Het is even rijden, maar dan heb je ook wat!
We zijn eruit: we gaan naar de Iguazú watervallen, maar niet zomaar! Om Marleen's aanstaande verjaardag in een passende omgeving te vieren, rijden we ook naar het wereldberoemde Parque Nacional de Iberá. Vogelparadijs. Capibara's (nog nooit gezien!), alligators (ooit een broodje gevoerd, maar dat luste-die niet!). Omdat we ook min of meer langs Parque Nacional Chaco komen, checken we die ook! Kortom: de komende weken wordt het feest! Misschien toch nog even terugkijken naar de prachtige, door vulkanen gedomineerde hoogvlakte die de grens tussen Chili en Bolivia vormt? Klik!
Maar eerst: San Salvador de Jujuy en omgeving
Ff bijkomen zeg! Wat een feest was dat in Noord-Chili. Maar onze zintuigen krijgen weinig rust ... overal blijft wat moois te zien en als het mooie midden in een stad dan op is (San Salvador de Jujuy in dit geval), dan wordt de tong gestreeld met koffie en lekkers, of een verrukkelijk ijsje (wat het lekkerste ijs ter wereld naar de kroon steekt. Die hebben we ooit, en meermaals, in het Sloveens Bovec gegeten. Midden in het dorp, je kunt het niet missen).
Ten noorden van San Salvador strekt zich de Quebrada de Hamahuaca uit, zo'n vijftig kilometer vallei met op meerdere plaatsen prachtig gekleurde rotspartijen. Zonder blasé te willen klinken: hebben we al gezien. Helemaal niet verkeerd, maar nog meer dan de rotsen valt de enorme erosie op: we lunchen naast een spoorbrug die tot aan het spoor in het zand ligt: allemaal vanuit de omringende bergen aangevoerd.
 |
| Bijzondere zwam ...zeg het maar Cees! |
 |
| Aan de Rio Lazano: mooi slaapplekje! |
 |
| In San Salvador de Jujuy |
 |
| San Salvador de Jujuy. Dit parkje heeft wat weg van de Jardines del Turia in Valencia. |
 |
| Onderweg gekocht bij een groentekraam: € 1,50 |
 |
| Tunilla soehrensii |
 |
| Quebrada de Hamahuaca |
 |
| Tussendoor zorgen voor voldoende beweging! |
Naar het oosten!
En dan is het wegwezen. Er ligt een paar duizend kilometer onvervalste Argentijnse weg op ons te wachten en we zullen ook weer wat overnachtingsplekjes moeten zoeken. De eerste nacht vinden we, nadat we een stuk onverharde weg ingereden te zijn, ons plekje. Het lijkt agrarisch gebied maar we zien en horen weinig activiteit. Vlak voor het donker wordt passeert er een pick-up, maar dat was dan gelijk het enige voertuig dat we vanaf ons plekje zagen!
 |
| Even pielen voor een prima slaapplek! |
En dan, enigszins voorbereid door de waarschuwende teksten op iOverlander, komen we op de met afstand slechtste weg ooit!
VIJFTIG kilometer prutsen om meters brede en halve meters diepe kuilen te ontwijken, stukjes rommelberm mee te pakken, opgeduwd asfalt over te hobbelen. Het is onvoorstelbaar dat hier nog nooit wat aan gedaan is. Stukkie video: klik! Echt hoor, hele stukken gaat lopen sneller, het is dat we dan de auto zouden moeten duwen en dat het nogal warm buiten is ...
 |
| Demasiado! |
Parque Nacional Chaco
Ophouden met janken! We komen aan het eind van de middag Parque Nacional Chaco binnen. Genoemd naar de gelijknamige provincie, biedt het park een gratis camping met douche en toilet, elektra, een aardige ranger en naar verluid miereneters, grote katachtigen en meer dan 300 vogelsoorten. Wij hebben écht ons best gedaan om heel veel moois te zien, alleen bleek het voor veel soorten het verkeerde seizoen te zijn (heet en droog). Wel werden we verrast door een ongeveer tamme reuzentoekan!Tja - die reuzentoekan. Heel aardig beestje, drinkt niet zozeer uit je hand maar wel heel rustig van je hand als je bij de kraan staat: videootje met Marleen en de toekan in de hoofdrol: klik! Zoals zo vaak heeft elk voordeel (lees: een halftamme toekan) een nadeel. In dit geval leerden we dat onze toekan veel paarse besjes at, zoals bleek uit de paars-zwarte vogelpoep die het vermaledijde ding op onze tent achterliet...
