dinsdag 25 september 2018

Toronto, Niagara Falls en dan: naar huis!

Gemist!

Een kleine maar onfortuinlijke misser: in Las Vegas hebben we nog een videootje opgenomen van de Bellagio en de bijbehorende fonteinenshow. Deze omissie willen we hier nog even rechtzetten: klik!
Ook niet onvermeld mag blijven dat we in Vegas als een bezetene hebben gegokt: 20 $ verloren achter een infantiel blackjack computertje. Duurde heel lang, want we speelden met 25 cent per keer. Ook nog eens hartstikke gelachen. Soort van waar voor je geld...

Toronto

Via Detroit vliegen we naar Toronto. Met de speciale shuttlebus 'vliegen' we als het ware vanaf Pearson International Airport door naar de binnenstad, met daarna een stukje metro en stukje lopen naar ons via AirBnb geregelde appartementje in een souterrain. Prima dingetje, beste ervan is The Butternut, een bakkerijtje / patisserietje op 5 minuten lopen, waar glutenvrije lekkernijen worden getoverd. De moeite waard, dus hier is de website: klik!
Het is inmiddels ook tijd geworden om onze garderobe eens aan een grondige inspectie te onderwerpen. Het feit wil namelijk dat wanneer je met een uiterst beperkte set een stukje op reis gaat, een en ander wel eens wil slijten. Vooral onze T-shirts dragen de sporen van stevig sjouwen ... klik! 

We doen de toeristen-dingen in Toronto en kijken naar CN-Tower en Skydome, dat tegenwoordig Rogers Centre heet. Videootje van downtown Toronto: klik!
In de jaren '90 is Hans hier ook geweest, tot helemaal in het bovenste bezoekersgedeelte van de toren én in Skydome, waar hij een honkbalwedstrijd heeft bekeken en voor de kinderen Dreamcatchers gekocht heeft.
Rogers Centre en CN Tower
CN Tower
Rogers Centre en CN Tower

The Audience, Rogers Centre
The Audience, Rogers Centre
Johns Street station, Toronto
Het lijkt een foto van een voetbrug over het spoor richting Union Station,
maar het gaat eigenlijk om dat mini-gebouwtje er onder.
Een héél klein oud stationgebouwtje, aan het tegenwoordige eind van Johns Street,
waar vroeger een groot spoorwegemplacement was.
Mooi dat dat stationnetje er nog staat
!
Chinatown, Toronto
Voor een supermarkt in China Town, waar we veel fruit gekocht hebben.
Glazen dak constructie van een mall.
Downtown Toronto
Downtown Toronto.
Downtown Toronto
Follow the leader! (Deze foto speciaal voor Trudy genomen!)
Het valt niet mee om alles op één foto te krijgen!


Niagara Falls

Hoogtepunt van onze paar dagen in Canada worden de Niagara watervallen: Niagara Falls, zowel de Canadese als de Amerikaanse kant. Ook hier is Hans lang geleden al eens geweest, op weg van en naar een bezoek aan een collega in de VS.
Deze keer blijven we dik twee dagen bij Falls. 

Na een weinig opzienbarende treinreis vinden we een half uur lopen vanaf station Niagara Falls (Canada) ons motel. Ontzettend aardige kerel achter de receptie (CJSInn. Doe maar klik! voor de website)! Spullen op de kamer leggen en dan richting de watervallen. Maar wat een ontzettende kermistoestand zeg! Na 5 minuten lopen komen we in een permanent gevestigd gekkenhuis terecht, compleet met reuzenrad en eet/ en drinkgelegenheden waar burgers en bier per strekkende meter verkocht worden. Maar dan toch ... The Falls! Marleen's bucket list krimpt! Video: klik! 

