Valle de Arcoiris
We weten zo langzamerhand wel dat we in Chili en Argentinië de meest onwaarschijnlijke landschappen kunnen tegenkomen. Toch zijn we verrast over wat we nu weer zien. Van Frederik en Julia hebben we de tip gekregen om naar deze vallei toe te gaan. We komen er aan het eind van de middag en zoeken eerst een plekje om de nacht door te brengen. Dat lukt prima, we staan eigenlijk al in de vallei en na een korte verkenningstocht blijkt dat we de volgende ochtend maar een klein stukje verder hoeven te rijden om de boel verder te voet te kunnen bekijken. We hebben ook een stukje video: klik!
 |
| En weer een prachtige overnachting! |
 |
| Valle del Acoíris/Rainbow Valley |
Hier en daar sijpelt water de vallei binnen. Blijkbaar is er veel zout in de bodem aanwezig (niet heel raar, we zijn immers in de buurt van de grote zoutvlakte van San Pedro de Atacama), want we zien op die plaatsen prachtige kleine druipsteen- en zoutformaties. Soms maar enkele centimeters lang of hoog. Beetje zichtbaar op deze video: klik!
 |
| Zoutkristallen |
 |
| Mooi gecamoufleerd, deze bloem. |
 |
| Nog meer Valle del Acoíris/Rainbow Valley. |
Hoger en hoger: Paso de Jama
Tijd om op te breken en de doorsteek naar Argentinië te maken. Daar willen we ook naar de auto laten kijken, want al maanden komt er een bijzonder geluid ergens onder de auto vandaan. We hebben geen idee wat het is, maar bijzonder is het wel. Omdat we toch de olie moeten laten verversen kan de monteur misschien gelijk kijken naar wat er scheelt. Zit er een monteur onder onze lezers? Luister naar de huiveringwekkende auto-geluiden (vanaf 26 seconden start de herrie): klik!
Vanaf San Pedro is het lang 10% stijgen, tot een lieve 4820 meter hoog. De auto trekt ons omhoog, niet al te hard meer, het is steil en de lucht wordt dunner. Elke meter van de route is een plaatje. Neem nou het begin: we rijden langs Volcán Licancabur en de Cerro Juriques. Wondermooi.
 |
Volcán Licancabur 5920m en Cerro Juriques.
Vanuit drie verschillende plekken onderweg naar Paso de Jama. |
Ruim vóór de grensovergang rijden we langs een aantal lagunes. Ook hier zijn flamingo's te zien, we bekijken ze heel goed maar nog steeds missen we onze "laatste" flamingo, de James' flamingo ...
 |
| Nabij Paso de Jama |
 |
| Salar de Pujsa |
En dan is het echt de hoogste tijd voor een slapie! En waarom zouden we dat niet doen op 4300 m? Pal naast de weg vinden we een zanderige opening tussen twee rotsruggen, die prima geschikt lijkt voor een rustig nachtje. Aan de overkant van de weg gaat de boel steil naar beneden, maar ons plekje is mooi vlak en heeft nog wat aardige verrassingen in petto: de Cuvierhaasmuis, jawel! En waarom is dat dan zo bijzonder? Het lijken net konijnen, maar ze hebben een staart en horen tot de familie van de wolmuizen.
 |
| En wéér een prachtige slaapplek, waar we de volgende morgen getrakteerd worden op de Cuvierhaasmuis! |
 |
| Cuvierhaasmuis (Lagidium viscacia) |
Hoog, hoger, hoogst!
Tja, dan rij je op dik 4800 meter en is er een aardig heuveltje links van je. Dan zou je zomaar tot 5000 meter kunnen lopen, zeggen de hoogtelijnen op de digitale kaart. Gaan we doen! Auto parkeren, rugzakje op, water mee, sjouwen. En dat valt niet mee zeg, de lucht is wel heel erg dun. Met wat piepen en kreunen bereiken we de top, onze top der toppen. Potverdorie: nét niet de 5000. We blijven steken op 4964 meter en kunnen niet hoger: de heuvel is op! Bovenop neemt Hans opeens Marleen in zijn armen en tilt haar nog 15cm verder omhoog! Daarmee komt Marleen nét even hoger en heeft ons record in handen. Dat heeft die bikkel verdiend, vind haar gekke vriend!
Video van de omgeving: klik!
 |
| 'Mutsjes', maar wel op 4964m! |
 |
| Aardig uitzicht op bijna 5000 m, Paso de Jama |
 |
| En weer beneden! Lucht!!!! |
 |
| Paso de Jama - Laguna Negra |
 |
| Lama |
Als je hier, eventueel na reïncarnatie, als lama geboren wordt, moet je geen last van pleinvrees hebben. Net als in andere gebieden waar we eerder op deze reis geweest zijn, is de ruimte op de hoogvlakte waar we doorheen rijden enorm. Niet alleen toen we vanuit onze top over de omgeving keken, maar ook later deze dag is de horizon vaak ver weg en krijgen we de indruk hier vrijwel helemaal alleen te zijn, in ieder geval zonder andere mensen.
