Westkust Chili: Chañaral naar Antofagasta

De westkust van Chili: Chañaral tot Antofagasta

We zijn voorbij Vicuña, waar bijzondere parkeergewoontes bestaan, voorbij Embalse Puclaro, waar reuzenkolibri’s rondzoemen. Gelukkig zijn we ook voorbij La Serena, waar we eten en drinken moesten inslaan voor de dagen die zouden komen. 

Even de fiets parkeren!

Heeft er iemand suiker nodig?

Het gaat op een prettige manier aan ons hangen, dat verblijf in de wildernis met niemand om ons heen. Vrijheid om te gaan en staan waar we willen, plannen maken en wijzigen, letterlijk onbekende vertes opzoeken om te zien wat daar voorbij is. Wanneer we dan in een drukker-dan-drukke kustplaats naar een Mall moeten voor de boodschappen, worden we kribbig, ergeren we ons aan de emmers slootwater die bij Starbucks “koffie” heten (je moet wat als er niks anders is), zijn snel geïrriteerd en ongelooflijk opgelucht als de prikkels achter ons liggen en de weg weer is zoals we hem graag zien: leeg!

Caleta Chañaral

Een paar uur rijden naar het noorden ligt het onooglijke Caleta Chañaral, een minuscuul zanderig dorpje zonder elektra of stromend water, maar met een mooi kuststrookje waar wij twee nachten hebben gestaan. Vóór we daar aankwamen was het een klein uur prutsen om de juiste zijweg te pakken te krijgen.
Ons plekje lag aan het eind van een zandweg - af en toe kwam er een wandelaar langs, een enkele keer voor een praatje, soms alleen maar om even te schooieren.

Azaravos (Lycalopex gymnicercus)

Om de hoek bij Caleta Chañaral. Op de achtergrond de Grote Oceaan.

Overal afval!!!!!!

Afval was, is en blijft een probleem in Chili en Argentinië. We hebben veel mensen gesproken die er hun beklag over deden, mensen die hopen op verbetering maar dat eigenlijk niet zien gebeuren. Het is costumbre. En een costumbre is taai.

Verder naar het noorden rijdend maakt de iOverlander-app zijn faam opnieuw waar. We lezen een tip over een estación de servicio waar voor nop te douchen valt én je drinkwater kunt krijgen. Ook lezen we dat een stukje verderop op de RN 5 een peperduur tol-station is en dat we beter een mooie omweg via lokale ripio kunnen maken (die achteraf helemaal verhard blijkt te zijn! Mazzel.)
De beheerders van het service-station zijn ontzettend aardig, een knipoog van Marleen volstaat voor het vullen van al onze 6-liter PET flessen met drinkwater (wat achteraf niet echt drinkbaar bleek te zijn, dat was dan wel weer jammer), we frissen ons op en pakken even later de aangeprezen lokale weg. Eerst even overnachten in een reusachtige grindberging, dan naar de kust!

#jemoetergensslapen - autootje in grindberging

Intermezzo: Links of rechts?

In Argentinië zijn we een paar keer met onze vuile was naar een wasserette geweest. Verschillende van onze wandelsokken hebben een aparte linker- en rechtersok. Wanneer we twee identieke paren te wassen hadden, was dat voor de wasserette-dames geen probleem: op één keer na kregen we keurig de twee L-sokken samen in één bolletje en de R-sokken in het andere bolletje. Costumbre?

Ruta Las Lisas

De weg langs de kust loopt ten westen van de vermaarde Pan American Highway, hier de Panamericana Norte geheten. Daar zie je echter niet zo veel van het bijzondere kustleven, zoals we meemaakten aan de Ruta Las Lisas. Op de twee foto's hieronder zie je eerst een baai vol aalscholvers en daaronder twee grote pelikanen ... 

Aalscholvers

Peruaanse pelikaan (Pelecanus thagus)

Die pelikanen vinden het trouwens leuk om echt bóvenop elkaar te zitten. Klik! voor de video.
Boven die pelikanen zie je net onder de rand van de foto een lange vlucht vogels. Dat zijn de aalscholvers die uit de baai wegvlogen én de aalscholvers die uit baaien verder naar het noorden kwamen en zo samen een enorm lang aalscholverlint vormden. Ging wel 10 minuten door. En daarna kwam een gedeelte gewoon weer terug naar waar ze vandaan kwamen (denken we). Bijzondere bezigheid, misschien hadden ze gewoon zin in een lekker stukkie waaieren. Costumbre!

