Weer onderweg: VS en Canada

2017 - 2023 ... 

Wanneer dit blog gepubliceerd wordt, zijn we al weer zes jaar gestopt met werken. Al zes jaar met pensioen! Wat klinkt dat raar - terugkijkend zijn de jaren voorbij gevlogen. Maar dát we naar onze dromen hebben geluisterd, is zeker!

De jongen, de mol, de vos en het paard.
(Charlie Mackesy)

Hieronder een verzameling selfies uit deze periode, tussen de foto's zit ruwweg een jaar.
Kijk toch naar die reizigerskoppen en doe eens rimpeltjes tellen en gokken wanneer de foto's gemaakt zijn. We horen het graag!

How to: voorbereiden op een nieuwe reis...

We waren bij het schrijven van dit feuilleton al weer een tijdje thuis van de vorige reis en de voorbereiding op het nieuwe avontuur was eigenlijk al een heel eind op dreef. Tijdens ons verblijf in Spanje, afgelopen najaar, hebben we de globale reisroute uitgedacht, de vliegtickets en de huurauto geregeld. Nu zou het dus tijd kunnen zijn om verder te focussen op wat, waar en hoe in de VS en Canada.

Focus. Dus.

Tja - maar ondertussen hadden we de Suzuki Grand Vitara nog aan de kont hangen en die moest verkocht. Dus de radiateur vervangen, nieuwe zomerbandjes eronder, door de wasstraat, stofzuigen, cockpitspray over het dashboard. Fotootjes op Marktplaats en wachten op de kopers.

Dat duurde niet heel lang, binnen een paar weken hadden we serieuze biedingen en het is dat we even een weekje op wintersport waren en dat de klant haast had, anders was de auto mooi snel verkocht. Maakte niet uit, we hadden (we spreken eind januari), geen ontzettende haast.

En toen: De gevaarlijkste wegen te wereld.

Een must see voor avontuurlijke reizigers, dit programma van PowNed (klik!). Regelmatig komen gebieden voorbij waarvan je denkt: daar moet ik naar toe!
Zo ook de aflevering die een fantastisch hoogland in noordoost Turkije liet zien, vanuit Trabzon naar Oost-Anatolië. Geweldig, maar om daar nou met ons kleine Toyota'tje doorheen te karren ...

Dan, een paar weken later: de hoge Atlas in Marokko. Hobbelig smullen! Maar ons kleine karretje kraakt tegenwoordig al een beetje wanneer we een verkeersdrempel nemen. Zó zielig.

De kosmos grijpt in.

Dus, lieve lezers, wie kijkt er vreemd van op dat, toen we half februari samen in ons autootje zaten, Hans tegen Marleen zei: "Moeten we de Suzuki wel verkopen?" "Nou!", zei Marleen, "Ik had precies hetzelfde gevoel!" We hadden allebei regelmatig naar onze stoere Suzuki gekeken, teruggedacht aan de mooie plekken waar de auto ons gebracht had en wanneer álle signalen uit de kosmos dezelfde kant op wijzen, dan kan dat maar één ding betekenen: luisteren! Iena, lieve vriendin, zo is het toch?!

En daarom, beste lezers, staat de Suzuki inmiddels in een stalling, tot nader order met geschorst kenteken en opgezegde verzekering, rustig wachtend totdat hij weer los mag!

En wij: helemaal gek, de rij- en vaarroutes naar Turkije helemaal in kaart gebracht en ondertussen verdween de échte eerstvolgende reis een heel klein beetje uit de prefrontale cortex.

Maar toen was het opeens nog maar drie weken voor vertrek en schakelden we terug naar het heden om de komende reis goed te starten. Er moest immers wel ingepakt worden! Grote sporttas en grote rugzak helemaal vol. Nog spullen over. Twee grote rugzakken volgepropt. Onhandig en spul over. Weer leeg. Twee grote rugzakken systematisch ingepakt, rolkoffertje dito, dagrugzak, kleinere rugzak, powerbanks in de jaszak. Checkerdecheckcheck. Laat Marleen maar schuiven. 

Alles onder controle!

Een dag of drie voor vertrek bleek dat een douchetent in de VS lastig verkrijgbaar was (kon wel opgestuurd worden, maar we hebben geen vast adres 🙃). Dan maar onze ouwe douchetent alsnog ingepakt. Alles weer wegen, beetje herschikken, klaar!

En we zijn er weer van tussen!

Vliegtickets naar San Francisco in the pocket, autootje geregeld via Turo.com, bagage klaar, kinderen, familie en vrienden opgezocht en uitgezwaaid, koelkast leeg en schoon, tuin voor zover dat kan klaargemaakt voor ons lente-zomer-herfst-reis-seizoen, hotelletje vlak bij de Schiphol, treintickets via de ouwelullen regeling van Hans. Meer konden we niet aan voorbereiding doen.

San Francisco, Here we come again!

Gescande dia van Hans, uit 1981

En een plaatje uit 2018

Plek zat, toch?

Oh ja, de camping regelen voor de eerst nacht. Of twee nachten. Hadden we al uitgezocht, uurtje naar het zuiden rijden ná de noodzakelijke boodschappen, midden tussen de redwoods. Fantastisch. Toch nog ff checken.

Vol!

F*ck. Andere camping dan, vlak in de buurt.

Ook vol.

Wat is dat?! Dan maar de volgende camping. En de volgende. Allemaal vol.

Eerst dachten we dat het vanwege het aansluitende Paasweekend was, maar dat bleek uiteindelijk niet de reden. De websites in VS waar de reserveringen mee gemaakt kunnen worden, deden het gewoon niet.
Acht dagen vóór vertrek konden we wél reserveren, alleen bleek dat verschillende campings in het redwoods-gebergte ten zuiden van San Francisco gesloten waren: het was enorm slecht weer geweest, bomen waren omgevallen en wegen onbereikbaar. De camping waar we terecht konden zag er gelukkig mooi en onbeschadigd uit, alleen: overdag 12°C en 's nachts 3! 

Bist nait wies?! Dat gaat mooi niet door! Er zijn mindere redenen om het even wat verderop te zoeken...

Daarom hebben we de eerste nacht ten zuidoosten van San José gepland, ver uit de buurt van het drukke Silicon Valley (je weet wel, waar Google, Apple, Amazon, Facebook, Cisco, Intel, Oracle, en Nvidia zitten. Eigenlijk bijna alles wat je zo'n 40 jaar geleden niet nodig had om een rijk en bevredigend leven te leiden).

Verder Californië in.

Neem de geweldige Fodor's guide, een stapel kaarten, de NPS-app en de website van het Bureau of Land Management, waar honderden vaak gratis campgrounds met zonder of met minimale voorzieningen te vinden zijn: klik!) en doe bladeren: uren voorpret en een heus reisplan, met tientallen National en State-parks, National Monuments, kortom: prachtige gebieden om naar uit te kijken.

Fodor's: onze geweldige gids! En The Pinnacles National Park. Mooi Begin!

De eerst week / weken zijn we nog in Californië en gaan daarna via Arizona naar New Mexico en vervolgens zigzaggend naar het noorden. Omdat we heel erg van blauwe luchten houden, ligt het precieze zigzagschema niet vast: First Blue, First Served!

Zigzag maar lekker met ons mee!