Okido! Meer vogels ... ook nog nooit eerder gezien: de Cayennebosral. Lijkt een beetje op de Jacana jacana, jeweetwel
 |
| Cayennebosral (Aramides cajaneus) |
 |
| Een achtergelaten huidje van een cicade |
 |
| Micrathyria |
 |
| Mariposa. Spaans voor vlinder |
 |
| Nest van een wevervogel |
 |
| Koffietijd! Bekers vergeten mee te nemen! |
 |
| Pluchekapgaai (Cyanocorax chrysops) |
 |
| Moerasbuizerd (Busarellus nigricollis) |
Parque Nacional Iguazú
En hoppa! op naar de volgende highlight van deze geweldige reis: de Cataratas de Iguazú! Wereldberoemde watervallen in een bijna natuurlijke omgeving, minder industrieel-commercieel te bekijken dan de Niagara watervallen.
We overnachten twee keer op een klein, nauwelijks te vinden campinkje midden in het volstrekt onaantrekkelijke stadje Iguazú. Het scheelde maar niks of de reis eindigde hier voor Hans: 's avonds een warme douche begon bij het opendraaien van de warmwaterkraan en stopte direct daarna toen een forse kortsluiting de hele camping in het donker zette. De elektricien was blijkbaar van het type houtje-touwtje en plakband-is-toch-ook-goed.
Maar we zijn er nog!
Hij is niet bijster origineel, maar we koppen 'm toch even in: Het is even rijden, maar dan heb je ook wat!
Man o man wat een prachtig watergeweld. Het duurt even voordat je vanaf de ingang van het park bij de grootste van de dik 250 watervallen bent: de Garganta del Diablo, de keel van de duivel, hoe kan het ook anders. Eerst een kleine vijf kilometer met een heus mini-treintje, volgepakt met prettig zwetende toeristen, gevolgd door een mooie loop over stalen bruggetjes, maar dan zijn we er! Temidden van jongedames die vooral voor de Instagram-hits gaan, gapen wij evenwel naar natuurschoon van een andere orde. Indrukwekkend, overdonderend, doe eens wat superlatieven. 's Ochtends staan we nog in de heerlijk koele spray en is het zicht ietwat beperkt, aan het eind van de middag is de wind wat gedraaid en is het echt allemaal van een oorverdovende schoonheid. Tussendoor lopen we langs tal van andere watervallen die om onze aandacht vragen, maar Garganta steelt de show. Hieronder een boel plaatjes en straks ook wat video's!
 |
De aanloop naar de Garganta del Diablo.
Nietsvermoedend komt het water rustig aanstromen ... |
 |
| Daar, links van het midden, begint het keelgat van de duivel |
 |
| Rosse tijgerroerdomp (Tigrisoma lineatum) |
 |
| Witsnuitneusbeer (Nasua narica) |
 |
| Papilio glaucus |
 |
| Zwarte capucijneraap (Papilio glaucus) |
 |
| De uitloop van de Garganta del Diablo |
 |
| FF aftikken, die Garganta! |
 |
| Opnieuw de rosse tijgerroerdomp |
 |
| Zilverreiger op de rand van de Garganta del Diablo |
En dan nu de bewegende beelden! Oh My Lord roept Marleen uit: klik! En hier duik je bijna mee de diepte in: klik! En wat een spektakel, 's middags: klik!
Er is er een jarig!
