Grand Canyon South Rim, Hoover Dam en Las Vegas

Van de Wave naar Las Vegas, via Grand Canyon - South Rim

Misschien was de laatste anderhalve week die we op het vaste land van de VS doorbrachten wel de meest afwisselende periode, zeker wanneer je kijkt naar de landschappen waar we verbleven. Van de oorverdovende stilte in de woestijn naar het volstrekt waanzinnige Las Vegas, via de o zo populaire zuidrand van Grand Canyon. Wanneer je het land in die richting doorkruist, kunnen je zintuigen langzaam wennen aan een toenemend aantal prikkels van uiteenlopende aard. Een stille dust devil in de verte, een kleine canyon aan je voeten, een rustige enkeling tot absoluut onverantwoorde hordes toeristen aan de rand van Grand Canyon (of daar bijna overheen, met hond en/of kind en al), tot de prikkelclimax van dit allemaal, Vegas, aka Sin City, gokhel van Nevada, waarover oud-collega Dorina zo treffend schreef, dat je je weer de gelukkigste mens op aarde voelt zodra je die stad kunt verlaten ...
Maar eerst:

Toadstool Hoodoos

Onze tocht vanuit Kanab richting Grand Canyon leverde binnen een uur al weer een mooie verrassing op: aan de linkerkant van de weg opeens een bordje: Toadstool Hoodoos. In goed Nederlands: "Aardpiramides in de vorm van paddenstoelen". Je weet wel, aardpiramides. Trouwe lezers van dit blog kunnen zich nog herinneren waar we voor de eerste keer aardpiramides hebben gezien: de hoodoos in Red Canyon State Park. Lees hier nog even terug over het hoe en wat dat waren: klik!

Het parkje bleek een klein paradijsje te zijn. Stukkie lopen en dan opnieuw met de mond open staan en je verwonderen hoe moeder natuur dit nu weer voor elkaar gekregen heeft. 

Start van de wandeling naar Toadstool Hoodoos.

Kijk, daar heb je er eentje: een aardpiramide in de vorm van een paddenstoel: Toadstool Hoodoo

De wandeling in het parkje gaat door een kleine wash in droog woestijngebied.

Hoodoos in verschillende stadia van vorming

Heel bizar: rechts witte zandsteenkliffen en voor je roodbruine hoodoos

Mr. Hoodoo, I presume?

Grand Canyon South Rim

Drukker dan druk, ook aan het begin van de zomer, deze zuidrand van de grootste scheur in het oppervlak van moeder aarde. Wij kiezen voor de camping aan de uiterste oostrand van het national park: Desert View campground (hier is een linkje naar de website met campings aan de south rim: klik!)

Hoog gelegen, dus 's nachts lekker koel onder ons muskietennetje. Wel elke dag een stuk rijden naar de verschillende viewpoints en trailheads, maar dat hebben we er graag voor over. Tenslotte heb je dan altijd de kans op wild tussen de bossen! 

Wapiti vrouwtje (Cervus canadensis)

Mooie aankondiging, helaas niet in levende lijve gezien.

South Rim heeft prachtige vergezichten, vooral 's ochtends vroeg wanneer de zon schuin achter ons en laag boven de heuvels staat.

El Condor pasa

In het gebied van Vermillion cliffs, ten oosten van Grand Canyon, zijn condors uitgezet nadat de Californische condor, door jacht en afname van habitat, zo goed als uitgestorven was. Deze succesvolle herintroductie bracht de condor ook terug in Grand Canyon zelf. Eén van de bedreigingen hier is de toerist die om voor ons bizarre redenen, muntjes op rotsen aan het gooien zijn (gebrek aan fontein?) Anyway, condors eten die muntjes op en vergiftigen zich daardoor, vanwege het nikkel en koper in de muntjes. Dus zetten de rangers bordjes neer om de toeristen hierop te wijzen en ze op het hart te drukken, geen muntjes meer achter te laten. En wat doen de toeristen dan: ze slopen de bordjes ,,, 

