zondag 25 juni 2017

Silves, aan de oever van de Arade.

In Silves en op de Arade

Niets zo constant als het weer in de omgeving van Silves de afgelopen weken. Rond acht uur 's ochtends is het ongeveer 25 graden, vóór elven zitten we makkelijk op 35+, waarop het tegen het eind van de middag rustig begint af te koelen. Dit proces herhaalt zich zonder noemenswaardige verandering. We schreven het in het vorige blog al: veel te warm om te backpacken. Daar zijn we dan ook mee gestopt, we hebben onze plannen aangepast en vermaken ons op andere manieren.Wanneer we het nieuws horen over de verschrikkelijke bosbranden realiseren we ons ook hoe gevaarlijk het kan zijn om in dergelijke gebieden te lopen. Je kunt geen kant op! Vorig jaar waren er branden in het gebied ten noorden van waar we nu zijn. De conclusie is dan ook dat het met deze weersomstandigheden niet vertrouwd is om daar te backpacken!

Ontzettend veel vogels

Camping O Paraíso (Facebook pagina: klik!) ligt aan de rivier de Arade.
Een mooi klein riviertje, onder flinke invloed van het getij. In de omgeving wordt rijst verbouwd, de rijstvelden en andere akkers krijgen hun water uit stuwmeren in het binnenland, aangevoerd via betonnen kanalen: levada's (waar je niet alleen water in kunt vinden, maar ook de nodige slangen. Filmpje: klik!). De heuvels rondom zijn begroeid met struikgewas of zijn als citrusplantage ingericht: sinaasappels (de lekkerste van Europa!) en citroenen. Er groeien aan hun lot overgelaten vijgenbomen en de tot ruïne vervallen vergane glorie ​staat her en der op instorten.

Deze omgeving biedt in al zijn variëteit ruimte voor verschillende biotopen met veel verschillende vogelsoorten. We hebben er een kleine honderd geteld. Een echte vogelkenner zou er nog veel meer hebben kunnen identificeren. Elk moment van de dag vliegen bijeneters en ooievaars over.

Bijeneter
Bijeneter. Onder en boven de camping hadden ze holen in de rotswanden en vlogen ze af en aan om hun jongen te voeren.

Ooievaars in Silves, met de snavel open van de hitte. Ooievaarsjongen hebben altijd een zwarte snavel.
In de wetlands zien we dagelijks zilverreigers en steltkluten, we horen regelmatig het speenvarkengeluid van de waterral en hebben een paartje met vier jongen gezien! Ook geweldig: purperhoenen (!), een zwarte ibis, blauwe ekster, grauwe gors, grijze wouw, kleine zwartkop, kleine bonte specht. De prachtige hop, busladingen Sint Helenafazantjes en onze grote vriend waar we dagelijks naar op zoek gingen: de Afrikaanse nimmerzat. Bijzonder bijzonder, want hij/zij hoort thuis beneden de Sahara. En dat is ook voor een nimmerzat best een heel eind van huis. Daarom een foto en twee video's (video 1: klik! en video 2: klik!) van deze gevederde vriend.
Afrikaanse nimmerzat
Afrikaanse nimmerzat (Mycteria ibis)

Bijzonder groen.

We komen verschillende bijzonder planten tegen. Sommige kunnen we identificeren.
Kardoen, familie van de artisjok.
Bloem van de Kardoen (Cynara cardunculus)
De ballonplant (zie hieronder) komt oorspronkelijk uit zuidelijk en oostelijk Afrika en het Arabisch schiereiland. Misschien is een zaadje ooit meegelift met een nimmerzat?

Ballonplant.
Bloem van de ballonplant (Gomphocarpus fruticosus)

De springkomkommer. Nooit van gehoord? Wij ook niet. Het is een bijzonder ding, giftige vrucht ook. Hieronder een foto van d bloemen. Een-avontuur-van-Marleen-en-de-springkomkommer zien? Klik!

Boodschappen

Hier geen campingwinkel of SRV wagen (wie kent hem nog: 
'Boodschappen halen, 't is soms geen pretje. 
Je waait van de weg weg, je valt met je netje.... 
Boodschappen halen, soms wat onhandig.
Wees toch verstandig en blijf bij de tijd.
De SRV-man, de SRV-man, de SRV-man brengt alles bij u thuis!
Doordeweekse boodschappen, dagelijks aan huis!
Leve de man van de SRV, van je hieperdepiep hoeree!'