#jemoetergensslapen: Ruta Las Lisas, Caldera, Atacama, Chili.

Ruta Las Lisas, Caldera, Atacama, Chili.

Onze keuken, woonkamer en slaapkamer! Koffietijd!

Roodpootaalscholver (Phalacrocorax gaimardi)

Peruaanse pelikaan

Aan het eind van de middag (na de koffie!) en ook de volgende ochtend werden we verrast door lokale bewoners die kelpwier kwamen verzamelen. We maakten een praatje met één van hen en kwamen er achter dat het hele dorp aan dat verzamelen meedoet en dat het spul naar China wordt geëxporteerd. Daar wordt het als basis van bioplastics gebruikt en ingezet in de auto-industrie. Op zich een aardig idee, alleen vragen we ons wel af wat dat doet met het zeemilieu hier in Chili. Er wordt immers gewoon een component aan het ecosysteem onttrokken, wat alleen maar tot verarming kan leiden.

Wier verzamelen voor de Chinese markt.

Cuerno de cabra (Geitenhoorn) (Skytanthus acutus)

Nogmaals de Geitenhoorn: de grote krul aan de linkerkant is de rijpe vrucht!

Vier dagen in het wild bij Playa Los Amarillos

Atacama! Al sinds de aardrijkskundelessen op de middelbare school hangt die naam in ons achterhoofd als een van de droogste gebieden op aarde. En daar rijden we nu langs en doorheen. Het is een bizar gegeven: op een steenworp afstand van de grootste waterplas ter wereld, de Grote Oceaan (32% van het aardoppervlak!), is het kurkiedroog, zit het stof 's avonds in je oren en op andere plekken waar de zon niet schijnt. Zo ver we landinwaarts kunnen kijken golft het droge oppervlak door.

Onderweg naar Caldera. En die woestijn: de Atacama!

We rijden Park Nacional Pan de Azúcar binnen. Het park is genoemd naar het eilandje voor de kust waar vroeger een meters dikke guano-laag op laag waardoor het op suikerbrood leek. Die laag is inmiddels vrijwel volledig afgegraven.
De rotsen aan de oostkant van de weg zijn van een aparte, brosse granietsoort, die je met de hand kunt eroderen. In Chañaral doen we wat boodschappen, halen water bij het tankstation van YPF en komen even verder bij ons doel van de komende dagen: Playa los Amarillos. Een langgerekt en breed strand, doorsneden met ruggen van graniet, waartussen we een mooi plekje vinden om een tijdje te bivakkeren. 

Playa los Amarillos, ten noorden van Chañaral.

De baai waar we verblijven blijkt een enorme kolonie pelikanen te herbergen, die, net als we van Jan- van-genten kennen, met fantastische snoekduiken en een hoop tegelijk de zee in duiken om daar vissen te verschalken. We hebben er uiteraard een video van (met windgeluid!): klik! Een fascinerend gezicht hoe die enorme vogels met onverwachte souplesse op jacht gaan.

Peruaanse pelikanen aan Playa los Amarillos

Dolgelukkig!

En wat doe je als reiziger vier dagen op zo'n strand? Bijkomen, indrukken van de afgelopen tijd verwerken. Strandwandeling maken. Kijken of je zonder dat de golven je te pakken nemen, rond een uitstekende rots kunt rennen. Alles oppakken, naar Chañaral rijden voor boodschappen, internet checken in een verborgen parkje buiten het centrum en daarna terugrijden en zien dat alles nog steeds zo leeg is al voorheen. Koffie zetten, chillen, vogeltjes kijken.
Kortom: onvoorstelbaar genieten van onze vrijheid!

Roodkopgier of kalkoengier (Cathartes aura)

'Zwaar leven'

Grijze meeuw (Leucophaeus modestus)

Parque Nacional Pan de Azúcar

Dan is het tijd om verder noordwaarts te gaan. Pan de Azúcar biedt meer dan alleen nietsnutten aan een strand. De Atacama-woestijn is ook hier droger dan droog, het plantenleven dat er is, is nogal prikkellig ..

