De Balkan en de knie.

Na de Peaks: een restje Balkan

Het avontuur van de Peaks is voorbij. Tijd om verder te gaan, op weg naar nieuwe hoogtepunten, toch? We doen nog een kleine stukje Albanië en Montenegro, daarna willen we oversteken naar Italië. 

Op de boot van Fiërze naar Koman

In Montenegro, ten zuidwesten van Plav, ligt een, zeggen ze, prachtige vallei, Peaks of the Balkans kwaliteit: Daar willen we best naar toe. Alleen is het een, op z'n Hollands gezegd, pokkeneind rijden. Gelukkig is daar de veerboot over de Drini, die vanwege de stuwdam benedenstrooms Komani lake heet. Dat zou ons een heel eind schelen & is leuk, een paar uur op een bootje! Wordt als een super-highlight geroemd. Alleen: én niet gereserveerd én het is weekend. Da's vragen om uitverkocht!

Maar dan kennen ze ons nog niet. We zeggen tegen elkaar dat er gewoon plaats is, mobiliseren een vrachtje positive karma en rijden naar de steiger iets voorbij Fiërze. We zijn mooi op tijd, helaas was het online boeken mislukt waardoor we de korting misliepen. De kaartjesverkoper zette ons netjes in de rij en een half uurtje later mocht Marleen de auto achterstevoren het dek op rijden. Vervolgens konden we vanaf het panorama-dek aanschouwen hoe de boot stampvol werd geladen, alle laatkomers werden met open armen ontvangen.

Toen er écht niets meer bij kon, schoof de laadmeester met Fingerspitzengefühl zijn BMW tussen de laaddeuren, waarop de kettingen van de klep zich spanden om een vroegtijdig Waterloo te voorkomen. (klik!)

En daar gingen we, tussen de soms loodrechte wanden van het stuwmeer, over het blauwe water van de Drini.

Deze super highlight, de must see, the world's most beautiful ferry ride (we citeren even wat toeristen websites), wordt het eerste uur toch behoorlijk ontsierd door de enorme hoeveelheid afval waar we langs en soms ook doorheen varen. Ontelbare plastic flesjes dobberen aan het wateroppervlak, regelmatig met andere troep samengepakt tot tientallen meters brede drijvende afvaltapijten. Het leidt behoorlijk af van de verder prachtige omgeving.

Een grote vlek afval, zo jammer!

Maar dan is het afval lange stukken helemaal weg en kunnen we ontspannen van het natuurschoon en genieten. Weinig watervogels, dat dan weer wel, alleen zwaluwen aan het begin en enkele aalscholvers aan het eind. Uiteindelijk blij dat we het gedaan hebben, rijden we na aanmeren een kort stukje door een smalle tunnel (waar ondanks de beperkte breedte, toch in geparkeerd wordt) en nemen dan een historisch slechte weg richting Shkodër om daar voorbij, vlak voor de grens met Montenegro, de afslag richting Gusinje te nemen.

Nog één keer naar Gusinje

Nieuw asfalt, vangrails die daadwerkelijk vast zitten, vergezichten waar je je vingers bij aflikt. Wát een cadeautje.

Deze rit in het uiterste noordwesten van Albanië is er een voor het plakboek. We overnachten in een hoekje van een grindveld dat vooral door vissers wordt gebruikt om naar de dieper liggende rivier Lumi i Cimit af te kunnen dalen. 

De volgende dag blijft het smullen.

Even door naar Plav om te tanken, terug naar Gusinje en dan het weggetje richting de Grbaja-vallei in.

Mooi! Echt wel, ze hebben niks te veel gezegd.

Na een rustige nacht zijn de dagrugzakken gepakt, wandelstokken uitgeschoven, routes doorgenomen en gaan we op pad.

Binnen het uur zijn we terug.

De paden die op de kaart staan en ook door bordjes aangegeven worden, lopen dood in achterstallig onderhoud. Niet om door te komen. We proberen het een paar keer door een soort van dierenpaadjes te volgen, maar ook dat werd niks.

Danig teleurgesteld druipen we af, terug naar de auto. De rest van de dag genieten we van de mooie omgeving, om de volgende dag de prachtige kloof richting Shkodër de andere kant op te rijden. Ziet er toch weer anders uit!

Na een overnachting op hetzelfde grindveld als eerder, rijden we binnendoor naar camping Podkraj in Montenegro.

De dag hierna willen we via Lake Skadar NP door naar de havenplaats Durrës, waar we die nacht de veerboot naar Bari in Italië nemen.

Camping Podkraj: Het Ongeluk Slaat Toe.

Vers geïnstalleerd op een rustig plekje, de eerste was hing aan een draadje. De tweede was was klaar, Marleen stapte met armen vol wasgoed van een gemetseld muurtje af. Dat gaat normaal gesproken altijd goed. Maar nu klapte, vóór het neerkomen van haar ene been, de knie van haar andere been vol op een puntige steen die flink uitstak.😫

Resultaat: diepe, bloedende wond op de knieschijf, doet hartstikke zeer. De campingeigenaresse bood aan om Marleen de volgende ochtend naar de dokterspost in de buurt te rijden om te zien of de wond gehecht moest worden. Super aardig!

We hadden niet veel zin om in Montenegro of Albanië naar de dokter of het ziekenhuis te gaan - geen idee hoe het daar georganiseerd zou zijn - en omdat we toch de volgende dag met de veerboot naar Bari zouden gaan, besloten we bij aankomst in Bari (Italië) de SEH te gaan bezoeken.

Ondertussen was het 37 graden!

De trip langs lake Skadar viel in het water: zelf autorijden was voor Marleen niet te doen vanwege de knie en de weg was zó bochtig dat we al snel besloten terug te keren en de kortste weg naar Durrës te nemen.

Lake Skadar

Met de veerboot naar Bari, Italië

De boot vertrok volledig volgens Italiaanse planning niet om 22:00 schematijd, maar dik na twaalven. Toen sliepen we al, dus Albanië hebben we niet kunnen uitzwaaien.

De aankomst om 09:00 liep ook wat uit en nadat we na een half uur wachten door het enige uitgangspoortje mochten, stonden we tegen half elf op de stoep van Policlinico di Bari Pronto Soccorso, onderdeel van het Universiteitsziekenhuis, zeg maar UMCB, of BUMC.

Een dag in een Italiaans ziekenhuis.

Hoe kom je de Pronto Soccorso binnen? Wanneer we op de keerlus voor de ingang aankomen, Marleen uitstapt en half hinkelend doorloopt, wordt ze naar binnen gedirigeerd. Een verwarrende intake volgt, waarbij Marleen ook nog een staafje in het neus rondgedraaid krijgt. Geen uitleg of niks. Blijkt een corona sneltest te zijn. Met halfbakken Engels van een aardige verpleegkundige en een via Google Translate vertaalde hulpvraag komen we in de groene zone terecht: hulp nodig, niet levensbedreigend. 

Terwijl om ons heen zich bizarre taferelen afspelen (alles loopt door elkaar, patiënten lopen met röntgenfoto's op en neer door de gang), begint het wachten. We wachten samen met een Italiaanse man die zijn moeder, die in een rolstoel zit, begeleidt. De vrouw heeft duidelijk pijn aan haar rechterhand, die blauw is en steeds dikker wordt. Gebroken?

Na een uurtje mogen we de eerste SEH-verpleegkundige spreken. Ook dit gaat grotendeels via Google Translate. Uitkomst: we maken een röntgenfoto van de knie en daarna spreek je de orthopeed. Prima.

Wachten. Wachten.

Röntgenfoto! Daarna op naar de orthopeed. Waar zit die? Ergens anders op het chaotisch door elkaar gebouwde terrein. Hoe komen we daar? Plotseling blijken we met een half leeggetrokken ambulance vervoerd te kunnen worden. Geen vragen stellen maar hup erin!

Orthopedie. We worden op een drukke gang gedropt, naast een kamertje waar blijkbaar de orthopeed zit. Onze chauffeur heeft wat papieren en met die combinatie gaan we naar de orthopeed. En weer terug naar de gang, wachten tot we aan de beurt zijn. 

Wachten…wachten. We zijn niet de enigen. De gang loopt vol met mensen die ergens een nummertje hebben getrokken. Moeten wij ook een nummertje? Nee, geen nummertje. De chauffeur komt met een andere patiënt langs, maakt daverende ruzie met iemand van de afdeling, in dit rookvrije complex wordt net om de hoek bij de deur van een patio hevig gepaft, een van een forse bilnaad voorziene Italiaan helpt zijn collega naar binnen, telefoneert luidkeels, gaat weg, de man met zijn moeder staat de hele tijd bij ons in de buurt, de hand van zijn moeder is nu écht heel dik geworden en de vrouw heeft heel veel pijn, maar enige aandacht lijkt er niet voor te zijn. Dan opeens klinkt het RIEGMAN! We zijn aan de beurt!

Wij naar binnen, waar zich een toch wat jammerlijke situatie ontvouwt, een drama in verschillende bedrijven: het wachtwoord van het medische ict-systeem werkt niet. Orthopeed en assistent raadplegen hun WhatsApp geheugen, bellen stad en land af, kloppen gedurende een kleine 10 minuten telkens hetzelfde niet-werkende wachtwoord in, realiseren zich dan dat wij dit allemaal met stijgende verbazing aanzien en vragen ons dan even op de gang te wachten tot e.e.a. is opgelost.

Wachten, wachten, allerlei als arts/ICT verkleedde mensen lopen de kamer van de orthopeed in en uit. Duurt lang. Een wat oudere man met witte jas waar "Orthopedie" op staat, ziet de vrouw met de dikke hand, loopt naar haar toe en buigt haar arm naar boven toe. Waarschijnlijk zegt hij, goed bedoeld, "handje hoog houden". Dat de vrouw tijdens deze exercitie crepeert van de pijn en binnen een minuut haar arm weer in haar schoot heeft, ontgaat hem.

Dan komt er plotseling wat schot in de zaak. De vriend van bilnaad is aan de beurt en even later mag de arme vrouw-met-de-hand mee ergens heen om een klein kwartiertje later met een volledig in het gips gegoten arm weer tevoorschijn te komen. RIEGMAN! We zijn weer aan de beurt.

Na enig pijnlijk onderzoek blijkt de knie van Marleen danig gekneusd te zijn, gelukkig niks gebroken. De orthopeed haalt de Steristrips die we op advies van Marleen's zus over de wond hadden geplakt weg, ontsmet de knie en dicht de wond af met gaasje en pleister. Advies is rust houden en drie keer daags ijs o.i.d. op de knie. Wij vonden het advies van Marleen haar zus toch een stuk logischer, want de Steristrips zorgden ervoor dat de wond niet iedere keer weer open ging zodra de knie gebogen werd.

We mogen terug naar de SEH voor de documentatie. Hoe komen we daar? Dezelfde ambulance zou komen, maar we besluiten de auto te halen en zelf naar de SEH te rijden.

Daar aangekomen wordt Hans direct het gebouw uit gebonjourd en moet Marleen wachten. Maar die is niet van lotje, het leek erop dat niemand begreep dat zij geen nieuwe patiënt was, maar alleen haar ontslagpapieren wilde hebben.

Wachten in de groene zone … duurt lang, terug naar de balie, Google Translate te hulp geroepen en hup! mee naar een kamertje. Dat was het één kakofonie van druk pratende en gesticulerende Italianen (m/v).  Marleen werd volledig genegeerd. 

Bona sera, doet ze, uiteindelijk gingen twee Italianen weg, een van de twee resterende vrouwen merkte Marleen's aanwezigheid op en zorgde even later voor de papieren.

Uiteindelijk was het toen half 5 in de middag!

Rest om te vertellen dat we Bari met gezwinde spoed hebben verlaten, onderweg een coldpack en nieuwe Steristrips hebben gekocht en na een overnachting in een soort Palazzo, de weg naar Abruzzo NP ingeslagen zijn. Daar gaan we werken aan herstel! 

Maar eerst even dit:

Albanië: land van bergen en afval?

Na al het oh en ah over de bergen en de afschuw over het vele afval in Albanië, lijkt dit een obligate vraag. Toch ligt het anders, subtieler. Bergen? Zonder meer. Afval? Heel veel en overal waar mensen zijn.

Maar produceren wij in het westen per persoon niet veel meer afval? Hier rijden auto's die maar hersteld blijven worden met tiendehands onderdelen, is er geen vandaag besteld vanavond geleverd, geen kasten vol kleren, een kast vol schoenen, dit jaar geen gele kerstballen omdat de blauwe ballen uit de mode zijn. Geen negentig soorten tandpasta en veertig soorten deo, zeep of shampoo in de winkel (Ff niks te doen? Ga maar eens naar Kruidvat en doe es tellen).

Grootste gedeelte van de koeien, geiten en schapen lopen los, ook over de weg. Geen afzichtelijke bio-industrie.

We hebben orchideeën gezien die vanwege habitat-vernietiging en illegaal uitsteken ("leuk voor thuis") in 40 jaar niet meer in Nederland voorkomen en sinds 2017 ook niet meer beschermd zijn.

Niet alles is zo zwart/wit als dat het op het eerste gezicht lijkt!