Door toeristen achtergelaten muntjes - giftig voor condors

Feit is gelukkig, dames en heren, dat er Californische condors in Grand Canyon zijn. Feit is ook, en dat is heel gelukkig, dat wij ze gezien hebben! Helaas niet in volle vlucht, maar dan toch gezeten op een tak van een verder kalende boom, zodat we behoorlijk goed de rode kop konden zien en het grote, grote lijf. Gymnogyps californianus: je was er bijna geweest. Onze welgemeende excuses daarvoor, namens de rest van de mensheid, mogen we aannemen. We wensen jullie een lang en gezond bestaan op deze aardkloot.

Ver kijken ...

Grand Canyon South Rim. Beneden stroomt de Colorado River

South Rim heeft in het stadje een mooi bezoekerscentrum. We vinden vooral de kijk in de diepe geologische tijd geweldig. Laag na laag van het gesteente word je hier mee in het verleden genomen, tot je aankomt bij het gesteente waar het hele plateau op rust en dat zó hard is, dat de rivier hier nauwelijks verder in slijt. De 0,1-1 mm erosie per jaar is hier tot stilstand gekomen in de zwart/witte metamorfe Vishnu basement rocks, 1,8 miljard jaar oud.
Respect man!

Kalkoengier of roodkopgier (Cathartes aura), Grand Canyon South Rim

Nabij Hermit's Rest, Grand Cayon South Rim

North Rim aan de overkant, met een stuk van de route die we gelopen hebben!

Grand Canyon vanuit het centrum van Grand Canyon Village

Mariene fossielen bovenop de south rim!

Mantelgrondeekhoorn of goudmantelgrondeekhoorn (Callospermophilus lateralis)

Wapiti mannetje

En dan denk je dat je een flink stuk van Grand Canyon gezien hebt, zo langzamerhand. Tot je onderstaand plaatje ziet. Grand Canyon is een kleine 450 km lang - verder dan van Amsterdam naar Parijs. Tel daarbij op al die grote en kleine zij-canyons en je weet: Grand Canyon is Grand!

Het oranje stuk is alles wat je vanaf de verschillende viewpoints kunt zien.
De rest ... alleen uit de ruimte!

Route 66

We zijn er geweest, we hebben over Route 66 gereden. Niet het hele stuk, maar misschien wel over het gedeelte waar John Steinbeck zo hartverscheurend over schrijft in de geweldige roman Grapes of Wrath (in prachtig Nederlands: Druiven der Gramschap). Aan te raden leesvoer voor wanneer je dit blog moe bent ... 
Route 66 - mijmervoer voor de meer muzikaal aangelegde abonnees: de grootste hit van Nat King Cole of, later, topscores voor Chuck Berry of de Stones. 

Wij vonden het stukje van the Route dat wij beleefd hebben aardig, maar niet zo van  ... we got our kicks. Begrijpt u wel? 

Je moet er even geweest zijn ... Route 66

Dus. Route 66. Kicken!

Chloride - no ice

Verder reizen we, nog immer door de dorre woestijn van noordwest Arizona. Kale heuvels met hier en daar een geelgroen bosje volgen elkaar op, we verlaten Route 66 en komen uit bij een monument van vergane glorie: Chloride

We monsteren aan op de heter dan hete camping in het toch echt (ooit) wereldberoemde stadje! Wereldberoemd en niemand heeft er van gehoord. Triest. Laten we even de kennis van dit illustere en inmiddels danig verlopen stadje verruimen. Het is het langste voortdurend bewoonde mijnstadje in Arizona. Wisten jullie niet hè?! Chloride had ooit de grootste turquoise-mijn ter wereld binnen de grenzen. De naam van het stadje kwam van de grote hoeveelheden zilverchloride die hier gewonnen werden. Dus! Wereldberoemd!