Ondanks de enorme droogte zijn er verschillende lagunes waar behoorlijk wat water in staat. Niet allemaal, maar Laguna Negra (prachtig blauw-zwart gekleurd) en de laguna met de rode kleur (waarvan we geen idee hebben hoe die lagune heet), zijn prachtig.
 |
| 'Only the lonely' |
Salinas Grandes
Vanaf het moment dat we de Grote Oceaan achter ons lieten en richting San Pedro reden waren de verwachtingen vol van enorme zoutvlaktes. Die verwachtingen zijn, zoals bekend, niet ingelost. Tot nu toe. We passeren, nee, we rijden dwars door: Salinas Grandes. Een grote zoutvlakte waar op industriële schaal zout wordt gewonnen (en ook lithium, zoals op veel andere salars en salinas gebeurt).
Je kunt tegen betaling de onderkant van je auto laten corroderen door een rondje over het zout te rijden. Doen we niet, we moeten nog een heel stuk verder en de auto moet nog verkocht worden ...
We kopen bij een toch wel onverwacht armoedige uitspanning twee empenadas, die een beetje tegenvallen (niet echt veel vulling en waarschijnlijk de vorige avond al gebakken). Maar ach, de maag is weer wat gevuld, de lokale economie een klein beetje gespekt...
 |
| Salinas Grandes, Argentinië |
 |
| Lama-beeld van zoutblokken, Salinas Grandes |
 |
| Aan de rand van de Salinas Grandes |
De salinas zijn een bijzonder gezicht: een enorme witte vlakte op een paar duizend meter hoogte. In het natte seizoen staat er ca. 30 cm water over het zout. Wanneer dat water verdampt laat het vers zout achter..
Verder rijden betekent ook dat we in ieder geval in dit gebied de James' flamingo niet zullen gaan zien. Huilie huilie!
Rio Lozano en San Salvador de Jujuy
Vlak voorbij de Salinas Grandes gaan we een bergketen over en dan is het voorlopig gedaan met het kurkdroge altiplano klimaat. Eerst daalt de weg rustig naar beneden, daarna volgt een vet steile afdaling via een schier eindeloos aantal haarscherpe bochten, met ook nog eens lichte regen (water dat uit de lucht valt! Dat hebben we heel lang niet gezien).
Vlak voorbij het bij toeristen populaire Purmamarca parkeren we kort op een would-be overnachtingsplek. Het voelt echter helemaal niet zo prettig, dus rijden we door naar de oever van de Rio Lozano, waar we heerlijk slapen. En nóg een nachtje! Overdag rijden we naar San Salvador de Jujuy, om boodschappen te doen en ijs te eten. Op de hoek van een pleintje kopen we groenten en fruit bij een koopmannetje: veel voor weinig. Op de tegenovergestelde hoek is een zaakje met biologische produkten. We kopen behoorlijk wat en worden en passant bijna fors afgezet doordat één van de waren een factor 100 te hoog wordt aangeslagen. Niet leuk. Nóg niet leuker wordt het omdat we bij het wisselgeld een aantal briefjes van 5 pesos terugkrijgen, die later niet meer geldig blijken te zijn. Het is niet veel geld, 1 peso is 13 eurocent, maar het gaat om het principe.
 |
| Lekkerste ijs in San Salvador de Jujuy, Argentinië. |
Ook laten we de olie verversen en komen we via via bij een kleine garage uit die het herrie-probleem van onze auto zou gaan oplossen (video met takkeherrie staat hoger op deze pagina). De garagewereld in Argentinië is anders dan in Nederland. Zo moet je voor problemen met de voorkant van je auto naar de tren delantero. Daar kunnen ze de voorwielophanging, de voorremmen, etc repareren. Heb je gedoe met de achterkant, dan moet je naar de trasero. Wie de rommel tussenin repareert weten we niet...
Wij waren bij een delantero. Ze spraken veel Spaans, meer dan ons lief was maar geen nood: de zus van de hoofdmonteur was lerares en vertaalster Engels, dus die werd een paar uur opgetrommeld en later ook nog via de telefoon te hulp geroepen. Super aardig. Het auto-probleem bestond uit remblokken die aan de voorkant los uit de houders gebroken waren en met veel kabaal op- en neer schudden...
Tussendoor zijn we nog anderhalve dag en een nacht in het Parque Provincial Portrero de Yala geweest. Echt heel mooi, er was een idyllisch plek: een vlonder boven een hooggelegen meer. Prachtige vogels, geweldige omgeving, maar het weer zat tegen. Dus naar beneden, naar "ons" riviertje
 |
| Parque Provincial Potrero de Yala - de Hypsiboas andinus |
 |
| Speciaal voor Margreet! Alsof je thuis bent! |
 |
| Zuid-Amerikaanse steltkluut (Himantopus melanurus) |
En dan ligt er een hele lange rit voor de boeg. We hebben lang getwijfeld of we er aan zouden beginnen. De rit zat in ons oorspronkelijk plan, ergens in de eerste maand. Op en neer is de rit bijna 3000 km...
Ok! We doen het. Gaan jullie mee? We gaan naar de Iguazú watervallen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten