Stewart Island
Het in grootte derde eiland van Nieuw Zeeland is bijzonder: het bestaat voor het leeuwendeel uit onaangetaste natuur, bijeengepakt in Stewart Island National Park. In die natuur leeft een bijzondere kiwi: de Stewart Island Kiwi, lokaal bekend als Tokoeka. Fijne eigenschap van dit zeldzame diertje is dat het, anders dan de overige kiwi-soorten, ook overdag enigszins actief is. De kans om hem (of haar) te zien wordt daarmee een stukje groter!
Een van de negen Great Walks van Nieuw Zeeland ligt hier: de Rakiura track (link naar alle Great Walks: klik!) Rakiura: drie dagen, twee overnachtingen in hutten, verplicht reserveren. En daar houden we niet van. Immers: we weten doorgaans niet waar we wanneer zijn …
Komt nog een dingetje bij: hoewel de gemiddelde dagtemperatuur op Stewart Island prima is voor een stevige wandeling, regent het er, laten we zeggen, best regelmatig.
De hoeveelheid regen is per maand nooit minder dan 70 millimeter, wat gelijk is aan 7 volle emmers water per vierkante meter. Veel? Valt mee, want dat is per uur niet eens een kwart kopje - tenminste, als de natte rommel geleidelijk aan valt. Anyway, zoals ze hier zeggen, regen hoort erbij dus hebben we eind jan/begin feb uitgekozen als maand waarin het allemaal plaats moet vinden. De hutten zijn 31 januari en 1 februari vrij en het weer lijkt dan redelijk: maar ėėn dag regen ...
Southern Island Kaka en McDonald's!
De overtocht vanaf Bluff is redelijk rustig, maar voor Marleen’s maag toch wat inspannend (nieuwe truc geleerd om de zeeziekte wat te dempen: een oordop in het oor aan de kant van je niet-diminante hand. Marleen is rechts, dus de earplug aan de linkerkant. Helpt echt! Een beetje). We hebben geboekt bij Stewart Island Backpackers, een prima hostel. Hapje eten, wandelingetje door het nabije achterland. Aardig stukje bos - totdat we geritsel in de boompjes horen en het een geweldig stuk bos wordt! We zien niet één, maar twee Southern Island kaka’s! Zeldzame papegaaien - nog maar 5000 van over, maar deze twee zijn elkaar zo lekker aan het verwennen dat we vermoeden dat het er binnenkort 5000+ zijn … kijk es naar de video: klik!
De overtocht vanaf Bluff is redelijk rustig, maar voor Marleen’s maag toch wat inspannend (nieuwe truc geleerd om de zeeziekte wat te dempen: een oordop in het oor aan de kant van je niet-diminante hand. Marleen is rechts, dus de earplug aan de linkerkant. Helpt echt! Een beetje). We hebben geboekt bij Stewart Island Backpackers, een prima hostel. Hapje eten, wandelingetje door het nabije achterland. Aardig stukje bos - totdat we geritsel in de boompjes horen en het een geweldig stuk bos wordt! We zien niet één, maar twee Southern Island kaka’s! Zeldzame papegaaien - nog maar 5000 van over, maar deze twee zijn elkaar zo lekker aan het verwennen dat we vermoeden dat het er binnenkort 5000+ zijn … kijk es naar de video: klik!
 |
| Southern Island Kaka |
Sluipenderwijs komen we dichterbij, genieten zeker 15 minuten van deze prachtvogel, wijzen een medetoerist uit Nieuw-Guinea ook nog even op zijn fotomoment en zien even later nóg een bijzonder vogelbeest: een red crowned parakeet (in het Nederlands bekend als de Roodvoorhoofdkakariki!). Gewoon op het gravelweggetje naast ons. Net niet op de foto gezet, want op het moment supreme komt er een autootje het weggetje afgetuft die van de parakeet bijna tartaar maakt - gelukkig net niet!
De bestuurder van Oosterse afkomst draait het raampje open en vraagt de nauwelijks van de schrik bekomen natuurliefhebbers: Do you know a McDonald's here? Terwijl de verbijstering toeslaat haperen we wat over ‘waarschijnlijk niet’, waarna de brave borst ons vraagt waar we vandaan komen. Wanneer we vertellen dat we Nederlanders zijn, begint hij omstandig uit te leggen dat dat helemaal niks is, omdat in Australië alles toch groter en beter is. Vervolgens rijdt hij weg, samen met zijn in stilzwijgen gehulde passagier, ons in totale verwarring achterlatend.
