GR11- wat een route!
Om nou te zeggen dat de GR11 saai is, nee! Het is een route van uitersten: weinig inspirerend bouwland, geweldige bomen, oversteken over asfalt of over stenen die in een snelstromend riviertje liggen. Korte stukken vlak, eindeloze hellingen. Zóveel geraniums dat je er bijna achter verdwijnt, regelmatig exemplaren van orchideeën en velen gieren en roofvogels.
Veel bloemen deze keer, vandaar de titel. Maar eerst ...
Paniek in de tent!
Zelfs wanneer je in the Middle of Nowhere ligt te slapen, is een rustige nacht niet gegarandeerd….Gesnuffel. Gekras. Gekraak. Marleen wordt wakker. Er is iets bij de tent!
Eerst zelf maar even wat herrie maken en wat klappen op het grondzeil geven - de rust lijkt weergekeerd. Verder knorren.
Gesnuffel en dan geKNAAG! We worden belaagd! Marleen ritst de tent open, schiet in haar schoenen en rent onverschrokken naar buiten (intermezzo: ook wanneer er poema's zijn doet zij buiten gewoon haar plasje: klik!).
Ze vindt haar slippers verspreid over het veldje waar we liggen en ziet dat allerhande rommel van ons is meegesleept. Een hoekje van het grondzeil is weggeknaagd (lekker! Over smaak valt niet te twisten). Ze verzameld de zooi, legt het allemaal in de tent, moppert op die k*tbeesten en gaat, nadat de schoenen zijn uitgedaan, weer liggen. Verder knorren.
De volgende ochtend vinden we een meter of 15 verderop nog een plastic zak van AH liggen. Bijzondere smaak had onze nachtelijke gast!
 |
| Alpen Aster (Aster Alpinus) |
GR11: hoger en hoger
We gaan steeds iets hoger, langzaam richting de 2000m. De GR11 doet zijn reputatie gestand: het is veel stijgen en dalen. Na enkele dagen komen we aan op de camping van Ochagavia; hier is het uitrusten en bijtanken! De eerstvolgende lange wandeldag hierna ging helemaal uitstekend, het was fijn weer ook!In het volgende dorp eerst koffie (bij gebrek aan gebak deze keer met Kitkat), dan hoofd en onbedekte delen van de ledematen aan de dorpsfontein wassen, watervoorraad aanvullen en nieuwe boodschappen halen. Buiten het dorp vinden we op een min of meer vlak stukje een overnachtingsplekje, gezellig naast een bijenkast.
Onweer in de bergen.
Op naar de Colláu de Petraficha, 1965m. Warme dag, het wordt bloedheet. Marleen zag dat de atmosfeer erg onrustig werd. |
| Toen wisten we nog niet dat het zou gaan onweren! |
Na het opzetten van de tent op een min of meer vlak plekje direct naast het pad, was de lucht al enorm betrokken. Uiteindelijk kwam er een flink onweer en tja … dan is het niet meer zo leuk in de bergen. In de tent blijven zitten was te gevaarlijk, dus regenkleding aan en in een soort van geul op de hurken gaan zitten tot het over was. Op een gegeven moment hagelde het ook nog.
In de nacht ook veel regen, de volgende dag begon droog, maar dikke mist en geen zicht. Dus al het moois om ons heen konden we niet zien. Later werd het zicht beter, maar het bleef koud.
 |
| Bikkelen in de regen. |
Begin van de middag begon het te regenen. Zo goed als mogelijk een slaapplek buiten de koeienvlaaien gezocht (die vlaaien hebben hier trouwens een buitenaardse omvang, zijn óveral, zelfs tot op de steilste paadjes hoog op de berg).
 |
| Ibon de Estanés |
Volgende dag: regen en mist, midden op de dag was het 9 graden. Inmiddels waren we aardig verkleumd en waren onze voeten drijfnat. Hoezo waterproof schoenen? IJsland zou warmer zijn geweest!🤣 Kwam ook nog bij dat het traject dat we liepen zeer steil en glad en moeilijk te lopen was. Stukje live: klik!
