Sierras: Moncayo en Gredos

Argentinië of toch Spanje?

Voordat we gaan vertellen over die mooie Sierras, eerst een héél korte déjà-vu: klik!

Sierra de Mancayo 

Sierra de Moncayo: over een verrassing gesproken! Voor óns lag de Sierra gewoon ongeveer op een aardige route richting Extremadura, een gekleurd bergachtig plekje op de kaart met aantrekkelijke beschrijvingen in Park4Night!

De nacht wordt doorgebracht op het picknick-gedeelte van het gesloten plaatselijke zwembad in Añon de Moncayo. Goed geslapen, belangrijk, want we gaan een mooie tocht over de graat van de Sierra lopen, inclusief dat inmiddels bekende hoogte-dingetje van Marleen.

 

Topprestatie!

Het waait die dag stevig, maar het overige weer is prima. Zon, wolken, mist - ingrediënten voor prachtige momenten. Soms een horizon die schijnbaar onpeilbaar ver weg is, dan weer vallen dichte mistbanken als dekens over ons heen. 

Daar gaat de route!

Een mistflard drijft binnen

In de verte: Castillos de Herrera

Verderop, in het verlengde van de graat, zien we een interessant stukje bergmassief. We hadden het bijzondere verschijnsel al vanaf de overnachtingsplek gespot, maar nu het dichterbij is, is duidelijk dat we er naar toe móeten! De Castillos de Herrera. De start van de route is bij Talamantes, een stuk verderop, dus rijden we 's middags die kant al op: een beetje aparte parkeerplaats buiten een dorpje, waar we best last van vliegen hebben.

Eerst een nachtje slapen en dan gaan we los. Het wordt wel weekend - misschien zijn we niet alleen….

Moscas in Mancayo

Even voorbij het einde van het dorp raken we aan de praat met een oudere man die zijn mooie herdershond aan het uitlaten is. De man heeft een stuk muggengaas onder zijn hoed geklemd, zodat hij rond z'n hoofd en nek geen last van de vele vliegen heeft. Hij adviseert ons, om het eerste stuk van de wandeling de officiële route langs de rivierbedding te mijden en een, iets hoger gelegen, alternatief te nemen. Wel vliegen, maar een stuk minder. Doen we!

¡Una cantidad increíble de moscas!

We lopen verder omhoog, ons doel komt steeds dichterbij en wordt steeds mooier! Eén dingetje: vliegen klik!

Castillos de Herrera

Maar dan de Castillos: Hans vertelt: klik!

Het aantal vliegen per kuub lucht neemt ook toe, gelukkig landen ze alleen op ons lijf wanneer we even stil staan.

En dan zijn we op het, zo op het oog, belangrijkste doel van de wandeling: het zadel naast Alto del Piccarón, een dik 150m hoge puist.

Koffietijd! Denk je even rustig te kunnen gaan zitten, blijkt het tóch een druk weekend te zijn: honderden vliegen willen niets anders dan graag een stukje gezelligheid meepikken. Overdreven? Check deze foto:

Gezellig!

Tussen het wegwapperen van vliegen door,  doen we een soort van genieten van de koffie, beetje lastig want echt gefocust genieten met in één hand een beker met het kostbare warme goedje (de een zwart, de ander met melk), terwijl de andere hand links, rechts, boven, onder én daartussenin aan het meppen is en daarbij niet de beker raakt… zwaar leven!

Even later krijgen we gezelschap van twee leuke en knotsgekke Spanjaarden, Ana en Carlos. Zie foto.

En Peter M, let op het T-shirt van Hans! 😂😉

Bijzondere foto? Valt mee: tijdens het gesprekje (Spaans, Engels, handen & voeten) ging de telefoon van Thomas over. Ringtone: snoeiharde trashmetal. Vandaar.

Niets is voor de eeuwigheid, dus vervolgden we even later ons rondje. Na een goed uur kwam de volgende verrassing letterlijk om de hoek: Collado del Campo.

Een setje heuvels waarvan de bovenlaag is geërodeerd toont gesteente met prachtige kleuren. Vanwege het harde licht is het lastig fotograferen, maar Marleen doet haar best!

Oogvlek-sint-jansvlinder (Zygaena carniolica)

Collado del Campo

In de kleine cabaña van de lokale wandelvereniging doen we een wat late, maar vrijwel volledig vliegenvrije lunch. Wat een genot!

Bidsprinkhaan I'm watching you!

Daarna is het rapidemento terug naar Talamantes, naar de auto, weg (van de) vliegen. Op ons gemak rijden we in twee dagen naar Arévalo. Wat is daar nou weer te doen? Niets bijzonders, alleen worden er twee zeer natte dagen verwacht dus gaan we lekker in een appartementje. Piso María wordt het. Krijgt een 10 van ons, écht 100% compleet. Lekker douchen, filmpjes kijken, wasje doen, goed slapen en daarna zijn we weer helemaal fit voor de volgende prachtige Sierra.

Arévalo is op zich wel een aardig stadje, er wordt veel gerestaureerd, vooral de woningen die als erkers-op-palen uit de overige bebouwing steken, vallen op. En daarbij hebben we het maar even niet over de bouwvallige staat van de palen... Bij ons zou het allemaal afgekeurd worden.

Arévalo

Even de armspieren trainen, geen bokkensprong, gewoon even omhoog duwen! E'm snak'n!😉😂

Sierra de Gredos

Bijna in het midden van het grote Iberische schiereiland, beetje links, beetje naar boven, ligt een langgerekte bergketen: Sierra de Gredos. Ook zo ongeveer de noordgrens van de Extremadura, maar daarover in het volgende blog meer. Eerst de Gredos, eigenlijk eerst onderweg naar de Gredos. We passeren Ávila en zien in de verte zwarte heuvels opdoemen.

Sierra de la Paramera

Het is het geblakerde gebied van de Sierra de la Paramera, waar in augustus van dit jaar nog bijna onbeheersbare natuurbranden hebben gewoed. Hier is een kleine impressie: klik!

Sommige bewoners hebben het vuur tot angstig dicht bij hun huis zien komen. Afschuwelijk. 

Een eind verder vinden een mooi plekje om te overnachten, aan een klein stroompje dat op een paar meter achter ons voorbij vliedt.

Dan horen we paardenhoeven, je denkt héél even hieraan: klik! maar dan komen er twee onvervalste caballeros aan! De goedheiligman is er niks bij.

De mannen te paard vertellen ons dat een eindje verderop een mooi stukkie te zien is, met de typisch granieten ondergrond waar de Gredos om bekend staat. We gaan kijken en het is echt een verrassing van jewelste! Drie foto's en een video (klik!) van Pozo de Valdehascas.

Pozo de Valdehascas

De volgende dag rijden we naar het tweede Plataforma de Gredos, waar de wandeling naar Laguna Grande start. Het pad is verrassend: een groot stuk is onregelmatig geplaveid met platen en blokken graniet.

Sierra de Gredos

Zo loop je écht over stukken Gredos!

Op het hoogste punt van de wandeling komen we nog wat niet-overstekend wild tegen.

Spaanse steenbok

Hartstikke leuk & mooi natuurlijk, maar niet natuurlijk want: veel te tam. Het normale vluchtgedrag is er blijkbaar uitgevoerd!

Het wordt gaandeweg de middag toch nog druk op de route, ook al is de Refugio aan het meer gesloten en moet iedereen met zelf meegenomen boterhammetjes en drankjes zien rond te komen. Nog even een video (klik!) en dan de foto's:

Laguna Grande - Sierra de Gredos

Na een verdiende pauze lopen we terug naar de auto en verlaten dan dit gedeelte van de Gredos. We rijden verder naar het zuidwesten, het gedeelte van Spanje dat al heel lang op ons verlanglijstje staat: de Extremadura.