Dat allemaal niet dus, maar gewoon in de krakende hitte langs woeste blafferds en over oninteressant asfalt navigeren. Zielig hè? Nee hoor, want we krijgen regelmatig een lift, uitsluitend van campinggasten of expats die hier op het terrein wonen. Wat dat betreft kunnen de Portugezen nog wat van hun landgenoten op de Azoren leren. 
Maar we dwalen af: boodschappen halen. Meestal bij de supermarkt, maar het liefst op de zaterdagse markt. We hebben een vast adresje voor aardbeien, kersen en tomaten. Twee geweldige vrouwen uit de omgeving, zónder kapsones maar mét humor en geweldige koopwaar. Zie bijvoorbeeld het aardbeien-filmpje (Let op: niet geschikt voor jeugdige kijkers!): klik! (Je kunt je trouwens makkelijk abonneren op ons YouTube kanaal - dan krijg je direct bericht wanneer er een nieuwe video is!)

Op de heen- of terugweg altijd een lekkere koffie (galão voor de dame, café duplu voor de heer). Liefst in een tentje waar vooral locals komen. Niet dat wij in principe en met opgetrokken neus de uitspanningen waar grote groepen andere toeristen zitten, blasé voorbijstuiven hoor! We vinden het gewoon leuker. Hier is trouwens wel even een waarschuwing op zijn plaats. Op sommige plaatsen wordt voor de galão, latte of capucchino geen opgeschuimde melk gebruikt, maar melk uit een pak dat meestal al geruime tijd in een soort warmhoudbakje heeft staan pruttelen. Niet kopen, maar neus omhoog en doorlopen! Bij voorkeur naar ons stekkie: café Ruby in de Rua Fransisco Pablos, in Silves.

Kayak

Heet, heet! We willen het water op. Gewoon in een bootje met het getij mee dobberen. Zoiets. Op naar Iwan, buitengewoon leuke uitbater van de uitspanning aan de rivier. Hij verhuurt kayaks. Kost dat? vraagt Marleen. €10 per uur. En voor vier dagen? Nou, €30 want ze liggen er toch maar. Deal: een tweepersoons kayak! Op de grote dag hebben we onze spullen min of meer spatwaterdicht ingepakt en bij de waterkant de kayak met een grote handdoek die achter de bar lag, uitgedroogd. Te water!
Vol goed moed peddelen we van de aanlegsteiger weg. Maar na 1 minuut begint het water al binnen te lopen en de volgende drie kwartier brengt Hans grotendeels door met hozen. Met een schepje, met de handdoek, met z'n handen. Het water bleef gutsgewijs de boot binnenkomen. In het eerste de beste dorp hebben we aangemeerd, een koffietje genomen (relaxed blijven!) en vervolgens een high-tech oplossing voor de ernstige lekkerij uitgedokterd. De rest .... is geschiedenis: kijk maar naar dit filmpje: klik! en deze: klik!

Jubileum

Vlak bij de kust van de Middellandse Zee ligt, tegenover al het lelijks van Portimão, het aardige dorpje Ferragudo.
Jubilerende pensionado's op het strand van Ferragudo
Stukje moderne geschiedenis: hier heeft Hans 37 jaar geleden zijn windsurfdiploma gehaald (niet dit 🏄, dat gaan we samen nog eens doen).
Een leuk kayaktochtje van 9,5 km enkele reis, prima te doen wanneer je het tij mee hebt. Beetje banjerend langs de eterijen kwamen we een aardig tentje tegen: koffietijd! Een paar dagen later hebben we de tocht opnieuw ondernomen, deze keer om lekker te lunchen om het heugelijke feit te vieren dat we 13 jaar een geregistreerd stelletje zijn!
De enigszins verhitte serveerster kwam ons vertellen wat het dagmenu was. Zonder extra adem te halen voegde ze daaraan toe dat dit het snelste was! Lekker belangrijk! We lieten weten dat we alle tijd van de wereld hadden. Haar schouders zakten 10 cm, helemaal opgelucht en de sangria die we kregen zat zó vol fruit dat we de alcohol die er in zat niet eens proefden.
Jubilerende pensionado's aan de super-sangria.