Niagara Falls
Niagara Falls. Links de watervallen aan de Amerikaanse kant,
rechts Horseshoe Falls, de Canadese kant.
Niagara Falls, Horseshoe Falls
Horseshoe Falls
American Falls en Bridal Veil Falls. Niagara Falls
American Falls. De waterval bestaat uit twee delen: links de eigenlijke American Falls en rechts de kleinste van de drie watervallen, Bridal Veil Falls.
Niagara Falls
Hans zal wel weer een raar grapje gemaakt hebben.
Hij lacht meestal het hardst om z´n eigen grappen ...
American Falls, Niagara Falls
Selfie Time, voor American Falls.
Horseshoe Falls, Niagara Falls
Horseshoe Falls

Horseshoe Falls, Niagara Falls
Horseshoe Falls
Horseshoe Falls, Niagara Falls
Horseshoe Falls, Niagara Falls.
Later zitten wij óók op zo´n bootje!


Horseshoe Falls, Niagara Falls

The Beauty and the Falls.
We gaan inschepen voor ons tripje naar de voet van de watervallen. We nemen de boot vanaf de Canadese kant: Hornblower Cruises.
Vanaf de Amerikaanse kant kun je ook varen. Daar heten de bootjes Maid of the Mist.

American Falls, Niagara Falls

Aan de voet van American Falls, Niagara Falls
Aan de voet van American Falls, Niagara Falls
Richting Horseshoe Falls!
Richting Horseshoe Falls!
Breedbekkikker bij Horseshoe Falls
Breedbekkikker bij Horseshoe Falls
Maid of the Mist!
Vlak bij Horseshoe Falls
Daarom is Maid of the Mist zo'n toepasselijke naam!
Horseshoe Falls, Niagara Falls
Nog maar een keertje op de foto, omdat ze zo mooi zijn!
American Falls, Niagara Falls
American Falls, Niagara Falls
Voor wie het water echt wil zien en horen, hier zijn twee aardige videootjes. De Horseshoe Falls heel dichtbij, vanuit het bootje (klik!) en vanaf de kant, vlakbij waar het water naar beneden stort (klik!)


Back to the States!

Voor een paar dollar (Can) check je uit bij Canada en mag je het voetpad van Rainbow International Bridge over de Niagara River oversteken. Dan eerst even langs de strenge blik van de Amerikaanse grenswachters en je bent back in the States!
En dat is de moeite waard. De watervallen aan de Amerikaanse kant zijn anders dan aan de overkant, maar niet minder mooi. Ook hier staan we soms vlak bij de plekken waar het water met donderend geweld naar beneden valt. Beetje sneu voor de Amerikanen is het wel: alleen dankzij vernuftige bouwsels stroomopwaarts in de rivier die het water verdelen, zijn de American Falls zo groot als ze zijn: als ze de natuur haar gang zouden laten gaan, zijn er nauwelijks American falls meer.
Eigenlijk zouden de watervallen hier Viagara Falls moeten heten ...

American Falls, Niagara Falls
American Falls vanaf de Amerikaanse kant. Aan de overkant ligt Canada.
Horseshoe Falls vanaf de Amerikaanse kant.
Horseshoe Falls vanaf de Amerikaanse kant.
Vuurwerkshow


Ons voorlaatste selfie!
Ons allerlaatste selfie!

Thuis

En dan is het opeens tijd voor de Grote Oversteek: we vliegen terug naar Europa en maken de wereldreis compleet. Vanaf Toronto vliegen we naar Lissabon en daarna door naar Amsterdam. Lijkt onlogisch en dat is het ook, maar het was de goedkoopste vlucht. Tja en als je zoveel gekke dingen wilt doen, zul je op de kleintjes moeten letten. De treinreis naar Groningen wordt onderbroken door een noodgedwongen busreis: rondom Zwolle wordt aan het spoor gewerkt. Wonderwel komen we in de eerste bus terecht die naar het noorden doorrijdt en zo zijn we tegen 11 uur 's avonds op het station. Daar staan Robin, Jop en Nieke ons op te wachten. Met tranen in de ogen wordt er geknuffeld en gezoend! En dan: op naar huis! Daar staat ons een nieuwe verrassing te wachten. Marleen's zus en zwager zijn er ook! Met champagne! En er hangt een geweldig spandoek: Welkom thuis oudjes! Daar moeten we ooit nog een keer een hartig woordje over spreken. Oudjes! Het lef!

9,5 maand na vertrek zijn we weer thuis in onze studio.
Proost!


Slotakkoord?