Verrassingen in Spanje

 Onze Way of Live: A box of chocolates.

Niet heel veel van onze reis de afgelopen maanden is gepland. Zit in het systeem. Ooit op fietsvakantie kwamen we redelijk plotseling oog in oog met een reuzenhelling die ons absoluut niet beviel. In een absoluut Pavlov-reflex zijn we toen volledig een andere kant op gereden…

En dat kan de komende tijd ook zo gaan. Natuurlijk: het gevoel zegt ons om ergens in september weer naar Broto toe te gaan en de Ordesa bergen bekijken. Daarna wordt het daar te koud en kan het sneeuwen (spoiler alert #1: gaat niet gebeuren, vanaf begin september al veel te slecht weer). En begin oktober zien we onszelf graag in de Extremadura om vogels te spotten (spoiler alert #2: wordt half september).

Maar eerst willen we graag naar de Spaanse Pyreneeën ten zuiden van Amélie-les-Bains Palalda (spoiler alert #3: gaat niet door, vanwege iets met de auto. Meer info verderop)

Rest de vraag: waar ligt B, als je van A vertrekt? Dat is elke keer maar weer even zien. Thuis, of onderweg, kiezen we een (verre) bestemming. Dan kijken we op de kaart en zoeken op weg naar het veronderstelde eindpunt, een mooie tussenbestemming. Belangrijke eis: is de omgeving bewandelbaar. Dat wil zeggen: kunnen we een behoorlijk wandeling lopen. Een dingetje: is het er lekker weer (anders gaat het hele feest niet door). Tenslotte: is er een prettig overnachtingsplekje, met zon en schaduw, liefst ook met water en een picknicktafel 😁

En dus soms zonder water en picknicktafel. 

Als dat allemaal aardig klopt (noem ons gerust kieskeurig), dan rijden we die kant op. Ondertussen doet Marleen haar best om tijdens het rijden vogels, loopbeesten en interessante zijpaadjes-waar-ook-een-plekje- zou-kunnen-zijn in de smiezen te houden.

Alles bij elkaar leidt deze manier van reizen ertoe dat we op plekken komen die we anders wellicht nooit zouden zien. Allemaal verrassingen: ineens een stel bizarre rotsen bij elkaar, een mooi meertje, een enorm kasteel, 1000 jaar oud en sinds 1945 onbewoond.

Leuke kleine dorpjes met bewonderingswaardige koffietjes, een kaal terrein buiten een verder weinig interessant dorpje, waar we water kunnen halen, waar een perfect schone wc en (kouwige) douche zijn en je gelooft het bijna niet, je de stekker in het stopcontact kunt steken. Allemaal voor nop! Ook voor nop: op het moment van schrijven hebben we 45 nachten achter elkaar in het wild, of op z'n minst: voor nop, geslapen...

Dat we tegen dat soort dingen aanlopen hoort bij onze Way of Live. En die Box of chocolates? Die komt natuurlijk uit de film Forrest Gump (klik!). You never know what you're gonna get!

APK in Spanje!

Hans had het écht goed gelezen: tot 2 maanden na de APK-datum mocht je nog (rechtstreeks én met afspraak) naar een keuringsstation rijden. No problemo dus, onze APK verviel pas op 21 september …

Marleen checkt en............., Hans leest het nog maar een keer en dan komen we tot de vervelende ontdekking dat die 2 maanden op zich juist zijn, maar dat je in de tussentijd niet met de auto mag rijden. We zijn, u begrijpt, not amused en Marleen al helemáál niet.

Marleen bedenkt een oplossing: uitstel aanvragen. Ze schrijft een blaartrekkend zielige mail, maar 2 dagen later blijkt de RDW onbarmhartig: geen zachte armen om ons heen, geen knapperend haardvuur met een kleedje en twee sherry, geen knuffels: geen uitstel. Tja: klik!

Gelukkig bestaat de officiële mogelijkheid om in Spanje je auto te laten keuren, bij Certio. We proberen online een afspraak te maken, maar invoeren van ons kenteken lukt niet. Bovendien heeft de boel vakantie tot 6 september, dus bellen helpt niet. We vragen hulp via email, Twitter en messenger, maar horen niks. We besluiten om dan maar op de bonnefooi langs te gaan.

Dan ontvangen we op 1 september een keurig bericht. Een nieuwe wereld gaat voor ons open. Geniet met ons mee…

Certio: Klantvriendelijk, efficiënt, onnavolgbaar.

Geachte heer Klamer, dank voor het vertrouwen in Certio. Etc etc. Wanneer, waar en hoe laat had u de afspraak gehad willen hebben? Geeft u dat even door, met de gegevens van uw auto, dan maken wij die afspraak voor u.

Nou, 3 september, vanaf 09:00, in Viladecavalls, dat komt ons het beste uit.

Geachte heer Klamer, de afspraak is gemaakt, wij wensen u succes bij de technische keuring!

En zo rijden wij vrijdagochtend 3 september niet naar de Spaanse Pyreneeën ten zuiden van Amélie-les-Bains Palalda, maar naar Certio in Viladecavalls. Trouwens die nacht zie we een zeer langdurig onweer boven zee en achter ons. Waar wij overnachten blijft het gelukkig droog. De volgende morgen verwachten we onze auto (waarvan we in ieder geval de hele ruimte bij de voorstoelen hebben opgeruimd en schoongemaakt) bij een soort garage af te hoeven leveren, om hem, een uurtje later en uiteraard goedgekeurd, weer op te kunnen halen! En dan gaat de volgende box of chocolates open…

Twee rijen dik, dames en heren! Een auto of 50 in de rij, visioenen van de evergreen 'File' doemen op (klik!).

Even later 3 rijen dik!

We gaan, toch enigszins gespannen, naar het kantoortje, worden keurig in het Engels geholpen en gerustgesteld, krijgen een formulier en sluiten in de auto achter in de rij aan. Niks inleveren van de auto...

Een minuut of 20 later rijden we de eerste controleloods in. Vijf minuten later rijden we weer naar buiten: voorlampen zijn gecontroleerd, uitlaatgassen gemeten, er is zeker een seconde of 10 onder de motorkap gekeken (alleen gekeken) en er is door een man met een schroevendraaier iets onder de bijrijdersstoel gecheckt. CHECK 1: ✔

Opnieuw 20 minuten later, de auto's rijden nu 4 rijen dik, mogen we de tweede loods in. Omdat duidelijk is dat wij extranjeros zijn, worden we uitgebreid geholpen: de controleur bedient zelf onze knipperlichtschakelaar (check), ruitenwisser (check), de vier deuren worden open en dicht gedaan (check) en tenslotte wordt de toeter even ingedrukt (klik! es als je durft!)

CHECK 2: ✔

Dan tenslotte de remmerij via de rollerbank, versnelling in z'n vrij (en punto muerto), beetje schudden, er loopt nog een mannetje de smeerkuil onder de auto in (duurt geen 5 seconden), ondertussen is ook nog handsfree een kritisch oog op het bandenprofiel geworpen. CHECK 3: ✔

We worden vriendelijk verzocht even buiten te parkeren en met ons formulier weer naar het kantoortje te gaan. Aldaar werd bevestigd wat we al hoopten en vermoedden: goedgekeurd! Toyote hè! De € 40,50 hadden we al voldaan, dus met het afgestempelde formulier konden we het pand verlaten. Check! ✔

We waren zo beduusd dat we een verkeerde afslag namen en pardoes nog een keertje bij Certio langsreden. Marleen deed het enige juiste: gassen! 

