Valley of the Gods, Monument Valley, Lake Powell

Valley of the Gods

Vanuit Natural Bridges naar Valley of the Gods. De naam van het gebied klinkt wellicht wat pretentieus. We gaan hoger en hoger door dun bosland dat steeds kaler wordt, totdat de mesa waar we over rijden plotseling ophoudt en de rand ruim 400 meter naar beneden keldert. We moeten uitstappen om te gaan kijken en opnieuw valt onze mond open, zoals Marleen in een van de eerdere video's al heeft besproken (vooruit dan maar: klik!).

Valley of the Gods vanaf het begin van de Moki Dugway,
de steile toegangsweg tot de vallei.

Valley of the Gods!  Kijk nou toch eens!

De vallei wordt door de Navajo's als heilig beschouwd: ze zien de gigantische zandstenen buttes en pillars als oude Navajo-krijgers die in steen en in de tijd bevroren zijn. Na de afdaling via de Moki Dugway rijden we de 27 km lange gravelweg op, die via de verschillende monumentale rotsformaties door de vallei slingert. Uiteindelijk gaan we richting Mexican Hat en Monument Valley, maar eerst even twee scenery shots:

Castle Butte, Valley of the Gods

Princess Plume, Valley of the Gods

Monument Valley

Tussen al dat moois dat gezien is en wat gezien gaat worden, zou je bijna vergeten dat er af en toe minder genotsvolle belevenissen zijn. Dit keer is het de verwondering over de verschillen tussen hoe de Amerikaanse overheid de nationale parken beheert (in ieder geval zoals ze er nu bij liggen en de invloed van Trump's regering nog niet opvalt) en de manier waarop de Native Americans, zeg maar: de indianen en in dit specifieke geval: de Navajo, dat doen.
Wij hebben een een National Park Access Pass. Kost $ 80,- en daarmee kunnen we samen of desnoods met een stel lifters in onze auto erbij, een jaar lang ALLE nationale parken, monumenten en bossen in. Alleen: niet geldig in de parken die op de tribal grounds van de Native Americans liggen. Daar moet apart toegang voor worden betaald. OK, aparte status, dus aparte toegang. Tot zover prima. Maar: kaartje is max 48 uur geldig, dan moet je weer dokken. Een money-machine. Begrijpen we niet. Wat we ook niet begrijpen, is dat er sinds Hans hier in '81 is geweest, wel een flink hotel en dito souvernirwinkel bij is gebouwd, maar dat de enige weg die door Monument Valley loopt, nog steeds zo slecht van kwaliteit is dat je er bijna net zo snel overheen loopt als rijdt. Doe je niet, want het is kilometers lang stof happen. 

De zandbak die camping heet. Monument Valley.

De bijbehorende camping in Monument Valley bestaat uit een 25-tal zandkuilen, waar je, dat moet gezegd worden, een werkelijk fabuleus uitzicht hebt op een werkelijk fabuleus stel zandstenen buttes. Doe 'es wat foto's, klinkt het:

Monument Valley. V.l.n.r. West Mitten Butte, Marleen, Hans, Merrick Butte, East Mitten Butte

Totem Pole

Kwestie van stevig trainen

Wanneer de avond valt, verandert Monument Valley in een wonderlijke sprookjeswereld. Moet je gezien hebben. Silhouetten en schaduwen doen bijzondere dingen met je waarnemingsvermogen - de volgende ochtend bij zonsopkomst gebeurt dat opnieuw. Marleen rommelt beide periodes een tijdje met haar fototoestel en grijpt de volgende sfeerbeelden. Mooier bestaat niet en dat geldt ook voor de foto's.

Zonsondergang, Monument Valley

Zonsondergang, Monument Valley

Zonsopkomst, Monument Valley

De ochtend na onze eerste ronde deden we het rondje opnieuw. Stukje zelfkastijding, zeg maar. Soms weet je niet waarom je dat doet, maar dan kom je opeens een bijzondere pootafdruk tegen en dan weet je waarom je aan het hobbelen bent. In dit geval was de afdruk trouwens van een coyote.

De Drie Gezusters, niet te verwarren met het gelijknamige café in Groningen (website: klik!)

Pootafdruk van een coyote; Monument Valley

Page, Glen Canyon National Monument

Met overal rood zand (ja, dames en heren, overal), verlaten we Monument Valley en gaan op weg naar Page, een kleine stad aan de Colorado River, begin- of eindpunt, zoals u wilt, van Lake Powell. Wat opvalt, en daar is sinds '81 geen verandering in gekomen, is dat het er de hele route door het Navajo County ongelooflijk armoedig en verwaarloosd uitziet. Om de paar kilometer een of meer bijna instortende kraampjes waar Native Indian Juwelry aan de man/vrouw wordt gebracht. Dan het stadje Kayenta, zelfs dit lijkt een spreekwoordelijke dump. Overal kapotte auto's, het sportterrein van de school, doorgaans een feest om naar te kijken, is droog, kapot en vol onkruid. Opnieuw lastig om over te oordelen...
Maar toch: afgelopen decennium kwam er jaarlijks meer dan 150-200 miljoen dollar aan toerisme-inkomen binnen. Ondertussen heeft de lokale bevolking in Monument Valley (dat maar een kleine deel van het hele Navajo County beslaat), nog steeds geen stromend water en is ze aangewezen op aanvoer vanuit tankwagens. Verwarrend.

We koersen door, langs Vermillion Cliffs en op het moment dat we de Navajo Tribal lands verlaten en de stad Page binnenrijden, rijden we een andere wereld binnen. Overal winkels en vreetschuren, overal nieuwe en grote auto's, overal huizen die er prima uitzien.

Zandbak 2.0

Coyote (midden bovenaan) op camping Wahweap in Page

Roadrunner met prooi!

Lake Powell

We blijven een aantal dagen op camping Wahweap in Page, een dorp waar verder niet heel veel over te vertellen valt, behalve dan dat Antelope Canyon (die we overslaan) en Horseshoe Bend (waar we later langs zullen komen) er vlak bij liggen. We hebben geen boeiende koffietentjes kunnen ontdekken. Het is hier verder zó verschrikkelijk heet, dat we overdag met de picknicktafel aan het sjouwen zijn om een beetje schaduw te regelen; 's nachts slapen we onder onze geweldige klamboe. Bij het versjouwen van de tafel moesten we flink oppassen: er lagen overal zaden van een of andere plant die zulke scherpe en lange stekels hadden, dat ze dwars door de teenslippers heen tot diep in onze gepijnigde voeten boorden!
De coyote die op enkele meters van ons passeerde en de roadrunner met prooi die ongeveer naast ons kwam zitten, waren verder het grootste spektakel. Maar weest gerust! Nóg groter spektakel is letterlijk om de hoek: we gaan naar de Grand Canyon, North Rim. En we gaan naar beneden, naar de Colorado River (doe es gek en doe es klik!).

Nieuwsgierig, lees ons volgende blog!

Canyonlands NP en Natural Bridges National Monument

Canyonlands en Natural Bridges

We verlaten Arches NP en gaan door naar Canyonlands! Met minder dan een half miljoen bezoekers per jaar is dit het minst drukbezochte Nationale Park van de staat Utah.

Canyonlands NP bestaat uit een noordelijk en een zuidelijk gedeelte. Het noordelijke gedeelte heet Island in the Sky en het zuidelijke gedeelte heet The Needles. We starten in Island in the Sky, waarvan de ingang feitelijk een stukkie terug op onze route ligt, iets ten noordwesten van Moab.

Eerst, zoals gebruikelijk, naar het visitor center om een plattegrond van de omgeving te halen  en te bekijken wat we gaan doen.

Island in the Sky

Mesa Arch

Tijdens onze reis komen we natuurlijk veel medereizigers tegen die allemaal veel foto's willen maken en regelmatig wordt er dan ook aan ons gevraagd: Do you wanna take a picture? En aangezien we niet de beroerdste zijn, wanna we dat wel! Dit is dan tevens het moment om te vragen of zij ook een picture van ons willen maken. Zie foto boven. Deze jongeman nam het wel heel serieus op en maakte ongeveer tien foto's waarbij de ondertiteling 'zoek de 3 verschillen' goed van toepassing had kunnen zijn. Gelukkig zijn we netjes opgevoed met de spreuk 'je mag een gegeven paard niet in de bek kijken'.