Wat zeg je op het moment dat je reis rond is? Vrienden vroegen naar het hoogtepunt en het dieptepunt. Wat zeg je wanneer er zó veel hoogtepunten waren? We vonden wat natuurschoon betreft allebei The Wave wel hét hoogtepunt. Lees en kijk nog maar eens terug: klik!

The Wave, North Coyote Buttes

En verder de ontmoetingen met de manta's van heel dichtbij:


Manta Ray, Big Island, Hawaii
Manta Ray, Big Island, Hawaii

En het dieptepunt? Dat Marleen flink heeft afgezien tijdens de Himalaya-trekking. De gevolgen van hoogteziekte waren niet misselijk. Een bikkel, maar niet van harte, maar ze had het niet willen missen! Hier hebben jullie nog even twee foto's uit de Himalaya. Links op het moment dat Marleen het hoogste punt van onze tocht bereikt heeft: de Laurebina pas. Rechts bij Kyangin Gumba, het eindpunt van de Langtang trail.


Laurebina Pas
Kyangin Gumba
Schoenen: het pleit beslecht
Eerder hebben we al stilgestaan bij onze keuze om alleen met lage wandelschoenen of trailrunners op de wereldreis te gaan (in dit blogje: klik!). Ook na 9,5 maand vrijwel dagelijks gebruik staan we hier achter. Nooit meer hoge, zware klompen mee op reis!
Onze schoenen hebben ons over de Himalaya gedragen, door wind en weer in Nieuw Zeeland over asfalt en bergpaden, over lava op Hawaii, dorre woestijnen en kale rotsen in de VS. Marleen heeft bijna 100% van de tijd haar veters niet gestrikt gehad. Alle verhalen over bescherming van je enkels - niet aan ons besteed. We hebben er juist enkels van staal en beton van gekregen: nooit eerder zulke sterke voeten gehad.
Marleen heeft één keer van schoen moeten wisselen omdat het bovenwerk versleten en het profiel van de zool niet ruw genoeg meer was. Allebei hebben we onze schoenen meerdere malen gelijmd (contactlijm, reuze goed). Hieronder de afscheidsfoto van Hans zijn linkerschoen. Nat, na Niagara Falls. Gehavend, maar trots. Alsof-ie zegt: "ik kan nóg wel een wereldreisje mee!"
Merrell Moab GTX - wereldschoen!

We Boffen!

We kijken terug op een onvergetelijke reis, waarin we prachtige dingen hebben gezien, hele lieve, warme mensen hebben ontmoet, enorm veel gelachen hebben, prestaties hebben geleverd waarvan we niet wisten dat we dat konden, dingen gedaan die we nog nooit eerder hebben gedaan, nog meer gerealiseerd wat een rijkdom vrijheid oplevert, elkaar nog beter hebben leren kennen en ons nog beter dan daarvoor hebben gerealiseerd hoe ontzettend we boffen met elkaar!!!!!

Ondertussen ... zijn we al weer 2,5 maand thuis en hebben we gemerkt hoe ontzettend heerlijk het is om thuis te relaxen! Eind juli kregen we nieuwe huurders, een werkelijk erg  leuk en aardig stel uit Spanje. 
Inmiddels zijn de warme weken van augustus voorbij en ook september gaat naar het gaatje. We hebben erg van de kinderen genoten en gelukkig veel vrienden en familie kunnen bezoeken - helaas hebben we niet iedereen kunnen ontmoeten!
Binnenkort stappen we in onze tot een soort van mini-campertje omgebouwde Toyota Yaris en gaan we naar Zuid-Europa, lekker de warmte tegemoet. 