Naar de Chinees!

Een fenomeen dat we op de Azoren al waren tegengekomen en dat ook op het Portugese vasteland in vrijwel elk dorp voet aan de grond heeft gekregen is de Chinees
Niet voor een loempia'tje hoor, een vette hap met zoetzure saus of foe yong hai. Deze Chinees heeft alles (álles) van de Action, Blokker, Schoenenreus, Wibra, Op=Op en de Hubo. En dat allemaal op een vloeroppervlak dat minstens de helft tot een kwart is van waar je je gemakkelijk bij voelt en waar je je gerust om kunt keren zonder de koopwaar met je rugzakje van de rekken te vegen. Niet gehinderd door een cursus klantvriendelijkheid zit de uitbater te mobielen, slechts geïnteresseerd in de paar centen die je voor de rommel moet betalen.

Aardige mensen

Soms worden we er gewoon een beetje verlegen van, al die aardige mensen die we ontmoeten. De Fransman die op de camping naar ons toe komt om te zeggen dat hij straks naar het dorp gaat en of we mee willen rijden. We zijn vier keer voor een gezellige avond uitgenodigd (door de Engelse expat John, door Nederlandse en de Duitse camperaars, door Jan en Marjolein uit Rolde). Kampeerders Gert en Masha die ons zomaar een biertje komen brengen (filmpje: klik!). Ivan (die van de boot) die zegt dat we de kayak best vaker kunnen gebruiken en dat hij ons ook wel fietsen wil lenen, camping-eigenaresse Maria die Marleen bij het afscheid een knuffel geeft en zegt dat we haar moeten mailen wanneer we thuis zijn. 

Tenslotte

We vlogen in Portugal en west en Noord Spanje geruime tijd boven een gortdroog landschap, slechts af en toe onderbroken door wat vaag groens waar irrigatie-mogelijkheden bestonden of waar een heuvelrug was. Triest gezicht. We hebben de stellige indruk dat we hier naar een kaalgetrokken land keken, kaalgetrokken en vervolgens opgedroogd. Lijkt onherstelbaar. 

Afgelopen vrijdag zijn we thuisgekomen. We kijken terug op een hele mooie, bijzondere periode die nog maar het begin is van de rest.
Het was heerlijk om geen of nauwelijks een agenda te hebben, het was heerlijk om je mee te laten voeren met de stroom zonder vast te houden aan ideeën die we van te voren hadden, geen stress, geen gehaast, maar ruimte, vrijheid en heel veel adem. Echt geweldig!!!

maandag 5 juni 2017

Via Algarviana - heet onder de voeten!

Camping O Paraíso

Vandaag was het 33 graden. Vanochtend zijn we naar Silves gelopen, een aardig dorpje met een rijke historie, op 3 km afstand van de kleine leuke camping, waar we inmiddels een kleine week staan. Het is een bekend tochtje, dat we al verschillende malen gemaakt hebben, geteisterd door loslopend hondenspul en van ellende blaffende beesten achter een hek en/of aan een korte ketting. Zielig eigenlijk, maar ook vreselijk irritant. Het is altijd weer een uitdaging om er heelhuids doorheen te komen.
Gelukkig is er, zeg maar, ook enige afleiding. Bijeneters vliegen over ons heen, tientallen ooievaars op nesten en in de lucht (vanochtend bij laag water aan de rivier stonden er een kleine zestig, vergezeld van zilverreigers en lepelaars), een koppeltje steltkluten rechts, een meute Sint Helenafazantjes (info: klik!) in het struweel.

Na wat heen en weer gevraag belanden we bij een winkel waar we nieuwe Campingaz kunnen kopen. Er tegenover blijkt markt te zijn - we slaan fors in met onder meer aardbeien die volgens Marleen lekkerder zijn dan uit haar eigen tuin, avocado, noten, sinaasappels (€0,50 per kg) en meer! (Alles wordt in de boom gehangen om het enigszins tegen insecten te beschermen.)
Via de supermarkt lopen we zwaar beladen terug naar O Paraíso. Halverwege krijgen we voor de derde keer deze week een lift van een Engels stel, collega-pensionado's, die in een soort semi-permanent huisje/caravan op de camping wonen. 
Inmiddels is het al traditie geworden om in de vroege morgen wanneer de temperatuur nog aangenaam is, anderhalf uur te lopen. In de avond herhaalt dit ritueel zich.
Na een rustige middag en heerlijk eten, lopen we ook deze avond nog even over de dijk langs de rivier de Arade, scoren onze eerste Grijze Wouw (info: klik!) en keren campingwaards, om nog mooi te genieten van de samenstand van de maan met Jupiter.