En tegenwoordig? Supergoedkope camping, $10,- zonder bonnetje, paar winkels, paar café's, minstens drie ATMs, alleen nergens een Magnum Almond te koop. Wat dat betreft dus een waardeloos snotgat - lopen we mooi voor niks alles af te zoeken in die zinderende hitte, op zoek naar een caloriebom, Ice, Ice, Baby (jeweetwel, van Vanilla Ice, die knul met spuugkuif en leuk dansje. Met die van Queen en David Bowie gejatte sample. Nee? Kijk dan maar eens naar het filmpje uit begin negentiger jaren, duurt maar vier minuten: klik!)

Hoover dam, poort naar Las Vegas

Start van Lake Mead, direct achter de Hoover dam. De strakke witte afscheiding is waar ooit het waterniveau zat en waar het nooit meer aan zal raken. 

Hoover Dam

Art deco standbeeld, Hoover Dam

He's got his kicks, just not on Route 66.
Gewoon op de bloedhete camping bij Boulder, Lake Mead. Boven de 45 graden!

Las Vegas

Op naar de laatste bestemming in de VS! Voor sommigen de ultieme VS-bestemming, voor ons de plek waar we naartoe gaan omdat het op Marleen haar droomlijstje stond. Hans is er ooit al een keer geweest, maar toen was hij nog jong en onnozel. Dus dat telt niet. Toch? 

Wij leveren in Las Vegas de huurauto in en vliegen daarna door naar Canada. Echter, niet voordat we enigszins geproefd hebben van wat deze poel des verderfs te bieden heeft. Megalomane gokhuizen waarin vrolijke mensen (NOT) hun karige banksaldo kunnen spekken (NOT), onder het genot van een hapje en een drankje (NOT). Genieten van Las Vegas kun je beter door Oceans Eleven te kijken. Zie je ook de Bellagio met z'n fonteinen, aan de Strip waar het allemaal gebeurt en te zien is.

De laatste uren in Las Vegas zitten we lekker in een parkje aan een picknicktafel lunch en diner weg te werken. Wanneer het tijd is om naar de luchthaven te gaan, geven we onze koelbox en een slaapmatje aan een dakloze man die vlak bij ons zat. Hopelijk kan hij het zelf gebruiken of verpatsen voor een of meer nachtjes onderdak. Of zijn we naïef en gaat er alleen maar drank in? We zullen het nooit weten.

Travelodge, ons hotel in Vegas (de lage keet aan de voorkant)

Bellagio!

Fonteinen voor de Bellagio, met Cesar's Palace op de achtergrond.

The Wave - niet alles is goud.

In ons vorige blog over the Wave (hierzo: klik!) schreven we dat vóór de dagelijkse loting, door de rangers een griezelig verhaal wordt verteld over de risico's die je in de woestijn kunt lopen. De door de rangers gebezigde tekst was: "people die out there".

Vijf weken na onze topdag kwam in de aanloop naar the Wave een Belgische toerist om het leven. Hij was samen met zijn zoon van 16 onderweg. Ze waren het niet eens over de terugweg en besloten om ieder een ander pad terug te lopen. Uiteindelijk bleek het pad van de vader niet te kloppen. Hij nam een verkeerde route en raakte door de hitte overmand. Zijn zoon heeft geprobeerd hulp te halen, tevergeefs. Een droom eindigde in een gezin naar de knoppen. Zo ging het met hen dus gruwelijk mis. Hebben wij dan geluk gehad? We weten het niet - wel weten we dat we altijd zo goed als mogelijk is de aanwijzingen van rangers en andere deskundigen hebben opgevolgd, elkaar altijd goed in de gaten hebben gehouden en nooit in ons eentje de woestijn in getrokken zijn. Misschien was dat samen de toverformule...

Volgend blog is het laatste blog van onze wereldreis. We gaan naar Canada: Toronto en de Niagara Falls. En daarna? Eerst een tijdje thuis en daarna in Europa verder kijken. Blijf ons volgen, onze avonturen zijn nog lang niet afgelopen.