Blijf ons volgen - vinden we leuk!

zaterdag 8 september 2018

Grand Canyon South Rim, Hoover Dam en Las Vegas

Van de Wave naar Las Vegas, via Grand Canyon - South Rim

Misschien was de laatste anderhalve week die we op het vaste land van de VS doorbrachten wel de meest afwisselende periode, zeker wanneer je kijkt naar de landschappen waar we verbleven. Van de oorverdovende stilte in de woestijn naar het volstrekt waanzinnige Las Vegas, via de o zo populaire zuidrand van Grand Canyon. Wanneer je het land in die richting doorkruist, kunnen je zintuigen langzaam wennen aan een toenemend aantal prikkels van uiteenlopende aard. Een stille dust devil in de verte, een kleine canyon aan je voeten, een rustige enkeling tot absoluut onverantwoorde hordes toeristen aan de rand van Grand Canyon (of daar bijna overheen, met hond en/of kind en al), tot de prikkelclimax van dit allemaal, Vegas, aka Sin City, gokhel van Nevada, waarover oud-collega Dorina zo treffend schreef, dat je je weer de gelukkigste mens op aarde voelt zodra je die stad kunt verlaten ...
Maar eerst:


Toadstool Hoodoos

Onze tocht vanuit Kanab richting Grand Canyon leverde binnen een uur al weer een mooie verrassing op: aan de linkerkant van de weg opeens een bordje: Toadstool Hoodoos. In goed Nederlands: "Aardpiramides in de vorm van paddenstoelen". Je weet wel, aardpiramides. Trouwe lezers van dit blog kunnen zich nog herinneren waar we voor de eerste keer aardpiramides hebben gezien: de hoodoos in Red Canyon State Park. Lees hier nog even terug over het hoe en wat dat waren: klik!

Het parkje bleek een klein paradijsje te zijn. Stukkie lopen en dan opnieuw met de mond open staan en je verwonderen hoe moeder natuur dit nu weer voor elkaar gekregen heeft. 
Op naar de Toadstool Hoodoos
Start van de wandeling naar Toadstool Hoodoos.
De meest gefotografeerde Toadstool Hoodoo
Kijk, daar heb je er eentje: een aardpiramide in de vorm van een paddenstoel: Toadstool Hoodoo
Toadstool Hoodoos
De wandeling in het parkje gaat door een kleine wash in droog woestijngebied.

Toadstool Hoodoos
Hoodoos in verschillende stadia van vorming
Toadstool Hoodoos
Heel bizar: rechts witte zandsteenkliffen en voor je roodbruine hoodoos
Toadstool Hoodoos
Mr. Hoodoo, I presume?


Grand Canyon South Rim

Drukker dan druk, ook aan het begin van de zomer, deze zuidrand van de grootste scheur in het oppervlak van moeder aarde. Wij kiezen voor de camping aan de uiterste oostrand van het national park: Desert View campground (hier is een linkje naar de website met campings aan de south rim: klik!)
Hoog gelegen, dus 's nachts lekker koel onder ons muskietennetje. Wel elke dag een stuk rijden naar de verschillende viewpoints en trailheads, maar dat hebben we er graag voor over. Tenslotte heb je dan altijd de kans op wild tussen de bossen! 

Wapiti vrouwtje (Cervus canadensis)
Mooie aankondiging, helaas niet in levende lijve gezien.
South Rim heeft prachtige vergezichten, vooral 's ochtends vroeg wanneer de zon schuin achter ons en laag boven de heuvels staat.
Grand Canyon South Rim


Grand Canyon South Rim

El Condor pasa

In het gebied van Vermillion cliffs, ten oosten van Grand Canyon, zijn condors uitgezet nadat de Californische condor, door jacht en afname van habitat, zo goed als uitgestorven was. Deze succesvolle herintroductie bracht de condor ook terug in Grand Canyon zelf. Eén van de bedreigingen hier is de toerist die om voor ons bizarre redenen, muntjes op rotsen aan het gooien zijn (gebrek aan fontein?) Anyway, condors eten die muntjes op en vergiftigen zich daardoor, vanwege het nikkel en koper in de muntjes. Dus zetten de rangers bordjes neer om de toeristen hierop te wijzen en ze op het hart te drukken, geen muntjes meer achter te laten. En wat doen de toeristen dan: ze slopen de bordjes ,,, 

Door toeristen achtergelaten muntjes - giftig voor condors
Door toeristen achtergelaten muntjes - giftig voor condors
Feit is gelukkig, dames en heren, dat er Californische condors in Grand Canyon zijn. Feit is ook, en dat is heel gelukkig, dat wij ze gezien hebben! Helaas niet in volle vlucht, maar dan toch gezeten op een tak van een verder kalende boom, zodat we behoorlijk goed de rode kop konden zien en het grote, grote lijf. Gymnogyps californianus: je was er bijna geweest. Onze welgemeende excuses daarvoor, namens de rest van de mensheid, mogen we aannemen. We wensen jullie een lang en gezond bestaan op deze aardkloot.
Grand Canyon South Rim
Grand Canyon South Rim
Ver kijken ...