Die Mesa Arch van hierboven lijkt een beetje een mietje van een arch, zeker wanneer je eerst in Arches NP geweest bent (alle foto's nog een keer bekijken? Klik!). Maar vergis je niet! Eén stapje te ver en je enkele reis naar het hiernamaals begint met een mooie afdaling, dik 150 meter verticaal naar beneden. Mesa arch staat namelijk precies op het randje van de afgrond! Nog een leuk weetje weten? De arch is één van de standaard achtergronden van het bureaublad van Windows 7, in de landscape oriëntatie. Hé! Mooi meegenomen, dit weetje!

Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah, meer specifiek: het Colorado Plateau. Dit plateau is in sommige gebieden tot meer dan 1000 meter ten opzichte van de oorspronkelijke hoogte opgestuwd. Island in the Sky is een enorme mesa: een vlakke berg met randen die zeer steile kliffen vormen. Het landschap van enorme canyons en mesa's werd gevormd door het slijten van de rotsen door het stromende water van de rivieren en hun zijtakken, vooral tijdens zogenaamde flash floods, grote overstromingen die stenen en rotsen meenamen die voor de erosie zorgden. Harder gesteente bleef langer overeind, zachter gesteente werd meegevoerd. 

Wandelingetje doen? We starten zeer vroeg met de tocht naar Upheaval Dome, om de hitte voor te zijn en te genieten van de prachtige kleuren die er bij de opkomende zon te zien zijn.

Bovenop een hoge grote rots bij Upheaval Dome. Achter ons zie je een kraterrand, alhoewel de geleerden het niet eens zijn of het gevormd is door een ingestorte zoutkoepel of door een meteoriet.

Fris schoongeschrobt in Moab, waren we in een vloek en een zucht in the Needles (even terzijde: waarom zeggen mensen soms "in een poep en een zucht"?). Vlak búiten Moab, passeerden we eerst nog even Wilson Arch, de eerste arch ooit voor Hans, you know, back in '81.

The Needles

Wooden Shoe arch

Genoeg gemijmerd over het roemruchte verleden. We zijn in een verrassend mooi gebied aangekomen, met landschapsvormen die we niet eerder hebben gezien. En ach, kijk toch hierboven, alsof we weer thuis zijn, de Nederlands klomp! Rechts van het midden. 

Mushrooms

Mushrooms ontstaan wanneer de onderste laag zachter is dan de bovenste laag. Deze zachte onderste laag, erodeert dus eerder dan de laag erboven. Eigenlijk zijn het hoodoos met een hoedje! Vergeten wat hoodoos zijn? Lees de uitleg in ons blog over Zion, Red Canyon en Bryce Canyon (klik!).

Kleurrijke rotspilaren van Cedar Mesa zandsteen, the Needles.

The Needles zijn gevormd doordat in de oorspronkelijke Mesa allerlei breuken zijn ontstaan, toen ooit het zandsteen over een onderliggende zoutlaag richting de Colorado rivier gleed. Hierbij is het oppervlak in grote vierkanten verdeeld, beetje als een dambord op grote schaal. De vierkante blokken erodeerden verder door ijs, water of sneeuw, waarbij losstaande "Needles" overbleven.

Rubber Rabbitbrush

In The Needles, Canyonlands NP

Hierboven zie je de wash waar we in gelopen hebben. Ongeveer 30m breed en met wanden van 50m hoog. Alles is zo immens groot en wonderlijk. Op sommige (kleine) stukken is ook in dit woestijngebied nog een beetje water te vinden, ander stukken zijn kurkdroog. Een kort en in het begin slecht te verstaan filmpje: klik!

Tijdens deze (trouwens bijzonder goed met mannetjes gemarkeerde) wandeling raakten we in gesprek met twee van de drie andere wandelaars die we tegenkwamen, een net als wij pas jong-gepensioneerd stel, uit Denver, Colorado. We hadden het onder andere over onze wens om naar Antelope Canyon te gaan, een naar gezegd wordt fabelachtig mooie slot-canyon in Navajo Tribal County. Wat we er ook over gelezen hadden, was dat het een ware money machine was, ontzettend druk en met time slots voor elke groep, zodat je eigenlijk weinig tijd had en altijd tussen de mensen en de herrie zat. De man van het stel dat we spraken, vertelde ons toen dat er echt meer prachtige slot canyons waren, die bovendien een stuk minder druk én goedkoper waren, onder andere The Wave. Onthoud die naam! 

Met het bezoek aan Canyonlands waren we eigenlijk zeer blij verrast en ook verbaasd. Canyonlands heeft voor ons zijn eigen, unieke schoonheid. We verbazen ons er dan ook over dat dit park niet veel meer gepromoot wordt. Noord (Island in the Sky) en zuid (Needles) zijn totaal verschillend. Het park is veel minder drukbezocht dan de andere parken. Wat natuurbeleving betreft behoort het volgens ons zeker tot het niveau van de meer bekende parken. 

We slapen in de 'zandbak'! Een zeiltje, vier stokken en een klamboe. Meer hebben we niet nodig.

Stargazing 1.0

Slapen onder de klamboe, met onze wandelstokken als hoekpalen, blijft toch wel een echt feestje, zó onder de blote hemel. Met regelmatig een heerlijk, zacht briesje over je gezicht, is het vele malen prettiger dan slapen in een klein nylontentje. De schorpioenen, slangen en mieren hebben nog niet de juiste techniek gevonden om ons midden in de nacht te verrassen. Gelukkig maar!
En altijd voor het slapen gaan nog even naar de sterretjes kijken. De nachten zijn hier donkerder dan donker (al wil de maan wel eens roet in het eten gooien - die is zó fel!). 

Een mooi plekje aan de rand van de 'Mushrooms'. Samen met een gekke meneer!

Wout weet wat dit is!

Petrogliefen

In steen gekerfde (pre)historische rotstekeningen van symbolen, dieren, menselijke figuren: petrogliefen. Vlak bij Arches NP hadden we de eerste daarvan gezien, op verschillende plekken gemaakt door verschillende groepen mensen in verschillende tijden, van enkele duizenden tot honderden jaren gelden. Meer indrukwekkend dan verwacht.
Net buiten Canyonlands - The Needles is een verzameling petrogliefen aanwezig, bekend als Newspaper Rock. 

Newspaper Rock: Petrogliefen van de Fremont people en latere volken, dwars door elkaar en natuurlijk waren er ook weer een stel hedendaagse idioten met geldingsdrang ....

Natural Bridges National Monument

Je zou vanuit de Needles de highway naar het zuiden kunnen nemen, ware het niet dat je dan een mooi klein parkje mist: Natural Bridges National Monument.

Owachomo Bridge, zoek Marleen!

Het is een klein park, met een prima bezoekerscentrum en een camping die helemaal OK is, geheel volgens de standaarden van de Amerikaanse nationale parken: behoorlijk ruime plekken, parkeergelegenheid, WC's type long drop en drinkwater. Geen afwasgelegenheid, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Op parken waar die gelegenheid wél is, bestaat het uit een koudwaterkraan boven een spoelbak, verder geen aanrechtje of zo. 

Whatever ...
Toch wel bijzonder, dames en heren, die Amerikanen. Lopen ze voor, of zijn ze op uitzinnige wijze politiek correct? Hoe het ook zij, volgens de laatste wetgeving ben je als bedrijf in de VS verplicht om daar waar voorheen een M/V onderscheid werd gemaakt, nu ook transgenders op te nemen. Bij de WC's in café's etc. zie je dan vaak dat er geen onderscheid meer gemaakt wordt tussen mannen en vrouwen WC's, maar dat elke wc geschikt is voor "Men/Women/Whatever". Voor de vrouwen is het waarschijnlijk geen onverdeeld succes, dat mannen nu ook op hun wc's over de rand heen plassen ...

Stargazing 2.0

Al sinds het begin van onze reis zijn we op zoek naar mogelijkheden om onder begeleiding van een gids naar de sterren te kijken: guided stargazing. Tot nu toe is dat nooit gelukt: bewolkt, geen ranger, verkeerde dag, noem maar op. Maar nú is het raak. In Natural Bridges is er op de avond dat wij er zijn een stargazing programma. Met dikke sterrenkijker! Het park was het eerste "Dark Sky Park" ter wereld vanwege de afgelegen ligging en alle moeite die gedaan wordt om geen lichtvervuiling te veroorzaken. 

De ranger geeft een interessante lezing over sterrenbeelden en over andere objecten die aan de hemel te zien zijn. Aan het eind van de avond is het dan eindelijk tijd voor ons moment suprême: voor het eerst ooit kijken we door een serieuze telescoop: Saturnus, waarvan de ringen goed te zien zijn en de bolvormige sterrenhoop Messier 5 (klik!).

Verder ... Tijd om Utah te verlaten. De zuidelijke helft van deze staat, die niet eens de grootste staat van de VS is, heeft ons kennis laten maken met een ongewoon uitgestrekt landschap, eindeloze heuvelruggen, prachtige canyons, arches en bruggen. Tijd om verder te trekken. We gaan naar Arizona: Monument Valley en de Grand Canyon.

Arches National Park en Dinosaur Trail

Arches National Park

Na inmiddels al maanden in een soort van roes te leven, waarbij we van de ene verbazing in de andere verbazing vallen, denk je dat het nu wel eens een keer zal gaan stoppen. Nee dus, we gaan nog gewoon door.
Onderweg van Escalante naar Arches staan onze monden regelmatig langdurig open, vanwege al het moois dat we onderweg zien. Veel vragen komen boven bij het zien van de bijzondere landschappen die er aan ons voorbijtrekken. Hoe is het in hemelsnaam allemaal zo ontstaan? Marleen heeft het er even over: klik!

Zodra we in de buurt komen van Moab, een druk stadje vol met toeristen en verhuurbedrijven van jeeps en dune buggies, gaan we eerst op zoek naar de camping die we van te voren bedacht hadden. Als we daar aankomen, blijkt er plek voldoende te zijn. Helaas zijn de paar plekken met schaduw al bezet. Ach wat geeft het dan maar in de zon, het is overigens maar een graad of 35. De wind laat zich overigens ook goed horen, we kunnen elkaar nauwelijks nog verstaan. We denken dat we wel een schaduwplekje kunnen maken door ons zeil op te hangen. De bedoeling was om eerst even te lunchen en daarna Arches NP te gaan bezoeken. Na veel gestoei en een aantal goede gesprekken met onze lieve Heer, besluiten we dat dit toch niet de juiste plek voor ons is. Hans wacht bij de spullen en Marleen rijdt in de auto een paar honderd meter verder om de camping daar te inspecteren. Als ze terugkomt geeft ze aan dat het een optie zou kunnen zijn, maar dat het niet helemaal goed voelt. Daar komt ook nog bij, dat er een inloop wc is. Ja mensen, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen. Een walk-in toilet, wie bedenkt zoiets, inloop winkel, inloop camping, inloop loterij, maar een inloop wc? Gewoon alles open, geen deur, wel een soort van schuttinkje, dat dan weer wel en ook een bordje dat ergens aan de zijkant hangt en wat je kunt omdraaien (mocht je in de gelukkige omstandigheid zijn dat je dit bordje überhaupt ziet), waardoor er occupied komt te staan. Nou Marleen had dit bordje in ieder geval niet gezien en liep zo de inloop wc binnen.......gelukkig bleek de wc niet bezet.

Dus, vertrouw op je gevoel, pak je boeltje bij elkaar en rijd naar de volgende camping!
En ja hoor, veel beter, door bomen veel meer beschutting tegen de wind en de zon! Alleen geen water en geen douches, dus daar moeten we nog een oplossing voor vinden.

Op naar Arches!

Courthouse Towers (met wat voor ons betreft, links boven: Nefertiti).

Hier het Courthouse aan de linkerkant gezien.

En hier het Courthouse aan de rechterkant gezien.

Balanced Rock

Voordat we de ondergaande zon gaan bekijken, eerst nog even eten koken.

Na het bewonderen van de zonsondergang, in combinatie met de bijzondere rotsformaties, rijden we terug naar het bezoekerscentrum. Het centrum is inmiddels al dicht, maar de restrooms kunnen dag en nacht gebruikt worden. En wij dus weer met het vertrouwde pannetje onder de arm en een fles warm water (die de hele dag onder de voorruit heeft gelegen om op te warmen), op naar de family-room waar voldoende ruimte is om onze bezwete lichamen op te frissen. Je wordt steeds creatiever tijdens zo'n reis! Daarna kunnen we buiten het bezoekerscentrum al onze waterflessen vullen. Hartstikke fijn, zo'n gratis service!