Eind van de middag kwamen we uit bij een ski-oord, we dachten: koffie en gebak! Maar nee hoor: alles dicht. Deceptie! Dus nog 4 km verder lopen naar het volgende dorp. Ondertussen werden de gedachten richting een welverdiend verwen-moment getrokken: we zijn daarom naar een hotel getogen.
Eerst allebei onder de douche opwarmen en de schoenen met wc-papier enigszins droog deppen en met de föhn bewerken.
Omdat het resultaat nog niet bevredigend was, zijn we met schone-droge-sokken-in-badslippers naar het restaurant geslopen (voeten snel onder de tafel!) en hebben daar lekker warm gegeten. Nog om onze 19-jarige verkering te vieren!
Omdat het resultaat nog niet bevredigend was, zijn we met schone-droge-sokken-in-badslippers naar het restaurant geslopen (voeten snel onder de tafel!) en hebben daar lekker warm gegeten. Nog om onze 19-jarige verkering te vieren!
De volgende ochtend is de aardige meneer van het restaurant vaak naar de keuken gelopen om onze trek te stillen (¡Muchas gracias!)
Bijna fit was het daarna maar een kwartiertje met de bus naar de camping van Castiello de Jaca (vreselijk aardige buschauffeur!) Tentje drogen. Niks doen. Verdere wandelingen plannen …
Intermezzo: natuurschoon versus koeienpoep.
De Pyreneeën zijn prachtig, dat voorop gesteld. Waar we tot nu toe hebben gelopen is vooral het westelijke voorgebergte: paden en paadjes tussen begraasde of kaal gekapte hellingen door, afgewisseld met prachtige bossen, om tenslotte uit te komen bij de meer "alpine" gedeelten.We hebben onderweg maar enkele wandelaars ontmoet - het aantal koeien daarentegen was niet te tellen. Bijna overal. En waar koeien grazen en ontzaglijke vlaaien deponeren, groeit en bloeit weinig. Daarbuiten echter des te meer: niet platgepoepte velden vol bloemen!
 |
| Wie heeft ze niet in de tuin? De Helleboris. |
 |
| Welriekende nachtorchis (Platanthera bifolia) |
 |
| Vogelnestje (Neottia nidusavis) |
Van de GR11 naar de GR15
Dat we in de Himalaya en op de Chileens/Argentijnse hoogvlaktes zijn geweest was geweldig, maar wanneer we met volle bepakking op de GR11 zijn en passages op bijna 3000m voor de voeten gaan komen, met dagen van 1700m alleen maar omhoog, gevolgd door über-afdalingen, dan gaan we ons afvragen: is dat wel verstandig?Kijk, het zit namelijk zo:
- Hans kan heel behoorlijk omhoog, maar lange, steile afdalingen moet je hem niet te vaak voorschotelen. Niet voor niets heeft hij de afgelopen jaren twee keer tijdens een glijpartij een wandelstok gebroken. Zijn benen zijn gelukkig nog heel…
- Marleen gaat niet super soepel omhoog, kan daarentegen afdalen als geen ander, maar heeft een 'moeilijke' knie (kruisbandreconstructie), 80% longfunctie en bij inspanning boven de 1750m last van hoogteziekte.
De GR15 loopt in de zogenaamde pre- Pyreneeën, gaat wel op en neer, alleen minder hoog, is de verwachting. Aardig, toch? Wel zijn vers water en boodschappen een iets groter probleem, maar dat lossen we wel op!
Op de GR15: leeggezogen.