Grand Canyon South Rim

Grand Canyon South Rim

Grand Canyon South Rim

Grand Canyon South Rim

Grand Canyon South Rim
Grand Canyon South Rim. Beneden stroomt de Colorado River

South Rim heeft in het stadje een mooi bezoekerscentrum. We vinden vooral de kijk in de diepe geologische tijd geweldig. Laag na laag van het gesteente word je hier mee in het verleden genomen, tot je aankomt bij het gesteente waar het hele plateau op rust en dat zó hard is, dat de rivier hier nauwelijks verder in slijt. De 0,1-1 mm erosie per jaar is hier tot stilstand gekomen in de zwart/witte metamorfe Vishnu basement rocks, 1,8 miljard jaar oud.
Respect man!

Grand Canyon South Rim

Kalkoengier of roodkopgier (Cathartes aura), Grand Canyon South Rim
Nabij Hermit's Rest, Grand Cayon South Rim
Nabij Hermit's Rest, Grand Cayon South Rim

Nabij Hermit's Rest, Grand Cayon South Rim

North Rim aan de overkant, met een stuk van de route die we gelopen hebben!
Grand Cayon South Rim
Grand Canyon vanuit het centrum van Grand Canyon Village

Mariene fossielen bovenop de south rim!

Mantelgrondeekhoorn of goudmantelgrondeekhoorn
Mantelgrondeekhoorn of goudmantelgrondeekhoorn (Callospermophilus lateralis)

Wapiti mannetje

En dan denk je dat je een flink stuk van Grand Canyon gezien hebt, zo langzamerhand. Tot je onderstaand plaatje ziet. Grand Canyon is een kleine 450 km lang - verder dan van Amsterdam naar Parijs. Tel daarbij op al die grote en kleine zij-canyons en je weet: Grand Canyon is Grand!

Het oranje stuk is alles wat je vanaf de verschillende viewpoints kunt zien.
De rest ... alleen uit de ruimte!


Route 66

We zijn er geweest, we hebben over Route 66 gereden. Niet het hele stuk, maar misschien wel over het gedeelte waar John Steinbeck zo hartverscheurend over schrijft in de geweldige roman Grapes of Wrath (in prachtig Nederlands: Druiven der Gramschap). Aan te raden leesvoer voor wanneer je dit blog moe bent ... 
Route 66 - mijmervoer voor de meer muzikaal aangelegde abonnees: de grootste hit van Nat King Cole of, later, topscores voor Chuck Berry of de Stones. 
Wij vonden het stukje van the Route dat wij beleefd hebben aardig, maar niet zo van  ... we got our kicks. Begrijpt u wel? 

Route 66
Je moet er even geweest zijn ... Route 66

Route 66


Route 66
Dus. Route 66. Kicken!

Chloride - no ice

Verder reizen we, nog immer door de dorre woestijn van noordwest Arizona. Kale heuvels met hier en daar een geelgroen bosje volgen elkaar op, we verlaten Route 66 en komen uit bij een monument van vergane glorie: Chloride

We monsteren aan op de heter dan hete camping in het toch echt (ooit) wereldberoemde stadje! Wereldberoemd en niemand heeft er van gehoord. Triest. Laten we even de kennis van dit illustere en inmiddels danig verlopen stadje verruimen. Het is het langste voortdurend bewoonde mijnstadje in Arizona. Wisten jullie niet hè?! Chloride had ooit de grootste turquoise-mijn ter wereld binnen de grenzen. De naam van het stadje kwam van de grote hoeveelheden zilverchloride die hier gewonnen werden. Dus! Wereldberoemd!


