Torres del Paine - deel 2

Torres del Paine

Torres del Paine

Deel 2 van het langverwachte blog over onze trektocht in Torres del Paine! De vorige keer waren we geëindigd bij Los Perros. En nu verder ...

Paso John Garner

Dé dag

Vandaag gaan we de John Garner pas over. Beruchtste stuk van het circuit, vanwege de stormen die vanuit het westen, óver het Campo del Hielo Súr (de Zuid-Patagonische ijsvlakte), aan komen bulderen. We hebben verhalen gelezen van mensen die over de pas moesten krúipen! Regelmatig worden vanwege de stormen de mensen verboden de pas te nemen en moeten ze wachten tot de volgende dag. We gaan vroeg op pad, de elementen tegemoet, benieuwd en vol spanning over wat ons te wachten staat. Klik!

Onderweg naar John Garner

Windstil en onbewolkt!

Jut en Jul gaan op zwaar avontuur en hebben het weer van een liefelijke lenteochtend. We kunnen het niet lelijker maken, wel mooier. Kijk maar es wat foto's en video's. Hier de video op de pas: klik!

We eten wat, maken de foto's en video's, kwijlen uitbundig bij dit hemelse uitzicht en babbelen even met een toevallig langskomende ranger die zegt dat dit weer hoogst ongebruikelijk is (☺️). Volgens zijn zeggen, kun je normaal gesproken vanwege de harde winden niet op de pas je lunch nemen. 

We lopen door naar camping Paso. Daar valt verder niks over te zeggen, anders dan dat er een prachtig uitzichtpunt over gletsjer Grey is. Warm eten bij windstil en onbewolkt weer.

Grey - zolang het nog kan

Grey laat haar kinderen los in de vorm van mooie blauwe ijsbergen, die rustig smeltend het gletsjermeer afzakken, dat ze mede zelf vormgeven. Grey smelt harder dan de sneeuw haar kan aanvullen, zoals met de meeste gletsjers eveneens het geval is. In de afgelopen 10 jaar is er zelfs een compleet eiland onder de gletsjer tevoorschijn gekomen!

Glaciar Grey met op de achtergrond het Campo del Hielo Sur

Een video over deze beelden: klik!
We lopen met wat mixed feelings door over het smalle pad, hoger boven het ijs dan je denkt, voorbij het einde van de gletsjer, een stuk langs het meer, langs de tientallen grote en kleine ijsbergen, naar de camping.

Tentje opzetten, douchen, eten, nog even naar de mirador en dan slapie doen!

"Chinese hat" wolken

Op camping Grey - het wordt drukker!

Paine Grande, Italiano en Mirador Brittanica

Het wordt steeds drukker op het pad: vanaf Grey zijn er veel dagjesmensen en wandelaars die alleen het zuidelijke deel van Torres doen (de "W"). Het weer wordt rap slechter: meer wind en vooral regen. 

Tussen Paine Grande en Italiano

Camping Italiano

Erling, Hans, Fernando en Markeen

Onderhoudsbeurt

Na aankomst op Italiano zien we voor het laatst onze vrienden Fernando en Erling (uit Brazilië en Australië) en gaan nog een keer met hen op de foto. De volgende dag lopen we de tocht op en neer naar Mirador Británico. Al vrij snel komen we aan bij Glaciar Francés, die pal aan de overkant van de rivier vanaf de toppen naar beneden komt, de zwaartekracht manmoedig maar tevergeefs trotserend. En dan is het verder omhoog lopen, naar Brittanico. We eindigen op een smalle rotspartij, omgeven door hoge cuernos (horens), torres (torens) en "gewone" hoge bergruggen. Een imponerend gezicht.

Mirador Británico

Links de Quernos bij Mirador Británico

Torres del Paine

Het plan is om naar Chileno te lopen, daar de tent op te zetten en dan de volgende dag met een dagrugzak naar De Torres te lopen. We ontdekken dat juist die dag heel slecht weer wordt verwacht en besluiten om vanuit Torres Central in één keer door te lopen naar Torres del Paine.

We laten wel bij Chileno de grote rugzakken achter.  We staan rond 5.30 uur op en vertrekken dus vroeg zodat het dan nog rustig is op dit populairste stuk van heel het park. Het is steil, maar de benen zijn goed, de moraal is uitstekend en dan, toch vrij plotseling, zien we ze. Anderhalf jaar geleden hadden we nog nooit van ze gehoord en kwamen we ze voor het eerst tegen bij reisboekhandel "De Zwerver" in Groningen, in een fier boekje dat de routes in het park beschrijft: Torres del Paine. 

We zijn er!

Mirador Torres del Paine

Bij de Torres

Torres del Paine

Anderhalf uur zitten en staan we voor de het meer aan de oevers van de granieten zuilen. We doen foto's, selfies en video's (klik!), maar de meeste tijd kijken we gewoon. Achter en naast ons wordt het steeds drukker, hele schoolklassen verschijnen. Goed moment om je te realiseren dat er bijna geen plek ter wereld meer is waar de massa niet naar toe kan. Wij zijn er tenslotte ook - al heeft waarschijnlijk maar een fractie van de mensen die de dagtocht naar de Torres maken, het O-circuit of de W gelopen.