Copiapoa cinerascens

Eulichnia saint-pieana naast bermtoerist

Park Nacional Pan de Azúcar

De ranger wijst ons op een mooie wandeling door het dorre landschap, die eindigt waar het kustgebergte, van ons uit gezien, zich steil naar beneden stort, de oceaan in, 800 meter lager. Het is een interessant plekje daarboven bij het ranger-station. Er wordt nieuw publiek  sanitair aangelegd, waarbij het benodigde water volledig uit de ochtenddauw, de camanchaca, wordt gewonnen. Jaarlijks 4700 liter!

Zicht op het strand en de oceaan vanaf Cerro Pan de Azúcar

Eulychnias iquiquensis

De Atacamawoestijn ten voeten uit

Vlak ten zuiden van de kustplaats Taltal duiken we een stukje het binnenland in, opnieuw getipt door iOverlander. Dit is wat de vorige bezoeker over dit plekje had geschreven: "Nothing extremely beautiful, just a big open space, hidden from the main road."
Hoezo nothing extremely beautiful? We vonden het geweldig! Een enorme vlakte, helemaal verlaten,  's nachts echt zo stil als we nog nooit hadden meegemaakt, de bergen in de omgeving verlicht door de sterren. We hebben onze beleving van de plek aan iOverlander toegevoegd! Wil je weten waar het precies was? Klik dan op de volgende link voor de satellietweergave in Google Maps: hier!

#jemoetergensslapen - tussen Taltal en Antafogasta, op -25.515685, -70.393993

Tussen Taltal en Antofagasta, op de B710.

Het blijft ook hier ontzettend druk!

En weer een slaapplaats gevonden.

Antofagasta

Groot geworden door de uitvoer van koper uit de gigantische mijnen in het binnenland, is Antofagasta een drukke, volle, toch wat bizarre uitvinding. We komen uit het zuiden en willen naar een klein nationaal park vlak ten noorden en moeten daarom dwars door de stad. Op veel plekken wordt aan de bloemrijke middenbermen gewerkt, wordt de straat geveegd en lijkt het welvarend. Maar wanneer we per ongeluk de verkeerde kant op rijden komen we ineens uit op een grote vuilnisbelt, midden in de stad! En je hoeft er niet eens heel veel verkeerd voor te rijden, gewoon één straat naast de doorgaande weg, waar trouwens ook goederentreinen overheen steken, volgeladen met koper.

Antofagasta

La Portada en onze eerste Humboldt-pinguins

Direct ten noorden van Antofagasta ligt een uitgestrekt woestijngebied met een prachtige rotskust, zomaar te bekijken vanaf een aan verval onderhevig parkeerterrein met wandelpaadjes. Het is Parque Nacional Morro Moreno, met als belangrijke publiekstrekker een natuurlijke "poort" die vlak buiten de kust ligt: het restant van duizenden jaren van erosie. Prachtig!  

Parque Nacional Morro Moreno

Monumento Natural La Portada - Antofagasta

De steile kliffen bieden plek aan honderden genten (de Humboldtgent) en volgens de bordjes moet er ook een kleine kolonie Humboldt-pinguïns zijn. We zoeken en zoeken: nada. Maar ... wanneer we een stukje verder lopen en met de verrekijker de voeten van de kliffen afspeuren, ziet "Arendsoog" Marleen er twee! Het is te ver om op de foto te krijgen dus jullie moeten dit maar van ons aannemen!

Humboldtgent (Sula variegata)

Peruaanse pelikaan (Pelecanus thagus)

Zee-egels

Even later vertrekken we van de kust en kijken voor de laatste keer terug op de Grote Oceaan. Bij een wasstraat laten we zoute spray van de auto wassen en rijden uiteindelijk naar het noordoosten, richting San Pedro de Atacama. Hier wacht een nieuwe highlight op ons: de Salar de Atacama, waar we drie soorten flamingo's hopen te gaan zien, waaronder de zeldzaamste ter wereld, de Andes Flamingo!