Drie dagen op een camping aan de start van ons deel van de 15, zorgt ervoor dat we behoorlijk uitgerust en doorvoed zijn. We dalen spreekwoordelijk af tot niet eerder verkend niveau door bij de supermercado wijn uit mini-pakjes te kopen (smaakt trouwens redelijk). |
| Wijn uit een pakje....... komt nooit meer goed met ons! |
De Pyreneeën zijn opnieuw mooi hier. Lekker weertje. Veel bloemen en vogels. Geen andere wandelaars. Elke ochtend in stilte wakker worden op een plekje waar verder niemand is. Drinken uit kleine stroompjes.
 |
| Makkelijk lopen |
 |
| Pyreneeën river crossing! Video: klik! |
 |
| Moeraswespensorchis (Epipactis palustris) |
 |
| Grote rietorchis (Dactylorhiza elata), maar er bestaat twijfel! Hij was bijna een meter hoog! |
 |
| Bruinrode wespenorchis (Epipactis atrorubens) |
Totally relaxed zijn we echter niet. De eerste makke van de GR15 die we hierboven beschreven hebben, blijkt een lastige: de schaarste aan waterbronnen en winkeltjes maakt dat we een dag of drie zorgvuldig vooruit moeten plannen. En dan nóg komt het voor dat een beschreven of op de kaart aangegeven fuente (bron) droog staat en we voor de zekerheid elk met drie liter (=kilo) water moeten sjouwen in plaats van één.
Makke twee: het is nog steeds corona-tijd. Dat is waarschijnlijk de reden dat álle restaurants en bars in de niet-toeristische dorpjes dicht zijn. Geen extra maaltijden onderweg derhalve, waardoor we per dag écht 3 maaltijden pp moeten meenemen.
Makke drie: de 15 is absoluut niet het geriatrische alternatief van de 11. De hellingen zijn net zo lang en steil én het is veel warmer. Wat even later de twee-voorlaatste dag op de 15 zou worden, was een 8 uur lange zweetpartij met 913 meter omhoog en 1000 meter naar beneden. 3385 kCal erdoorheen gejaagd (wat overigens geen uitzondering was).
 |
| Na 1000 meter omhoog tóch een cadeautje! Video: klik! |
Tel daarbij op dat we geen 18 meer zijn, dat herstel daarom langer duurt en dat de GR15 daar geen ruimte voor biedt: we moeten elke dag dóór!
 |
| Kiezelconglomeraat |
 |
| Even pauze |
|
Inmiddels zijn we klaar met het puzzelen, plannen en zweten op de GR15. We hebben zeker óók enorm genoten, maar zijn nu toe aan wat anders.
Het roer gaat om!
Het roer gaat om!
Back to the basics
De voorlaatste ochtend op de 15 is er een uit de boekjes. Lekker kort, we nemen uitgebreid ons eigen koffietje op een dam in de rivier de Arás en zien daar vier keer een wielewaal voorbij vliegen. Dát dus!In de verte grote hoeveelheden Rode Wouwen. Wat dat betreft zijn de Pyreneeën een waar vogelparadijs. We hebben inmiddels o.a de volgende voor ons toch wel bijzondere vogels gezien:
Havikarend
Aasgier
Vale gier
Steenarend
Dwergarend
Grijskop specht
Rotszwaluw
Grauwe Klauwier
Rotsmus
Grauwe gors
Zwarte tapuit
Wassen in een riviertje, slapen in een hoekje van een pas-gemaaid weiland en dan op naar het volgende dorpje (alles dicht).
We doen de bus (!) naar Broto, waar we wachten tot het (1) koeler wordt, (2) Marleen's buikgriep over is en we tenslotte (3) allebei aangesterkt zijn en het geschikt weer is om de Pyreneeën dwars over te steken, naar Frankrijk toe!
 |
| Aan de beterende hand! Camping Oto. |
Die buikgriep was een buikgriep waar Marleen drie dagen behoorlijk last van heeft gehad. De voorlaatste dag op de camping ging het al stukken beter en konden we een beetje in de omgeving avonturen. Resultaat: bij het lopen door een riviertje stak er pardoes een ringslang vlak voor Marleen's voeten over. Daar word je ook weer wat beter van!
Vlak buiten Broto ligt trouwens een aardig stukje prachtnatuur, waar moeder Aarde zich werkelijk in allerlei bochten heeft gewrongen om ons wat moois voor te schotelen: de Cascada de Sorrosal en daaromheen!
 |
| Cascada de Sorrosal |
 |
À BIENTÔT
 |
| Mooi! |