Tijd ook om terug te lopen - de drukte wordt beklemmend. Vaak moeten we wachten op hele groepen die de soms nauwe passages door moeten en wanneer wij halverwege zijn, willen er nog steeds mensen omhoog, ook al wordt het laat en wordt het weer slechter.

Bier

Hoe sluit je en succesvolle hike af. Ach, de traditie wil dat we, of het nu het eind van een hike is, of we in Santiago een auto gekocht hebben of gewoon "om toch", er komt een altijd bescheiden biertje op tafel. Zo ook nu.

Een bescheiden cerveza roja met papa's.

El Condor Pasa

Lang geleden, we spreken eind jaren '60, lag net buiten Den Haag het "Wassenaarse Dierenpark". Naar de normen van vandaag een schandvlek onder de dierentuinen, maar in die tijd een leuke dagbesteding. Hans was toen nog een jong ventje en de dierentuin was een prima speelplaats, met Przewalskipaard, chimpansees, een mini-duikboot bij de speeltuin en in één van de vogelkooien een condor.

Een condor in een kooi. Je moet er toch niet aan denken. Een dier dat thuis is op het dak van de Andes, met een spanwijdte groter dan dat de gemiddelde pijpenla breed is. Een enorme vogel die uren en uren op de thermiek kan rondzweven, zonder maar een vinger te bewegen. En wij hebben ze mogen zien. Solitair, met z'n tweeën, of in een ruim opgezette zwerm van 12 stuks. Onder de foto's nog wat info uit Wikipedia.
Tijd  om af te sluiten met een paar fotogenieke hoogtepunten en met twee stukjes muziek: El Condor Pasa zoals de vader van Hans hem op single had (klik!) en de versie van Simon and Garfunkel: klik!.

Twee mannelijke condors (te zien aan de witte kraag)

Condors in de zuidelijke Andes

Uit Wikipedia:

De spanwijdte van de Andescondor bedraagt 2,70 tot 3,20 meter. De andescondor heeft niet de grootste spanwijdte maar wél het grootste vleugeloppervlak van alle vliegende vogels. De kop-staartlengte is rond de 1,2 tot 1,3 meter. Het gewicht van de mannetjes kan 11 tot 15 kilo bedragen. De vrouwtjes, zijn kleiner en lichter, 8 tot 11 kg.
Een condor reist soms meer dan 200 kilometer op zoek naar voedsel. In het binnenland eet hij voornamelijk kadavers van grote zoogdieren, terwijl een condor bij de kust eerder dode zeezoogdieren eet.
Rond het vijfde of zesde jaar wordt een mannelijke condor geslachtsrijp. Dan verandert zijn kam van rood naar diepgeel en gaat hij op zoek naar een vrouwtje. Condors zijn monogaam. Elke twee jaar kan een andescondor eieren leggen, waarvoor ze een ontoegankelijke rotsrichel opzoekt. Als het ei uitkomt voeren beide ouders het jong de eerste 6 maanden op de broedplaats, en nog eens 6 maanden wanneer het de broedplaats verlaten heeft

Torres del Paine - deel 1

Torres del Paine

De aarde komt in actie

Diep in het zuiden van Chileens Patagonië ligt Torres del Paine. Een jong gebergte nog, jonger dan de Andes en met een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Er lag een mooi stuk sedimentair gesteente al enkele miljoenen jaren rustig te eroderen, toen moeder Natuur het tijd vond de boel eens aardig op te schudden. In drie kort op elkaar volgende perioden werd hete magma omhoog geperst, waardoor loodrechte granieten zuilen ontstonden waar bovenop het zwartgeblakerde oorspronkelijke gesteente kwam te liggen. Oud boven jong dus, ongebruikelijk en bijzonder. 

Het resultaat van dit natuurgeweld is een compact stuk gebergte dat schijnbaar plotseling uit het heuvelland oprijst. Scherpe pieken, diepe dalen, een speeltuin voor de Patagonische wind. En daar gaan we in 12 dagen omheen en in trekken. Rugzak op, tentje mee. Kwijlen! 

Maar eerst even iets anders ..

Magelhaes revisited, en dan noordwaarts . 

De veerboot uit Porvenir brengt ons over de Straat Magelhaes, van Vuurland naar het vasteland van Zuid Amerika. Vuurland, waarvan de bloedige geschiedenis die we in het vorige blog beschreven hebben, nog wel even in ons hoofd heeft nagedonderd.

Aan de oever van Straat Magelhaes

Terug naar de vaste kust (variatie op het prachtige lied van Sjoukje Spijker). Omdat het ons mooi lijkt, gaan we eerst zuidwaarts, op zoek naar prachtige vergezichten, waar we maar niet genoeg van kunnen krijgen. Twee nachten blijven we aan de kust, dan is het tijd om in Punta Arenas de was te doen, uitgebreid boodschappen te halen, te tanken, water bijvullen en dan door naar het noorden. Douchen bij een tankstation en hup verder. Slapen in Puerto Natales bij een shabby tankstation en - wat een tempo - halverwege de dag komt het massief van Torres dan eindelijk ook beeld.