Schriftelijke cursus Kiwi spotten
Na dit multiculturele hoogtepunt wandelen we terug naar het hostel, doen een koffietje en wachten op het begin van de schemering. Dan naar de haven, om het aan land komen van een Blue penguin te zien. Onderweg zien we de Paradise Duck:
Daarna duurt het twee uur voordat we getuige zijn van dit toch wel bijzondere beestje: de allerkleinste onder de pinguïns! Tof ding! Dan is het de hoogste tijd om kiwi’s te zoeken!
 |
| Paradise Duck (paradijscarsarca) |
Maar ho! Kiwi kijken doe je niet zo maar! Het is hier geen dierentuin of all-inclusive toestand. Let op:
De echte kiwi-spotter gaat gekleed in sandfly-bestendige kledij van onbestemde kleur. Om de diertjes in de schemering te kunnen te zien is enige verlichting noodzakelijk. Geen felle lampen, want: gevoelige kiwi-oogjes houden daar niet van. Dus: rode LED of een rood kapje eroverheen (gratis bij DOC op te halen). De vogeltjes kunnen goed horen en zijn naar verluidt altijd wat schuw, dus gezellig keuvelen is uit den boze. Alles duidelijk? Ok. Daar gaan we op zoek naar de Kiwi:
 |
| Southern Brown Kiwi, foto niet zelf genomen. |
Voetstaps begeven wij ons naar het hoger in het dorp gelegen rugbyveld. Dit veld grenst aan een bosrand en het schijnt daar voor kiwi’s goed toeven te zijn. Bijna ter plekke zien we een bijzonder lichtschijnsel. We nemen polshoogte en beleven een van de meest bizarre ontmoetingen van deze toch al bijzondere reis.
Het rugbyveld wordt aan één kant door een dijkje begrensd. Op dit dijkje staat een kerel met een fiets. Aan de fiets zit een enorme lamp, die door de onverstoorbare kiwi-spotter als een zoeklicht over het rugbyveld heen en weer wordt bewogen. Werkelijk - als het oorlog zou zijn dan hadden we een prima zoeklichtbediener kunnen recruteren. Geen kiwivogel te zien natuurlijk. Enigszins voorzichtig vraagt Hans aan de meneer of hij geen rood lampje heeft, want kiwi’s houden immers niet zo van zoeklichten. Jawel zegt de meneer, en hij wijst op het rode achterlicht van zijn fiets. Waarop Hans vertelt dat kiwi’s niet van fel wit licht houden en aan de meneer de tip geeft dat hij bij DOC een gratis rood kapje voor zijn witte zoeklicht kan ophalen. Nadat hij het antwoord “Oh” op zich heeft laten inwerken, weet Hans even niks meer te zeggen. De meneer laat, eveneens zwijgend, zijn zoeklicht nog een paar keer over het uitgestorven veld schijnen en fietst daarna weg. We constateren dat onze Lieve Heer bijzondere kostgangers heeft en ondernemen, gewapend met ons rode lampje, toch maar een even serieuze als kansloze tocht langs de bosrand. We zien geen moer en al helemaal geen kiwi. Die zijn níet helemaal van lotje!
Laat, heel laat die avond horen we hem: de kiwi. Ze zijn er dus wel! Misschien hebben we de komende dagen geluk …?!
Rakiura Great Walk
Lekker bedje in het hostel! Uitgerust vertrekken we de volgende ochtend voor de eerste dag van de driedaagse trekking. De eerste paar km nog over de verharde weg, daarna via prachtige stranden, door mooie bossen en over leuke swingbridges. Het zeewater is kristalhelder, hartstikke schoon hier vlak bij de grote zuidelijke oceaan. Een filmpje gemaakt op de eerste dag: klik!
De eerste wandeldagdag is niet erg lang of zwaar en aan het begin van de middag komen we aan bij de eerste hut, die op een heuvel boven het strand ligt. Eerst gaan we lekker lunchen aan het strand.
We gaan ‘s middags en later in de schemering op kiwi-jacht: we lopen een paar honderd meter de bush in en gaan op, volgens ons, strategische plekken zitten luisteren. Oorverdovende stilte om ons heen, op de bekende geluiden van de fantail en tomtit na.
 |
| Actiefoto van een lunchpauze-genieter |
 |
| Actiefoto van een kiwi-spotter |
Onze jacht is tevergeefs maar was niet kansloos: een jonge Duits/Nederlandse hiker die ook in de hut slaapt, heeft een kiwi gefotografeerd toen die, nota bene midden op de dag, vlak vóór haar het pad overstak. Stom beest. Die kiwi.
De nacht verloopt zonder noemenswaardige snurkerij. ‘s Ochtends regent het en dat zou het de hele dag blijven doen. We verpakken onszelf in regenkleding inclusief onze even absurd uitziende als super functionele poncho (daar wil je normaal gesproken niet mee gezien worden, als u begrijpt wat we bedoelen, maar de rugzak blijft droog!) Zonder veel problemen wandelen we naar de tweede hut. Beetje klimmen, beetje dalen, 6 uur lang. Vanwege de regen kunnen we niet uitgebreid en ongedwongen van de ongeschonden bossen om ons heen genieten.
De tweede hut loopt druppelsgewijs vol met drijfnatte wandelaars. Achtentwintig stuks. Sommigen hebben alles nat, tot de slaapzakken aan toe. Dankzij een tot het uiterste gedreven Ierse knul brandt de kachel al snel en wordt het binnen flink warm. Uit 56 schoenen en sokken stijgen bijzondere dampen op. De sfeer is en blijft gezellig, de ranger doet een erg leuk verhaal en we raken aan de praat met een ontzettend leuk stel: Bettine uit Duitsland en Guy uit Engeland. Wordt vervolgd.
Redelijk laat gaat, op twee na, iedereen ongewassen de slaapruimtes in, waar de geuren de concurrentie met die uit de verwarmde gezamenlijke ruimte al snel aankunnen ….
De derde en laatste dag is het droog. Als allerlaatste vertrekken we uit de hut. Onderweg hebben we tijd om een filmpje te maken: klik! We lopen onder andere langs de restanten van een oude houtzagerij en zien waarom het hout hier zo gewild was: dik honderd jaar na de sluiting liggen gezaagde planken in de branding - nog steeds keihard en onaangetast.
Terug in ons hostel trekken we de conclusie. Stewart Island is mooi, de bossen en stranden zijn prachtig. Alleen: in onze beleving is de Rakiura Great Walk geen uitschieter in vergelijking met de prachtige tochten die we inmiddels gemaakt hebben. Bofkonten zijn we!!!
Die avond hebben we ons eerste cafébezoek van onze reis - alsof we van de blauwe knoop zijn geweest. Bijna gênant. Of zielig! Samen met onze nieuwe vrienden Bettine en Gay, worden we als laatsten het café uitgebonjourd!
We doen daarna nog een laatste vertwijfelde poging om een kiwi te zien. Helemaal niks! Het is zoals het is - geen van de tien tot vijftienduizend kiwi’s die hier rondscharrelen heeft zich live aan ons vertoond. Om te janken! Uiteindelijk liggen we om half 3 in de nacht op bed.
Gelukkig hebben we de laatste dag nog een prima wandeling waar we een paar mooie albatrossen scoren: de Buller's Mollymawk (Bullers Albatros; link: klik!.)
Dan is het inschepen geblazen en varen we terug naar het vasteland. Onderweg ziet Marleen met haar haviksogen nog tientallen blue penguins, die met hun kleine koppies en lijfjes maar net boven het wateroppervlak uitsteken.
