina, niet vanochtend, maar after lunch! We pfffffen even, zeggen dat het dan molto caldo, heel warm zal zijn. Dat wordt beaamd en de goede man gaat even in overleg. Aan twee collega's wordt het kaartje getoond en dan volgt groen licht, als we maar niet daar-en-daar komen. We weten niet of het om een oefening gaat of voor het echie, belangrijkste is dat de weg vrij is.
Het wordt een rustige wandeling, op een gegeven moment moeten we wel even door de bushbush navigeren. Uiteraard komen we de politie tegen. Bij een boerderij zijn ze in gezelschap van mannen in witte pakken (😱💀) en wordt met een verrekijker naar ons gekeken. We zwaaien, ze zwaaien terug, dus zal het wel goed zijn. Verderop wordt hard aan de siësta gewerkt en worden we niet opgemerkt door de in zijn auto slapende wetshandhaver.
Onderweg zien we nog een druk doende mestkever in volle actie! Bekijk het filmpje om te zien hoe hij van mest een prachtige knikker rolt! (klik!). Onduidelijk of hij/zij van de politie is. Mestkevers en met name de larven zijn meestal planteneters die voornamelijk de mest eten van herbivore grote zoogdieren zoals koeien of paarden. Politie is toch meer van de vette bek, schatten we zo in...
Oefening? Echie? We zullen het nooit weten!
Cala Goloritze
Na een mooie nacht in een zich na een brand herstellende vallei, staat een, volgens het boekje, "wandeling over rotsachtig terrein naar een kleine baai met kiezelstrand" op het programma. Het is dik 500 m naar beneden en terug dus omhoog, derhalve staat de wekker om 5:30. Het liefst vertrekken we vroeg, om de middaghitte voor te zijn. Uiteindelijk is het ook nu nog steeds rond de 30 graden.
Aan het begin is een kioskje, ons wordt gevraagd of we hebben gereserveerd. Niet dus, maar dat blijkt geen probleem, in het hoogseizoen is de limiet 250 personen per dag, nu zal het rustiger zijn. Kosten 6 euro pp.
De wandeling zelf is aardig, niet heel speciaal vergeleken met wat we eerder op het eiland gezien hebben. Helemaal aan het eind is wel een prachtige rotspiek, vlak voor het laatste stukje afdaling naar de "kleine baai met kiezelstrand".
We zijn vroeg, zitten heerlijk op een flinke rots (dat mannetje achteraan in het beeld, rechts van het midden is Hans), doen een lekker oploskoffietje met Snickers en turen over de blauwe zee terwijl het langzaam maar zeker drukker wordt.
We beginnen ons serieus en enigszins bezorgd af te vragen op welke manier je de badgasten zou moeten opstapelen om er 250 op het piepkleine strandje kwijt te raken. Misschien moet de helft verplicht het water in en dan afwisselen?
We besluiten dat dit probleem groter is dan ons denkraam aankan en beginnen aan de inmiddels warme klim terug naar de auto. De hele terugweg komen we afdalende badgasten-in-spé tegen, vol goede moed op weg naar hun ongetwijfeld broeierige plekje in de "kleine baai met kiezelstrand". Ook komen we mensen tegen die halverwege terug zijn gekeerd. Waarschijnlijk hebben ze zich verkeken op de klauter- en klimpartij, zeker in combinatie met de hitte. Wij gaan terug naar koelere streken! Sardinië is mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten