Naar San Pedro de Atacama ... en meer!
Het lijkt wel of er geen weg in Chili of Argentinië is, die met iets in Europa te vergelijken is. Neem nou dit stukkie van een kleine 300 km naar San Pedro. Gewoon van zeeniveau naar dik 3400 meter en dan in 20 km zo'n 1000 meter naar beneden. Lange stukken recht omhoog, zo recht als we gewend zijn, terwijl aan de linkerkant de steeds grotere bergen afvalgruis van de kopermijnen het landschap gaan bepalen. Niet mooi voor de foto!
 |
| Van Antofagasta via Calama naar San Pedro de Atacama |
Met een mooie schoongewassen auto onder de kont tuffen we richting Calama, waar we op iOverlander en in de boekjes slechte verhalen over gelezen hebben. Veel auto-inbraken, veel zakkenrollerij. Hebben we geen zin in, daarom plannen we de rit zó dat we ruim vóór Calama overnachten om er de volgende dag als een speer langs te rijden. Maar eerst een overnachtingsplekje regelen en dat is via iOverlander weer zó gepiept. Opnieuw bij een, weliswaar niet heel gezellige, Estación de Servico in Sierra Gorda, vlak voor Baquedano (jeweetwel 😀). Hier worden we door de beheerder hartelijk ontvangen, we krijgen uitleg over de gratis douches en waar we alvast water kunnen halen.
 |
| #jemoetergensslapen. Sierra Gorda, altijd gezellig. |
De volgende ochtend rijden we een piepklein eindje door naar Baquedano om de laatste flesjes water bij te vullen. Voor wie écht geïnteresseerd is in een sfeerimpressie en een korte blik op het spoorwegmuseum: klik!
 |
| Baquedano, water halen. |
 |
| Eerste levensbehoefte! |
 |
| Atacama woestijn |
Vlak voor San Pedro de Atacama verandert het landschap dramatisch. De anders licht glooiende hoogvlakte duikt naar beneden in een zwaar geërodeerde, rode vallei met smalle doorgangen, bizarre rotsformaties en prachtige vergezichten. Welkom in Valle de la Luna.
 |
| Valle de la Luna |
Een paar dagen later blijkt trouwens dat wandelend bezoek aan de Valle niet meer mogelijk is: afgesloten, zoals met meer natuurschoon in dit gebied het geval is. Maar we lopen op de zaken vooruit.
Salar de Atacama
Eerst maar eens door het grotendeels onooglijke San Pedro heen tuffen en een slaapplek zoeken. We gaan voor de Lonely Tree, die inmiddels niet meer lonley is maar bezet door een ander stel overlanders. We gaan terug naar de hoofdweg en rijden wat andere zandwegen in, tot we plotseling een vreselijk agressieve hond tegenkomen die, zo lijkt het, ons als hapklare brokken ziet en al blaffend met een rotgang op ons af komt stormen. Nog geen seconde later is besloten het waarheidsgehalte van het spreekwoord "blaffende honden ..." niet te gaan testen, maar spoorslags terug te keren en onze eigen Lonely Tree op te gaan zoeken. Hoe lonely is lonely? Het stipje is de boom: klik!
 |
| Slapen in de Atacama woestijn, onder de prachtige sterrenhemel. |
De volgende ochtend staat het bezoek aan de eerste laguna vol flamingo's op de agenda: Laguna Piedra, op grondgebied van de Likan Antai, één van de oorspronkelijke volkeren uit dit gebied. Vol verwachting klopt ons hart!
Bij aankomst, lekker vroeg, blijkt de boel pas om 9:30 open te gaan en de toegangsprijs 14000 pesos pp te zijn: 15 euri per persoon. We pakken alvast de verrekijkers om alle flamingo's te spotten die we maar voor de lens kunnen krijgen! Enkele minuten later is onze survey klaar. Welgeteld één flamingo. Daar gaan we geen foepies voor neertellen en wachten dus niet totdat de tent open gaat maar rijden een paar honderd meter verder naar een aanpalende laguna. Ook nog dicht, deze gaat om 10:00 open. We begrijpen het: dure tripjes die vanuit San Pedro vertrekken, volgeladen met nietsvermoedende flamingo-gretige toeristen die met z'n allen die ene flamingo op de gevoelige plaat vast komen leggen. Het schijnt dat je in deze lagune ook Dode Zee-tje kunt spelen; misschien dat er daarom zo weinig vogels zijn?
Niet getreurd, een paar kilometer ripio verder ligt dé top-attractie van deze zoutvlakte: Parque Nacional los Flamingos. What's in a name?! De lagune Chaxas kan bogen op de aanwezigheid van drie soorten flamingo's. We hobbelen over de brede zandweg, slaan uiteindelijk rechtsaf en komen bij een grote slagboom waar al een campertje staat te wachten. Gaat zeker wat later open, die lagune. Dan stapt een ranger uit zijn auto en maakt aan alle onzekerheid een einde: de boel is dicht. Onderhoud aan wat gebouwen. Boeien! We waren toch niet van plan om in de hitte ergens naar binnen te gaan, dus waarom niet de hekken open en gaan met die banaan? Nee hoor, afdruipen wordt het, we moeten ons op een andere manier zien te verpozen! We doen jullie een videootje, soort van sfeerimpressie van een Lonely Flamingo: klik!
 |
| Holenuil of Konijnuiltje (Athene cunicularia) |
Net buiten het dorpje Toconao is de Quebrada de Jere, een aardige kloof met petroglyfen, daar aangebracht door oorspronkelijke bewoners. Wordt elders op dit continent gevraagd of je alsjeblieft de eendjes met rust wilt laten, hier is nabijheid tot de rotstekeningen slechts mogelijk nadat we wat halsbrekende toeren hebben uitgehaald. Niets is ons teveel!
 |
| Atacama woestijn richting Toconao. |
 |
| Toerist in de Quebrada de Jere bij Toconao |
 |
| Petrogliefen bij Toconao. Zo te zien een herder die zijn schaap de les leest. |
 |
| Knappe petroglyf van een lama. Deze tekening lag hoog boven het pad. |
Die avond was het opnieuw zoeken naar een aardig slaapplekje. Omdat we geen zin hadden om helemaal naar de lonely tree terug te rijden, zochten we het hogerop, zo'n 500 m boven de zoutvlaktes. Video: klik!
 |
Eindelijk een plekje gevonden, hoog boven de Salar de Atacama.
|
Cañon de Guatín
We zijn op weg naar een serie vulkanen die de grens tussen Chili en Bolivia vormen. Onderweg zoeken uiteraard een aardig plekje om te slapen en komen via iOverlander uit bij de een zandvlakte die aan de rand van de Cañon de Guatín ligt. Die zandvlakte is tegelijkertijd parkeerplaats voor het handvol toeristenbusjes dat hier dagelijks aanlegt om de inzittenden de gelegenheid te bieden de Cañon te verkennen. Doen wij natuurlijk ook! Opvallende verschijning hier zijn de grote, rechtopstaande cactussen (vandaar de bijnaam van dit gebied: Valle de los Cactus). Het spul kan 7 meter hoog en meer dan 100 jaar oud worden.
 |
| Meters hoge cactussen. |
 |
| Guatín, Rio Vilama |
Door de cañon loopt een smal riviertje dat uitstekend doorwaadbaar is en je meevoert tussen de zeer smalle wanden van de kloof, waarvan de bedding ineens een paar meter naar beneden duikt en je zomaar een mooi watervalletje cadeau krijgt.
Mooier bestaat niet
En dan breekt de volgende dag aan. Er zijn zo van die dagen die je op plekken brengen die, wanneer we later aan deze reis terug zullen denken, vooraan op ons netvlies gebeiteld staan. De overgang van de John Garner pas in Torres del Paine was zo'n dag (klik!), net als de dag van Paso de Agua Negra (klik!) en die van de pelikanen die de golven bij Playa Los Amarillos indoken (klik!).
En vandaag. We schrijven zaterdag 22 februari 2020. Stukkie omhoog rijden naar de hoogvlakte op zo'n 4000 meter, die aanschuurt tegen de serie vulkanen die de grens met Bolivia vormen.
Eerst maar eens de Sairecabur, 5971m, strak tegen de blauwe lucht geparkeerd.
 |
| Volcan Sairecabur (5971 m) |
De vicuña's die hier in grote getale leven hebben in het algemeen weinig oog voor het natuurschoon en zijn eigenlijk vooral bezig hun kostje bij elkaar te scharrelen. Voor ons betekent dat een pauze, helemaal zen.
 |
| Kijk! Vicuna's |
 |
| Volcán Colorado, 5748 m |
De vlakte waarover we rijden is eindeloos, we stoppen voortdurend om uit te stappen en het landschap in ons op te nemen. Sprakeloos. De weg er naar toe is niet overal even degelijk van kwaliteit (klik!), maar met Marleen achter het stuur komen we overal!
Op een van de stukken ripio ontmoeten we Frederik en Julia, twee jonge Belgische avonturiers. Op de motor, gekocht in Peru, trekken ze tot ergens in mei dwars door dit fantastische continent. Ze vertellen ons later dat ze vlakbij een enorm hoge en enorm slechte weg opgereden zijn en daar een soort konijnen met een staart gezien hebben. Bijzonder hè?!
Het uitzicht hier is overweldigend. Zóveel ruimte, zó enorm groot is alles. Hoewel de toppen stuk voor stuk fors lager zijn dan we in de Himalaya hebben gezien, is het gevoel om middenin de natuur te staan adembenemend. Video: klik! en ook deze: klik!
 |
| Besneeuwde toppen, dik boven de 5000 meter hoog en veel verder weg dan je denkt. |
 |
| Volcán Putana (5890 m) met rokende fumarolen |
 |
| Colorado en Putana |
 |
| Volcán Colorado (5752 m), Putana, Escalante en Ojos del Toro |
Even later kan Marleen zich niet bedwingen en doet weer een goh-ik-ga-op-de-auto-klimmen ding. Resultaat: foto en video: klik!
 |
| Toeriste op het dak van onze auto. Maakt ze een gewoonte van. Gek ding. |
We zijn al bijna gewend aan de bizarre natuurverschijnselen in dit gebied. Maar midden in een kurkdroge woestijn, de Atacama weetjewel, komen we bij een heuse lagune, vol water, met watervogels, oeverbegroeiing, dát was nieuw! En de naam? Vega de Putana. We moesten zelfs even, over de weg, door het water heen crossen om het gebied te bereiken. Lukt natuurlijk prima via Vado de Putana! Vado betekent niet voor niets "doorwaadbare plaats". Daarna was het de bedoeling om ook, deze keer via een andere route, de lagune te verlaten. Ging ook prima. Live registratie van beide Andes river crossing extravaganzas hier: klik! en klik! Het geluid van de tweede oversteek is vanwege de wind niet om aan te horen!
Hieronder nog wat foto's!
 |
| Onze eerste water hindernis. Gaan we dwars doorheen. Eitje. |
 |
| En voor de tweede keer met de auto door het water! |
 |
| Andesflamingo (Phoenicoparrus andinus) en Vicuña |
 |
| De hoogste toppen: rechts achteraan Ojos del Toro (5804), dan naar links toe: Colorado (5752), Curiquinca (5819) en links vooraan Putana (5890) |
 |
| Vicuña |
Op de terugweg naar Cañon de Guatín passeren we het kleine dorpje Machuca (toeristenbussen stoppen hier om lokaal geproduceerde snuisterijen te kopen). Wij rijden door om uit te komen bij twee lagunes die verschillende vogelsoorten herbergen en drinkplaats zijn van het lokale vee: lama's.
 |
| Andesgans (Oressochen melanoptera) |
 |
| Lama's |
 |
| Chileense flamingo (Phoenicopterus chilensus) |
 |
| Bij Machuca |
 |
| Andesflamingo (Phoenicoparrus andinus) |
 |
| Punataling (Anas puna) |
 |
| Geelsnaveltaling (Anas flavirostris oxyptera) |
 |
| Bairds strandloper (Calidris bairdii). Broedt in de Arctische toendra maar overwinterd in Zuid Amerika. Eén van de weinige kustvogels die in hoog gelegen bergmeren stopt. |
 |
| Je kunt jezelf toch gelukkig prijzen als je hier mag verpozen! |
 |
| Llareta |
Uit Digibron.nl: De Llareta is een bijzondere plantensoort die in de buurt van de drieduizend meter voorkomt. Deze bolvormige bergbewoner lijkt van een afstand nog het meest op een dik, zacht moskussen, maar bij nadere inspectie is de plant compact, keihard en harsig. Dankzij die harslaag op de blaadjes is de plant bestand tegen uitdroging door weer en wind en beschermd tegen schade door de intense UV-straling. In veel gebieden wordt de llareta helaas bedreigd omdat het goede brandstof is en de lokale bevolking op deze hoogte weinig of geen andere bronnen voor vuur kan vinden. Zelfs in de beschermde gebieden is de plant niet veilig, omdat controle in deze verlaten streek niet gemakkelijk is.
 |
| Dit is waarom we vaak lang onderweg zijn: het is hier zó mooi! |
 |
| Mannetjes maker! |
 |
| Queso! |
 |
| Terug bij Cañon de Guatín. Nachtje slapen! Iets verderop staan Frederik en Julia. |
 |
| #jemoetergensslapen: Cañon de Guatín |
Van Fredrik en Julia krijgen we de tip om iets ten oosten van San Pedro de Atacama naar
Valle de Arcoiris te gaan: Regenboogvallei. Moet prachtig zijn. Gaan we doen! Eerst morgen wat boodschappen halen en dan die vallei opzoeken. Daarna? Richting Argentinië over de Paso de Jama. Hoger en hoger!