En tegenwoordig? Supergoedkope camping, $10,- zonder bonnetje, paar winkels, paar café's, minstens drie ATMs, alleen nergens een Magnum Almond te koop. Wat dat betreft dus een waardeloos snotgat - lopen we mooi voor niks alles af te zoeken in die zinderende hitte, op zoek naar een caloriebom, Ice, Ice, Baby (jeweetwel, van Vanilla Ice, die knul met spuugkuif en leuk dansje. Met die van Queen en David Bowie gejatte sample. Nee? Kijk dan maar eens naar het filmpje uit begin negentiger jaren, duurt maar vier minuten: klik!)

Hoover dam, poort naar Las Vegas

Lake Mead, Hoover Dam
Start van Lake Mead, direct achter de Hoover dam. De strakke witte afscheiding is waar ooit het waterniveau zat en waar het nooit meer aan zal raken. 
Hoover Dam
Hoover Dam
Art deco standbeeld, Hoover Dam
Art deco standbeeld, Hoover Dam

He's got his kicks, just not on Route 66.
Gewoon op de bloedhete camping bij Boulder, Lake Mead. Boven de 45 graden!

Las Vegas

Op naar de laatste bestemming in de VS! Voor sommigen de ultieme VS-bestemming, voor ons de plek waar we naartoe gaan omdat het op Marleen haar droomlijstje stond. Hans is er ooit al een keer geweest, maar toen was hij nog jong en onnozel. Dus dat telt niet. Toch? 

Wij leveren in Las Vegas de huurauto in en vliegen daarna door naar Canada. Echter, niet voordat we enigszins geproefd hebben van wat deze poel des verderfs te bieden heeft. Megalomane gokhuizen waarin vrolijke mensen (NOT) hun karige banksaldo kunnen spekken (NOT), onder het genot van een hapje en een drankje (NOT). Genieten van Las Vegas kun je beter door Oceans Eleven te kijken. Zie je ook de Bellagio met z'n fonteinen, aan de Strip waar het allemaal gebeurt en te zien is.

De laatste uren in Las Vegas zitten we lekker in een parkje aan een picknicktafel lunch en diner weg te werken. Wanneer het tijd is om naar de luchthaven te gaan, geven we onze koelbox en een slaapmatje aan een dakloze man die vlak bij ons zat. Hopelijk kan hij het zelf gebruiken of verpatsen voor een of meer nachtjes onderdak. Of zijn we naïef en gaat er alleen maar drank in? We zullen het nooit weten.

Las Vegas
Travelodge, ons hotel in Vegas (de lage keet aan de voorkant)


Bellago, Las Vegas
Bellagio!

Kopie (!) van de Eiffeltoren, Las Vegas

Fonteinen voor de Bellagio, met Cesar's Palace op de achtergrond.
Fonteinen voor de Bellagio, met Cesar's Palace op de achtergrond.


The Wave - niet alles is goud.

In ons vorige blog over the Wave (hierzo: klik!) schreven we dat vóór de dagelijkse loting, door de rangers een griezelig verhaal wordt verteld over de risico's die je in de woestijn kunt lopen. De door de rangers gebezigde tekst was: "people die out there".

Vijf weken na onze topdag kwam in de aanloop naar the Wave een Belgische toerist om het leven. Hij was samen met zijn zoon van 16 onderweg. Ze waren het niet eens over de terugweg en besloten om ieder een ander pad terug te lopen. Uiteindelijk bleek het pad van de vader niet te kloppen. Hij nam een verkeerde route en raakte door de hitte overmand. Zijn zoon heeft geprobeerd hulp te halen, tevergeefs. Een droom eindigde in een gezin naar de knoppen. Zo ging het met hen dus gruwelijk mis. Hebben wij dan geluk gehad? We weten het niet - wel weten we dat we altijd zo goed als mogelijk is de aanwijzingen van rangers en andere deskundigen hebben opgevolgd, elkaar altijd goed in de gaten hebben gehouden en nooit in ons eentje de woestijn in getrokken zijn. Misschien was dat samen de toverformule...
Volgend blog is het laatste blog van onze wereldreis. We gaan naar Canada: Toronto en de Niagara Falls. En daarna? Eerst een tijdje thuis en daarna in Europa verder kijken. Blijf ons volgen, onze avonturen zijn nog lang niet afgelopen.