We eindigden het vorige blog met de aankondiging dat we de Via Algarviana gingen lopen. Wat doen we dan al zo lang op deze camping?

Intermezzo: jeugdherinneringen op de Rota Vicentina.
Afgelopen periode hebben we dagelijks kunnen genieten van de zee die aan de rotsige kust knabbelt. Het breken van de golven op de rotsen deed Hans terug denken aan een Engels gedicht van Wordsworth, dat hij in de 2e klas van docent Tanis leerde. Hier is een stukje:

It is a beauteous evening, calm and free,
The holy time is quiet as a Nun
Breathless with adoration; the broad sun
Is sinking down in its tranquillity;
The gentleness of heaven broods o'er the Sea:
Listen! the mighty Being is awake,
And doth with his eternal motion make
A sound like thunder--everlastingly.

Anderhalve week eerder

De GR-13, Via Algarviana! Een wandeltocht dwars door de Algarve, vaak zonder beschutting tegen de zon. Soms 30 km of meer zonder mogelijkheid om water of eten te kopen. Vanwege de oplopende temperaturen wordt geadviseerd om de Via uiterlijk tot juni te lopen. Dat wij eind mei zouden beginnen kón dus een risico inhouden. We hebben daarom een beproefde strategie voor ogen: héél vroeg opstaan en in de ochtendkoelte de eerste kilometers lopen. Dan een lange pauze, eten en daarna nog een paar uur doorstappen.

Het eerste traject startten we in Aljezur, tegen de westkust aan. We hoefden pas laat uit te checken bij de camping, het was bewolkt en niet heel warm. We lopen langs het geweldige picknickplekje waar we verschillende keren geweest zijn (video: klik!). Dan bij de supermarkt de boodschappen doen, watervoorraad aanvullen en daarna op pad. Het eerste stukje gaat over een industrieterrein, waar zomaar een heerlijk ruikende Ficusboom staat te bloeien! Nog nooit eerder in bloei gezien.
De omgeving is daarna wat kalig met struikgewas, kleine bosjes en af en toe een groep eucalyptusbomen - plantages wel te verstaan, de hopeloze ingreep van Portugese bosbouwers in het binnenland. Monocultuur, exoot, veroorzaker van droogte en verlaging van de biodiversiteit. Aan de ene kant snappen we het wel - iedereen moet eten en kijk wat we met Nederland hebben uitgespookt. Maar toch, zonde!
We lopen een tijd langs een klein riviertje en wanneer we een aantal plekken hebben afgewezen, kamperen we uiteindelijk op een klein verlaten zijweggetje, 10 m van het water (filmpje: klik!).

Wassen! Eten! Slapen!
De volgende dagen werpt onze strategie z'n vruchten af. Op tijd vertrekken, koffie, lunch en vers water en voedsel in het eerste dorpje dat we tegenkomen.
Na Marmelete (lekkere lunch!), is ons volgende doel Monchique, een dorp wat hoger in de heuvels met een apart microklimaat: meer bewolkt en koeler. Hier overnachten we in een klein pension. De volgende dag brengt ons geluk én we begaan een grote vergissing!

Koffie met een glimlach

Geen tent opbreken, slaapspullen inpakken, dus vroeg weg: even na zessen stappen we de deur uit. Een paar honderd meter verderop worden we verrast: een klein koffietentje, open! Een vrolijke meid neemt onze  bestelling in ontvangst. Het is net kwart over zes geworden wanneer we aan de koffie zitten. Met samen één Twix. Even later komen de eerste werklui binnen, koffie, roken en eentje neemt alvast z'n eerste pijpje bier van de dag. Zo begin je tenminste lekker soepel aan je werk....

We betalen (€ 1,20 totaal!) en we gaan de heuvels in, door een prachtig kurkeikenbos, op naar de hoogste heuvel van de Algarve. Het is mistig en fris. De top hebben we al snel te pakken.


Iemand heeft de moeite genomen een tafel naar boven te sjouwen. Het opschrift op de  tafel brengt de drinkebroer van beneden weer even in herinnering.

Een tijd later lopen we zomaar tegen een van de fijnste picknickplekjes OOIT aan. Op een grindbedje in de bocht van een riviertje. Zalige temperatuur, heerlijke plek om de tijd te nemen.

We volgen de rivier een paar kilometer, steken hem een paar keer over (filmpje: klik!), lopen over een recreatie/picknick terrein dat helaas mishandeld is: overal vuilnis en brandplekken. Zonde hoor.

In Silves, zes kilometer voorbij het eind van dit traject, blijkt een camping te zijn. Goed gevonden Marleen! Het is een eind sjouwen, daarom gaan we op tijd naar een slaapplek zoeken. We komen een idyllisch dal binnen. Water in de buurt. Bloemetjes. Vogeltjes. Geen mens te bekennen. Stil! Wel veel stenen op de grond, maar het is te doen.

JUT EN JUL!

Op de kaart staat, zo'n zes kilometer voor de camping, het symbool van een picknicktafel. We denken: vlakke ondergrond, tafel om aan te zitten. Prettig. En de volgende ochtend maar een klein stukje lopen. Vandaag wordt dan wel lang: 27 km. Twijfel. Twijfel. Bij twijfel niet doen!
Toch lopen jut en jul door. Steile hellingen over, warm, gehaast, naar de picknickplek. Die volgens inmiddels bekende Portugese gewoonte gesloopt dan wel verwaarloosd is. Niet vlak. Geen tafel. Geen water. Wel dom. We zullen jullie niet vertellen wat we op diverse plekken binnen de omheining van het vage bouwsel zagen liggen.

We think too much and feel too little
Charlie Chaplin

Gelukkig had Marleen vlak bij het Idyllische Plekje nog 1,5 liter water uit een meer gehaald, zodat we in ieder geval het vermoeide lijf konden wassen.

We overnachten 100m verderop onder de blote hemel en beloven elkaar dat we noooooit meer zo dom zullen zijn!
Misschien het verkeerde plekje, maar evenzogoed
een zonsondergang om nooit te vergeten

Intermezzo: Trail running schoenen met service.

In een eerder blog vertelde Hans over problemen met zijn schoenen: de waterdichtheid viel tegen. Vanaf de camping nog wat gemaild met de leverancier (Natural Born Runners uit Amsterdam)  en een lek-test gedaan. Toen ook die tegenviel reageerde de leverancier direct zoals het o.i. hoort; er is een nieuw paar opgestuurd, ligt thuis op me te wachten. Punt. Hartelijk dank Joris, je hebt een top bedrijf: Natural Born Runners (link: klik!)

O Paraíso en Silves

De dagtemperatuur loopt op naar flink boven de 30 graden en dat zal de komende tijd niet anders worden. De camping is er eentje van ons soort. Klein, zo'n 20 plaatsen, lekkere douches, aardige eigenaresse, mooie omgeving. We besluiten hier te blijven en af te wachten tot het wellicht later in juni koeler wordt. Tijd zat! Er staan 4 vaste plaatsen bezet waarvan er 3 niet te zien zijn en wij zijn de enige trekkers.
Deze streek is honderden jaren lang 'Moors' gebied geweest. Bij de VVV van Silves hangt een gedicht van Ibn Ammar, heerser uit de 11e eeuw, die in ieder geval een deel van het hart op de goede plaats had. We willen het jullie niet onthouden:

This poem is for you,
Like a garden visited by the breeze,
In which the night dew has come to rest,
Embellishing the flowers,
From your name, I have made a golden robe for you,
With your praise, I spread the finest musk.

Om af te sluiten​

Beneden aan het water is een kleine uitspanning. Officieel vanaf juni elke dag open, maar deze juni niet. Officieel in het weekend open maar gisteren, zaterdag, had de eigenaar een bruiloft dus bleef de tent dicht. Je moet soms kiezen. Vandaag is hij open. Vanaf een uur of één komen de auto's al aan. Niemand komt lopend of op de fiets. Dat doen alleen toeristen. Wij zijn toeristen dus lopen we nu naar beneden. Biertijd!