Na al dat indrukwekkende vallende water gaan we door naar het volgende hoogtepunt: Marleen's verjaardag! En dat verdient een prettige accomodatie. Jungle lodge Selva de Laurel, twee nachten en ongeveer anderhalve dag vertroetelen! Warm aanbevolen!
De ochtend van Marleen's verjaardag was er een taartje geregeld en kwam het keukenpersoneel de eetzaal binnen om voor Marleen te zingen: ¡Cumpleaños feliz!
 |
| Cumpleaños feliz |
 |
Lekker stukje taart bij de koffie!
Het aansnijden van de taart live: klik! |
 |
| Jarig! |
 |
| Happy de Peppie op het balkon! Ff klikken voor een "opa Jantje"... klik! |
De lodge ligt in een stukje redelijk oorspronkelijk oerwoud, waar helaas driftig aan gezaagd wordt om deze lodge en alle andere te kunnen herbergen. Wij dragen ook bij aan die aantasting ...
De inheemse bevolking heeft ook aardig aan het kaaltrekken van de omgeving meegedaan. Voor betalende toeristen worden rondleidingen door hun woon- en werkomgeving georganiseerd. Dan kom je onder ander dit tegen:
En dan hebben we ook nog kunnen genieten van de Rose lepelaar. Helaas was die te snel.
 |
| Je kunt niet zomaar even een plasje doen ... |
 |
| Camposgrondspecht (Colaptes campestris) |
En dan, na een soms woeste rit door diep, rul en zeer fijn zand, komen ze in beeld: de capibara's! We stappen uit en nemen de eerste foto's van een flinke afstand. Langzaam lopen en rijden we verder en komt de hele familie close-up in beeld, naast enkele afgedwaalde exemplaren, die misschien ook wel familie zijn. Uiteraard hebben we de bewegende beelden! Hier spelen drie jonge capibara's met elkaar: klik! En een grotere vlakbij: klik! en hier Marleen vlakbij een groepje: klik!
 |
| Capibara's! |
 |
| Amazonetaling (Amazonetta brasiliensis) |
 |
| Beslist geen aardig vogeltje! |
 |
| Moerashert (Blastocerus dichotomus) |
 |
| Een watergentiaan. In dit geval is het Nymphoides humboldtiana |
 |
| Tja, dat is dus poep van de Krabbenetende vos (Cerdocyon thous) |
 |
| Veetiran (Machetornis rixosa) |
 |
| Parelbuikspecht (Veniliornis spilogaster) |
 |
| Camposspotlijster (Mimus saturninus) |
 |
| Lijkt een meter leguaan, is een hagedis: de gebandeerde reuzenteju (Tupinambis teguixin) |
 |
| Witte monjita (Xolmis irupero) |
Weg!
Vanuit Iberá had het een aardig stukje rijden geweest, terug naar het noordwesten van Argentinië. Antofagasta de la Sierra, Talampaya, zo maar wat bestemmingen die wegvielen in de diepe modder van Chaco, weg, snel weg uit de corona-angst die veel Argentijnen in de houdgreep had gekregen.
 |
| Modder uit Chaco (Chaco ex luto) |
 |
| Wenkbrauwmuisspecht (Lepidocolaptes angustirostris) |
 |
| Hier dachten we twee weken te wachten tot de corona storm overgewaaid was ... |
 |
| Uitzicht op het grootste meer van Argentinië |
 |
| En dan sta je na drie dagen vluchten op de luchthaven van Buenos Aires |
De rest van de geschiedenis is bekend. We wilden nog niet, maar de omstandigheden dwongen ons om naar huis te gaan. Daarmee was deze tweede grote reis van ons voorbij.
Tijd dus om dit blog voorlopig af te sluiten en dat doen we met een paar toepasselijke zinnen uit het prachtige liefdeslied van Danny Vera, Rollercoaster (klik!).
And I will go
To the farthest place on earth I know
I can travel all the road, you see
'Cause I know you're there with me