Er zijn verschillende redenen waarom we steeds vroeger opstaan om te gaan wandelen. 
1. We willen de hitte voor zijn; 2. We willen de drukte omzeilen en 3. We willen graag mooi licht hebben voor de foto's. Zo gezegd zo gedaan: de volgende ochtend loopt om 4:30 de wekker af en rond 5:30 zijn we op plaatst van bestemming: de start van de Devil's Garden trail. De maan zie je nog aan de hemel staan wanneer de zon al aan het opkomen is. Een prachtig gezicht!

Het eerste doel is 'Landscape Arch'. In 1981 is Hans hier voor het eerst geweest. Een korte mijmering op video: klik! In die tijd mocht hij nog helemaal naar boven klimmen om onder de arch door te lopen. De geluksvogel! Tegenwoordig mag dat dus niet meer. Er staat ruim voor de arch een hek waarvan het de bedoeling is, dat je daar achter blijft staan. Wij als gehoorzame burgers, hum, hum, houden ons daar netjes aan. Gezien het aantal menselijke voetsporen die er te ontdekken vallen, zijn wij misschien wel een van de weinigen in ons soort of er moet een nog niet eerder ontdekte diersoort zijn met dezelfde voetafdruk als wij mensen. Wie zal het weten...

Landscape Arch.

Het is een zeer indrukwekkende lange boog. De boog heeft een reikwijdte van bijna 90m. In 1991 viel een stuk rots van 18 meter lang, ruim 3 meter breed en ruim een meter dik van Landscape Arch af, rechts aan de zijkant. Wat overbleef was een nog dunnere boog. In 2005 stortte overigens de Wall Arch in.

Op deze foto's zie je de zogenaamde fins. Lange smalle rotsen.

Double O Arch, de onderste 'O'.

Double O Arch, de bovenste 'O'.

Ontstaan van de bruggen en bogen

Het gebied waar we zijn was lang gelden een grote woestijn. Het zand werd door steeds meer nieuw materiaal bedekt. Door de grote druk werd het zand gecomprimeerd en omdat de zandkorrels rond waren, ontstonden er allemaal kleine ruimtes tussen de korrels waardoor er poreus zandsteen ontstond. Diep onder deze laag was ooit een zoutlaag. Door zware druk wordt het zout omhoog geperst tot zoutkoepels, die spleten en breuken in het zandsteen veroorzaakten. Vooral door erosie via water, worden de lagen in het zandsteen uitgesleten en uiteindelijk kunnen de bogen ontstaan. Een natuurlijke brug (bridge) ontstaat door water-erosie; een boog (arch) door wind-erosie. Hieronder een foto uit een folder:

In Devils garden

Private Arch.

Private Arch, gezien vanaf de andere kant.

Partition Arch.

Navajo Arch.

Pine tree Arch.

Skyline Arch.

Er zijn meer dan 2000 gedocumenteerde natuurlijke bruggen.
Als je van de ene naar de andere boog loopt, blijf je je verbazen over de vorm, hoeveelheid, grootte, zo mooi allemaal.

Moab

Na zoveel bogen, bruggen en gaten heb je wel eens zin in een bakkie! Met lekkers! Glutenvrij! Moab heeft het: de Garage (website: klik!). Geweldige koffie, meer dan lekkere kokosmakronen, supersnel WiFi. De Garage verkoopt ook ijs en de maaltijden die we hebben gezien zagen er superlekker uit, maar beide hebben we niet geprobeerd.
Nog zo'n topper: Moab Gearheads, een goede outdoor-winkel (website: klik!). Kun je gratis water bijvullen en het is de winkel waar wij onze heerlijke rechthoekige klamboe gekocht hebben, waar we sinds dat moment vaak onder geslapen hebben. Het gevoel van in de openlucht onder de sterren slapen: hemels!
En het houdt niet op: biologische waren kopen? Bulk zaden, meel, muesli? Ga vanaf de Garage rechtsom en je ziet de Moonflower Community Coop (website: klik!). Redelijke prijzen, aardige mensen, en je kunt er ook verantwoorde koffie drinken en internetten.

De volgende dag besluiten we om een rit te maken door de bergen van Manti-La Sal. Mooi om te zien dat wanneer je naar hoger gelegen gebieden gaat, dat er ineens weer veel meer bloeit.Het uitzicht op de vlakte beneden is adembenemend.

Uitzicht vanaf Manti-La Sal

We besluiten om aan het eind van de dag in de bergen warm te gaan eten en zoeken de picknickplek die aangegeven staat op de kaart. Het is ietwat vergane glorie en het gras staat al 2 kontjes hoog, maar zoals we zijn, wat kan ons het schelen, ook de waarschuwen over beren laten we maar gaan. Het is er heerlijk rustig en als we heel eerlijk zijn, mag er best wel een beer langs lopen, lees goed, langslopen. Een beer is het niet geworden, wel de Northern flicker, een prachtige spechtensoort! En wat een mooie Nederlandse naam: gouden grondspecht! (linkje naar de Engelstalige Wikipedia: klik!).
Na ons 'diner' besluiten we ook hier maar weer met ons pannetje en de fles met het opgewarmde water in de weer te gaan. Zodat we op de camping zo ons bed in kunnen.

Penstemon Firecracker (Penstemon Eatonii, Slangenkop)

Lathyrus brachycalyx

Western Tiger Swallowtail/Papilio Rutulus

De volgende dag zetten we ons bezoek aan Arches voort. Wat een bijzondere wereld, we blijven ons verbazen over de prachtige bogen.

North Window.

South Window.

Turret Arch.

Double Arch.

Delicate Arch...

hebben we in eerste instantie vanaf een grote afstand gezien. We hebben besloten om aan het eind van de dag, de steile route naar Delicate Arch te nemen om de magnifieke boog van dichtbij te bewonderen. Aangezien we nog steeds niet echt goed gewend zijn aan het tempo waarmee hier de zon onder gaat, blijkt al snel dat we de pas er flink in moeten zetten willen we de boog nog in zijn volle glorie kunnen zien. Gelukkig zijn we net allebei 24 geworden en is dit voor ons een eitje, hijg, puf, hijg, puf maar............we zijn op tijd en worden beloond met een prachtig in het licht staande Delicate Arch!

Jong duo bij de prachtige Delicate Arch.

Three Gossips aan de linkerkant en rechts Sheep Rock.

Het was echt een prachtig park met hele bijzondere bogen. Als je gaat, ga dan vroeg, heel vroeg, na 9 uur sta je al in de file voor de ingang van het park. Of laat in de middag.

Dinosaur Trail

De dinosaur trail! Moet je je voorstellen, een trail waar miljoenen jaren geleden de dinosaurussen liepen. Fantastisch!

We gaan naar een gebied waar ongeveer 112 miljoen jaar geleden de omgeving bestond uit een moddervlakte waar een ondiep meer aan het opdrogen was. De modder was overdekt met een laag algen. Uiteindelijk zijn deze modderlagen en algen versteend. In de versteende lagen vind je de pootafdrukken van de dinosaurussen.

Met een beetje fantasie zie je ze lopen ...

Fence lizard (haagleguaan)

Petroglyfen gemaakt door de Fremont People, ongeveer 5000 jaar geleden.

Heel bijzonder om te zien. Ook heel bijzonder was, dat er bij alle petroglyfen die we gezien hebben, mensen van deze tijd hun eigen brandmerkje graag achter lieten, door er vlakbij bijvoorbeeld hun initialen in het gesteente te krassen. Het meest ongelooflijke was eigenlijk wel iemand die om een tekening een roos van geweerschoten had geknald.

Na een diepe zucht om zoveel domheid was het ook nu weer tijd om verder te gaan. Omdat we ondertussen best toe waren aan een echte opfrisbeurt (lekker douchen!), gingen we naar de KOA-camping net buiten Moab, waar we dankzij een aardige receptioniste niet $ 8,- pp maar $8,- samen hoefden te betalen om de boel eens lekker af te schrobben. Helemaal schoongepoetst reden we daarna verder, richting Canyonlands!