Check! 😁😁😁😁

We waren in de buurt: Montserrat

Een paar jaar geleden reden we er al eens langs, toen nog onderweg naar mooie dingen aan de oostkust. Montserrat. Schijnbaar zo uit het licht golvende land omhoog geduwd, hoger en hoger, met z'n massieve torens en loodrechte wanden.

Vanaf Certio was het maar een klein stukje rijden. We overnachten op een fraai plekje, toch nog iets te dicht langs de weg naar Montserrat zelf. Het is weekend, dus behalve de vele auto's zijn het vooral de motorrijders die laten horen dat ze er zijn. Broeeeeeeeem! Broem Broem! Broemerdebroembroem!

Vinden ze leuk!

Even later gaat onze eerste wandeling, zeg maar: buitenom en vooral langs wat Montserrat als berg zo bijzonder maakt. Kijk maar es:

De tweede wandeling die dag gaat naar het klooster en alle toestanden daar omheen. Vanaf een parkeerplaatsje langs de weg lopen we 's middags het laatste stuk van de Carreterra de Montserrat naar boven. Vanaf de slagbomen is lopen over een afgeladen parkeerterrein. Vrijwel geen motoren hier - blijkbaar zijn die doorgereden…

We weten niet wat kloosterlingen verdienen, maar of het genoeg is om € 6,50 voor één bolletje ijs te betalen…

Wij doen het in ieder geval met onze eigen meegebrachte consumpties, smaakt prima

Van Montserrat naar Moncayo

Na de drukte van de APK en Montserrat hebben we een paar dagen de kalmte van de bossen bij Tarrés opgezocht. Er is daar aan de rand van het dorp een vlak terrein met WC, water en stroom, voor nop! De bossen vormen een wat bizar decor van aanplant, oude naaldbossen, verlaten akkertjes én akkertjes waar nog wel wat op verbouwd wordt.

Eivormige amaniet (Amanita ovoidea)

De naaldbossen zijn niet heel stabiel meer: we hadden het plan opgevat om de harde wind te vermijden door een nacht ín het bos te gaan staan. Toen echter in het pikkedonker vlak bij ons en onder luid gekraak een zo te horen flinke tak naar beneden kwam, zijn we weer snel naar het dorp teruggegaan. Gallinitas, heet dat. Zoek maar op…

Onze verdere route naar Extremadura ging via Zaragoza, met kort daarvoor een overnachting op de heuvel boven La Almolda. Vanaf dat topje was goed te zien door wat een bizar landschap we aan het rijden waren.

Dor, droog, maar wel irrigatiekanalen voor de graanproductie, om de haverklap een varkensstal en veel, enorm veel windmolens.

's Avonds hebben we een praatje met een leuke vrouw die haar hondje aan het uitlaten is. Ze vertelt dat de omgeving inderdaad zeer droog is, een woestijn, dat we hier eigenlijk niet mogen overnachten, maar dat ze niks zal zeggen 😍

De volgende ochtend rijden we de bult weer af en wie zit op de eerste de beste kruising in een auto van de gemeente, ziet ons, zwaait, stapt uit om in een zeer geanimeerd gesprek te vragen of we goed geslapen hebben? Precies! Die leuke vrouw van gisteravond, de gemeenteambtenaar die niks zou zeggen! Ze geeft ons ook nog een aantal tips om wat in de woestijn verderop te gaan bekijken en dat doen we. Wat een leuke verrassing weer!

In die "woestijn", feitelijk gortdroog akkerland, gaan we op zoek naar de Grote Trap, een reusachtige vogel. Niet gevonden, wel stuitten we op verlaten salinas, zoutwinningsterreinen waar zout grondwater werd ingedroogd om zo het kostbare zout te winnen. Vergane glorie.

En zo gaat onze tocht verder naar het westen, op weg naar wat opnieuw een prachtig en onverwacht pareltje zal blijken te zijn: Sierra de Moncayo.