Green Lake hut
Terug op het vasteland blijven we nog een nachtje in Invercargill, slaan daar verse etenswaren in en reizen dan verder langs de zuidwestkust, richting Fjordland. Eén overnachting hebben we op een gratis camping (5 NZD in de courtesy box) bij een wat verloederd arboretum. Het info-panel vertelt dat nadat het oorspronkelijke bos in de wijde omgeving gekapt was, er onderzoek is gedaan naar de groeisnelheid en kwaliteit van geïmporteerde boomsoorten. Wat de uitkomst was zijn we vergeten … Ook hier begint het te regenen en ook hier komen de poncho's weer fantastisch van pas: als luifel!
 |
| Onze mulit functionele poncho's, nu in gebruik als regenscherm! |
Tijd voor een paar dagen wandelen in het zuiden van Fjordland. Eerst even koffie met gebak bij een geweldig tweedehands zaakje - vooral nostalgia, van oud keukengerei (snijbonenmolens, geëmailleerde melkkokers, handmixers, houten vleeshamers met van die puntjes op de koppen, petroleum stelletjes, koffiemolens) tot LP’s, onder andere van Andy Williams (A Scottish Soldier, een favoriet van de vader van Hans. Klik! voor de video). Onderweg ook nog even kijken of er wat te halen valt op de Smaragd beach!
We overnachten vlak bij Lake Houroko (diepste meer van NZ, bodem ligt bijna 100 m onder zeeniveau!), om daar ‘s ochtends een wandeling naar een uitzichtpunt met een geweldig uitzicht (!) te lopen. Marleen klimt als een kat nóg een stukkie hoger voor de ultieme uitzichtpunt-foto.
 | ||
Lake Hauroko
|
 |
| On the top of the world! |
 |
Orchidee
|
Een kleine anderhalf uur noordwaarts rijden ligt Lake Monowai waar we op de camping gaan staan. Aan het meer nemen we een heerlijk glas wijn en genieten van de ondergaande zon!
Vanaf de camping daar wandelen we omhoog en omhoog, 800 stijgende meters gevolgd door 200 dalende, naar Green Lake en de gelijknamige hut. Smullen, dames en heren! Een prachtige hut, geweldig gelegen. Onderweg nog aangevallen door een lief klein vogeltje: Robin! Klik!
 |
| Lake Monowai |
 | ||
Lake Monowai
|
 |
| Green Lake |
 |
| Green Lake |
We blijven er twee nachten. De eerste nacht is de boel overvol - midden in de nacht komen ook nog eens drie jongedames binnenvallen, ze hadden verwacht dat de 15 km 3 uur lopen was in plaats van 6 uur, zoals DOC aangaf. Geen lampjes bij zich, wel een gitaar en muziek op de telefoon waar ze zich de volgende ochtend uren mee bezig hielden. De tweede nacht sliepen wij als enigen in de hut; een leuk Tsjechisch stel sliep buiten in hun tent. Van hen kregen we een geweldig cadeau: Frenzy, een door een Nieuw Zeelander geschreven reisgids met van alles wat niet in bv de Lonely Planet staat. Hebben? Hier is link: NZ Noord, NZ Zuid (Noord: klik! en Zuid: klik!).
 |
| 'Kerststukje' |
Leuk spul
Vorig blog hebben we wat zitten mopperkonten op de voor galg en rad opgroeiende jeugd van tegenwoordig. Gelukkig hebben we ook heel wat aangename en verrassende ontmoetingen gehad met jongelui van rond de twintig. Leuk spul, bevlogen, geïnspireerd, energiek, tijdens,voor of na de studie op pad, vol goede ideeën en ook met adviezen voor ons waar we mee verder kunnen.
Milford Sound
Ze zeggen dat je Milford Sound gezien moet hebben. Dat hebben we vaker gehoord, maar we hebben er een paar plaatjes van gezien waarbij we toch dachten: dat moet je gezien hebben! Het regent er jaarlijks een stuk minder dan op Stewart Island, slechts zo’n 7 meter, waarvan ook nog eens het meest in januari (50 mm gemiddeld per dag). Wanneer het niet regent, is het vaak bewolkt of uitgesproken mistig. Hoogtepunt van de sound is Mitre peak, een rots die ruim 1300 m bijna loodrecht uit zee oprijst.
Alle commerciële uitbaters van de Sound beweren dat het niet uitmaakt wat voor weer het is, omdat het altijd mooi is. Flauwekul natuurlijk, want als je niks ziet vanwege mist, regen of andere ellende had je beter je ogen dicht kunnen doen en die paar honderd dollar die elke scheet al gauw kost, in je zak houden. Kort samengevat: een tripje naar Milford Sound vraagt enige afstemming met de weersverwachting. Laten wij nu tijd genoeg hebben om dat te doen!