Het massief van Torres del Paine

En wat is het mooi! Hoewel nog ver weg, ziet het er nu al dramatisch uit! Klik!

Torres del Paine - Het overzicht

Een plaatje zegt meer dan tekst, zeggen ze wel eens. Indachtig die wijsheid doen we een overzicht van het park en onze aanstaande (inmiddels uiteraard voorbije) avonturen aldaar. 

Het O-circuit (rode stippellijn).

Torres del Paine- inleidende schermutselingen 

Lake Grey

Behalve het bergmassief waar we gaan lopen, heeft het park nog meer in petto, zodat eigenlijk alle bezoekers wel aan hun trekken kunnen komen. 
De eerste highlight is Lake Grey: het meer waar de gelijknamige gletsjer haar/zijn ijsbergen in deponeert. Behoorlijk gesmolten komen die dan kilometers verder aan land, een daar lopen we langs. Waanzinnig: ijsbergen! 

Aan het einde van Lago Grey, met onze eerste ijsbergen ever

Lago Grey met op de achtergrond Los Quernos

En niet eens op zee! Blauw ijs en als het bijna helemaal gesmolten is, zo transparant als het maar kan. Nog nooit zó helder ijs gezien. De natte droom van Henk Gemser, zeg maar.

Happy de Peppie!

Lago Grey

Helder ijsje!

IJsberg met in de verte Glaciar Grey

Mirador Condor

Auto parkeren, rugzakje op, wandelstokken mee en dan de stijve klim naar Mirador Condor. Waarom zou dat uitzichtpunt zo heten? We weten het anderhalf uur later, wanneer we in het zonnetje en uit de wind van de meegebrachte lunch genieten: vanuit de verte komen de joekels overzweven, met een behoorlijke gang en ook behoorlijk hoog. Toch en prachtig gezicht, maar nog niet mooi genoeg voor dé foto …

Torres del Paine - Circuito "O"

Buig, maar breek niet

Van het schema van 'Torres' is het af te lezen: we starten de lange trekking rechtsonder, vanaf Central en lopen de eerste dag naar Serón. We worden geteisterd door paardenvliegen (van die dikke grijze, die sneaky aan komen wippen om je eens flink te pakken te nemen. Gelukkig zijn ze vanaf het moment van landing zó traag dat ze makkelijk "verwijderd" kunnen worden, om het zo maar te zeggen). 

In de kleine kantine van de camping nemen we een heerlijke koffie met wat lekkers, niet nadat we vanwege aantrekkende wind de tent verplaatst hebben. Toch klapt het tentje een paar keer helemaal plat, wat ons de adem doet inhouden. Het gaat gelukkig allemaal goed en de storm doorstaat de enorme wind. Andere kampeerders zijn minder gelukkig. Hun tent heeft de harde wind niet kunnen doorstaan en één tentstok is gebroken. We zien ze rommelen met hun tent en brengen ze een 'pole dokter'. Dit is een kort buisje die je over het gebroken gedeelte schuift waardoor de stok weer te gebruiken is. We spreken af dat ze het hulpstuk bij de balie van de informatie afgeven als zij klaar zijn met de trekking.

'Ripio', gravelweg, in Parque Nacional Torres del Paine

Bijna van de sokken

Vanuit Séron lopen we grotendeels westwaarts en bereiken na een tijdje het gebied waar op de kaart de waarschuwing staat dat het er hard kan waaien. En dat klopt! Zo hard zelfs dat we af en toe zo ongeveer van het pad afgeblazen worden. Wanneer je het ene been voor het andere wilt zetten, wordt dat arme ledemaat opzij geblazen zodat je bijna struikelt. Gelukkig zijn we voor geen kleintje vervaard en bereiken we later die middag ongeschonden Dickson. Moe maar voldaan, zo heet dat en het feest wordt compleet op het moment dat we schoongedoucht aan het diner kunnen aanschuiven! 

Aanschuiven? Hoe dan? Nou, om te voorkomen dat we voor 10 dagen eten moesten meesjouwen, hebben we, daar waar een refugio was, eten gereserveerd: diner, ontbijt en een of twee lunchpakketten - waarbij het tweede dan als diner voor de volgende dag geldt. Hoe slim is dat?

Gele orchidee (Gavilea lutea)

Los Perros
Aan het eind van elke dag komen we weer dezelfde mensen tegen die 's ochtends voor of na ons vertrokken zijn. Heel gezellig, we delen verhalen, hebben het over elkaars kampeetuitrusting (onze pot cosy oogt bewondering!) en op Los Perros spelen we een leuk kaartspelletje met twee Duitse jongens en een Engels stel. Dan is het slapie doen: morgen over de John Garner pas.

Wordt vervolgd ...