Alle commerciële uitbaters van de Sound beweren dat het niet uitmaakt wat voor weer het is, omdat het altijd mooi is. Flauwekul natuurlijk, want als je niks ziet vanwege mist, regen of andere ellende had je beter je ogen dicht kunnen doen en die paar honderd dollar die elke scheet al gauw kost, in je zak houden. Kort samengevat: een tripje naar Milford Sound vraagt enige afstemming met de weersverwachting. Laten wij nu tijd genoeg hebben om dat te doen!
Eerst nog even een opmerking van geologische aard: Milford Sound is geen sound, maar een fjord. Een sound is een oud rivierdal dat door bodemdaling en/of zeespiegelstijging onder water is komen te staan. Een fjord is een door gletsjers uitgesleten zee-opening met doorgaans aan weerszijden stijle bergwanden. Dus.
Ons eerste bezoek is rond het middaguur. Het is wat bewolkt, er zijn een hoop mensen, het uitzicht is toch ook heel mooi ondanks de bewolking of misschien toch dankzij? Mysterieus ...
 |
| Milford Sound |
 |
| Watergeweld in The Chasm |
In het kei- en keiharde gesteente (Dioriet, hardheid 7 op de schaal van Mohs) zijn door schuurwerk van water en stenen prachtige formaties uitgesleten. Echt iets waarvan je zegt: dat moet je gezien hebben! Uiteraard hebben we een video: klik! Onderweg naar Milford is nog een leuke attractie te vinden: een Walkwire, zeg maar een " wandeldraad", een bruggetje zonder brugdek, een circusattractie, nou ja: kijk maar eens: klik!
De volgende dag is het ‘s ochtends mooi weer, weten we, dus zoeken we een camping niet al te ver rijden van de sound af. Wat we de volgende ochtend om half acht aantreffen is echt oorverdovend mooi. Kijk eens even naar het verschil met de meer bewolkte dag - adembenemend!
We kunnen ons de reclamekreten voorstellen: dit moet je gezien hebben! Dus de video: klik! Prachtige lucht, schitterend water, fantastische bergen. Wat een Sound, dit Fjord.
In de baai liggen twee grote cruiseschepen, die het panorama enigszins verstoren. Het is blijkbaar tijd om te vertrekken, want heel langzaam komen ze in beweging. En dan breekt om negen uur de pleuris los. Binnen een half uur komen er zo’n 20 vliegtuigjes binnen, stromen de parkeerterreinen vol, vertrekken de eerste rondvaartboten, vliegtuigjes en helicopters. De cruiseschepen geven gas - uit de grootste komt een enorme rookpluim, die tegen een inversielaag aanbotst waardoor er een brede horizontale wolk ontstaat. Iedereen die aankomt nádat de schepen zijn vertrokken zal denken: goh! wat een mooie mistbank hangt daar..!
 |
| Variable Oystercatcher (de Nieuwzeelandse zwarte scholekster) samen met 'onze' scholekster. |
We doen een koffietje met een punt en wanneer we weer buiten komen is de gekte compleet. Overal staan auto’s geparkeerd, op grasvelden, picknickplaatsen, langs de kant van de weg. Het prachtige beeld van Milford Sound klopt al een paar uur niet meer: bij zo veel visuele schoonheid hoort serene stilte, geen kakafonie.
500.000 bezoekers per jaar en stijgend. Het gebied kan de toestroom gewoon niet meer aan. Geen idee hoe hier door de (lokale) overheid mee omgegaan zou moeten worden. Milford Sound is immers een money-machine. De afgelopen 8 jaar heeft de overheid ruim baan aan het bedrijfsleven gegeven om van toerisme massatoerisme te maken. Met alle gevolgen van dien. Inmiddels wordt dat de Nieuw Zeelanders ook duidelijk en zijn plannen voor een nieuwe tunnel of een monorail vanaf Queenstown in ieder geval afgeschoten.
We weten al wat ons programma voor de volgende dagen is en de weersverwachting voor de dag na overmorgen is goed! In het volgende blog (veel) meer!
We weten al wat ons programma voor de volgende dagen is en de weersverwachting voor de dag na overmorgen is goed! In het volgende blog (veel) meer!
1 opmerking:
Weer een mooi verhaal!! en nog mooiere foto's!
Kiwi kun je toch eten??? :-)
Een reactie posten